Przejdź do zawartości

Greg Kot

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Greg Kot
Ilustracja
Greg Kot (2009)
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1957
Syracuse

Zawód, zajęcie

dziennikarz muzyczny, pisarz

Strona internetowa

Greg Kot (ur. 3 marca 1957) – amerykański dziennikarz muzyczny. W latach 1990–2020 krytyk muzyczny w Chicago Tribune. Autor kilku książek o tematyce muzycznej.

Życiorys i działalność

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Greg Kot pochodzi z Syracuse w stanie Nowy Jork[1]. Gdy miał około 12 lat zainteresował się pisaniem – jako dziecko czytał gazety, głównie dział sportowy, wyobrażając sobie, że pisze o swoich ulubionych drużynach w codziennej gazecie. Stopniowo poszerzał swoje zainteresowania i zestaw lektur, wśród których znalazły się dzieła takich autorów jak: Tom Wolfe, Norman Mailer, Hunter S. Thompson i Mike Royko. W latach 1976–1982 czytał recenzje muzyczne w ówczesnych magazynach: Rolling Stone, Musician i Village Voice zapoznając się z twórczością takich autorów jak: Greil Marcus, Janet Maslin, Tom Carson, Dave Marsh czy Lester Bangs, którzy ukształtowali jego myślenie i pod wpływem których zaczął kupować recenzowane plyty. Postanowił wówczas pisać o muzyce[2].

Działalność zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Podczas studiów na Marquette University zajmował różne stanowiska redaktorskie w gazecie studenckiej, a potem relacjonował kilka koncertów w Milwaukee dla kontrkulturowego tygodnika Milwaukee Bugle-American. Po ukończeniu studiów pracował dla Quad City Times w Davenport w stanie Iowa, a w 1980 roku został redaktorem w dzienniku Chicago Tribune. Dziesięć lat później awansował tam na stanowisko krytyka muzycznego[2] szybko zyskując reputację wiarygodnego autora w dziedzinie muzyki popularnej[1].

Od 1993 roku wspólnie z krytykiem muzycznym Jimem DeRogatisem prowadził ogólnokrajowy talk show Sound Opinions, produkowany przez Chicago Public Media[3].

W 2020 roku odszedł z Chicago Tribune[1]. W ciągu 30 lat pracy w charakterze krytyka muzycznego był uczestnikiem przeszło 2 tysięcy koncertów. Jak stwierdził w tekście pożegnalnym z czytelnikami musiał w tym czasie radzić sobie również z machinacjami przemysłu muzycznego, co było pod wieloma względami sprzeczne z zadaniem krytyka i jakie takie – minusem w jego działalności[4].

Po odejściu z Chicago Tribune został redaktorem serwisu streamingowego The Coda Collection[5].

Dorobek pisarski

[edytuj | edytuj kod]

Artykuły

[edytuj | edytuj kod]

Pisał artykuły między innymi dla: Encyclopaedia Britannica, Rolling Stone, Entertainment Weekly, Details, Men’s Journal, Guitar World, Vibe[6] i działu kulturalnego BBC[7].

Książki

[edytuj | edytuj kod]

Jako autor:

  • Wilco: Learning How to Die (2004, Broadway Books, ISBN 0-7679-1558-5)[8]
  • Ripped: How the Wired Generation Revolutionized Music (2009)[8]
  • I'll Take You There: Mavis Staples, the Staple Singers, and the March Up Freedom's Highway (2014, Scribner)[8]

Jako współautor:

  • Survival Guide to Coaching Youth Basketball (2008, ISBN 0-7360-7383-3) – dwa bestsellerowe wydania[9][8]
  • The Beatles vs. The Rolling Stones: Sound Opinions on the Great Rock 'n' Roll Rivalry (2010, Voyageur Press) – z Jimem DeRogatisem)[8]

Jako współpracownik

[edytuj | edytuj kod]

Napisał szereg artykułów/esejów/rozdziałów do:

Inspiracje

[edytuj | edytuj kod]

Spośród recenzentów, którzy wywarli na niego największy wpływ wymienił: Roberta Christgaua i jego Consumer Guide, Irę Robbinsa z magazynu Trouser Press, Jacka Rabida z The Big Takeover oraz swoją poprzedniczkę na stanowisku krytyka muzycznego w Chicago Tribune, Lynn Van Matre[2].

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem Marquette University[1].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

W 2013 roku otrzymał nagrodę Journalism By-Line Award przyznaną mu przez Marquette University[10].

W 2021 roku otrzymał nagrodę 2020 Lifetime Achievement Award przyznaną mu przez Chicago Headline Club[9].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Deb, z którą ma dwie córki[11]. W czasie wolnym od obowiązków zawodowych jest trenerem oraz menadżerem swojego 20-letniego programu koszykówki dla młodzieży w Chicago[9].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Robert Feder: Music critic Greg Kot leaving Chicago Tribune. robertfeder.dailyherald.com. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
  2. a b c Jason Gross: Perfect Sound Forever presents... Greg Kot. Perfect Sound Forever. [dostęp 2024-02-05]. (ang.).
  3. Robert Feder: WBEZ cuts 12 jobs, ends production deal with ‘Sound Opinions’ (but the show will go on). robertfeder.dailyherald.com. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
  4. Greg Kot: Greg Kot says farewell to readers, industry folks but most importantly to the thing that made it all matter, the music that sparked so many amazing things. Chicago Tribune. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
  5. Greg Kot. codacollection.co. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
  6. Greg Kot. WBEZ.org. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
  7. Greg Kot. BBC.com. [dostęp 2024-02-05]. (ang.).
  8. a b c d e f g h i Greg Kot: Published Works. Gregkot.com. [dostęp 2024-02-10]. (ang.).
  9. a b c Greg Kot receives 2020 Lifetime Achievement Award from the Chicago Headline Club. headlineclub.org. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).
  10. J. William and Mary Diederich College of Communication Award Recipients. marquette.edu. [dostęp 2024-02-05]. (ang.).
  11. About Greg Kot. gregkot.com. [dostęp 2024-02-04]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]