Przejdź do zawartości

Ienobu Tokugawa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ienobu Tokugawa
徳川 家宣
Imię japońskie
Kanji

徳川家宣

Transkrypcja Hepburna

Tokugawa Ienobu

Ilustracja
Wizerunek herbu
Mon rodu Tokugawa
podpis
Daimyō domeny Kōfu
Okres

od 1678
do 1704

Poprzednik

Tsunashige Tokugawa

Następca

Yoshiyasu Yanagisawa

Siogun
Okres

od 1709
do 1712

Poprzednik

Tsunayoshi Tokugawa

Następca

Ietsugu Tokugawa

Dane biograficzne
Data urodzenia

11 czerwca 1662

Data śmierci

12 listopada 1712

Ienobu Tokugawa (jap. 徳川 家宣 Tokugawa Ienobu; ur. 11 czerwca 1662, zm. 12 listopada 1712) – szósty siogun z dynastii Tokugawa. Rządził od 1709 do 1712. Był synem Tsunashige Tokugawy i wnukiem Iemitsu Tokugawy.

Wczesne życie (1662–1694)

[edytuj | edytuj kod]

Ienobu Tokugawa urodził się w 1662 r. jako najmłodszy syn Tsunashige Tokugawy (daimyō domeny Kōfu). Jego matką była konkubina o imieniu Chōshōin. W tym sam roku stryj Ienobu, Ietsuna, został siogunem.

W 1679 r., po śmierci swojego ojca, Tsunashige, młody Ienobu objął władzę nad domeną Kōfu.

W 1694 r. konfucjanista i wszechstronny naukowiec oraz sprawny administrator Hakuseki Arai (1657-1725), z rekomendacji filozofa Jun'ana Kinoshity (1621-1698), został osobistym nauczycielem i doradcą Ienobu. W 1709 r., kiedy Ienobu został siogunem, Arai przekazał mu 2 tys. tomów chińskiej klasyki, a także napisał 12-tomowe dzieło pt.: Hankanfu (znane w skrócie jako Kanbu), opisujące historię kraju w latach 1600-1680.

Siogun Ienobu (1709–1712)

[edytuj | edytuj kod]

W 1709 r. siogun Tsunayoshi zmarł bez męskiego potomka. Zgodnie z porządkiem genealogicznym, jego następcą został daimyō Kōfu, Ienobu Tokugawa.[1]. Poparła go ponadto żona poprzedniego sioguna.[2]

Ienobu próbował przeistoczyć siogunat z formy militarnej w bardziej cywilną strukturę sprawowania władzy. Rozpoczął reformy od zniesienia kontrowersyjnych praw i edyktów swojego poprzednika. W 1710 r. nieznacznie złagodził Buke-shohatto, zbiór edyktów regulujących prawa i obowiązki daimyō oraz wojskowej arystokracji. Usunięto cenzurę i przekazano administracji bakufu, że myśli i uczucia ludności powinny wzbogacać i podnosić na nowy poziom rządy sioguna. Wszystkie te reformy spowodowane były silnym wpływem Hakusekiego na władcę. Zaprzestano także okrutnych kar i prześladowania oraz gruntownie zmodernizowano system sądowniczy.

Siogun Ienobu był pierwszym z przywódców siogunatu Tokugawa, który chciał poprawić relacje z cesarzem i dworem w Kioto. W 1711 r. Motohiro Konoe, regent z rodu Fujiwara, przybył do Edo jako mediator pomiędzy siogunem Ienobu a cesarzem Nakamikado i jego stronnictwem dworskim (w Kioto). Po pertraktacjach ustalono, że młodsi synowie cesarza nie muszą wstępować w stan kapłański i mogą zakładać boczne linie rodowe. Także córkom cesarza umożliwiono wychodzenie za mąż (jedna z córek cesarza Nakamikado poślubiła jednego z synów Ienobu) oraz że bakufu będzie przekazywał finansowe dotacje na rzecz dworu. Także wiele ceremonii dworskich ponownie weszło z powrotem w życie.

Siogun Ienobu zmarł w 1712 r. w wieku 51 lat.[1] Jego następcą został nieletni syn Ietsugu Tokugawa.

Ery bakufu Ienobu

[edytuj | edytuj kod]

Lata rządów siogunów dzielone są na ery zwane nengō.[1]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du Japon, str.415
  2. Screech, T. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns Isaac Titsingh and Japan, 1779-1822, str. 95-97.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jolanta Tubielewicz, Historia Japonii, Wrocław [etc.]: Ossolineum, 1984, ISBN 83-04-01486-6, OCLC 830236012.
  • Screech, Timon. (2006). Secret Memoirs of the Shoguns: Isaac Titsingh and Japan, 1779-1822. Londyn, ISBN 0-7007-1720-X
  • Titsingh, Isaac. (1822). Illustrations of Japan. Londyn: Ackerman.
  • Titsingh, Isaac. Nipon o daï itsi ran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paryż: "Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland", 1834
  • Totman, Conrad. (1967). Politics in the Tokugawa bakufu, 1600-1843. Cambridge: Harvard University Press.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]