Przejdź do zawartości

Ilja Własienko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ilja Własienko
Илья Власенко
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

19 lipca 1902
Dobrusz

Data i miejsce śmierci

11 maja 1963
Kijów

Przebieg służby
Lata służby

1924–1926,
1932–1957

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa II klasy (ZSRR) Order Bohdana Chmielnickiego II klasy Order Czerwonego Sztandaru Pracy Order Czerwonej Gwiazdy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za obronę Moskwy” Medal „Za obronę Stalingradu” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk

Ilja Archipowicz Własienko (ros. Илья Архипович Власенко, ur. 6 lipca?/19 lipca 1902 w Dobruszu, zm. 11 maja 1963 w Kijowie) – radziecki generał major, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Skończył szkołę podstawową, pracował w fabryce, 1924-1926 służył w armii, później pracował w komitecie związków zawodowych i jako dyrektor fabryki papieru. Od maja 1932 służył w wojskach NKWD ZSRR, w 1938 ukończył kursy przy Wyższej Szkole NKWD ZSRR, w marcu 1941 został zastępcą dowódcy pułku NKWD ds. politycznych, od lipca 1941 jako wojskowy komisarz 69 Brygady Wojsk NKWD ds. ochrony szczególnie ważnych przedsiębiorstw przemysłowych brał udział w wojnie z Niemcami na Froncie Zachodnim. W lutym 1942 został komisarzem dywizji wojsk NKWD na Froncie Południowo-Zachodnim, uczestniczył w operacji tulskiej i charkowskiej, od czerwca do października 1942 był komisarzem, potem zastępcą dowódcy 95 Dywizji Piechoty ds. politycznych. Walczył na Froncie Stalingradzkim i Centralnym, brał udział w bitwie pod Stalingradem i Kurskiem, wyzwoleniu lewobrzeżnej Ukrainy i bitwie o Dniepr, później w wyzwalaniu prawobrzeżnej Ukrainy i Białorusi. Od czerwca 1944 był szefem Wydziału Politycznego 61 Korpusu Piechoty 1 Frontu Białoruskiego, uczestniczył m.in. w operacji wiślańsko-odrzańskiej i berlińskiej, po wojnie służył w Radzieckiej Administracji Wojskowej w Niemczech, w 1951 ukończył kurs przy Akademii Wojskowo-Politycznej im. Lenina, w 1954 otrzymał stopień generała majora, w październiku 1957 zakończył służbę wojskową.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]