Przejdź do zawartości

Indygirka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Indygirka
Ilustracja
Położenie Indygirki
Kontynent

Azja

Państwo

 Rosja

Republika

 Jakucja

Rzeka
Długość 1726 km
Powierzchnia zlewni

360 000 km²

Średni przepływ

1810 m³/s (u ujścia)

Źródło
Miejsce Połączenie rzek Taryn-Juriach i Chastach
Współrzędne

63°06′41″N 144°11′07″E/63,111389 144,185278

Ujście
Recypient Morze Wschodniosyberyjskie
Współrzędne

71°26′44″N 150°51′39″E/71,445556 150,860833

Położenie na mapie Jakucji
Mapa konturowa Jakucji, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, po prawej znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „ujście”

Indygirka (ros. Индиги́рка, Indigirka) – rzeka w Jakucji w Federacji Rosyjskiej. Ma 1726 km długości i dorzecze o powierzchni ponad 360 000 km². Uchodzi do Morza Wschodniosyberyjskiego. Średni roczny przepływ u ujścia 1810 m³/s (min. 3 m³/s; max. 11500 m³/s).

Powstaje z połączenia rzek Taryn-Juriach i Chastach; płynie w kierunku północnym przez Wyżynę Ojmiakońską, przełamuje się przez Góry Czerskiego i Góry Momskie, tworząc liczne progi, a w dolnym biegu przepływa przez Nizinę Abyjską i Nizinę Jańsko-Indygirską.

Główne dopływy: Nera, Moma, Badiaricha (prawe); Elgi, Selenniach, Ujandina, Ałłaicha, Biorioloch (lewe).

Większe miasta położone nad rzeką: Ojmiakon, Ust´-Niera, Czokurdach.

Rzeka zamarza w październiku i pozostaje pod lodem do maja-czerwca.

W Indygirce żyje wiele gatunków ryb, charakterystycznych dla wschodniej Syberii, jak sielawa, czyr, muksun, nelma, omul i inne. W dorzeczu Indygirki odkryto bogate złoża złota.

W latach 1892–1894 Eduard Toll prowadził w dorzeczu Indygirki (jak kilku innych rzek Syberii) intensywne badania geologiczne na zlecenie Petersburskiej Akademii Nauk. W ciągu 367 dni trwania ekspedycji przebyto 2500 km, prowadząc przez cały czas pomiary geodezyjne.

W latach 50. XX wieku odkryto tu znaczne złoża złota, które eksploatowano przy wykorzystaniu niewolniczej pracy więźniów Gułagu.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • William Barr, Baron Eduard Von Toll's Last Expedition. W: "Arctic", wrzesień 1980.