Przejdź do zawartości

Izochronizm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Izochronizm (gr. ἴσος "równy", χρόνος "czas") – właściwość układu drgającego polegająca na niezależności okresu drgań od amplitudy[1]. Izochroniczność jest własnością liniowych układów drgań[2].

Rzeczywiste układy drgające wykonują z dobrym przybliżeniem drgania harmoniczne i pozostają izochroniczne wówczas, gdy amplituda drgań jest stosunkowo mała. Dla drgań mechanicznych oznacza to np.

  • wychylenie wahadła o kąt dostatecznie mały, aby można było przyjąć, że
  • maksymalne rozciągnięcie sprężyny podczas drgań tylko w zakresie stosowalności prawa Hooke’a.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. izochronizm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2022-02-18].
  2. „Encyklopedia fizyki” praca zbiorowa, PWN 1973, t. 1, s. 827.