Iwan Rusew
Iwan Rusew (1917) | |
generał major | |
Data i miejsce urodzenia |
27 listopada 1872 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 lutego 1945 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1892–1918 |
Siły zbrojne | |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Iwan Atanasow Rusew (bułg. Иван Атанасов Русев, ur. 27 listopada 1872 w Szumenie, zm. 1 lutego 1945 w Sofii[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał major, minister spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej Carstwa Bułgarii (1923), deputowany do Zwyczajnego Zgromadzenia Narodowego 21. (1923–1927), 22. (1927–1931), 23. (1931–1934) i 25. (1940–1944) kadencji.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem Atanasa Rusewa. W 1892 ukończył szkołę wojskową w Sofii w stopniu podporucznika i otrzymał przydział do 7 presławskiego pułku piechoty. W 1895 uzyskał awans na stopień porucznika i rozpoczął studia w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu[1]. Po ukończeniu studiów w 1900 uzyskał awans na kapitana i powrócił do kraju. Pracował w sekcji operacyjnej sztabu armii. Po awansie na stopień podpułkownika w 1910 objął stanowisko szefa sztabu 9 pleweńskiej dywizji piechoty, skąd trafił do szkoły oficerów rezerwy[1].
W czasie I i II wojny bałkańskiej pełnił funkcję szefa sztabu 8 tundżańskiej dywizji piechoty. W listopadzie 1913 po awansie na stopień pułkownika przeniesiony do II Okręgu Inspekcyjnego armii. W czasie I wojny światowej na stanowisku szefa sztabu 2 Armii, od 1916 dowodził 7 rilską dywizją piechoty, a w 1918 objął dowództwo 2 trackiej dywizji piechoty[1]. W tym samym roku przeszedł w stan spoczynku.
Od maja 1920 pracował w administracji centralnej państwa i był działaczem Związku Wojskowego[1]. Brał aktywny udział w przygotowaniach do zamachu stanu 9 czerwca 1923, a po jego sukcesie objął resort spraw wewnętrznych i opieki zdrowotnej w rządzie Aleksandra Cankowa. Brał aktywny udział w tłumieniu powstania wrześniowego 1923. Od 1932 działacz Narodowego Ruchu Socjalnego Aleksandra Cankowa[1].
Po przejęciu władzy przez komunistów we wrześniu 1944 aresztowany i skazany na karę śmierci. Stracony przez rozstrzelanie 1 lutego 1945 w Sofii[1]. W 1996 Sąd Najwyższy Bułgarii oczyścił go z wszystkich zarzutów.
Awanse
[edytuj | edytuj kod]- podporucznik (Подпоручик) (1892)
- porucznik (Поручик) (1895)
- kapitan (капитан) (1900)
- major (Майор) (1905)
- podpułkownik (Подполковник) (1910)
- pułkownik (Полковник) (1913)
- generał major (Генерал-майор) (1917)
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Order Waleczności 3. i 4. st. II klasy
- Order Świętego Aleksandra III stopnia z mieczami
- Order za Zasługi
- Order Zasługi Wojskowej II. i IV. stopnia
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Taszo Taszew: Министрите на България 1879–1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 391–392.
- Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878–1944 г. vol.5. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 171.
- Absolwenci Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego
- Bułgarscy generałowie
- Bułgarscy ministrowie spraw wewnętrznych
- Bułgarskie ofiary prześladowań komunistycznych 1944–1991
- Deputowani do Bułgarskiego Zgromadzenia Narodowego
- Ludzie urodzeni w Szumenie
- Odznaczeni Orderem Waleczności (Bułgaria)
- Odznaczeni Orderem Świętego Aleksandra
- Odznaczeni Orderem Zasługi Wojskowej (Bułgaria)
- Straceni przez rozstrzelanie
- Uczestnicy I wojny światowej (Carstwo Bułgarii)
- Urodzeni w 1872
- Zmarli w 1945