Przejdź do zawartości

Hyllos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hyllos
Ὕλλος
Występowanie

mitologia grecka

Rodzina
Ojciec

Herakles

Matka

Dejanira

Żona

Iole

Hyllos (Ὕλλος) – w mitologii greckiej syn Heraklesa.

Przodkowie

[edytuj | edytuj kod]

Hyllos był synem Heraklesa[1], największego z herosów mitologii greckiej, syna Zeusa i Alkmeny[2], i Dejaniry. Co więcej, był ulubieńcem swych rodziców. Na świat przyszedł w Kalidonie, na początku małżeństwa syna Zeusa z Dejanirą[1]. Alternatywna wersja widzi jako jego matkę Omfale. Herakles wybrał mu imię od widzianego w czasie swej bytności u Omfale właśnie dopływu lydijskiej rzeki Hermos, dopływ ten z kolei czerpał swą nazwę od imienia giganta Hyllosa. Pierre Grimal określa jednak taką wersję mitu jako błędną, powstała ona też dość późno. Podobnie wypowiada się Grimal na temat wersji mitu uznającej matką Hyllosa Melite, nimfy z wyspy Feaków, a Herakles miał go spłodzić na wygnaniu po morderstwie swych synów. Klasyczne źródła nic jednak nie mówią, jakoby Herakles bawił na wygnaniu u Feaków. Urodził się Hyllos jeszcze zanim Herakles został skazany na lidyjską niewolę[3]. Wychowywał go Keyks, władający w Trachis, gdyż Herakles był wtedy zajęty swymi bohaterskimi dokonaniami[1]. Gdy Herakles był na wygnaniu u Keyksa, Hyllos osiągnął już wiek męski[3]. W innej wersji po śmierci ojca Hyllos został adoptowany przez Ajgimiosa, króla Dorów, a jego imię stało się eponimem jednego z trzech doryckich szczepów[3].

Zeus
 
 
 
Io
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Epafos
 
 
 
Memfis
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Libia
 
 
 
Posejdon
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Belos
 
 
 
Anchinoe
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Danaos
 
 
 
Ajgyptos
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Hypermestra
 
 
 
Lynkeus
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Aglaja
 
 
 
Abas
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Eurydyka
 
 
 
 
Akrizjos
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Danae
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Perseusz
 
 
 
 
 
Andromeda
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
AlkajosStenelos
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Elektryon
 
Anakso
 
 
Eurysteus
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Alkmena
 
Amfitrion
 
 
 
 
 
 
 
Herakles
 
 
 
 
 
Dejanira
 
 
 
 
 
 
 
 
Hyllos

Śmierć ojca

[edytuj | edytuj kod]

Kiedyś Dejanira wysłała go na poszukiwanie ojca[1]. Było to już po tym, jak z zazdrości wyprała koszulę męża we krwi centaura Nessosa. Środek na wierność okazał się trucizną[4]. Hyllos odnalazł ojca, gdy ten miał już na sobie śmiercionośną tunikę i konał. Hyllos przeniósł ojca do podnóża góry Ojta. Wysłuchał tam ostatniej woli herosa, zgodnie z którą pojął za żonę Iole[1].

Wódz Heraklidów

[edytuj | edytuj kod]

Po śmierci herosa Hyllosowi przyszło stanąć na czele potomków bohatera, Heraklidów. Zostali oni wypędzeni z Peloponezu[1] albo też sami uciekli, obawiając się Eurysteusa. Na obczyźnie, w Attyce skupili się wokół Hyllosa[3]. Wedle jednej z wersji to Hyllos pozbawił życia Eurysteusa. W końcu zamieszkał w Tebach z Alkmeną[3]. Podjął on próbę powrotu z Heraklidami na półwysep za pomocą siły[1], źle zrozumiał bowiem przepowiednię wyroczni[3]. Wyzwał więc władcę Arkadii Echemosa na pojedynek, w razie zwycięstwa miał przejąć jego królestwo. Przegrana miała zaś skutkować wygnaniem Heraklidów przez następne półwiecze. Hyllos nie dał rady swemu przeciwnikowi. Poniósł śmierć, a ciało jego pogrzebano w Megarze[1].

Wersja mitu dotycząca Feaków podaje, że Hyllos stanął kiedyś na czele wyprawy tego ludu. W efekcie założył kolonię w Ilirii, gdzie, walcząc o stada byków, poniósł śmierć. Imię jego przeszło do historii jako eponim Hyllejczyków epirskich[3].

Jan Parandowski zamiast pisać o Hyllosie czyni syna Heraklesa z Hylasa[5], uznawanego przez innych autorów za przyjaciela herosa, a syna Tejodamasa z Dryopów[3][1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i Schmidt 2006 ↓, s. 149.
  2. Cotterell 1996 ↓, s. 183.
  3. a b c d e f g h Grimal 1988 ↓, s. 149.
  4. Parandowski 1979 ↓, s. 184-186.
  5. Parandowski 1979 ↓, s. 231.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]