Przejdź do zawartości

Janina Dąbrowska (lekarka)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janina Dąbrowska
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1890
Łuck

Data śmierci

7 lipca 1987

profesor nauk medycznych
Specjalność: patomorfologia
Alma Mater

Żeński Instytut Medyczny w Petersburgu

Doktorat

1921

Habilitacja

1945

Profesura

30 czerwca 1954

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski
Państwowy Instytut Dentystyczny w Warszawie
Uniwersytet Ziem Zachodnich
Akademia Medyczna w Warszawie

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Medal 10-lecia Polski Ludowej

Janina Dąbrowska (ur. 18 stycznia 1890 w Łucku, zm. 7 lipca 1987) – polska lekarka i uczona, specjalistka patomorfologii i anatomopatologii. Profesor nauk medycznych związana z Uniwersytetem Warszawskim i Akademii Medycznej w Warszawie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1907 ukończyła 7-klasowe Gimnazjum Maryjne Żeńskie w Żytomierzu. W 1908 zdała maturę w I Gimnazjum Męskim w tym mieście. W maju 1914 uzyskała dyplom lekarza w Żeńskim Instytucie Medycznym w Petersburgu. W okresie studiów praktykowała w szpitalu w Żytomierzu oraz Szpitalu Przemienienia Pańskiego w Warszawie. W latach 1915–1917 pracowała w Petersburgu jako pediatra i internista, w tym w przytułkach Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny. W 1915 była również ordynatorką oddziału chorób wewnętrznych szpitala polowego armii rosyjskiej pod Kownem. Po rewolucji październikowej pracowała w laboratorium diagnostycznym w Petersburgu.

Od lutego 1919 była pracownikiem Zakładu Anatomii Patologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1921 obroniła doktorat z medycyny na podstawie pracy Badania nad znaczeniem nadnerczy w powstawaniu miażdżycy. W latach 1925–1937 prowadziła wykłady z anatomii patologicznej i patologii ogólnej w Państwowym Instytucie Dentystycznym w Warszawie (od 1933 - Akademia Stomatologiczna). Pełniła także funkcję kierowniczki pracowni i zakładu anatomii patologicznej w Szpitalu Przemienienia Pańskiego.

W okresie II wojny światowej prowadziła nauczanie z histopatologii i anatomopatologii w Prywatnej Szkoły Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego doc. Jana Zaorskiego oraz na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Ziem Zachodnich. W 1944 była więziona przez 6 tygodni na Pawiaku. Odniosła rany głowy i prawej stopy podczas ostrzału Szpitala Przemienienia Pańskiego w czasie powstania warszawskiego[1].

Od grudnia 1944 brała udział w odtwarzaniu jawnego Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. W 1945 habilitowała się, w 1950 została docentem anatomii patologicznej Wydziału Lekarskiego UW, 30 czerwca 1954 otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego nauk medycznych. Od stycznia 1954 do października 1955 pełniła obowiązki prorektora Akademii Medycznej do spraw dydaktyki, w latach 1959–1960 - kierownika Zakładu Anatomii Patologicznej AM[2]. Przeszła na emeryturę w 1961. Do 1983 pracowała jako konsultantka w Zakładzie Anatomii Patologicznej Szpitala Praskiego. Należała do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (od 1920), Polskiego Towarzystwa Anatomicznego i Polskiego Towarzystwa Anatomopatologów (członek założyciel w 1957 i honorowy).

Pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 83-5-9)[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Maria Kobuszewska-Faryna (oprac.): Profesor Janina Dąbrowska (1890–1987). lekarzepowstania.pl. [dostęp 2020-05-23].
  2. Wiesława Prątnicka: Katedra i Zakład Anatomii Patologicznej. patomorfologia.wum.edu.pl. s. 450. [dostęp 2020-05-23].
  3. Cmentarz Stare Powązki: Stefan Taborski, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-05-23].
  4. Odznaczenia dla wybitnych działaczek [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 7, 8 marca 1960, s. 2.
  5. M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z dnia 13 stycznia 1955 r. nr 0/114 - na wniosek Ministra Zdrowia.