Przejdź do zawartości

Karol Hein

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Hein
Satyr
major dyplomowany artylerii major dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

8 marca 1897
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

19141940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

Sztab Główny

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Karol Jan Józef Hein ps. „Satyr”[1][2] (ur. 8 marca 1897 w Stanisławowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – major dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Franciszka i Emilii z Maschinów[3]. Uczeń Gimnazjum we Lwowie. Egzamin dojrzałości zdał w Wiedniu. Od 21 sierpnia 1914 roku do 28 lutego 1915 roku był żołnierzem IV baonu 1 pułku piechoty Legionów Polskich. Uznany za niezdolnego do służby został zwolniony z Legionów[2]. Walczył pod Krzywopłotami i Łowczówkiem[3]. Od 1 listopada do 6 grudnia 1918 roku walczył na I Odcinku obrony Lwowa[2]. W czasie wojny 1920 w stopniu podporucznika służył w 5 pułku artylerii polowej[4].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 263. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 11 pułk artylerii polowej[5]. W następnych latach kontynuował służbę w 11 pap w Stanisławowie[6][7]. 31 marca 1924 roku został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 144. lokatą w korpusie oficerów artylerii[8]. Z dniem 1 listopada 1925 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1925–1927 (VI promocja). Z dniem 28 października 1927 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera sztabu generalnego, został przydzielony do Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[9][10]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii[11][12]. W 1939 roku pełnił służbę w Oddziale I Sztabu Głównego na stanowisku kierownika III referatu mobilizacyjnego Wydziału Mobilizacyjnego[13]

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej, od 17 listopada 1939 osadzony w Kozielsku. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 017/2, poz. 51, nr akt 1796 z 5.04.1940. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 11.05.1943. Przy szczątkach znaleziono kartę szczepień nr 1144, 3 karty pocztowe, jeden list. Figuruje na liście AM-211-1633 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01633. Nazwisko Heina znajduje się na liście ofiar (pod nr 1633) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 123 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 128 z 1943. W Archiwum Robla w pakiecie 02567-01 Konstantego Zacherta znajduje się deklaracja jeńców obozu kozielskiego z 17 listopada 1939, wśród których wymieniony jest Karol Hein, o braku polskich środków pieniężnych.

Karol Hein nie założył rodziny.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Był przedstawiony do odznaczenia Orderem Virtuti Militari[22].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-24]..
  2. a b c Żołnierze Niepodległości ↓.
  3. a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 200.
  4. Spis oficerów 1921 ↓, s. 286, 650.
  5. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 205.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 735, 823.
  7. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 657, 746.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 176.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 435, 464.
  10. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 187, 430.
  11. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 382.
  12. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 164.
  13. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 164, 420.
  14. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  15. M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
  16. M.P. z 1932 r. nr 217, poz. 249.
  17. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 187.
  18. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-24]..
  19. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 103.
  20. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-24]..
  21. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-24]..
  22. Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-06-24]..

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]