Przejdź do zawartości

Karol Hoffmann (1913–1971)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Karol Hoffmann
Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1913
Orliczko

Data i miejsce śmierci

28 lutego 1971
Poznań

Wzrost

173 cm

Dorobek medalowy
Mistrzostwa Polski
złoto Poznań 1934 skok w dal
złoto Białystok 1935 skok w dal
złoto Wilno 1936 trójskok
złoto Chorzów 1937 skok wzwyż
złoto Warszawa 1938 skok wzwyż
złoto Warszawa 1938 skok w dal
złoto Warszawa 1938 trójskok
złoto Poznań 1939 skok w dal
złoto Poznań 1948 trójskok
srebro Poznań 1934 trójskok
srebro Białystok 1935 trójskok
srebro Wilno 1936 skok w dal
srebro Chorzów 1937 trójskok
srebro Poznań 1939 trójskok
srebro Gdańsk 1949 rzut dyskiem
brąz Bydgoszcz 1933 trójskok
brąz Poznań 1934 skok wzwyż
brąz Poznań 1934 pchnięcie kulą
brąz Wilno 1936 pchnięcie kulą
brąz Chorzów 1937 skok w dal
brąz Chorzów 1937 pchnięcie kulą
brąz Poznań 1948 skok w dal
brąz Poznań 1948 rzut dyskiem
Halowe mistrzostwa Polski
złoto Przemyśl 1935 skok wzwyż
złoto Przemyśl 1937 skok w dal
złoto Poznań 1938 trójskok
złoto Przemyśl 1939 skok w dal
srebro Przemyśl 1935 pchnięcie kulą
srebro Przemyśl 1937 sztafeta 6 × 50 m
brąz Przemyśl 1937 skok wzwyż
brąz Poznań 1938 skok w dal
brąz Poznań 1938 pchnięcie kulą
brąz Poznań 1938 pchnięcie kulą oburącz

Karol Hoffmann (ur. 10 sierpnia 1913 w Orliczku, zm. 28 lutego 1971 w Poznaniu[1]) – polski lekkoatleta, wielokrotny mistrz Polski, później trener lekkoatletyczny, twórca i propagator radiowej gimnastyki porannej w Polsce.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był wszechstronnym lekkoatletą, lecz największe sukcesy odnosił w skokach. Reprezentował Polskę na igrzyskach olimpijskich w 1936 w Berlinie w skoku wzwyż i trójskoku, ale w żadnej z tych konkurencji nie wszedł do finału. Trzykrotnie startował w akademickich mistrzostwach świata: w 1935 w Budapeszcie zajął 9. miejsce w pchnięciu kulą oraz 10. miejsce w skoku w dal; w 1937 w Paryżu był piąty w skoku w dal, ósmy w rzucie dyskiem, a w skoku wzwyż nie zakwalifikował się do finału; w 1939 w Monako zajął 6. miejsce w rzucie dyskiem i 27. miejsce w skoku wzwyż.

Odniósł wiele sukcesów w mistrzostwach Polski. Przed II wojną światową zwyciężył w skoku w dal w 1934, 1935, 1938 i 1939, w trójskoku w 1936 i 1938 oraz w skoku wzwyż w 1937 i 1938. Zdobył srebrne medale w trójskoku w 1934, 1935, 1937 i 1939 oraz w skoku w dal w 1936. Był brązowym medalistą w trójskoku w 1933, w skoku wzwyż w 1934, w pchnięciu kulą w 1934, 1936 i 1937 oraz w skoku w dal w 1937[2]. Był też złotym medalistą halowych mistrzostw Polski w 1935 w skoku wzwyż, w 1937 i 1939 w skoku w dal i w 1938 w trójskoku, srebrnym medalistą w pchnięciu kulą w 1935 i w sztafecie 6 × 50 m w 1937 oraz brązowym medalistą w skoku wzwyż w 1937 oraz w skoku w dal, pchnięciu kulą i pchnięciu kulą oburącz w 1938[3].

W latach 1934–1939 wystąpił w jedenastu meczach reprezentacji Polski (18 startów), odnosząc 6 zwycięstw indywidualnych.

Okres okupacji niemieckiej przeżył jako dozorca boisk sportowych i pracownik w fabryce akumulatorów. Był też konspiracyjnym trenerem lekkoatletycznym.

Po wojnie powrócił do czynnego uprawiania lekkoatletyki. Był mistrzem Polski w trójskoku w 1948, wicemistrzem w rzucie dyskiem w 1949 i brązowym medalistą w skoku w dal i rzucie dyskiem w 1948[4]. W latach 1949 i 1950 dwukrotnie wystąpił w reprezentacji Polski w rzucie dyskiem, zajmując 4. miejsce.

Rekordy życiowe[1]:

Był zawodnikiem Warty Poznań (1929-1936) i AZS Poznań (1936-1939 i 1945-1850). Zakończył wyczynowe uprawianie lekkoatletyki w 1950.

Ukończył Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Poznańskiego w 1936. W 1945 uzyskał stopień magistra, a w 1961 doktora za rozprawę Długość i częstotliwość kroku w biegu na 100 m a wzrost i długość kończyn dolnych u czołowych sprinterów polskich[5].

Od 1950 był kierownikiem Zakładu Teorii i Metodyki Lekkiej Atletyki Wyższej Szkoły Wychowania Fizycznego w Poznaniu, a od 1954 do 1962 kierownikiem Katedry Teorii i Metodyki Sportu tejże uczelni. Opublikował m.in.prace: Rzut dyskiem (1960), Systematyka ćwiczeń w nauczaniu lekkiej atletyki (1967), Zarys ewolucji techniki rzutów lekkoatletycznych (1968), Podstawowe elementy techniki ćwiczeń lekkoatletycznych (1970).

Od 1949 był trenerem. Jego wychowankami byli m.in. Edward Adamczyk i Zdobysław Stawczyk. Był jednym z czołowych szkoleniowców Wunderteamu, będąc w latach 1952–1958 trenerem kadry narodowej w skoku wzwyż i rzucie dyskiem.

Od 1946 do 1971 prowadził na antenie Polskiego Radia audycje gimnastyki porannej, do których opracowywał zestawy ćwiczeń. Zmarł w Poznaniu, został pochowany na Cmentarzu Junikowskim (pole 15-B-3-3)[6].

Grób Karola Hoffmanna na Cmentarzu Junikowskim

Jego młodszym bratem był Marian Hoffmann, również czołowy lekkoatleta i trener lekkoatletyczny.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 74-75. ISBN 83-9136-63-9-1.
  2. Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 125, 145, 155 i 166. ISBN 978-83-61233-20-6.
  3. Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985, s. 108, 110-112.
  4. Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008, s. 146, 156 i 177. ISBN 978-83-61233-20-6.
  5. Ryszard Wryk: Sport olimpijski w Polsce 1919-1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006, s. 128. ISBN 83-7177-278-5.
  6. Karol Hoffmann – miejsce pochówku na Junikowie w Poznaniu

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bogdan Tuszyński: Polscy olimpijczycy XX wieku. T. 1: A-M. Wrocław: Wydawnictwo Europa, 2004, s. 274. ISBN 83-7407-050-1.
  • Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński: Od Chamonix do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924-2010. Warszawa: Fundacja Dobrej Książki, 2010, s. 394. ISBN 978-83-86320-01-1.
  • Ryszard Wryk: Sport olimpijski w Polsce 1919-1939. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2006, s. 127-129. ISBN 83-7177-278-5.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004, s. 74-75. ISBN 83-9136-63-9-1.
  • Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia finałów lekkoatletycznych mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  • Marian Rynkowski, Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 20-leciu 1919-1939. Wyniki mistrzostw Polski mężczyzn. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1985.
  • Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia polskiej lekkiej atletyki w 40-leciu PRL. Mecze międzypaństwowe I reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]