Przejdź do zawartości

Konwencja o substancjach psychotropowych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Konwencja o substancjach psychotropowychumowa międzynarodowa z 1971 roku, której celem jest ograniczenie dostępu do substancji psychoaktywnych w celach pozamedycznych[1]. Weszła w życie 16 sierpnia 1976 r. Stronami są 184 państwa[2], depozytariuszem Sekretarz Generalny ONZ (art. 33). Spisana w językach autentycznych angielskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim. Spory rozstrzyga Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości, chyba że strony uzgodnią inny sposób (art. 31).

Środki objęte kontrolą klasyfikuje w czterech wykazach (im wyższy numer wykazu, tym łagodniejsze ograniczenia):

Wykazy są dostępne na "zielonej liście" Międzynarodowego Organu Kontroli Środków Odurzających (International Narcotics Control Board)[3].

Grupy I-P, II-P, III-P i IV-P na polskim Wykazie środków odurzających i substancji psychotropowych odpowiadają powyższym wykazom konwencji. Polski wykaz zawiera dodatkowe 15 substancji w grupie I-P (m.in. mefedron), 5 w grupie II-P (ketamina, BZP, MBZP, pFPP i TFMPP) i 3 w grupie IV-P (2C-E, MDPEA i MDPV). Ponadto pentazocyna jest w grupie II-P, a nie III-P (stan na maj 2013).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Konwencja o substancjach psychotropowych, sporządzona w Wiedniu dnia 21 lutego 1971 r. (Dz.U. z 1976 r. nr 31, poz. 180)
  2. Convention on psychotropic substances, ONZ, 1971 [dostęp 2020-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-31] (ang. • chiń. • wł. • ros. • fr.).
  3. List of Psychotropic Substances under International Control. [dostęp 2013-05-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-18)].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Inne konwencje międzynarodowe:

Ustawodawstwo polskie: