Przejdź do zawartości

Kormoran czubaty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kormoran czubaty
Gulosus aristotelis
(Linnaeus, 1761)
Ilustracja
Kormoran czubaty w gnieździe z pisklętami
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

głuptakowe

Podrząd

głuptakowce

Rodzina

kormorany

Rodzaj

Gulosus
Montagu, 1813

Gatunek

kormoran czubaty

Synonimy
  • Pelecanus aristotelis Linnaeus, 1761[1]
  • Leucocarbo aristotelis (Linnaeus, 1761)[2]
  • Phalacrocorax aristotelis (Linnaeus, 1761)[2]
  • Stictocarbo aristotelis (Linnaeus, 1761)[2]
Podgatunki
  • G. a. aristotelis (Linnaeus, 1761)
  • G. a. desmarestii (Payraudeau, 1826)
  • G. a. riggenbachi (Hartert, 1923)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     obszary lęgowe

     obszary nielęgowe

Kormoran czubaty[4] (Gulosus aristotelis) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae).

Podgatunki i zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Kormoran czubaty zamieszkuje morskie wybrzeża, w zależności od podgatunku[1][5]:

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Osobnik młodociany – P. aristotelis desmarestii
Wygląd
Upierzenie czarne z zielonym, metalicznym połyskiem, w szacie godowej na przedzie głowy pióra tworzą zadarty czubek. Młode brązowe, o białym przodzie szyi.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 65–80 cm[8]
rozpiętość skrzydeł 90–105 cm[8]
masa ciała: samce 1760–2154 g, samice 1407–1788 g[1]

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]
Jaja z kolekcji muzealnej
Biotop
Wybrzeża morskie. Poluje dalej od brzegu niż kormoran czarny.
Gniazdo
Zbudowane zazwyczaj z morszczynu. Tworzy kolonie lęgowe, zazwyczaj na klifach.
Jaja
W zniesieniu 1 do 6 jaj (zazwyczaj 3) o długości około 63 mm[9].
Wysiadywanie, pisklęta
Jaja wysiadywane są przez okres 27–29 dni przez obydwoje rodziców[9]. Pisklęta opuszczają gniazdo po 15–20 dniach.
Pożywienie
Morskie ryby i skorupiaki.

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje kormorana czubatego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2015 roku liczebność światowej populacji, według szacunków organizacji Wetlands International, wynosiła 230–240 tysięcy osobników. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy, choć niektóre populacje są stabilne[3].

W Polsce objęty ścisłą ochroną gatunkową[10].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Orta, J., Garcia, E.F.J., Jutglar, F., Kirwan, G.M. & Boesman, P.: European Shag (Gulosus aristotelis). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-02-28].
  2. a b c D. Lepage: European Shag (Phalacrocorax aristotelis). [w:] Avibase – Światowa baza danych ptaków [on-line]. [dostęp 2021-05-21]. (ang.).
  3. a b BirdLife International, Gulosus aristotelis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-08-29] (ang.).
  4. Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) – kormorany – Cormorants (wersja: 2021-07-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-22].
  5. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-10-25]. (ang.).
  6. Lista awifauny krajowej. Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce – stan z 31.12.2021. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. [dostęp 2023-02-02].
  7. wynik wyszukiwania: Phalacrocorax aristotelis. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-05-21]. (ang.).
  8. a b P. Sterry, A. Cleave, A. Clements, P. Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Horyzont, 2002, s. 38–39. ISBN 83-7311-341-X.
  9. a b E. Keller, prof. dr J.H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ptaki. Cz. 1. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 45. ISBN 83-7227-891-1.
  10. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]