Przejdź do zawartości

Mewa karaibska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mewa karaibska
Leucophaeus atricilla[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Szata godowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Leucophaeus

Gatunek

mewa karaibska

Synonimy
  • Larus atricilla Linnaeus, 1758[2]
  • Atricilla catesbaei Bonaparte, 1854[3]
  • Atricilla megalopterus Bruch, 1855[3]
Podgatunki
  • L. atricilla megalopterus (Bruch, 1855)
  • L. atricilla atricilla (Linnaeus, 1758)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     obszary lęgowe

     obszary nielęgowe

     występuje przez cały rok

Mewa karaibska[5] (Leucophaeus atricilla) – gatunek ptaka z rodziny mewowatych (Laridae). Zamieszkuje Amerykę Północną, zimą także wybrzeża Ameryki Południowej. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Wygląd
Smukła, długoskrzydła mewa. Ołowianoszary wierzch ciała, czarne końcówki skrzydeł, biały tułów, czarna głowa z białymi półksiężycami nad i pod okiem. Dziób czerwony, nogi ciemne. W upierzeniu zimowym głowa biała z szarymi plamkami, dziób czarny. Osobniki dorastające szare, ciemne z wierzchu, z brązowym płaszczem. Osobniki młode brązowe, o łuskowanym grzbiecie. We wszystkich szatach nieostatecznych biały ogon z czarnym paskiem na końcu.
Wymiary
Długość ciała 39–46 cm, rozpiętość skrzydeł 92–120 cm; masa ciała 203–371 g[6].

Zasięg, środowisko

[edytuj | edytuj kod]

Słone mokradła, przybrzeżne zatoki, plaże, wybrzeża środkowo-wschodniej i południowej części Ameryki Północnej oraz Karaibów. Część populacji przed zimą migruje na południe, zimowiska rozciągają się po południowe Peru i północne wybrzeże Brazylii.

Sporadycznie zalatuje do Europy[7]. Do Polski zalatuje wyjątkowo – stwierdzono ją tylko 2 razy – w 2007 i 2017 roku[8].

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę karaibską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Globalny trend liczebności uznawany jest za wzrostowy, choć u niektórych populacji nie jest on znany[4].

W Polsce podlega ścisłej ochronie gatunkowej[9].

Podgatunki

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się dwa podgatunki L. atricilla[10][11]:

  • L. a. megalopterus (Bruch, 1855) – wybrzeża południowo-wschodniej Kanady, wschodnich, południowych i skrajnie południowo-zachodnich USA do wschodniej Ameryki Centralnej; zimuje na południe po południowe Peru.
  • L. a. atricilla (Linnaeus, 1758)Indie Zachodnie do wysp u północnych wybrzeży Wenezueli; zimuje na południe po północne wybrzeże Brazylii.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Leucophaeus atricilla, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Larus atricilla, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2014-03-02] (ang.).
  3. a b D. Lepage: Laughing Gull Leucophaeus atricilla. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-02]. (ang.).
  4. a b BirdLife International, Larus atricilla, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2019-09-06] (ang.).
  5. Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-04-28].
  6. Laughing Gull Identification. [w:] All About Birds [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
  7. wynik wyszukiwania: Larus atricilla. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
  8. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. Raport nr 34. Rzadkie ptaki obserwowane w Polsce w roku 2017. „Ornis Polonica”. 59, s. 119–153, 2018. 
  9. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  10. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, skimmers, skuas, auks. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-04-28]. (ang.).
  11. Laughing Gull (Larus atricilla). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: MULTICO Oficyna Wydawnicza, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]