Przejdź do zawartości

Mewa modrodzioba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mewa modrodzioba
Pagophila eburnea[1]
(Phipps, 1774)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Parvordo

Larida

Nadrodzina

Laroidea

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Pagophila[2]
Kaup, 1829

Gatunek

mewa modrodzioba

Synonimy
  • Larus eburneus Phipps, 1774[3]
  • Larus eburnea Phipps, 1774[1]
  • Larus albus Gunnerus, 1767[4]
  • Gavia alba (Gunnerus, 1767)[4]
  • Pagophila alba (Gunnerus, 1767)[4]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[5]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     obszary lęgowe

     występuje przez cały rok

Mewa modrodzioba[6], mewa czarnonoga, mewa biała[7] (Pagophila eburnea) – gatunek dużego ptaka wędrownego z rodziny mewowatych (Laridae), zamieszkujący wyspy, wody i pak lodowy Arktyki po północne wybrzeża Eurazji i Ameryki Północnej. Bliski zagrożenia wyginięciem.

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]

Jedyny przedstawiciel rodzaju Pagophila[6][8]. Gatunek monotypowy[3][8].

Zasięg występowania

[edytuj | edytuj kod]

Gnieździ się na Grenlandii, Ziemi Baffina, Wyspach Królowej Elżbiety, Svalbardzie, Ziemi Franciszka Józefa, Nowej Ziemi, Ziemi Północnej, Wyspach Nowosyberyjskich oraz innych arktycznych wyspach. Główne zimowiska znajdują się wokół Ziemi Baffina, w Cieśninie Davisa, na Morzu Labradorskim, południowo-wschodniej Grenlandii i w rejonie Cieśniny Beringa[3].

Sporadycznie zalatuje do Europy[9], do Polski – wyjątkowo[10].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Mewa modrodzioba w locie
Wygląd
Obie płci podobne. Niemal w całości białe, niekiedy na piersi widoczny różowy nalot. Dziób zielonkawy z żółtym końcem, nogi ciemne. Osobniki młodociane ciemno cętkowane, plamy najgęstsze na głowie.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 44–48 cm; rozpiętość skrzydeł 106–118 cm; masa ciała 520–700 g[3]

Ekologia i zachowanie

[edytuj | edytuj kod]
Osobnik młodociany
Biotop
Pokryte lodem pływającym i pakiem obszary morza. Gnieździ się na skalistych lub kamienistych wybrzeżach. Gniazdo zbudowane z mchów, porostów, wodorostów i innego dostępnego materiału.
Gniazdo
Na płaskim skalnym lub kamienistym wybrzeżu, często w pobliżu śniegu. Tworzy luźne kolonie.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając zazwyczaj 1 do 3 cielistych, cętkowanych jaj.
Wysiadywanie, pisklęta
Jaja wysiadywane są przez okres około 25 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta pierzą się w wieku około 11 dni, a po 3 tygodniach są samodzielne.
Pożywienie
Drobne zwierzęta (ryby, skorupiaki, mięczaki), padlina[3][5], algi[3], kał fok i niedźwiedzi polarnych.

Status i ochrona

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2005 roku uznaje mewę modrodziobą za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened); wcześniej, od 1988 roku miała ona status gatunku najmniejszej troski (LC – Least Concern). Liczebność światowej populacji szacuje się na 38–52 tysiące dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[5].

W Polsce objęta ścisłą ochroną gatunkową[11].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Pagophila eburnea, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. Pagophila, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2011-01-27] (ang.).
  3. a b c d e f J. Burger, M. Gochfeld & E.F.J. Garcia: Ivory Gull (Pagophila eburnea). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D.A. Christie & E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2016. [dostęp 2016-10-26]. (ang.).
  4. a b c D. Lepage: Ivory Gull Pagophila eburnea. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-02]. (ang.).
  5. a b c Pagophila eburnea, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  6. a b Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-20].
  7. P. Busse (red.), Z. Czarnecki, A. Dyrcz, M. Gromadzki, R. Hołyński, A. Kowalska-Dyrcz, J. Machalska, S. Manikowski, B. Olech: Ptaki. T. I. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1990, s. 342, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0563-0.
  8. a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-20]. (ang.).
  9. wynik wyszukiwania: Pagophila eburnea. [w:] Tarsiger.com [on-line]. [dostęp 2021-05-02]. (ang.).
  10. Lista awifauny krajowej. Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce – stan z 31.12.2021. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego. [dostęp 2023-02-02].
  11. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]