Przejdź do zawartości

Neomodernizm

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Neomodernizm: Birchmeier Kaufmann Architekten, dom wielorodzinny w Zurychu
Ministerstwo Transportu Szwajcarii w Ittigen (2005)
Biurowiec Varso w Warszawie (2020)
G. Behnisch, Akademia Sztuk w Berlinie. Neomodernistyczna ściana kurtynowa kryje za sobą budynek o charakterze dekonstruktywistycznym

Neomodernizmstyl architektoniczny przełomu XX i XXI w., nawiązujący do repertuaru form przestrzennych i detalu modernizmu, jednak w odłączeniu od jego idei społeczno-politycznych i zwykle urbanistycznych. Nierzadko neomodernistyczna jest tylko fasada budynku, co stoi w jawnej sprzeczności z modernistyczną ideą traktowania budynku jako całości.

Neomodernizm stanowi od początku lat 80. reakcję na przepych eklektycznego postmodernizmu i protest wobec populizmu w architekturze, poszukując w prostocie odpowiedniego środka wyrazu dla współczesności. Z drugiej strony często ucieka się do rozwiązań spektakularnych, jednak sztucznych i wybranych jedynie dla efektu, np. wielkopowierzchniowych przeszkleń, kapiteli świetlnych lub oculusów. Wskazuje się, że neomodernizm skoncentrował się na estetyce i zaproponował atmosferę pewnego manieryzmu[1]. Bryły budynków neomodernistycznych są konstruowane według jasnych zasad subtrakcyjnych lub addytywnych, głównie z elementów kubicznych, nierzadko też form obrotowych.

Do kierunków neomodernistycznych można zaliczyć tzw. nowy rygoryzm, opierający się na kreowaniu budynku w oparciu o jego zasadę konstrukcyjną i układ funkcjonalny, z uwypukleniem szczególnie atrakcyjnych wizualnie aspektów. Budynki tego prądu mają wywierać optymistyczne wrażenie związane z nowoczesnością.

W szerszym sensie również dekonstruktywizm określany jest jako prąd neomodernistyczny.

Wybrani przedstawiciele

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane przykłady neomodernizmu w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sztuka Architektury, "Słucha Bartoka, czyta Merlau Ponty'ego" - Steven Holl [online], Sztuka Architektury, 2000 [dostęp 2023-09-29] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kein Abschied von der Moderne. Architekten und ihre Visionen, Günter Behnisch, Dirk Meyhöfer, Hamburg: Junius, 2000, ISBN 3-88506-293-3, OCLC 313646190.
  • Alexander Tzonis, Liane Lefaivre Architektur in Europa seit 1968, Frankfurt nad Menem-Nowy Jork 1992, ISBN 3-593-34708-3

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Neomodernizm - Mies i Corbu wiecznie żywi, dostęp: 2023-09-29