Przejdź do zawartości

ORP Podhalanin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ORP Podhalanin
Ilustracja
Historia
Stocznia

Vulcan-Werke A.G., Szczecin

Położenie stępki

1916

Wodowanie

24 października 1917

 Kaiserliche Marine
Nazwa

A 80

Wejście do służby

21 grudnia 1917

 Marynarka Wojenna
Nazwa

ORP Podhalanin

Wejście do służby

1924

Wycofanie ze służby

12 kwietnia 1938

Los okrętu

pływający zbiornik ropy, dalsze losy nieznane

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 330 t
pełna: 381 t

Długość

60,4 m

Szerokość

6,4 m

Zanurzenie

2,1 m

Napęd
2 kotły typu Yarrow o ciśnieniu 18,5 atm, 2 turbiny parowe AEG – Vulkan o łącznej mocy: 6000 KM, 2 trzypłatowe śruby o średnicy 1,70 m
Prędkość

28 w vmaks./15 w vek.

Zasięg

? Mm/przy vek.; ? Mm/przy vmaks.

Uzbrojenie
(1937) 1 działo kalibru 75 mm wz.95 (1 x I)
2 ckm 'Maxim' kalibru 7,92 mm (2 x I)
Załoga

73 ludzi w tym: 3 oficerów, 70 podoficerów i marynarzy

ORP Podhalanin (PH) – były niemiecki torpedowiec A 80, a następnie jeden z pierwszych okrętów Marynarki Wojennej II RP.

Niemiecki torpedowiec wojennej budowy typu A 56/A 80 (A-III-Boot, Amtsentwurf 1916). Stępkę pod ten okręt położono w 1916 roku w szczecińskiej stoczni Vulcan-Werke A.G. Zwodowany został 24 października 1917 roku. Służbę w cesarskiej flocie rozpoczął 21 grudnia 1917 roku. Do końca I wojny światowej służył jako okręt szkoleniowy. Po zakończeniu działań wojennych przeszedł do Anglii, gdzie kotwiczył wraz z innymi torpedowcami w bazie Royal Navy w Rosyth.

W 1919 roku został przyznany Polsce i otrzymał nazwę ORP „Góral”. W Departamencie Spraw Morskich postanowiono, że okręt zostanie wyremontowany w kraju. ORP „Góral” pod dowództwem Aleksandra Hulewicza wraz z ORP „Mazur” i ORP „Ślązak” 8 września wyruszył w podróż do kraju holowany przez holownik „Bullger”. Do Gdańska zespół dotarł 14 września 1922 roku. Okręt w tym czasie był uzbrojony tylko w jedną niemiecką armatę kalibru 88 mm bez zamka. W 1921 roku zmieniono nazwę na ORP „Podhalanin”. Z powodu braku środków finansowych, torpedowiec nie był remontowany i używano go jako pływający magazyn części zamiennych.

Dopiero w planie budżetowym na rok 1924 znalazły się wystarczające fundusze na remont okrętu. W tym też roku rozpoczął służbę w Marynarce Wojennej i 16 września został wcielony do Dywizjonu Torpedowców. W lipcu 1925 roku wraz z ORP „Mazur” odbył rejs szkoleniowy z podchorążymi do Kalmaru. Z dniem 1 kwietnia 1930 roku „Podhalanina” przyporządkowano do Dywizjonu Minowców. Po 1 maja 1932 roku torpedowiec znalazł się w Dywizjonie Łodzi Podwodnych. W czerwcu 1933 roku był Dywizjonie Kontrtorpedowców. 1 czerwca 1935 roku okręt był przyporządkowany do Centrum Wyszkolenia Specjalistów Floty. W 1936 dowódcą jednostki był kpt. mar. Konrad Namieśniowski[1]. ORP „Podhalanin” został z dniem 15 lutego 1938 roku przeniesiony do II rezerwy. Po skreśleniu z listy floty 12 kwietnia 1938 roku używany był jako okręt cel dla torped. Po mobilizacji 24 sierpnia 1939 roku przeznaczony na pływający zapasowy zbiornik ropy. 2 września odholowany przez holownik „Ursus” z Gdyni pod Juratę. Zatopiony pomiędzy Jastarnią, a Helem 29 września przez niemieckie He 114 z 1.(M)/Kü.Fl.Gr. 506. Dwie ich bomby typu SC 250 wybuchły w odległości około 10 metrów od dziobu zatapiając okręt.

Dane techniczne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kadry 2011 ↓, s. 288.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]