Przejdź do zawartości

Pawieł Giliłow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pawieł Giliłow
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1950
Donieck (Rosja)

Pochodzenie

rosyjskie

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianista, pedagog

Wydawnictwo

m.in. Deutsche Grammophon, Virgin Records, Polskie Nagrania „Muza”

Strona internetowa

Pawieł Lwowicz Giliłow (ros. Павел Львович Гилилов; ur. 23 lipca 1950 w Doniecku, w obwodzie rostowskim) – rosyjski pianista i pedagog, laureat IV nagrody na IX Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (1975)[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i konkursy muzyczne

[edytuj | edytuj kod]

Na fortepianie zaczął grać w wieku pięciu lat, a trzy lata później zadebiutował z orkiestrą. W 1973 ukończył z wyróżnieniem studia pianistyczne w Konserwatorium Leningradzkim[2]. W 1976 rozpoczął na tej samej uczelni pracę pedagogiczną[3].

W trakcie swojej kariery odniósł sukcesy na kilku konkursach muzycznych[2]:

Międzynarodowa kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1978 roku wyemigrował z ZSRR do Niemiec i rozpoczął międzynarodową karierę. Występował w wielu krajach świata ze znanymi orkiestrami i dyrygentami[3][4]. Występuje na wielu festiwalach. Brał udział m.in. w 50. Międzynarodowym Festiwalu Chopinowskim w Dusznikach-Zdroju (1995)[5].

Jest też pedagogiem muzycznym, profesorem w Hochschule für Musik und Tanz Köln i Mozarteum oraz organizatorem wielu kursów mistrzowskich dla pianistów[6]. W 2005 był inicjatorem powstania Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Ludwiga van Beethovena w Bonn (ang. International Telekom Beethoven Competition Bonn)[7].

Repertuar i dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

W jego repertuarze znajdują się utwory m.in. Fryderyka Chopina, Johanna Nepomuka Hummla, Siergieja Rachmaninowa, Siergieja Prokofjewa oraz Johannesa Brahmsa. Nagrał wiele płyt dla różnych wytwórni muzycznych (m.in. Deutsche Grammophon, Virgin Records i Polskie Nagrania „Muza”)[8][9]. W sezonie artystycznym 1992/1993 dokonał prawykonania II koncertu fortepianowego Krzysztofa Meyera[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wysocki 1987 ↓, s. 135.
  2. a b Dybowski 2005 ↓, s. 320.
  3. a b Pavel Gililov. academie-lausanne.com. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
  4. Dybowski 2005 ↓, s. 322.
  5. a b Dybowski 2005 ↓, s. 323.
  6. Univ. prof. Pavel Gililov. uni-mozarteum.at. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
  7. Pavel Gililov: Artistic Director and Chairman of the Jury. telekom-beethoven-competition.de. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
  8. Pavel Gililov: discography. allmusic.com. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).
  9. Pavel Gililov: discography. discogs.com. [dostęp 2016-05-23]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 320–323. ISBN 83-910515-1-X.
  • Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.