Przejdź do zawartości

Piotr Bednarczyk (duchowny)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Bednarczyk
Biskup tytularny Turris Rotunda
Ut gaudens catechizem
Abym radośnie katechizował
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1914
Sowliny

Data i miejsce śmierci

7 sierpnia 2001
Limanowa

Biskup pomocniczy tarnowski
Okres sprawowania

1968–1991

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

3 czerwca 1944

Nominacja biskupia

21 lutego 1968

Sakra biskupia

21 kwietnia 1968

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

21 kwietnia 1968

Miejscowość

Tarnów

Miejsce

katedra Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

Konsekrator

Karol Wojtyła

Współkonsekratorzy

Jerzy Ablewicz
Karol Pękala

Medal z podobizną biskupa Piotra Bednarczyka ze zbiorów Muzeum Archidiecezji Warszawskiej

Piotr Longin Bednarczyk[1] (ur. 23 lutego 1914 w Sowlinach, zm. 7 sierpnia 2001 w Limanowej) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor pedagogiki i teologii, biskup pomocniczy tarnowski w latach 1968–1991, od 1991 biskup pomocniczy senior diecezji tarnowskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 lutego 1914 w Sowlinach[1]. W latach 1928–1933 kształcił się w Państwowym Seminarium Nauczycielskim im. Jędrzeja Śniadeckiego w Tarnowie, uzyskując dyplom nauczyciela szkół powszechnych. W 1935 złożył egzamin dojrzałości w III Gimnazjum im. Jana III Sobieskiego w Krakowie[2]. W tym samym roku przeniósł się do Poznania, gdzie podjął pracę jako nauczyciel[1] w zespole szkół Collegium Marianum[2], a następnie w latach 1935–1939 studiował pedagogikę i filozofię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Poznańskiego[1]. Studia przerwał po wybuchu II wojny światowej, wrócił do Małopolski i w latach 1940–1944 odbył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie. 3 czerwca 1944 został wyświęcony na prezbitera w Tarnowie przez arcybiskupa metropolitę krakowskiego Adama Stefana Sapiehę[1]. Na Uniwersytecie Poznańskim uzyskał w 1946 magisterium z filozofii w zakresie pedagogiki, a w 1947 doktorat nauk pedagogicznych na podstawie dysertacji Zużytkowanie wykształcenia szkoły powszechnej przez ludność wiejską w świetle pedagogiki empirycznej, zaś na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w 1950 magisterium, a w 1954 doktorat na podstawie rozprawy Ks. Franciszek Gabryl – czasy, życie, dzieła[2].

W latach 1944–1946 był wikariuszem w parafii św. Marii Magdaleny i św. Stanisława Biskupa w Szczepanowie[1]. W latach 1946–1953 zajmował stanowisko wicerektora Internatu św. Józefa w Tarnowie, w latach 1949–1954 pracował jako katecheta w gimnazjum i liceum sióstr urszulanek w Tarnowie[3], a w latach 1954–1959 pełnił funkcję ojca duchownego Małego Seminarium Duchownego w Tarnowie[2]. W 1948 został referentem ds. katechetycznych w kurii diecezjalnej, a w latach 1962–1968 sprawował funkcje pierwszego referenta ds. katechetycznych i diecezjalnego wizytatora religii[1]. W 1960 został sędzią Trybunału III Instancji w Tarnowie[2]. W latach 1957–1968 był członkiem Komisji Szkolnej Konferencji Episkopatu Polski[3]. W 1962 papież Jan XXIII nadał mu godność szambelana Jego Świątobliwości[2].

Od 1946 do 1985 prowadził wykłady w Wyższym Seminarium Duchownym w Tarnowie z psychologii eksperymentalnej, psychologii racjonalnej, psychologii wychowawczej, psychopatologii i pedagogiki. W latach 1960–1963 piastował stanowisko wicerektora tarnowskiego seminarium[2].

21 lutego 1968 papież Paweł VI[4] mianował go biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej ze stolicą tytularną Turris Rotunda[1]. Święcenia biskupie otrzymał 21 kwietnia 1968 w katedrze Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Tarnowie. Udzielił mu ich kardynał Karol Wojtyła, arcybiskup metropolita krakowski, w asyście Jerzego Ablewicza, biskupa diecezjalnego tarnowskiego, i Karola Pękali, biskupa pomocniczego tarnowskiego[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Ut gaudens catechizem” (Abym radośnie katechizował)[4]. W 1968 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji i prepozytem tarnowskiej kapituły katedralnej. W kurii diecezjalnej nadzorował referat duszpasterstwa ogólnego i katechetycznego oraz dzieła powołań, a także patronował sanktuariom w Limanowej, Okulicach i Przeczycy[1]. W latach 1981–1986 przewodniczył komisji głównej IV Synodu Diecezji Tarnowskiej i monitorował prace komisji teologicznej, nauczania, kultu Bożego i duchowieństwa diecezjalnego[2]. Po śmierci arcybiskupa Jerzego Ablewicza[3], od 5 kwietnia do 4 listopada 1990[1], zarządzał diecezją jako jej administrator[3]. 22 czerwca 1991 papież Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego diecezji tarnowskiej[1]. Po ustąpieniu z urzędu zamieszkał w swoim rodzinnym domu w Limanowej[5].

W latach 1968–1980 należał do Komisji Katechetycznej (od 1975 przewodniczył podkomisji programowej) i Komisji Maryjnej Konferencji Episkopatu Polski[2]. Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych tarnowskich: Józefa Gucwy (1969), Władysława Bobowskiego (1975) i Jana Styrny (1991)[6].

Promował prowadzenie katechez w rodzinach, a w celu przygotowania matek do katechizacji wygłaszał dla nich cykle konferencji i rekolekcji. Opracował katechezy dla dzieci w wieku przedszkolnym. Brał udział w utworzeniu programu katechetycznego (zatwierdzonego w 1971), a następnie w zredagowaniu opartych na nim podręczników szkolnych. Uczestniczył również w pracach nad przygotowaniem pierwszego posoborowego katechizmu ogólnopolskiego[2].

Zmarł 7 sierpnia 2001 w Limanowej[7]. 11 sierpnia 2001 został pochowany w krypcie przy tamtejszej bazylice Matki Bożej Bolesnej[2].

Wyróżnienia, upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W 2014 pośmiertnie przyznano mu tytuł honorowego obywatela Limanowej[8]. Wcześniej, w 1997, nadano mu odznakę Za zasługi dla Miasta Limanowa[9].

W 2011 został patronem przedszkola, które zostało założone w budynku, gdzie dawniej mieścił się jego dom rodzinny[10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 15–16. ISBN 83-7052-900-3.
  2. a b c d e f g h i j k J. Stala. Bp Piotr Longin Bednarczyk (1914–2001) – biskup pomocniczy diecezji tarnowskiej. „Currenda”. R. 161, nr 7–8, lipiec–sierpień 2011. ISSN 0239-2291. [dostęp 2019-02-02]. 
  3. a b c d G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 22–23. ISBN 83-911554-0-4.
  4. a b Nota biograficzna Piotra Bednarczyka w Archiwum Diecezjalnym w Tarnowie. archiwum.diecezja.tarnow.pl. [dostęp 2019-01-27].
  5. W Limanowej pochowano bp. Piotra Bednarczyka. ekai.pl, 2001-08-11. [dostęp 2019-01-27].
  6. Piotr Bednarczyk. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
  7. Bp Piotr Bednarczyk nie żyje (krótka). ekai.pl, 2001-08-07. [dostęp 2019-01-27].
  8. Uchwała nr LXI/402/2014 Rady Miasta Limanowa. bip.malopolska.pl, 2014-02-25. [dostęp 2014-09-23].
  9. 100-lecie urodzin śp. Biskupa Piotra Bednarczyka. limanowa.in, 2014-02-21. [dostęp 2019-02-02].
  10. Bp Piotr Bednarczyk został patronem limanowskiego przedszkola. ekai.pl, 2011-08-07. [dostęp 2019-01-27].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]