Przejdź do zawartości

Piotr Harasimowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Witalis Harasimowicz
Data i miejsce urodzenia

29 kwietnia 1857
Warszawa

Data i miejsce śmierci

20 lipca 1914
Lwów

Narodowość

polska

Dziedzina sztuki

rzeźba

Kamienica przy Prospekcie Swobody 29 (Wały Hetmańskie), Lwów
Maszkaron na elewacji kamienicy Wixla przy ulicy Stepana Rudańskiego 1 (Klementyny Tańskiej), Lwów
Grobowiec Piotra Harasimowicza

Piotr Witalis Harasimowicz (ur. 29 kwietnia 1857 w Warszawie, zm. 20 lipca 1914 we Lwowie) – polski rzeźbiarz, profesor C. K. Państwowej Szkoły Przemysłowej we Lwowie.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiował rzeźbę w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, a następnie kontynuował u prof. Leonarda Marconiego we Lwowie i Florencji. W 1884 powrócił do Lwowa i otworzył pracownię rzeźby dekoracyjnej w drewnie, kamieniu, marmurze i w odlewach gipsowych. Od 1895 pełnił obowiązki nauczyciela zawodowego, a następnie profesora rzeźby dekoracyjnej. Wykładał w Szkole Przemysłowej we Lwowie. Tworzył monumentalne dekoracje w stylu neobarokowym, był autorem dekoracji wielu budynków we wschodniej Galicji.

Pochowany został na Cmentarzu Łyczakowskim.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

W Galicji Wschodniej

[edytuj | edytuj kod]

We Lwowie

[edytuj | edytuj kod]
  • Elewacja Pałacu Siemieńskich-Lewickich przy ulicy Piekarskiej 19 (1891-1894);
  • Zdobienia na budynku łaźni św. Anny przy Prospekcie Tarasa Szewczenki 10 (Akademicka) projekt Jan Schulz (1894);
  • Zdobienia na kamienicy przy Prospekcie Tarasa Szewczenki 10 (Akademicka) projekt Jan Schulz (1894);
  • Medaliony Fryderyka Chopina, Jana Kochanowskiego, Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Zygmunta Krasińskiego, Adama Asnyka, Józefa Ignacego Kraszewskiego i Stanisława Moniuszki na elewacji kamienicy przy ulicy Teatralnej 9 (Tadeusza Rutowskiego) (1892);
  • Dekoracje na elewacjach kamienic przy Prospekcie Swobody 29 (Wałach Hetmańskich) i ulicy Łesia Kurbasa 8 (Tadeusza Rejtana), projekt Jan Kroch, Maurycy Silberstein (1902);
  • Maszkarony w kształcie głów kobiecych i fryzy przedstawiające słoneczniki na elewacji secesyjnej kamienicy Wixla przy ulicy Stepana Rudańskiego 1 (Klementyny Tańskiej) i Prospektu Tarasa Szewczenki 2a, projekt Zygmunt Langrod i Julian Cybulski (1902);
  • Rzeźby łabędzi i płaskorzeźby o motywach muzycznych na elewacji Filharmonii Lwowskiej przy ulicy Piotra Czajkowskiego 7 (Chorążczyzna), projekt Władysław Sadłowski (1907);
  • Płaskorzeźby na kaplicy Łodyńskich i Morowskich, Cetnerowskich na Cmentarzu Łyczakowskim.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Grzegorz Rąkowski, Lwów. Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej część IV. Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, Pruszków 2008, ISBN 978-83-89188-70-0.
  • Grzegorz Rąkowski, Ziemia lwowska. Przewodnik krajoznawczo-historyczny po Ukrainie Zachodniej część III, Oficyna Wydawnicza „Rewasz” Pruszków 2007, ISBN 978-83-89188-66-3.
  • S. S. Nicieja, Ogród snu i pamięci. Dzieje Cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie i ludzi tam spoczywających w latach 1786–2010, Opole 2010, ISBN 978-83-61915-13-3.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]