Przejdź do zawartości

Pierre van Maldere

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pierre van Maldere
Data i miejsce urodzenia

16 października 1729
Bruksela

Pochodzenie

belgijskie

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1768
Bruksela

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, skrzypek

Pierre van Maldere, także Pieter Vanmaltre, Van Maltere, Vanmonder, van Maldern, Wan Maldere, Wanmalder, Vam Maldere, Maldera, Vand’Elmar[1] (ur. 16 października 1729 w Brukseli, zm. 1 listopada 1768 tamże[1][2][3][4]) – belgijski kompozytor i skrzypek.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w Brukseli, gdzie jego nauczycielami byli Jean-Joseph Fiocco i Henri-Jacques de Croes[1]. W 1746 roku został skrzypkiem w kapeli namiestnika Niderlandów Austriackich Karola Lotaryńskiego, od 1749 roku pełnił funkcję koncertmistrza[1][2][3][4]. W latach 1751–1753 przebywał w Dublinie, gdzie prowadził Philarmonick Concerts[1][2][3]. W 1754 roku występował w Paryżu w ramach Concert Spirituel[1][2][4]. Po powrocie do Brukseli towarzyszył księciu Karolowi Lotaryńskiemu w podróżach po Europie[1]. W latach 1757–1758 przebywał w Austrii i Czechach[3], występował na dworze cesarzowej Marii Teresy w Schönbrunn[1]. W 1758 roku otrzymał stanowisko valet de chambre[1][2][3]. Od 1762 do 1767 roku zatrudniony był w brukselskim Grand Théâtre, gdzie wystawiał sztuki sceniczne[1][3]. Po bankructwie teatru w 1767 roku zajął się działalnością pedagogiczną[1].

Komponował głównie muzykę instrumentalną, cieszącą się dużą popularnością w ówczesnej Europie[1]. Jego dzieła znali Joseph Haydn i Wolfgang Amadeus Mozart[1]. Talent wirtuozowski van Maldere’a cenił Karl Ditters von Dittersdorf[1][4]. Tworzył w późnobarokowym stylu, jego sonaty na skrzypce i basso continuo mają następstwo części wolna–szybka–wolna[1]. Był jednym z pierwszych twórców symfonii, jego osiągnięcia kompozytorskie na tym polu zwiastują już nadejście klasycyzmu[1][2]. Stworzył około 60 symfonii[4], w większości o 3-częściowej budowie ze ściśle wyważonymi proporcjami części, z elementami stylu galant w warstwie melodycznej[1]. Znaleźć z nich można wiele cech typowych dla okresu Sturm und Drang, takich jak nagłe zmiany tempa, tonacje molowe i tremola[4].

Spośród napisanych przez niego dzieł scenicznych zachowała się tylko opera komiczna w stylu francuskim Le déguisement pastoral (1756)[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l m n o p q r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 218. ISBN 978-83-224-0905-3.
  2. a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2246. ISBN 0-02-865529-X.
  3. a b c d e f The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 543. ISBN 0-674-37299-9.
  4. a b c d e f Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 574–575. ISBN 978-0-8108-7183-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]