Przejdź do zawartości

Pont Neuf

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pont Neuf
{{{alt zdjęcia}}}
Pont Neuf
Państwo

 Francja

Miejscowość

Paryż

Podstawowe dane
Przeszkoda

Sekwana

Długość

232 m

Szerokość:
• całkowita


22 m

Liczba przęseł

12

Data budowy

1578–1607

Projektant

zespół architektów

Położenie na mapie Paryża
Mapa konturowa Paryża, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pont Neuf”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Pont Neuf”
Położenie na mapie Île-de-France
Mapa konturowa Île-de-France, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Pont Neuf”
48°51′27″N 2°20′30″E/48,857500 2,341667

Pont Neuf (pol. „Nowy Most”) – XVII-wieczny most przez Sekwanę w Paryżu, łączący wyspę Île de la Cité z lewym i prawym brzegiem rzeki; najstarszy istniejący most w mieście.

Lokalizacja

[edytuj | edytuj kod]

Pont Neuf na Sekwanie w centrum Paryża łączy zachodni kraniec wyspy Île de la Cité z lewym i prawym brzegiem rzeki[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Budowę nowego mostu na Sekwanie zarządził w 1577 roku król Francji Henryk III (1551–1589)[1]. Projekt opracował zespół architektów, wśród których znaleźli się m.in. Baptiste Androuet du Cerceau (1544–1602), Pierre des Illes i Thibault Métezeau (1533–1596)[1].

Prace rozpoczęte w 1578 roku zostały przerwane w okresie francuskich wojen religijnych i ukończone w 1607 roku za panowania Henryka IV (1553–1610)[1][a]. Sam Henryk IV podczas inauguracji mostu miał przejechać po nim na białym koniu[2].

Pont Neuf był pierwszym mostem kamiennym w Paryżu i na życzenie Henryka IV pierwszym mostem niezabudowanym domami[2][1]. Od samego początku był wyposażony w chodniki – pierwsze w mieście[2]. W jego środkowej części, na Île de la Cité, powstał plac, na którym wzniesiono konny pomnik Henryka IV[1]. Oryginalny posąg z 1618 roku został przetopiony na armaty podczas rewolucji francuskiej, a w 1818 roku w tym samym miejscu stanęła jego replika[2].

Most szybko stał się symbolem Paryża, miejscem spotkań, usług i rozrywki – na moście m.in. wyrywano zęby, prowadzono lekcje szermierki, urządzano pokazy akrobatyczne, sprzedawano kawę, pomarańcze i żywy drób[2]. Był również popularnym motywem w sztuce[2] – był malowany m.in. przez Williama Turnera (1775–1851), Auguste’a Renoira (1841–1919), Camille’a Pissarra (1830–1903), Paula Signaca (1863–1935), Pabla Picassa (1881–1973) i Alberta Marqueta (1875–1947)[3].

Był wielokrotnie odnawiany i przebudowywany[2], m.in. za panowania Napoleona III (w latach 1852–1870) przebudowano fundamenty mostu i przęsła części łączącej Île de la Cité z prawym brzegiem rzeki[4]. W 1889 roku uzyskał status zabytku (fr. Monument historique)[5].

We wrześniu 1985 roku został zapakowany przez amerykańskiego twórcę sztuki krajobrazu Christo (1935–2020) w ramach projektu The Pont Neuf Wrapped[3]. W 1994 roku japoński projektant mody Kenzō Takada (1939–2020) ozdobił most 32 tys. doniczek z różnokolorowymi begoniami[2].

W 2007 roku, w 400. rocznicę ukończenia budowy mostu, przeprowadzono jego gruntowną restaurację[4]. Współcześnie jest najstarszym istniejącym mostem w Paryżu[2].

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Oryginalny most był masywny, z 12 kamiennymi przęsłami[1], przy czym ich szerokość wahała się od ok. 9 do ok. 19 metrów[6], a najszersze przęsło miało 19,4 m[1]. 7 przęseł łączyło prawy brzeg rzeki z zachodnią częścią Île de la Cité, a 5 wyspę z lewym brzegiem[6]. Most miał 232 m długości i 22 m szerokości, co czyniło go najdłuższym i najszerszym mostem miasta[2]. Przęsła ozdobiło prawie 400 kamiennych maszkaronów, które miały odstraszać złe duchy[2]. Most zachował swój oryginalny charakter do dziś[2].

Panorama mostu
  1. Inne źródła podają inne daty ukończenia budowy – 1606, zob. Dupré 2017 ↓.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h Ayers 2004 ↓, s. 390.
  2. a b c d e f g h i j k l Sciolino 2019 ↓.
  3. a b Baal-Teshuva i Christo 2001 ↓, s. 64.
  4. a b Encyclopedia Britannica ↓.
  5. Pont-Neuf. [w:] POP: la plateforme ouverte du patrimoine [on-line]. [dostęp 2021-06-29]. (fr.).
  6. a b Dupré 2017 ↓.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]