Przejdź do zawartości

Ryūjō (1869)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ryūjō (龍驤)
Ilustracja
Okręt pancerny „Ryūjō”
Historia
Stocznia

Alexander Hall and Company[1] w Aberdeen

Położenie stępki

styczeń 1864[2]

 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Wejście do służby

27 kwietnia 1869[1][3]
24 lipca 1869[4][5]

Wycofanie ze służby

2 grudnia 1893[4]

Los okrętu

sprzedaż na złom w 1908[1][2][6]
złomowany w 1904[3]

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa – 1429 t[6][3]
pełna – 1864 t[6]
2571 t[7] (2530 l.t.[5][8][9])

Długość

65 m (313 stóp) między pionami[3]
64 m (211 stóp)[9]
64,5 m[7]
65,9 m[8]

Szerokość

10,5 m[3]
12,5 m[7] (41 stóp[9])
12,8 m[8]

Zanurzenie

5,3 m[3]
6 m[7]

Napęd
2-cylindrowy silnik parowy[7] o mocy 800 hp[7][8][9], 1 śruba[7]
Prędkość

9 węzłów[6]
6 węzłów[7]

Uzbrojenie
2 armaty kalibru 6,5 cala,
10 armat kalibru 5,5 cala[6]
od 1894 6 armat Krupp 64 lb (6 cali)[3][5][7]
Załoga

Pojemność 275 osób, w październiku 1873[10]

Ryūjō (jap. 龍驤 Ryūjō) – parowy okręt pancerny japońskiej Marynarki Wojennej, określany również jako pancernik, zamówiony przez Thomasa Blake’a Glovera dla prywatnej floty władcy Kumamoto (z rodu Hosokawa). Zbudowany w stoczni firmy Alexander Hall and Company w Aberdeen w latach 1864-1869, został przekazany cesarzowi Mutsuhito dla nowo powstałej cesarskiej marynarki wojennej 8 maja 1870 pod nazwą „Ryūjō” i przepłynął z Nagasaki do Jokohamy pod dowództwem brytyjskiego kapitana. Do czasu zbudowania pancernika „Fusō” był flagowym (i najpotężniejszym) okrętem Marynarki Cesarskiej.

W 1871 cesarz Mutsuhito odwiedził okręt. „Ryūjō” również należał do eskorty honorowej rosyjskiego następcy tronu (później cara) Mikołaja podczas oficjalnej wizyty w 1872. Brał udział w bitwach wczesnego okresu Meiji, w tym w powstaniu Saga, powstaniu Satsuma i karnej ekspedycji na Tajwanie w 1874.

Japońscy kadeci na „Ryūjō” wokół brytyjskiego instruktora artylerii porucznika Horse'a (ホース中尉), na początku 1871

16 października 1877 został wyrzucony na brzeg niedaleko Kagoshimy wskutek silnych wiatrów, ale udało się go sprowadzić z powrotem na wodę. Między lutym a lipcem 1881 odbył podróż do Sydney i Melbourne oraz opłynął Tasmanię.

W 1884 japoński lekarz Kanehiro Takaki przeprowadził za zgodą cesarza eksperyment dotyczący etiologii choroby beri-beri. Wybrano dwa pancerniki: załoga jednego z nich („Tsukuba”) była karmiona mięsem, rybami, jęczmieniem, ryżem i fasolą, załoga drugiego („Ryūjō”) była karmione wyłącznie białym ryżem. Oba statki miały identyczny kurs. „Ryūjō” i „Tsukuba” popłynęły do Nowej Zelandii, wzdłuż wybrzeża Ameryki Południowej z Santiago do Limy, przez Honolulu i z powrotem do Japonii, w ciągu 9 miesięcy. Spośród 376 członków załogi „Ryūjō” 161 zachorowało na beri-beri, a 25 zmarło. Jedynie 14 członków załogi „Tsukuba”, którzy mieli bardziej zróżnicowaną dietę, zachorowało na beri-beri; nikt spośród nich nie umarł. Ten eksperyment przekonał dowództwo Japońskiej Marynarki, że nieodpowiednia dieta była głównym czynnikiem odpowiedzialnym za beri-beri i zaczęto przeciwdziałać chorobie.

„Ryūjō” został formalnie wycofany ze służby 2 grudnia 1892, ale potem został wyposażony w nowe działa produkcji Kruppa i służył jako treningowy okręt artyleryjski. Został złomowany w 1908.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c JHO SHO MARU. Aberdeen Built Ships Project. [dostęp 2015-06-20]. (ang.).
  2. a b Kaigun Rekishi Hozon Kai: Nihon Kaigun Shi. Wyd. 7. Daiichi Hōki Shuppan, 1995-11-30, s. 464-465. ISBN 4-474-10058-1. (jap.).
  3. a b c d e f g Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway's All the World’s Fighting Ships: 1860–1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 219. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).
  4. a b Kaigun Rekishi Hozon Kai ): Nihon Kaigun Shi. Wyd. 7. Daiichi Hōki Shuppan, 1995-11-30, s. 224-225, 464-465. ISBN 4-474-10058-1. (jap.).
  5. a b c Daiji Katagiri: Rengō Kantai Gunkan Meimei Den. 潮書房光人社, 2014-04-08 (oryginalny wrzesień 1993), s. 188. ISBN 978-4-7698-1565-5. (jap.).
  6. a b c d e Hansgeorg Jenschura, Dieter Jung, Peter Mickel: Warships of the Imperial Japanese Navy 1869–1945. Wyd. 1. Londyn: Arms and Armour Press, 1977, s. 12. ISBN 0-85368-151-1. (ang.).
  7. a b c d e f g h i 世界の艦船 No. 500 Extra No. 44 „Nihon Gunkan Shi”. 海人社, 1995. ISBN 4-905551-53-6. (jap.).
  8. a b c d Kaigun Rekishi Hozon Kai: Nihon Kaigun Shi. Wyd. 7. Daiichi Hōki Shuppan, 1995-11-30, s. 224-225. ISBN 4-474-10058-1. (jap.).
  9. a b c d Zōsen Kyōkai: Nihon Kinsei Zōsen Shi. Kōdōkan, 1911-01-05, s. 188. (jap.).
  10. Kaigun Seido Enkaku Wyd.10-1. Wyd. Meiji Hyaku Nen Shi Sōsho Wyd.182. 原書房, April 1972 (oryginalny 1940). (jap.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Hansgeorg Jenschura, Dieter Jung, Peter Mickel: Warships of the Imperial Japanese Navy 1869–1945. Wyd. 1. Londyn: Arms and Armour Press, 1977, s. 12. ISBN 0-85368-151-1. (ang.).
  • Roger Chesneau, Eugène M. Koleśnik, N.J.M. Campbell: Conway's All the World’s Fighting Ships: 1860–1905. Londyn: Conway Maritime Press, 1979, s. 219. ISBN 0-85177-133-5. (ang.).