Przejdź do zawartości

Rajdowe Mistrzostwa Świata 1991

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sezon 1991
Rajdowych mistrzostw świata
ilustracja
Liczba rajdów

14

Pierwsza runda

Rajd Monte Carlo

Ostatnia runda

Rajd Wielkiej Brytanii

Mistrzowie
Kierowcy

Juha Kankkunen

Konstruktorzy

Lancia

Poprzedni sezonNastępny sezon
Armin Schwarz podczas rajdu Rajdu Hiszpanii 1991

Rajdowe Mistrzostwa Świata w roku 1991 były 19. sezonem Rajdowych Mistrzostw Świata FIA. Sezon składał się z 14 rajdów. Mistrzem świata kierowców rajdowych w roku 1991 został fiński kierowca Juha Kankkunen startujący samochodem Lancia Delta Integrale 16V, wyprzedził on Hiszpana Carlosa Sainza i Francuza Didiera Auriola. Tytuł konstruktorów wygrała Lancia przed Toyotą i Mitsubishi.

Kalendarz

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1991 kalendarz mistrzostw świata składał się z czternastu rajdów, to o dwa więcej niż w poprzednim sezonie, nowymi w kalendarzu były rajdy Szwecji i Hiszpanii.

Runda Data Nazwa rajdu Zwycięzca Wyniki
1 24–30 stycznia Monako 59. Rajd Monte Carlo Hiszpania Carlos Sainz Wyniki
2 16–18 lutego Szwecja 40. Rajd Szwecji Szwecja Kenneth Eriksson Wyniki
3 5–9 marca Portugalia 25. Rajd Portugalii Hiszpania Carlos Sainz Wyniki
4 27 marca – 1 kwietnia Kenia 39. Rajd Safari Finlandia Juha Kankkunen Wyniki
5 28 kwietnia – 1 maja Francja 35. Rajd Francji Hiszpania Carlos Sainz Wyniki
6 2–5 czerwca Grecja 38. Rajd Grecji Finlandia Juha Kankkunen Wyniki
7 26–30 czerwca Nowa Zelandia 21. Rajd Nowej Zelandii Hiszpania Carlos Sainz Wyniki
8 23–27 lipca Argentyna 11. Rajd Argentyny Hiszpania Carlos Sainz Wyniki
9 22–25 sierpnia Finlandia 41. Rajd Finlandii Finlandia Juha Kankkunen Wyniki
10 20–24 września Australia 4. Rajd Australii Finlandia Juha Kankkunen Wyniki
11 13–17 października Włochy 33. Rajd San Remo Francja Didier Auriol Wyniki
12 27–31 października Wybrzeże Kości Słoniowej 23. Rajd Wybrzeża Kości Słoniowej Japonia Kenjiro Shinozuka Wyniki
13 10–13 listopada Hiszpania 27. Rajd Hiszpanii Niemcy Armin Schwarz Wyniki
14 24–27 listopada Wielka Brytania 47. Rajd Wielkiej Brytanii Finlandia Juha Kankkunen Wyniki

Zespoły i kierowcy

[edytuj | edytuj kod]
Zespół Producent Samochód Opony Kierowca Rundy
Włochy Jolly Club Lancia Delta Integrale 16V M Francja Didier Auriol 1–3, 5–11, 14
Włochy Dario Cerrato 11
Włochy Andrea Aghini 11, 13
Urugwaj Gustavo Trelles 13
Japonia Toyota Team Europe Toyota Celica GT-Four ST165 P Hiszpania Carlos Sainz 1, 3–11, 13–14
Niemcy Armin Schwarz 1, 3, 5–6, 9–11, 13
Belgia Marc Duez 1, 3, 5, 14
Szwecja Mats Jonsson 2, 9, 14
Szwecja Leif Asterhag 2
Szwecja Björn Waldegård 4
Szwecja Mikael Ericsson 4, 6, 8, 14
Zjednoczone Emiraty Arabskie Mohammed bin Sulayem 8
Australia Neal Bates 10
Belgia Renaud Verreydt 11
Włochy Martini Lancia Lancia Delta HF Integrale 16V M Włochy Miki Biasion 1, 3–4, 6, 8, 11, 14
Francja Bruno Saby 1, 5, 14
Finlandia Juha Kankkunen 1, 3–4, 6–11, 13–14
Francja Yves Loubet 1, 5
Argentyna Jorge Recalde 4, 8, 10
Japonia Mitsubishi Ralliart Europe Mitsubishi Galant VR-4 M Finlandia Timo Salonen 1–2, 6, 9–10, 14
Szwecja Kenneth Eriksson 1–2, 6, 9–10, 14
Japonia Kenjiro Shinozuka 4, 12
Australia Ross Dunkerton 7, 10
Francja Patrick Tauziac 12
Wielka Brytania Ford Motor Co Ford Sierra RS Cosworth 4x4 P Włochy Alex Fiorio 1, 3, 6, 11
Francja François Delecour 1, 3, 5–6, 11, 13–14
Wielka Brytania Malcolm Wilson 1, 3, 5–6, 11, 14
Wielka Brytania Gwyndaf Evans 2, 14
Francja Bernard Béguin 5
Włochy Gianfranco Cunico 5, 11
Finlandia Ari Vatanen 9
Hiszpania Mía Bardolet 13
Japonia Mazda Rally Team Europe Mazda 323 GT-X M Finlandia Hannu Mikkola 1–3, 6, 9, 14
Hiszpania Jesús Puras 1, 3
Belgia Grégoire de Mévius 1, 3, 6, 8, 11, 14
Szwecja Ingvar Carlsson 2, 7, 10
Nowa Zelandia Rod Millen 7, 10
Finlandia Tommi Mäkinen 9, 14
Finlandia Mikael Sundstöm 9
Japonia Subaru Rally Team Europe Subaru Legacy RS M Finlandia Markku Alén 2–3, 6–7, 9, 14
Francja François Chatriot 2–3, 5
Kenia Ian Duncan 4
Kenia Patrick Njiru 4, 10
Nowa Zelandia Peter Bourne 7, 10
Finlandia Ari Vatanen 14
Wielka Brytania Colin McRae 14
Japonia Nissan Motorsports Europe Nissan Sunny GTi-R D Szwecja Stig Blomqvist 4, 6, 9, 14
Kenia Mike Kirkland 4
Wielka Brytania David Llewellin 4, 6, 9, 14
Grecja Stratis Hatzipanayiotou 6
Niemcy Audi Sport Audi 90 Quattro M Austria Rudi Stohl 4, 8, 12
Francja Patrice Servant 12
Francja Société Diac Renault Clio 16S M Francja Jean Ragnotti 5
Francja Philippe Bugalski 5
Wielka Brytania Prodrive BMW BMW M3 P Francja Patrick Bernardini 5
Francja Frédéric Dor 5

Wyniki

[edytuj | edytuj kod]

Klasyfikacja kierowców

[edytuj | edytuj kod]

Do klasyfikacji mistrza świata kierowców w sezonie 1991 zaliczane było pierwszych dziesięć miejsc zajętych w rajdzie i punktowane one były według zasady:

Pozycja 10º
Punkty 20 15 12 10 8 6 4 3 2 1

Do końcowego wyniku liczone było dziewięć najlepszych startów, aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą[1]. Wyniki rajdów nie liczone w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach.

Klasyfikacja zespołowa

[edytuj | edytuj kod]

W sezonie 1991 system punktacji producentów składał się z dwóch grup punktacji, które do siebie dodawano. Wpierw punkty dla producenta zdobywał najwyżej sklasyfikowany samochód danej marki według klucza:

Pozycja 10º
Punkty 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1

Dodatkowe punkty były przyznawane dla najwyżej sklasyfikowanego samochodu danej marki za zajęcie miejsca od pierwszego do ósmego w swojej grupie, pod warunkiem, że dany zespół znalazł się w pierwszej dziesiątce w klasyfikacji generalnej, według klucza:

Pozycja
Punkty 8 7 6 5 4 3 2 1

Do klasyfikacji końcowej sezonu było branych siedem najlepszych występów. Aby zostać mistrzem co najmniej jeden start musiał odbyć się poza Europą i należało wystartować w co najmniej ośmiu rajdach. Wyniki rajdów nie brane pod uwagę w końcowej klasyfikacji ujęto w nawiasach. Rajdy Szwecji, Nowej Zelandii, Wybrzeża Kości Słoniowej i Hiszpanii nie był brane pod uwagę w klasyfikacji zespołowej[1].

Miejsce Zespół MCO
Monako
PRT
Portugalia
KEN
Kenia
FRA
Francja
GRE
Grecja
ARG
Argentyna
FIN
Finlandia
AUS
Australia
ITA
Włochy
GBR
Wielka Brytania
 Pkt 
1 Włochy Lancia (2) (2) 1 (2) 1 2 1 1 1 1 137
2 Japonia Toyota 1 1 2 1 2 1 (4) 3 (6) (3) 128
3 Japonia Mitsubishi 8 8 7 3 2 2 62
4 Wielka Brytania Ford 3 3 7 4 6 54
5 Japonia Mazda 7 8 9 5 6 7 44
6 Japonia Subaru 5 6 9 4 5 42
7 Japonia Nissan 5 9 8 16
8 Niemcy BMW 7 6
9 Francja Renault 8 4
10 Japonia Daihatsu 9 2
Miejsce Zespół MCO
Monako
PRT
Portugalia
KEN
Kenia
FRA
Francja
GRE
Grecja
ARG
Argentyna
FIN
Finlandia
AUS
Australia
ITA
Włochy
GBR
Wielka Brytania
 Pkt 

Puchar kierowców samochodów produkcyjnych (Grupa N)

[edytuj | edytuj kod]

Do końcowej klasyfikacji brano pod uwagę sześć najlepszych startów, aby zawodnik mógł być sklasyfikowany co najmniej jeden ze startów musiał odbyć się poza Europą[1].

Miejsce Kierowca MCO
Monako
SWE
Szwecja
PRT
Portugalia
KEN
Kenia
FRA
Francja
GRE
Grecja
NZL
Nowa Zelandia
ARG
Argentyna
FIN
Finlandia
AUS
Australia
ITA
Włochy
CIV
Wybrzeże Kości Słoniowej
ESP
Hiszpania
GBR
Wielka Brytania
 Pkt. 
1 Belgia Gregoire de Mevius 13 10 13 10 5 51
2 Szwecja Stig-Olov Walfridsson 13 10 23
3 Hiszpania Fernando Capdevila 5 13 18
4 Włochy Piergiorgio Bedini 10 7 17
5 Australia Ed Ordynski 2 1 13 16
6 Nowa Zelandia Dave Strong 8 7 15
7 Argentyna Carlos Saúl Facundo Menem 7 7 14
8 Monako Christophe Spiliotis 13 13
8= Kenia Michael Hughes 13 13
8= Francja Jean-Pierre Manzagol 13 13
8= Grecja Stratis Hatzipanayiotou 13 13
8= Nowa Zelandia Ross Meekings 13 13
8= Finlandia Jouko Puhakka 13 13
8= Włochy Giovanni Manfrinato 13 13
8= Francja Philippe Doué 13 13
8= Wielka Brytania Robbie Head 13 13
17 Monako Auguste Turiani 10 3 13

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Home > Seasons > Season 1991 > Championship standings. www.juwra.com. [dostęp 2020-05-01]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]