Przejdź do zawartości

Strajk w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Strajk w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiustrajk okupacyjny w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu, trwający od 26 października 1981 do czasu wybuchu stanu wojennego w Polsce 13 grudnia tego samego roku. Jego 49-dniowy okres trwania uczynił go najdłuższym ze wszystkich dotychczasowych strajków okresu PRL.

Powodem do rozpoczęcia strajku była sytuacja w Wyższej Szkole Inżynieryjnej w Radomiu, gdzie władze mianowały rektora Michała Hebdę bez wymaganych procedur i łamiąc zawarte porozumienia.

Przyczyny strajku

[edytuj | edytuj kod]

Zmieniona wiosną 1981 ordynacja wyborcza faworyzowała prof. Hebdę. Efektem sporu o ordynację było usunięcie z Senatu uczelni przedstawicieli NSZZ „Solidarność” i Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W efekcie 24 października 1981 Komisja Zakładowa NSZZ „Solidarność” ogłosiła strajk okupacyjny, który stał się najdłuższym strajkiem w Polsce oraz zarzewiem ogólnopolskiego strajku środowisk akademickich.

Mimo bojkotu wyborów przez opozycję, Senat dokonał ponownego wyboru prof. Hebdy na stanowisko rektora Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu. Wybór ten został następnie zatwierdzony przez ministra nauki, szkolnictwa wyższego i techniki Jerzego Nawrockiego pomimo protestów Konferencji Rektorów Szkół Wyższych, Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauki oraz tzw. komisji czterech profesorów pod przewodnictwem Andrzeja Stelmachowskiego, która przybyła do Radomia, by wezwać prof. Hebdę do ustąpienia.

Gotowość strajkową ogłosiło środowisko akademickie w Lublinie, a także Akademia Medyczna w Warszawie, Politechnika Warszawska i SGGW. Senat Uniwersytetu Warszawskiego z rektorem Henrykiem Samsonowiczem wyraził dezaprobatę w stosunku do decyzji ministra.

Kalendarium

[edytuj | edytuj kod]
  • 17 października – ogłoszenie pogotowia strajkowego w WSI w Radomiu
  • (1. dzień strajku) 26 października – rozpoczęcie strajku okupacyjnego
  • (3. dzień strajku) 28 października – spotkanie delegacji strajkujących (Apuniewicz, Jezuita Starnawski) z delegacją WSI (Kajdas, Rodziewicz)
  • (5. dzień strajku) 30 października – rektor Hebda zagroził zwolnieniem z pracy strajkujących pracowników; pierwsza Msza strajkujących celebrowana przez duszpasterza akademickiego ks. Jerzego Banaśkiewicza (odtąd odbywała się codziennie)
  • (7. dzień strajku) 1 listopada – delegacja strajkujących złożyła kwiaty pod krzyżem w Parku im. Tadeusza Kościuszki, upamiętniającym ofiary protestujących podczas rewolucji 1905 roku
  • (8. dzień strajku) 2 listopada – przybycie do strajkujących przedstawicieli mediów reżimowych
  • (10. dzień strajku) 4 listopada – przedstawiciele Międzyzakładowej Komisji Regionalnej NSZZ „Solidarność” Ziemia Radomska podjęli rozmowy z delegacją rządową
  • (14. dzień strajku) 8 listopada – Politechnika Łódzka (Senat oraz tamtejszy NZS) wezwała Hebdę do ustąpienia
  • (19. dzień strajku) 13 listopada – Politechnika Szczecińska wyraziła poparcie dla strajku w radomskiej WSI, czym dołączyła do grona około 50 uczelni wspierających strajk; strajk poparł nawet komitet PZPR Politechniki Szczecińskiej
  • (21. dzień strajku) 15 listopada – studenci studiów wieczorowych ogłosili bojkot zajęć
  • (38. dzień strajku) 2 grudnia – WSI zablokowała wypłaty wynagrodzeń i stypendiów dla strajkujących; przewodniczący KK „Solidarności” Lech Wałęsa ogłosił pogotowie strajkowe w całym kraju
  • (49. dzień strajku) 13 grudnia – wprowadzenie stanu wojennego; dziekan Wydziału Transportu radomskiej WSI Leszek Cegłowski w towarzystwie oddziału ZOMO i pojazdów opancerzonych wzywa do rozejścia się; koniec strajku i początek internowań
  • 15 grudnia – premier Wojciech Jaruzelski przyjął dymisję ministra nauki i szkolnictwa wyższego Jerzego Nawrockiego
  • Hebda, po rezygnacji ze stanowiska rektora WSI w Radomiu po 8 miesiącach urzędowania, podjął pracę na Uniwersytecie Technicznym w Magdeburgu

Komitet Strajkowy z 16 października 1981

[edytuj | edytuj kod]
  • Janusz Walasek – przewodniczący
  • Witold Zamkowski – zastępca przewodniczącego
  • Elżbieta Zahorska – członkini
  • Jacek Mężyk – członek
  • Witold Smyk – członek

Strajkujący

[edytuj | edytuj kod]
  • Instytut Automatyki i Elektroniki Transportu – 10 osób, m.in. Mirosław Luft i Jan Rejczak
  • Instytut Teorii Konstrukcji Pojazdów i Urządzeń Transportowych – 19 osób
  • Instytut Eksploatacji Taboru Kolejowego – 20 osób
  • Instytut Ekonomiki i Organizacji – 7 osób
  • Instytut Ekonomiki – 8 osób
  • Instytut Ubezpieczeń i Prewencji – 16 osób, m.in. Zbigniew Kuźmiuk
  • Instytut Budowy Maszyn – 9 osób, m.in. Karol Semik
  • Instytut Matematyki i Fizyki – 8 osób
  • Instytut Materiałoznawstwa Organicznego – 13 osób, m.in. Stanisław Banaszkiewicz
  • Instytut Technologii Obuwia – 7 osób
  • Studium Języków Obcych – 4 osoby
  • Biblioteka Główna – 12 osób
  • Centrum Informatyki – 12 osób
  • Administracja Centralna – 7 osób
  • Administracja nr 2 – 16 osób
  • Administracja nr 3 – 15 osób
  • Administracja nr 4 – 3 osoby
  • Brygada Remontowa – 8 osób (Dział Transportu i Dział Techniczny)
  • Laboratorium Uczelniano-Przemysłowe Obuwia – 15 osób
  • Centrum Uczelniano-Przemysłowe – 35 osób
  • studenci – 29 osób

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Z życia Politechniki Radomskiej, dodatek specjalny, grudzień 2006, ISSN 1642-1256.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]