Przejdź do zawartości

Stanisław Milian

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Milian
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1899
Kleparów

Data i miejsce śmierci

12 kwietnia 1967
Poznań

Przebieg służby
Lata służby

1914–1945

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Związek Strzelecki
Legiony Polskie
Grupa Destrukcyjna Wawelberga
Korpus Ochrony Pogranicza

Jednostki

1 pułk piechoty LP
4 pułk piechoty LP
4 pułk piechoty Legionów
Korpus Ochrony Pogranicza
(batalion KOP „Ostróg”)
58 pułk piechoty
Szkoła Podchorążych Piechoty
36 pułk piechoty
1 pułk piechoty Obrony Pragi

Stanowiska

dowódca kompanii
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
III powstanie śląskie
II wojna światowa
(kampania wrześniowa):

Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I stopnia Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Stanisław Milian[a] (ur. 12 kwietnia 1899 w Kleparowie, zm. 12 kwietnia 1967[b] w Poznaniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 kwietnia 1899 w Kleparowie, w rodzinie Franciszka (murarza) i Marii z domu Piekut[1].

Jako uczeń gimnazjum wstąpił w połowie sierpnia 1914 roku do Związku Strzeleckiego. Następnie w Legionach Polskich, w których służył w 1 pułku piechoty (4 kompania w III batalionie) oraz 4 pułku piechoty (1 kompania karabinów maszynowych), awansując do stopnia sierżanta. Ranny w dniu 1 listopada 1914 roku. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917 roku) został wcielony do armii austro-węgierskiej. Od listopada 1918 r. w odrodzonym Wojsku Polskim, brał udział w obronie Lwowa (od 18 listopada 1918 r.). Mianowany na stopień podporucznika z dniem 1 czerwca 1919 roku. W szeregach 4 pułku piechoty Legionów uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Odznaczył się w walkach – zorganizował wypad na tyły nieprzyjaciela, w wyniku którego zdobył i przeprowadził na polską stronę trzy armaty wroga. Za ten czyn został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.11429 z 19 lutego 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z dnia 30 kwietnia 1922 roku)[3]. Ciężko ranny w dniu 20 września 1920 r. pod Hrubieszowem, dostał się do bolszewickiej niewoli, z której zbiegł. Uczestniczył w III powstaniu śląskim jako członek Grupy Destrukcyjnej Wawelberga. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim[4].

Na dzień 1 czerwca 1921 r. już w randze porucznika Stanisław Milian pełnił nadal służbę w 4 pułku piechoty Legionów[5]. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (sygnatura: L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919 r. i 169. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Na mocy rozporządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Stanisława Wojciechowskiego z dnia 31 marca 1924 roku[c] został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 120. lokatą w piechocie[7]. Pozostając oficerem 4 pp Leg.[8] zajmował w 1923 roku 157. lokatę wśród wszystkich poruczników piechoty[9], a w roku 1924 – 123. lokatę pośród kapitanów korpusu piechoty w swoim starszeństwie[10].

Następnie przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie w latach 1925–1927 zajmował stanowisko dowódcy kompanii w batalionie „Ostróg”. Dalszy etap jego kariery wojskowej to służba w poznańskim 58 pułku piechoty[11], podczas której w roku 1928 zajmował 118. lokatę wśród kapitanów piechoty w swym starszeństwie[12], a w roku 1930 – 112. lokatę w starszeństwie (była to zarazem 598. lokata łączna pośród kapitanów korpusu piechoty)[13]. Awansowany do rangi majora został ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 93. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. Zarządzeniem prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 6 czerwca 1931 roku został, za pracę w dziele odzyskania niepodległości, odznaczony Krzyżem Niepodległości. W roku 1932 pełnił już służbę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[15] i zajmował w tym czasie 86. lokatę wśród majorów piechoty ze swego starszeństwa[16]. Przez kolejne lata nadal służył w Szkole Podchorążych Piechoty zajmując na dzień 1 lipca 1933 roku 662. lokatę łączną wśród majorów piechoty[17], a na dzień 5 czerwca 1935 roku już 518. lokatę pośród wszystkich majorów korpusu piechoty (była to jednocześnie 80. lokata w swym starszeństwie)[18].

Awansowany do stopnia podpułkownika piechoty został ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 56. lokatą[14]. W tym samym roku objął stanowisko zastępcy dowódcy 36 pułku piechoty. Na dzień 23 marca zajmował nadal 56. lokatę wśród podpułkowników piechoty w swoim starszeństwie[19] i piastował funkcję I zastępcy dowódcy w 36 pułku piechoty Legii Akademickiej[20].

We wrześniu 1939 roku dowodził 1 pułkiem piechoty Obrony Pragi. Do maja 1945 roku przebywał w niemieckiej niewoli – był jeńcem oflagów IV B Königstein i VII A Murnau. Po wyzwoleniu powrócił do Polski, pracował jako kierowca ciężarówki i inspektor bhp. Zmarł w Poznaniu i pochowany został na tamtejszym cmentarzu Junikowo (pole: 11, kwatera: A-12-6)[4][21].

Grób ppłka Stanisława Miliana na Cmentarzu Junikowskim

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Stanisław Milian od 1930 roku był żonaty z Czesławą Karyszak, z którą mieli syna Jerzego. Jego żona została stracona przez Niemców w dniu 8 stycznia 1943 roku w poznańskim Forcie VII za przynależność do Związku Odwetu (wchodzącego w skład Kedywu Armii Krajowej)[4].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  1. W ewidencji Wojska Polskiego występował jako Stanisław II Milian.
  2. Według informacji zawartych na stronach Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku, Stanisław Milian zmarł w dniu 12 stycznia 1967 roku. Z kolei z informacji zawartych na portalu Poznańskie cmentarze (https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html) wynika, że zmarł on w dniu 18 listopada 1967 roku.
  3. Było to rozporządzenie o sygnaturze O.V.L. 8629/A 1924.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]