Stefania Woytowicz
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Typ głosu | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
Stefania Maria Woytowicz–Rudnicka (ur. 8 października 1922 w Oryninie, zm. 31 sierpnia 2005 w Warszawie) – jedna z najwybitniejszych polskich śpiewaczek (sopran)[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Córka Michała. Była wychowanką Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie, gdzie uczyła się śpiewu u Stanisławy Zawadzkiej. W 1950 zdobyła I nagrodę na konkursie im. Bacha w Poznaniu. Początkiem jej kariery były zwycięstwa w Międzynarodowym Konkursie Wokalnym w Lipsku w 1951 i w konkursie Praskiej Wiosny w 1954[1]. Śpiewała prawie we wszystkich krajach Europy, a także w USA, Australii, Nowej Zelandii i na Dalekim Wschodzie; uczestniczyła także we wszystkich ważniejszych festiwalach europejskich. Jej bogaty repertuar obejmował pieśni solowe, utwory kameralne, kantatowe i oratoryjne. Występowała wyłącznie na estradzie koncertowej, odmawiając udziału w spektaklach operowych.
W latach 80. działała w warszawskim Duszpasterstwie Środowisk Twórczych, zajmując się pomocą charytatywną dla środowiska muzycznego. W 1985 koncertowała dla papieża Jana Pawła II w Castel Gandolfo[1].
Wielokrotnie występowała na festiwalu "Warszawska Jesień"; była wykonawczynią dzieł Szymanowskiego, Pendereckiego, Bairda, Góreckiego, Szabelskiego, Meyera i Bogusławskiego. Dokonała wielu nagrań dla radia, telewizji i wytwórni płytowych. Była pierwszą śpiewaczką, która nagrała III Symfonię Góreckiego – i to dla trzech firm, z trzema orkiestrami i trzema dyrygentami. W latach 1977–1992 była prezesem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego. Od 1971 była członkiem Obywatelskiego Komitetu Odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie[2].
Otrzymała honorowe obywatelstwo Jasła (1999)[3] i Kętrzyna (2000)[4].
Zmarła 31 sierpnia 2005 w Warszawie i została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 155a-3-13/14)[5][1]. Jej bratem był kompozytor Bolesław Woytowicz. Jej mężem został neurochirurg Stanisław Rudnicki.
Stefania Woytowicz i Stanisław Rudnicki zostali upamiętnieni tablicą pamiątkową na fasadzie budynku pod adresem Alei Przyjaciół 3 w Warszawie, gdzie zamieszkiwali od 1958 do 2005[6].
Powstała Fundacja im. Stefanii Woytowicz[7].
Odznaczenia i nagrody
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2001)[8]
- Złoty Krzyż Zasługi (1954)[9]
- Złota odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1979)[10]
- Nagroda państwowa II stopnia (22 lipca 1964, z okazji 20-lecia Polski Ludowej)[11].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Adam Czopek. Odeszła Stefania Woytowicz. „Wiadomości Archidiecezji Warszawskiej”. 9, s. 1196-1197, wrzesień 2005. ks. Grzegorz Kalwarczyk - redaktor naczelny. Warszawa: Bonum. ISSN 0209-3804.
- ↑ "Biuletyn Zamek", nr 17a, 19 czerwca 1971, s. 5.
- ↑ Honorowi Obywatele Miasta. jaslo.pl, 2014-07-04. [dostęp 2016-07-10].
- ↑ Tadeusz Korowaj: Rastenburg/Kętrzyn. Dzieje miasta. Kętrzyn: 2012, s. 280. ISBN 978-83-913091-2-4.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: DOMICELA WOYTOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-22] .
- ↑ Tablica upamiętniająca dom Stefanii Woytowicz-Rudnickiej i Stanisława Rudnickiego. art.srodmiescie.warszawa.pl. [dostęp 2015-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ Fundacja im. Stefanii Woytowicz. krs-online.com.pl. [dostęp 2015-10-29].
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 1, poz. 17
- ↑ M.P. z 1954 r. nr 112, poz. 1564
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 10, 1 września 1979, s. 16.
- ↑ Dziennik Polski, rok XX, nr 171 (6363), s. 3.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Stefania Woytowicz na zdjęciach w bibliotece Polona
- Absolwenci Akademii Muzycznej w Krakowie
- Honorowi obywatele Jasła
- Honorowi obywatele Kętrzyna
- Odznaczeni Odznaką Nagrody Państwowej
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Pochowani na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie
- Polskie soprany
- Polskie śpiewaczki klasyczne
- Urodzeni w 1922
- Zmarli w 2005