Przejdź do zawartości

Uprawa zerowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Uprawa zerowa, uprawa bezpłużna, uprawa bezorkowa (ang. no-tillage, niem. pfluglose Bodenbearbeitung) – przygotowanie pola pod zasiew wyłącznie przez zastosowanie herbicydów totalnych na ściernisko i wykonanie specjalnym siewnikiem siewu bezpośredniego.

Uprawa zerowa eliminuje wiele wad uprawy płużnej:

  • naruszenie naturalnego układu gleby, co prowadzi do niszczenia jej struktury i zmniejszenia populacji geobiontów,
  • zniszczenie naturalnej warstwy ochronnej gleby (roślinności i resztek organicznych), której brak prowadzi do erozji wietrznej i wodnej,
  • zbyt szybki rozkład substancji organicznej, zaburzenie obiegu składników pokarmowych w glebie,
  • tworzenie się podeszwy płużnej i zaskorupienia,
  • wyorywanie kamieni i martwicy glebowej,
  • zmniejszenie nośności gleby (powstawanie głębokich kolein),
  • konieczność doprawiania zaoranego pola,
  • możliwość siewu dopiero po odleżeniu się roli,
  • duża energochłonność.

Tą metodą można uprawiać kukurydzę, rzepak, zboża ozime, strączkowe a także burak cukrowy.

Siew bezpośredni stosuje się (nie za często) po spełnieniu następujących warunków:

  • posiadanie specjalnych siewników,
  • odpowiedni przedplon,
  • zastosowanie herbicydów niszczących resztki przedplonu i chwasty,
  • dostateczne uwilgotnienie gleby,
  • dobór właściwego gatunku i odmiany rośliny uprawnej,
  • posiadanie przez rolnika wiedzy i doświadczenia w zakresie możliwości upraszczania uprawy roli.

Niespełnienie tych przesłanek prowadzi z reguły do obniżki plonów. Stosowanie uprawy zerowej, nienaruszającej naturalnego układu gleby, może być sporadycznie wykorzystane w praktyce rolniczej. Zbyt częste powtarzanie tej technologii uprawy na tym samym polu zwiększa ryzyko wzrostu zachwaszczenia (głównie perzem) i obniżki plonów. W Polsce technologia uprawy zerowej jest ekonomicznie atrakcyjną alternatywą uprawy tradycyjnej dla dużych gospodarstw działających na nowych zasadach (zmiana form własności i metod zarządzania).

Tendencje sprzyjające upowszechnianiu się uprawy zerowej wynikają m.in. z:

  • rosnących kosztów energii (paliwa),
  • drożejącej siły roboczej,
  • zwiększania powierzchni gospodarstw i pól,
  • ograniczonego czasu na zabiegi agrotechniczne,
  • pogarszających się warunków wilgotnościowych w glebie,
  • niskiej wydajności maszyn i narzędzi i ich wysokiej amortyzacji.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]