Przejdź do zawartości

Teofil Klemens Rybicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teofil Klemens Rybicki
Data i miejsce urodzenia

2 listopada 1805
Pułtusk, zabór pruski

Data i miejsce śmierci

20 stycznia 1859
Warszawa, zabór rosyjski

Miejsce spoczynku

Cmentarz Powązkowski w Warszawie

Zawód, zajęcie

nauczyciel, technolog

Odznaczenia
Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Teofil Józef Klemens Rybicki (ur. 2 listopada 1805 w Pułtusku, zm. 20 stycznia 1859 w Warszawie) – polski nauczyciel, technolog, uczestnik powstania listopadowego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Wiktoryna, lekarza i Wiktorii z Kopytowskich, bratem Oktawiana Albina (1819–1852) również lekarza. Ukończył gimnazjum w Płocku, następnie studiował na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1826 uzyskał magisterium. W latach 1826–1830 był na stypendium rządu Królestwa Polskiego w Wiedniu, na Sorbonie, w College de France. W 1830 został mianowany profesorem ogólnej chemii technicznej Szkoły Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego. Wziął udział w powstaniu listopadowym w związku z czym do 1834 został pozbawiony praw wykonywania zawodu. Do 1852 uczył chemii i fizyki w różnych szkołach średnich. W 1850 został głównym egzaminatorem z zakresu nauk ścisłych.

Był ojcem Stanisława Teofila Rybickiego lekarza, powstańca styczniowego, społecznika.

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • O szkle wodnym i jego użyciu za środek przeciw nagłemu szerzeniu się ognia w budowlach,
  • Wiadomości o ważniejszych i ciekawszych odkryciach, poczynionych w przemyśle na chemii opartym,
  • Upominek rolniczo-przemysłowy, obejmujący wiadomości technologiczne o wełnie, o jej myciu, odtłuszczaniu, bieleniu i ważniejszych z niej wyrobach[1],
  • Przepisy praktyczne robienia werniksów i pokostów,
  • Zasady technologii chemicznej, obejmujące wiadomości treściwie zebrane o fabrykacji i użytkach ważniejszych produktów mineralnych[2][3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]