Przejdź do zawartości

Ted Nugent

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ted Nugent
Ilustracja
Ted Nugent (2017)
Imię i nazwisko

Theodore Anthony Nugent[1]

Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1948[2]
Detroit[3]

Instrumenty

gitara, gitara basowa

Gatunki

rock albumowy[4], rock stadionowy[4], hard rock[4], heavy metal[4]

Zawód

muzyk

Aktywność

od 1958

Wydawnictwo

Epic Records

Powiązania

Hear ’n Aid

Zespoły
The Amboy Dukes (1964-1975)
Damn Yankees
(1989-1996, 1998-2001, 2004, 2010)
Damnocracy (2006-2010)
Strona internetowa

Theodore Anthony „Ted” Nugent[5] (ur. 13 grudnia 1948 w Detroit) – amerykański wokalista, autor tekstów piosenek i gitarzysta rockowy, prawicowy aktywista; znany jest również jako The Nuge, The Motor City Madman czy Uncle Ted[6]. Zyskał sławę jako główny gitarzysta The Amboy Dukes[4], zespołu założonego w 1963, który grał rock psychodeliczny i hard rock. Potem rozpoczął karierę solową. Trzy albumy, Ted Nugent (1975), Free-for-All (1976) i Cat Scratch Fever (1977), wielokrotnie zyskały status platynowych.

Stał się również znany i wzbudził kontrowersje swoimi konserwatywnymi poglądami politycznymi, w szczególności poparciem dla polowań i jako zwolennik prawa do posiadania broni[7]. Jest członkiem zarządu National Rifle Association of America i silnym zwolennikiem Partii Republikańskej, przedstawił szereg kontrowersyjnych i groźnych oświadczeń skierowanych przeciwko zwolennikom kontroli broni, w jednym przypadku agenci Secret Service badają jego działania na podstawie komentarzy na temat prezydenta Baracka Obamy[7][8][9].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się i wychował w Detroit (niektóre źródła podają Redford[3]) w stanie Michigan jako trzecie z czworga dzieci Marion Dorothy (z domu Johnson; zm. 1989 na raka) i Warrena Henry’ego Nugenta[10]. Miał dwóch braci: Johna i Jeffreya[10]. Jego dziadkowie ze strony matki byli Szwedami[11]. W 1967 ukończył St. Viator High School[10] w Arlington Heights w Illinois i przez krótki czas uczęszczał do William Fremd High School w Palatine w Illinois. W 1968 naukę kontynuował w Oakland Community College[10] w Bloomfield Hills w Michigan.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1958 rozpoczął swoją karierę. W 1964 zdobył popularność jako gitarzysta The Amboy Dukes, gdzie spędził blisko dziesięć lat. Nagrał z grupą dziewięć albumów, a największy sukces odniosły dwa wydane przez Mainstream - debiutancki The Amboy Dukes z listopada 1967 i Journey to the Center of the Mind z kwietnia 1968.

W 1975 zapoczątkował karierę solową i podpisał kontrakt z Epic Records. Jego debiutancki album Ted Nugent (1975) znalazł się w pierwszej trzydziestce listy Billbordu i wylansował takie przeboje jak „Stormtroopin”, „Hey Baby” i „Snakeskin Cowboys”. W 1977 ukazał się trzeci album Cat Scratch Fever. Utwór tytułowy został uznany przez stację VH1 za jedną z najważniejszych piosenek hardrockowych w historii. W 1978 koncertowy zestaw Double Live Gonzo! osiągnął status multiplatyny. Kolejne wydane krążki to Weekend Warriors (1978), State of Shock (1979) i Scream Dream (1980).

W 1989 Ted Nugent założył formację Damn Yankees, a wydana przez Warner Bros. pierwsza płyta Damn Yankees (1990) sprzedała się w pięciomilionowym nakładzie, a jednym z najważniejszych rockowych hymnów wszech czasów była ballada „High Enough”.

W 1996 Nugent nagrał solowy album Spirit of the Wild. W 1997 Sony wypuściło legendarny koncert artysty Live at Hammersmith '79. Kolejne płyty to Full Bluntal Nugity (2001), Craveman (2002), Hunt Music (2003) i Love Grenade (2007).

Sporadycznie występował przed kamerami w filmach i serialach, w tym NBC Policjanci z Miami (1986). Gościł też w różnego rodzaju reality show, w tym Supergroup emitowanym w 2006 na antenie stacji telewizyjnej VH1[12]. Nugent wraz z uczestnikami audycji basistą Evanem Seinfeldem, perkusistą Jasonem Bonhamem, wokalistą Sebastianem Bachem oraz gitarzystą Scottem Ianem utworzył zespół pod nazwą Damnocracy. W 2010 grupa została rozwiązana nie pozostawiając w dorobku żadnych autorskich nagrań.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W 2001 na prośbę organizacji Hunt Of A Lifetime, Nugent zabrał na afrykańskie safari 16-latka chorego na raka kości - Zachary'ego Martina. W 2005 wydał książkę pt. Kill It And Grill It, gdzie jako zapalony myśliwy, mówi o swoich poglądach. Otwarcie wypowiada się o zaostrzeniu polityki emigracyjnej, powszechnym dostępie do broni oraz walce z alkoholizmem i narkomanią.

Prywatnie jest zaprzyjaźniony z gubernatorem Teksasu - Rickiem Perry. Podczas programu z Perrym Nugent wyszedł na scenę paradując z karabinami, ubrany w koszulkę z flagą Konfederacji, a jego wystąpienie było komentowane bardzo szeroko we wszystkich liczących się stacjach informacyjnych w Stanach Zjednoczonych[7]. Wspierał występami żołnierzy amerykańskich w Afganistanie, a w 2008 zaangażował się w kampanię wyborczą republikańskiego kandydata na prezydenta, Johna McCaina[10].

W latach 1970–1979 był żonaty z Sandrą Jezowski, która w 1982 zginęła w wypadku drogowym[10]. 21 stycznia 1989 ożenił się z Shemane Deziel, z którą ma czwórkę dzieci: dwie córki - Starr i Sashę oraz dwóch synów - Theodore Tobiasa „Toby’ego” i Rocco Winchestera (ur. 1990)[10]. Ze związku z Karen Gutowski ma syna (ur. 1995)[10].

Dwie kobiety oskarżyły Nugenta o stosunki seksualne z nimi, gdy miały mniej niż 18 lat[13]. W 1978 Nugent rozpoczął związek z siedemnastoletnią mieszkanką Hawajów Pele Massą[10]. Courtney Love twierdziła, że była zmuszona przez Teda Nugenta do wykonywania fellatio, gdy miała 12 lat[13]. Istnieje specjalne VH1 z 1998, które mówi, że Nugent „przyznaje się do licznych związków z kilkoma nieletnimi dziewczynami”[13]. W innym specjalnym VH1, jego dwie córki powiedziały, że ojciec rutynowo uprawiał seks z małoletnimi dziewczętami w ich domu[13].

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Ted Nugent (1979)
Albumy studyjne
  • 1975 Ted Nugent
  • 1976 Free For All
  • 1977 Cat Scratch Fever
  • 1978 Weekend Warriors
  • 1979 State Of Shock
  • 1980 Scream Drem
  • 1982 Nugent
  • 1984 Penetrator
  • 1986 Little Miss Dangerous
  • 1988 If You Can`t Lick`Em Lick`Em
  • 1995 Spirit Of The Wild
  • 2002 Craveman
  • 2007 Love Grenade
  • 2014 Shutup & Jam!
  • 2018 The Music Made Me Do It[14]
  • 2022 Detroit Muscle[15]
Albumy koncertowe
  • 1978 Double Live Gonzo
  • 1981 Intensities in Ten Cities
  • 1997 Live In Hammersmith~79
  • 2001 Full Bluntal Nugity
  • 2005 Extended Versions
  • 2008 Sweden Rocks
  • 2009 Motor City Mayhem

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Reżyser
1986 Policjanci z Miami Charlie Basset Rob Cohen
Nomads w roli samego siebie John McTiernan
1988 Tytuł taśmy (Tapeheads) gwiazdor rocka Bill Fishman
1997 Części intymne w roli samego siebie Betty Thomas
2001 Mr. Smithereen Goes to Washington (film dokumentalny)[16] Joshua Tunick
Studenciaki Judd Apatow
Różowe lata siedemdziesiąte David Trainer
2008 Beer for My Horses Michael Salomon
2005 Rockin' the Corps: An American Thank You (film dokumentalny)[17] Daniel E. Catullo, Lawrence Jordan
2012 Ted Nugent's Gun Country (film dokumentalny)[18] Mark Therrien
2013 Assaulted: Civil Rights Under Fire (film dokumentalny)[19] Kris Koenig
Glasspack vs Blackstone James Austen

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ted Nugent w bazie Discogs.com (ang.)
  2. Ted Nugent w bazie IMDb (ang.)
  3. a b Ted Nugent. Celebrity Birthplace. [dostęp 2018-11-02]. (ang.).
  4. a b c d e Greg Prato: Ted Nugent Biography. AllMusic. [dostęp 2016-04-23]. (ang.).
  5. Personalidade: Ted Nugent (EUA). InterFilmes.com. [dostęp 2018-11-02]. (port.).
  6. Ted Nugent Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2018-11-02]. (ang.).
  7. a b c Rocker Ted Nugent dumped from army concert after saying he would be 'dead or in jail' if Barack Obama is re-elected. Daily Mail. [dostęp 2012-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  8. Secret Service przesłucha muzyka, który atakował Obamę. Gazeta Wyborcza. [dostęp 2012-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).
  9. Ted Nugent: Jeżeli Obama jest chrześcijaninem, to ja jestem wegetariańskim piratem-gejem. Polonia Christiana. [dostęp 2012-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (pol.).
  10. a b c d e f g h i Ted Nugent w bazie Notable Names Database (ang.)
  11. America’s on the cusp – are you raising enough hell?. tednugent.com. [dostęp 2014-06-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  12. Sebastian Bach Says DAMNOCRACY Ended Up With 'More Ideas Than We Had Time To Record. Blabbermouth.net. [dostęp 2016-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  13. a b c d Steven W. Rouach (2018-04-02): Frank Stallone Apologizes For Insane and Idiotic Statements, and Ted Nugent is Still a Pedophile. ExtraNewsFeed. [dostęp 2016-04-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-02)]. (ang.).
  14. The Music Made Me Do It - Ted Nugent | Album | AllMusic [online], allmusic.com [dostęp 2024-04-26] (ang.).
  15. Detroit Muscle - Ted Nugent | Album | AllMusic [online], allmusic.com [dostęp 2024-04-26] (ang.).
  16. Mr. Smithereen Goes to Washington (2001) w bazie IMDb (ang.)
  17. Rockin' the Corps: An American Thank You (2005) w bazie IMDb (ang.)
  18. Ted Nugent's Gun Country (2012) w bazie IMDb (ang.)
  19. Assaulted: Civil Rights Under Fire (2013) w bazie IMDb (ang.)