Przejdź do zawartości

Tadeusz Mikoś (generał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Mikoś
generał brygady
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1933
Barycz

Data i miejsce śmierci

7 sierpnia 2018
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1952–1993

Siły zbrojne

Siły Zbrojne RP

Stanowiska

dowódca 3 Brygady Radiotechnicznej, szef Wojsk Radiotechnicznych, dowódca 1 Korpusu Obrony Powietrznej

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Tadeusz Mikoś (ur. 7 lutego 1933 w Baryczy, zm. 7 sierpnia 2018 w Warszawie[1]) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Tomasza, pracownika utrzymania dróg i Marii z domu Wojewoda. Absolwent Technikum Mechanicznego we Wrocławiu, gdzie w 1953 zdał egzaminy maturalne. Służbę wojskową rozpoczął w 1952 jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Radiotechnicznej, którą ukończył w 1955 i został promowany na stopień podporucznika. Po ukończeniu szkoły został technikiem urządzeń nadawczo-odbiorczych stacji radiolokacyjnej w 22 Samodzielnym Batalionie Obserwacyjno-Meldunkowym, który w 1956 został przekształcony w 22 Samodzielny Pułk Radiotechniczny. Od 1957 był dowódcą stacji radiolokacyjnej, a od 1960 kierownikiem sekcji radiolokacji w 22 Samodzielnym Batalionie Radiotechnicznym. Od 1963 pomocnik szefa wydziału techniki i eksploatacji w dowództwie 3. Korpusu Obrony Powietrznej Kraju (OPK) we Wrocławiu. Pd września 1972 starszy inżynier wydziału eksploatacji Oddziału Wojsk Radiotechnicznych Dowództwa 3 Korpusu OPK. Od grudnia 1972 do maja 1974 szef służby uzbrojenia i techniki 3. Brygady Radiotechnicznej, a następnie w latach 1974–1978 szef służb technicznych – zastępca dowódcy tej brygady. Od marca 1978 do grudnia 1981 dowódca 3. Brygady Radiotechnicznej. Pod jego dowództwem brygada była przodującym związkiem taktycznym Wojsk Obrony Powietrznej Kraju i została dwukrotnie wyróżniona przez Ministra Obrony Narodowej Medalem „Za Osiągnięcia w Służbie Wojskowej”. Absolwent zaocznych studiów na Wydziale Automatyki Politechniki Wrocławskiej (1979) oraz kursu operacyjnego w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie (1978). Od grudnia 1981 do września 1988 szef Wojsk Radiotechnicznych WOPK (do czerwca 1983 jako pełniący obowiązki). W 1985 ukończył Podyplomowe Studium Operacyjno-Strategiczne Akademii Sztabu Generalnego WP[2]. Od września 1988 do 1 lipca 1990 dowódca 1 Korpusu OPK w Warszawie. W maju 1990 prezydent RP Wojciech Jaruzelski mianował go na stopień generała brygady. Od 1 lipca 1990 do 25 marca 1993 był dowódcą 1 Korpusu Obrony Powietrznej. 25 marca 1993 został pożegnany przez ministra obrony Janusza Onyszkiewicza w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i przeniesiony w stan spoczynku z dniem 14 kwietnia 1993. W stanie spoczynku pracował w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji w Warszawie.

W 1996 należał do grupy generałów - współzałożycieli Klubu Generałów WP[3].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[4]:

  • podporucznik – 1955
  • porucznik – 1957
  • kapitan – 1961
  • major – 1966
  • podpułkownik – 1971
  • pułkownik – 1979
  • generał brygady – 7 maja 1990

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Mieszkał w Warszawie. Żonaty, żona Irena, 1 córka[4].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zmarł gen. bryg. Tadeusz Mikoś. www.infolotnicze.pl. [dostęp 2020-02-08].
  2. S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003, s. 125–126.
  3. Historia Klubu – Klub Generałów [online] [dostęp 2023-12-15] (pol.).
  4. a b Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 512–513.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • S. Czmur, W. Wójcik, Generałowie w stalowych mundurach, Redakcja Czasopism WLOP – Dom Wydawniczy Bellona, Poznań – Warszawa 2003, s. 125–126
  • J. Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II:I-M, Toruń 2010, s. 512–513