Przejdź do zawartości

Tadeusz Tomajer

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Tomajer
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

12 lutego 1895
Kołomyja

Data i miejsce śmierci

10 marca 1980
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Najwyższy Sąd Wojskowy

Stanowiska

sędzia

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Zasługi (II RP)
Grób Tadeusza Tomajera na cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie

Tadeusz Julian Tomajer (ur. 12 lutego 1895 w Kołomyi, zm. 10 marca 1980 w Warszawie) – podpułkownik Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, sędzia.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 12 lutego 1895 w Kołomyi jako syn Piotra (w 1895 asystent rewidenta rachunkowego w C. K Dyrekcji Okręgu Skarbowego w Kołomyi) i Marii Antoniny z Cieślaków[1][2][3][4].

Podczas I wojny światowej służył w Legionach Polskich w szeregach II Brygady[2]. Był więziony w obozach niemieckich jako jeniec wojenny[2]. W 1920 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie z tytułem magistra[2][3]. W II Rzeczypospolitej pracował w sądownictwie[3]. Został awansowany do stopnia podporucznika rezerwy piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925[5]. W 1934 był oficerem rezerwowym 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych i pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja II[6]. Od 1927 do 1929 był sędzią Sądu Powiatowego w Ottyni, od 27 marca 1929 do 1939 sędzią Sądu Powiatowego w Kołomyi[2][7]. Będąc aplikantem sądowym został członkiem gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[8], jako radca w październiku 1933 został powołany do wydziału gniazda[9][10] i pełnił od tego czasu funkcję sekretarza[11][2]. Był członkiem kołomyjskiego koła Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów RP[12].

Podczas II wojny światowej od 1941 do marca 1944 był sędzią Sądu Grodzkiego w Kołomyi[2][3][13]. Podczas wojny został członkiem Zakonu Odrodzenia Narodowego w Kołomyi[14]. 3 czerwca 1944 został wcielony do ludowego Wojska Polskiego[2]. Służył jako sędzia sądu Sądu Polowego 6 Dywizji Piechoty, następnie 1 Armii Wojska Polskiego[2][3]. Od września 1944 był sędzią w Najwyższego Sądu Wojskowego sprawując stanowisko sędziego Wydziału I i II[15][3]. W 1946 był w stopniu majora. W 1947 awansowany do stopnia podpułkownika[3]. Uczestniczył w procesach sądowych skazujących działaczy polskiego ruchu niepodległościowego[16][17]. W listopadzie 1952 został przeniesiony do rezerwy[2][3].

Zmarł w 1980 i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[18].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  • Krzyż Niepodległości – 15 kwietnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[19][1][20]
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”[21][22]
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1 października 1946 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”[23]
  • Krzyż Zasługi[24]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-07-13].
  2. ↑ a b c d e f g h i j Rafał Sierchuła: Przyczynek do dziejów. Zakon Odrodzenia Narodowego. W: Ludobójstwo OUN-UPA na Kresach Południowo-WschodnichKonspiracja w Kołomyi. T. 7. Kędzierzyn-Koźle: 2015, s. 167. ISBN 978-83-63999-12-4.
  3. ↑ a b c d e f g h Iustitias Vestras Iudicabo. adnovum.neon24.pl, 2012-04-16. [dostęp 2016-12-02].
  4. ↑ Szematyzm 1895 ↓, s. 165.
  5. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 48.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 499.
  7. ↑ Przeniesieni na skutek podania. „Ruch Służbowy. Dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości”, s. 101, nr 14 z 1 czerwca 1929. 
  8. ↑ Pięćdziesiąt lat Polskiego T-wa Gimnastycznego „Sokół” w Kołomyi 1885-1935. Kołomyja: 1936, s. 29, 39.
  9. ↑ Walne Zgromadzenie „Sokoła” w Kołomyi. „Gazeta Lwowska”, s. 9, nr 302 z 2 listopada 1933. 
  10. ↑ Pięćdziesiąt lat Polskiego T-wa Gimnastycznego „Sokół” w Kołomyi 1885-1935. Kołomyja: 1936, s. 35.
  11. ↑ Pięćdziesiąt lat Polskiego T-wa Gimnastycznego „Sokół” w Kołomyi 1885-1935. Kołomyja: 1936, s. 36.
  12. ↑ Sprawozdanie Zarządu Głównego Zrzeszenia Sędziów i Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej za rok 1935/1936. Warszawa: 1936, s. 25.
  13. ↑ Kirkiczenko, Kraczkiewicz i Rudzisz 1939 ↓, s. 165.
  14. ↑ Rafał Sierchuła: Przyczynek do dziejów. Zakon Odrodzenia Narodowego. W: Ludobójstwo OUN-UPA na Kresach Południowo-WschodnichKonspiracja w Kołomyi. T. 7. Kędzierzyn-Koźle: 2015, s. 164. ISBN 978-83-63999-12-4.
  15. ↑ Radosław Ptaszyński: Wojskowy Sąd Rejonowy i Wojskowa Prokuratura Rejonowa w Szczecinie w latach 1946–1955. Szczecin: Instytut Pamięci Narodowej, 2016, s. 22. ISBN 978-83-65574-02-2.
  16. ↑ Sebastian Bojemski: „Narodowcy” Lucyny Kulińskiej. nsz.com.pl, 2010-06-06. [dostęp 2016-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-03)].
  17. ↑ Filip Musiał: INDEKS REPRESJONOWANYCH W PRL Z POWODÓW POLITYCZNYCH. KWESTIONARIUSZ OSOBY REPRESJONOWANEJ. Stefan Balicki. Instytut Pamięci Narodowej. s. 2. [dostęp 2016-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-12-03)].
  18. ↑ Lista pochowanych. Tadeusz Tomajer. um.warszawa.pl. [dostęp 2017-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
  19. ↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.
  20. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-07-13].
  21. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  22. ↑ Odznaczenia na terenie Małopolski wschodniej. „Wschód”. Nr 106, s. 8, 27 listopada 1938. 
  23. ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 332.
  24. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-07-13].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Tomajer&oldid=74256316”