Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Dalenvelk/The Undertaker

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To nie jest artykuł w en‍cyklopedii. To jest osobista strona uż‍ytkownika Wi‍kipedii.

Poglądy i opinie wyrażone na tej stronie są prywatnym punktem widzenia autora.

Jeśli ta strona jest osadzona w serwisie innym niż Wi‍kipedia, jest tylko kopią, która może już być nieaktualna. Jej użytkownik jest związany z Wi‍kipedią i prawdopodobnie nie jest w żaden sposób związany z serwisem zawierającym kopię. Oryginał jego strony znajduje się pod adresem:

pl.wi‍kipedia.org/wiki/Wikipedysta:Dalenvelk/The_Undertaker.

 Osobny artykuł: The Undertaker.
The Undertaker
Ilustracja
Calaway w kwietniu 2014
Imię i nazwisko

Mark William Calaway[1]

Data i miejsce urodzenia

24 marca 1965[1]
Houston, Teksas, Stany Zjednoczone[1]

Współmałżonek

Jodi Lynn (1989-1999)
Sara Frank (2000-2007)
Michelle McCool (od 2010)

Dzieci

4

Kariera wrestlera
Pseudonimy
ringowe

The Commando[2]
Cain the Undertaker[2]
"Mean" Mark Callous[2]br>The Master of Pain[2]
Dice Morgan[2]
The Punisher[2]
Texas Red[2]
The Undertaker[2]

Wzrost

2,08 m[3]

Masa ciała

136 kg[3]

Zapowiadany z

Houston, Teksas[2]
Dolina Śmierci[3]

Trenerzy

Don Jardine[2]

Debiut

1984[4]

The Undertaker, właśc. Mark William Calaway (ur. 24 marca 1965 w Houston)[1] – amerykański wrestler. Pracuje dla amerykańskiej federacji wrestlingu WWE. Wcześniej Calaway pracował dla nieistniejącego już World Championship Wrestling.[2]

Jest to jeden z najbardziej doświadczonych zawodników w World Wrestling Entertainment, jego osiągnięcia to m.in. siedem mistrzostw świata: czterokrotnie jako WWE Champion (jeden jako Undisputed Champion) i trzykrotnie jako World Heavyweight Champion. Również udało mu się wygrać dwudzieste wydanie Royal Rumble w 2007 roku. Jest jedynym zapaśnikiem, który jest nieprzerwanie zatrudniony od emisji pierwszego RAW (11 stycznia 1993)[3].

Jest też dobrze znany ze swojej serii 21 zwycięstw na WrestleManii (The Streak), przerwanej na Wrestlemanii XXX przez Brocka Lesnara[5].

Wczesne życie

[edytuj | edytuj kod]

Calaway urodził się 24 marca 1965 w Houston w Teksasie, jest synem Franka Comptona Calawaya i Betty Catherine Truby[1]. Ma czterech starszych braci: Davida, Michaela, Paula i Timothiego. Ukończył Waltrip High School w 1983 roku, gdzie był członkiem zespołu koszykówki. W koszykówkę grał również w Texas Wesleyan University[6].

Kariera profesjonalnego wrestlera

[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera (1984–1989)

[edytuj | edytuj kod]

Mark Calaway zadebiutował jako Texas Red w World Class Championship Wrestling (WCCW) w 1984[4]. Przegrał swoją pierwszą walkę z Bruiserem Brodym[4]. W 1988, po czterech latach współpracy z WCCW, odszedł do Continental Wrestling Association (które później stało się częścią United States Wrestling Association (USWA)), gdzie walczył w kilku gimmikach.

2 lutego 1989 zadebiutował ponownie, tym razem jako The Master of Pain, tydzień później wyzwał na improwizowany pojedynek ówczesnego posiadacza USWA Unified World Heavyweight Championship, Jerrego Lawlera. The Master of Pain z łatwością dominował nad mistrzem. Lawler zgodził się na pojedynek o pas. Walka odbyła się 1 kwietnia, zwycięsko wyszedł z niej The Master of Pain i stał się nowym mistrzem[7]. Jego panowanie trwało zaledwie 3 tygodnie, pas odebrał mu Lawler w walce rewanżowej[7].

5 października 1989, Calaway, jako The Punisher, zdobył WCWA Texas Heavyweight Championship[8].

World Championship Wrestling (1989–1990)

[edytuj | edytuj kod]

W 1989, Calaway dołączył do World Championship Wrestling (WCW) jako heel, przyjął pseudonim ringowy wymyślony dla niego przez Terrego Funka - Mean Mark Callous[9]. Callous ubierał się głównie na czarno, znany komentator wrestlingu Jim Ross określił go jako "fana muzyki Ozziego Osbourna z zamiłowaniem do węży". Callous zastąpił kontuzjowanego Sida Viciousa w tag-teamie The Skyscrapers (Sid Vicious i Dan Spivey). The Skyscapers rywalizowali z The Road Warriors, wygrali z nimi w walce na Clash of the Champions X[10]. The Skyscrapers rozpadło się niedługo po odejściu Dana Spiveya z WCW, mimo prób zastąpienia go. Wkrótce później managerem Callousa został Paul E. Dangerously, z jego pomocą Callous zdołał pokonać Johhnego Ace'a na Capital Combat i Briana Pillmana na Clash of the Champions XI[10]. W lipcu 1990, na The Great American Bash, przegrał walkę z Lexem Lugerem o NWA United States Heavyweight Championship[10].

27 sierpnia złożył wypowiedzenie pracy WCW, od władz federacji usłyszał wtedy, że "niczego we wrestlingu nie osiągnie, a nikt nigdy nie kupi biletu, by zobaczyć jak walczy w ringu"[11]. 7 września 1990 w jego ostatniej walce w WCW pokonał Dave'a Johnsona[12].

Podczas gdy pracował w WCW, Calaway sporadycznie walczył również w New Japan Pro Wrestling pod pseudonimem Punisher Dice Morgan[13]. Po odejściu z WCW powrócił do USWA i uczestniczył w turnnieju mającym na celu wyłonić nowego United World Heavyweight Championa; z turnieju został wyeliminowany po przegranej z Jerrym Lawlerem w ćwierćfinale[14]. W październiku 1990 podpisał kontrakt z World Wrestling Federation (WWF).

World Wrestling Federation/Entertainment

[edytuj | edytuj kod]

Western Mortician (1990–1994)

[edytuj | edytuj kod]

Calaway zadebiutował w WWF 19 listopada 1990 roku jako Kane the Undertaker, na tapingu WWF Superstars[15]. W pierwszą wersję jego ubioru wchodziły czarny płaszcz, szary krawat, czarny kowbojski kapelusz, szare rękawice i buty. Calaway nie reagował na ataki przeciwników, przez co wydawało się, że Undertaker nie czuje bólu. Oficjalnie, już jako The Undertaker (nazwa została skrócona), WWF zadebiutował na Survivor Series, 22 listopada 1990[3]. Okazało się, że to właśnie on jest zapowiadanym przez Teda DiBiasego tajemniczym członkiem Million Dollar Team, drużyny mającej walczyć z The Dream Team Dusty'ego Rhodesa. Undertaker wyeliminował z walki Koko B. Ware'a i Dusty'ego Rhodesa, sam został wyeliminowany przez wyliczenie pozaringowe[3]. Ostatecznie starcie wygrała drużyna Teda DiBiasego[16]. Krótko po Survivor Series, Undertaker zmienił swojego managera z Brothera Love'a na Paula Bearera – melodramatyczną postać, przypominającą widmo. Bearer niemal zawsze nosił ze sobą urnę, którą wznosił do góry za każdym razem, kiedy Undertaker przegrywał w walce; po wzniesieniu urny do góry Undertaker nagle odnajdował w sobie dodatkowe siły do walki, często wygrywał dzięki temu swoje pojedynki. Pokonanych przeciwników umieszczał w workach na zwłoki i zabierał za kulisy[17].

Undertaker zwyciężył w walce z "Superfly" Jimmy Snuką na WrestleManii VII, rozpoczynając swoją słynną serię zwycięstw[18]. Jego pierwszą poważną rywalizacją była ta z Ultimate Warriorem, która rozpoczęła się, gdy Undertaker zaatakował Warriora i zamknął go w trumnie[19]. Na Survivor Series w 1991, z pomocą Rica Flaira, pokonał Hulka Hogana i stał się najmłodszym mistrzem WWF, zdobywając tytuł w wieku 26 lat (jego rekord został pobity przez Yokozunę w 1993)[20]. Jego panowanie trwało zaledwie 6 dni, Hulk Hogan pokonał go w walce rewanżowej[21]. Jednakże, ponieważ w pojedynek ponownie wtrącił się Ric Flair, WWF Championship zostało zwakatowane.

W lutym 1992 Jake "The Snake" Roberts, sojusznik Undertakera, próbował zaatakować stalowym krzesłem żonę Randy'ego Savage'a, Miss Elizabeth. Undertaker powstrzymał go, tym samym przechodząc swój pierwszy face turn. Po tym, jak Undertaker stwierdził, że nie jest po stronie Robertsa, ten zaatakował go i Paula Bearera[22]. Ich rywalizacja zakończyła się na WrestleManii VIII, kiedy to Undertaker pokonał Robertsa[23]. Następnie rywalizował z wrestlerami, których managerem był Harvey Wippleman: z Kamalą, Giantem Gonzálezem i Yokozuną. Pojawił się też na pierwszym odcinku Monday Night Raw, 11 stycznia 1993, w którym pokonał Damiena Demento[24]. Na WrestleManii IX pokonał Gianta Gonzáleza przez dyskwalifikację (González użył chloroformu)[25]. W 1994, na Royal Rumble Undertaker zmierzył się z Yokozuną o WWF Championship[26]. Podczas walki Yokozuna, z pomocą innych wrestlerów, zamknął Undertakera w trumnie. Na ekranie został wtedy pokazany Undertaker wewnątrz trumny; ostrzegł Yokozunę, że jeszcze powróci[27]. The Undertaker nie pojawiał się w WWF przez następne 7 miesięcy, dzięki czemu Calaway mógł wyleczyć kontuzję pleców.

The Phenom (1994–1997)

[edytuj | edytuj kod]
Paul Bearer zdradził Undertakera uderzając go urną, która jest tu widoczna

Podczas jego przerwy w występach, WWF zapowiadało powrót Undertakera poprzez publikowanie filmików, w których wypowiadali się ludzie, którzy twierdzili, że widzieli Undertakera. Po WrestleManii X, Ted DiBiase zaprezentował nowego Undertakera. Jednakże, tak naprawdę był to Brian Lee, który podszywał się pod Undertakera (fani, wiedząc, że nie jest to prawdziwy Undertaker, zaczęli nazywać podszywacza "Underfaker" (pol. fałszywy Undertaker)). Prawdziwy The Undertaker, ubrany w fioletowe akcenty kolorystyczne zamiast szarych (aby odróżnić dwóch wrestlerów) powrócił na SummerSlam 1994 i wygrał pojedynek z oszustem, używając aż trzech Tombstone Piledriverów[28]. Pokonał Yokozunę w walce rewanżowej na Survivor Series[29]. Przez większość 1995 roku rywalizował z członkami Million Dollar Corporation Teda DiBiasego. Na WrestleManii XI podczas walki Undertakera z King Kong Bundym[30]Kama ukradł urnę Paula Bearera i przetopił ją na złoty łańcuch, Undertaker odebrał mu go po wygranej w Casket Matchu na SummerSlam w 1995[31]. Kilka tygodni później złamał kość oczodołową w pojedynku z Mabelem[32]. Kontuzja wymagała operacji, a Undertaker nie pojawił się w ringu aż do Survivor Series.

Undertaker powrócił na Survivor Series w masce przypominającą maskę Upiora z musicalu "Upiór w Operze", która miała chronić jego nadal gojącą się twarz[33]. W walce wieczoru Royal Rumble 1996 Undertaker walczył z Bretem Hartem o pas WWF Championship, już bez maski. W pojedynek interweniował Diesel, przez co Undertaker przegrał walkę[34][35]. Diesel interweniował również w walce rewanżowej[36]. Undertaker nie pozostał mu dłużny, zaatakował Diesla z zaskoczenia podczas jego Steel Cage Matchu z Hartem, a następnie wciągnął go z sobą pod ring przez uprzednio zrobioną dziurę w macie[37]. Rywalizacja pomiędzy nimi zakończyła się na WrestleManii XII, w walce zwyciężonej przez Undertakera[38].

Następnej nocy debiutujący Mankind zaatakował Undertakera podczas jego pojedynku przeciwko Justinowi "Hawkowi" Bradshawowi[39]. Przez następnych kilka miesięcy Mankind interweniował w niektóre walki Undertakera, ich rywalizacja nasiliła się, zaczęli walczyć ze sobą między fanami, za kulisami, a nawet w kotłowniach różnych aren. Interwencja Mankinda w starcie Undertakera z mistrzem interkontynentalnym, Goldustem, była przyczyną pierwszego w historii Boiler Room Brawlu na SummerSlam[39]. Podczas walki Bearer zdradził Undertakera, uderzając go urną, po czym Mankind wykończył przeciwnika swoim Mandible Claw. Mankind i Undertaker zawalczyli jeszcze raz, w Buried Alive Matchu[39]. Undertaker wygrał to starcie, jednak dzięki pomocy The Executionera i innych wrestlerów sprzymierzonych z Mankindem, ostatecznie to on został zakopany żywcem[39].

Undertaker wrócił na Survivor Series, by jeszcze raz zawalczyć z Mankindem. Tym razem jednak, pod dość nietypowym warunkiem. Paul Bearer miał zostać zamknięty w stalowej klatce 6 metrów nad ringiem, a jeśli Undertaker wygrałby starcie, mógłby wtedy wymierzyć sprawiedliwość Bearerowi własnymi rękoma. Mimo, że Undertaker wygrał pojedynek, Bearer zdołał mu uciec dzięki pomocy The Executionera[39]. Tej nocy Undertaker zmienił nieco swój gimmick, stał się antybohaterem (tweenerem), przyjął buntowniczą, bezczelną wręcz postawę i styl ubierania członków subkultury gotyckiej, od tej pory określał siebie jako "Pana Ciemności" (ang. "The Lord of Darkness"). Po pokonaniu Executionera[40], rozpoczął rywalizację z nowym podopiecznym Paula Bearera – Vaderem. Vader wygrał ich starcie jeden na jednego na Royal Rumble w 1997[41], tej nocy spotkali się w ringu jeszcze raz, w Royal Rumble Matchu. Obaj zostali wyeliminowani przez Stone Colda Steve'a Austina.[42] Undertaker brał udział w Four Corners Elimiation Matchu o zwakatowane WWF Championship, w którym wygrał Bret Hart[43]. Następnego dnia tytuł przejął Sycho Sid[21]. The Undertaker wygrał pojedynek z Sycho Sidem na WrestleManii 13, tym samym zdobywając najcenniejszy pas WWF po raz drugi[21][44].

The Lord of Darkness (1997–1998)

[edytuj | edytuj kod]

W maju 1997 Paul Bearer próbował namówić Undertakera do ponownego nawiązania współpracy, ostatecznie stawiając mu ultimatum: jeśli Undertaker nie zacznie z nim współpracować, ten ujawni światu "największy, najmroczniejszy sekret" Undertakera. Bearer oznajmił, że Undertaker jest podpalaczem/mordercą, który jako dziecko podpalił rodzinny dom pogrzebowy (w którym on i jego rodzina mieszkali, a Bearer pracował), mordując swoich rodziców i młodszego brata. Undertaker wszystkiemu zaprzeczył, Bearer natomiast stwierdził, że ma dowód, w postaci brata Undertakera, Kane'a, który przetrwał pożar. Bearer opiekował się Kanem od czasów pożaru, sam Kane zaś od dziecka planował zemstę na starszym bracie[45][46]. W swojej obronie Undertaker wyznał, że to Kane podpalił dom i nie było szans, by przeżył[47]. Undertaker dowiedział się, że Kane to jego brat przyrodni (dotąd myślał, że jest z nim w pełni spokrewniony), gdy Bearer przypadkowo wyjawił, że matka Undertakera miała z nim romans[48].

The Undertaker we wrześniu 1997

W tym samym czasie rywalizował z Shawnem Michaelsem, który jako sędzia specjalny pojedynku między Hartem a Undertakerem o pas przez przypadek uderzył Undertakera krzesłem, przez co Hart zwyciężył i zdobył WWF Championship[49]. Po tym, jak pierwsze starcie zakończyło się podwójnym wyliczeniem pozaringowym[50], Undertaker wyzwał Michaelsa na pierwszy w historii Hell in a Cell Match na Badd Blood: In Your House[51]. Podczas tego legendarnego już pojedynku zadebiutował Kane pod przewodnictwem Paula Bearera. Kane wyrwał drzwi stalowej klatki i wykonał Tombstone Piledriver na Undertakerze, co pozwoliło Michaelsowi wygrać starcie[51]. Przez następnych kilka tygodni Bearer wyzywał Undertakera na pojedynek z Kanem, ten jednak zawsze odmawiał[45]. Ostatnim spotkaniem Undertakera z Michaelsem był Casket Match na Royal Rumble 1998. W walce po raz kolejny interweniował Kane, zamknął brata w trumnie, po czym podpalił ją, co oczywiście ponownie spowodowało wygraną Michaelsa. Jednak po otwarciu zdewastowanej trumny, okazało się, że Undertakera w niej nie ma, mimo, że trumna była zamknięta na kłódkę[52]. Po dwóch miesiącach przerwy Undertaker powrócił na WrestleManii XIV i pokonał brata[53]. Walka rewanżowa, pierwszy Inferno Match, odbyła się miesiąc później, na Unforgiven, wygrał ją Undertaker poprzez podpalenie prawej ręki Kane'a[54].

Ponownie rozpoczęła się rywalizacja pomiędzy Undertakerem a Mankindem, zmierzyli się oni w Hell in a Cell Matchu na King of the Ring. Podczas pojedynku Undertaker zrzucił Mankinda ze szczytu pięciometrowej klatki prosto na stół komentatorski (było to planowane posunięcie), a później, również na szczycie klatki, wykonał na nim Chokeslam. Mankind przebił się przez klatkę i spadł do ringu, przez co stracił przytomność (ruch nieplanowany). W trakcie walki Foley stracił ząb, zaś Calaway walczył ze złamaną stopą[55]. Ostatecznie starcie wygrał Undertaker[56]. Na Fully Loaded Stone Cold Steve Austin i Undertaker pokonali Mankinda i Kane'a, zdobywając tym samym WWF World Tag Team Championship[57]. Ich panowanie trwało 2 miesiące, Kane i Mankind odzyskali tytuły na jednym z odcinków Raw is War[57]. The Undertaker stał się pretendentem do WWF Championship, należącym wówczas do Austina. Krótko przed ich walką na SummerSlam, Undertaker wyjawił, że on i Kane współpracują ze sobą, lecz mimo to nie chciał, aby Kane interweniował w walce z Austinem. Undertaker przegrał walkę, w geście szacunku po starciu podał pas Austinowi[58][59]. We wrześniu przeszedł heel turn, wyjawił, że wraz z Kanem zamierzają odebrać pas Austinowi, dla Vince'a McMahona. Na Breakdown Kane i Undertaker walczyli z Austinem w Triple-Threat Matchu o pas mistrzowski. Vince McMahon ogłosił, że bracia nie mogą przypiąć się nawzajem. The Undertaker i Kane przypięli Austina jednocześnie, po podwójnym Chokeslamie, przez co nie można było wyłonić zwycięzcy[60]. Pas został zwakatowany. Całe zdarzenie doprowadziło do walki pomiędzy braćmi na Judgment Day, z Austinem jako sędzią specjalnym. Podczas starcia Austin odmówił liczenia pinu na Kanie i zaatakował Undertakera. Pojedynek zakończył się remisem spowodowanym podwójnym pinfallem[60]. Następnej nocy, na Raw is War, Undertaker przeszedł heel turn i połączył siły z Bearerem. Stwierdził, że on i Bearer stworzą "Ministry of Darkness", które zawładnie WWF. Przyznał się również, że to właśnie on niegdyś podpalił dom pogrzebowy i zabił rodziców[61].

Po Survivor Series Undertaker ponownie zwrócił swoją uwagę na Austinie, zaatakował go łopatą podczas jego walki z The Rockiem, odpłacając się mu za to, co stało się na Judgment Day[60]. McMahon zarządził Buried Alive Match między rywalami na Rock Bottom. W tygodniach poprzedzających Rock Bottom Undertaker próbował zmumifikować Austina żywcem[62], uwięzić Kane'a w szpitalu dla obłąkanych[60] i, z pomocą druidów, przytwierdził Austina do swojego symbolu i podniósł go wysoko w powietrze[63]. Jednakże, na Rock Bottom zwycięzcą okazał się Austin, w walce interweniował Kane[60].

Ministry of Darkness (1999)

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1999 Undertaker ponownie zmienił swój wizerunek. Tym razem przyjął gimmick mrocznego mnicha, przywódcy The Ministry Of Darkness. Zaczął przypominać bardziej złego demona niż człowieka. Często wspominał, że przyjmuje rozkazy "Siły Wyższej" (ang. "Higher Power"), pojawiał się głównie w czarnej szacie z kapturem, wielokrotnie zasiadał w tronie zrobionym specjalnie dla niego. Z pomocą swoich minionów często składał w ofierze dla mrocznej siły innych wrestlerów, używając przy tym różnych zaklęć. Tym sposobem chciał wyłonić z przykładowego wrestlera jego mroczną stronę i tym samym zrekrutować go do swojego Ministry Of Darkness. Po zakończeniu "rekrutacji" The Ministry of Darkness składało się z The Brood (Edge, Christian i Gangrel), The Acolytes (Bradshaw i Faarooq), Mideona i Viscery[63]. Sam Calaway nie mógł walczyć przez pewien okres czasu, przerwa ta spowodowana była operacją biodra. Undertaker wyraził chęć przejęcia WWF, co poskutkowało rozpoczęciem rywalizacji pomiędzy The Ministry i The Corporation - grupą ściśle związaną z Vincem McMahonem, właścicielem WWF. Undertaker wygrał Hell in a Cell Match z członkiem The Corporation, Big Boss Manem, na WrestleManii XV[64]. Na Backlash pokonał Kena Shamrocka, również członka Corporation[65].

Tej samej nocy Undertaker porwał córkę Vince'a McMahona - Stephanie[66]. Zmusił McMahona do współpracy z jego odwiecznym wrogiem, Stone Coldem Stevem Austinem. The Undertaker próbował ożenić się ze Stephanie w równie złowrogiej jak on sam ceremonii prowadzonej przez Paula Bearera, w ostatniej chwili został powstrzymany przez Austina[66]. Na Over the Edge, z pomocą sędziego specjalnego, Shane'a McMahona, pokonał Austina i po raz trzeci stał się mistrzem World Wrestling Federation[63]. The Ministry of Darkness połączyło się wówczas z The Corporation, tworząc The Corporate Ministry. Później Undertaker wyjawił, że to Vince McMahon był "Siłą Wyższą" przez cały ten czas[63]. Swoją współpracę z McMahonami zakończył po przegraniu w walce z Austinem na Fully Loaded, kończąc tym samym działalność Corporate Ministry[63].

Wraz z Big Showem założył wtedy tag-team "Unholy Alliance", dwukrotnie zdobyli razem WWF Tag Team Championship. Undertaker został kontuzjowany po wygranej na SummerSlam, od tej pory unikał walk w ringu, skupił się natomiast na wygłaszaniu prom, często wplatając w nie swoje sarkastyczne komentarze, a nawet zaczął komentować walki przy stole komentatorskim. We wrześniu McMahon zagroził, że usunie Undertakera z walki wieczoru Unforgiven, jeżeli ten nie weźmie udziału w Casket Matchu z Triple H'em. Undertaker stwierdził, że nic go to nie obchodzi, i że nie będzie brał udziału w niczym. W storylinie odszedł wówczas z WWF, w rzeczywistości Calaway zrobił sobie przerwę, by wyleczyć kontuzje.

American Bad Ass/Big Evil (2000–2003)

[edytuj | edytuj kod]
Undertaker na WrestleManii XIX

W maju 2000 Undertaker powrócił w drastycznie odmienionej postaci. Przyjął gimmick motocyklisty, wjeżdżał na arenę na motocyklu, ubierał okulary przeciwsłoneczne i bandany[67]. Jego motyw muzyczny zastąpiło "American Bad Ass" Kida Rocka[68] (od tytułu właśnie tej piosenki wzięła się nazwa nowego gimmicku), a później "Rollin'" Limp Bizkitu[68]. Jego motywy muzyczne zawsze poprzedzał charakterystyczny dźwięk gongu, używany również w poprzednich motywach.

Do ringu wrócił na Judgment Day, pobił wszystkich członków McMahon-Helmsley Faction, przez co ponownie stał się facem[67]. Swoją uwagę skupił szczególnie na przywódcy grupy i mistrzu WWF, Triple H'u. Na King of the Ring połączył siły z The Rockiem i Kanem, wspólnie pokonali Triple H'a, Shane'a McMahona i Vince'a McMahona[69]. Po King of the Ring, Undertaker i Kane uzyskali prawo do walki z Edgem i Christianem, mistrzami tag-team, nie udało im się jednak zdobyć tytułów[70]. Kane zdradził Undertakera dwukrotnie wykonując na nim Chokeslam; drugim Chokeslamem udało się mu nawet przebić ring[70]. To zdarzenie doprowadziło do pojedynku pomiędzy braćmi na SummerSlam, który zakończył się no-contestem po tym, jak Undertaker zdjął Kane'owi maskę, a ten uciekł na zaplecze[70][71].

Undertaker wyzwał Kurta Angle'a na pojedynek o WWF Championship na Survivor Series. Angle pokonał Undertakera dzięki pomocy swojego brata, Erica Angle'a, z którym to zamienił się podczas walki[70]. Undertaker zażądał miejsca w sześcioosobowym Hell in a Cell Matchu o pas Angle'a, który miał się odbyć na gali Armageddon. Obiecał, że "uczyni kogoś sławnym" i właśnie to zrobił, wykonując Chokeslam na Rikishim, którym zrzucił go ze szczytu klatki[72].

W 2001 Undertaker i Kane ponownie połączyli siły, tym razem już jako The Brothers Of Destruction[73]. Otrzymali szansę walki o pasy na No Way Out, mieli walczyć przeciwko Edgowi i Christianowi, jak i ówczesnym mistrzom, The Dudley Boyz, w Three-Way Tables Matchu; tytułów nie zdobyli[74]. Na WrestleManii X-Seven Undertaker pokonał Triple H'a[75]. Wraz z Kanem skupili się wtedy na Triple H'u i jego nowym partnerze tag-team, Stone Coldzie Stevie Austinie, który był też mistrzem WWF. Undertaker i Kane odebrali WWF Tag Team Championship Edge'owi i Christianowi[57], stracili jednak pasy na Backlash[57] po tym, jak Triple H zaatakował Kane'a młotem i go przypiął; w tej walce wszystkie pasy (WWF Tag Team Championship, Intercontinental Championship, WWF Championship) były na szali[76]. Undertaker zmierzył się z Austinem o jego pas, jednak nie zdołał go wygrać na Judgment Day[77].

Następnym przeciwnikiem Undertakera stał się Diamond Dallas Page, rywalizacja ta była storylinem związanym z "The Invasion". Page obsesywnie podążał za Sarą, żoną Undertakera[78]. Na SummerSlam Undertaker i Kane pokonali Page'a i Chrisa Kanyona, zdobywając WWF Tag Team Championship[57]. Na Survivor Series połączył siły z Kanem, The Rockiem, Chrisem Jericho i Big Showem, by walczyć przeciwko członkom grupy The Alliance (Stone Cold Steve Austin, Booker T, Rob Van Dam, Shane McMahon, Kurt Angle) w Elimination Matchu[79]; była to ostatnia walka, w której Kane i Undertaker zawalczyli razem, aż do 2006 roku. Angle zdołał przypiąć Undertakera dzięki interwencji Austina. Po tym, jak The Alliance zostało pokonane, Undertaker ponownie przeszedł heel turn - zmusił komentatora Jima Rossa do dołączenia do klubu "Kiss My Ass" Vince'a McMahona[80]. Tuż po przemianie Undertaker ściął włosy na krótko i zaczął nazywać samego siebie "Big Evil". Na Vengeance 2001 pokonał Roba Van Dama w walce o pas WWF Hardcore Championship[81].

The Undertaker jako "Big Evil"

Na Royal Rumble 2002 został wyeliminowany z Royal Rumble Matchu przez Mavena. Undertaker wrócił do ringu i w odwecie wyeliminował Mavena, po czym brutalnie zaatakował go na zapleczu[82]. Na jednym z odcinków SmackDown!, The Rock rozwścieczył Undertakera przypominając mu właśnie to zdarzenie z Royal Rumble. W odpowiedzi Undertaker odebrał Rockowi szansę walki o Undisputed WWF Championship[83]. Następnie The Rock interweniował w pojedynku Undertakera z Mavenem, przez co Undertaker utracił pas Hardcore Championship[81][83]. Rywale zmierzyli się ze sobą na No Way Out, Undertaker przegrał walkę przez interwencję Rica Flaira, co rozpoczęło kolejną rywalizację[83]. Po tym, jak Flair nie zgodził się na walkę z Undertakerem na WrestleManii X8, ten zaatakował syna Rica Flaira, Davida. Po tym, jak Undertaker zagroził, że taki sam los spotka również jego córkę, Flair zgodził się na pojedynek[83]. No Disqualification Match na WrestleManii wygrał Undertaker[84].

Po zakończeniu rywalizacji z Flairem, pokonał Steve'a Austina na Backlash w walce o miano pretendenta do Undisputed WWF Championship[85]. Tej samej nocy pomógł Hulkowi Hoganowi wygrać tenże tytuł[86]. Undertaker pokonał Hogana na Judgment Day i stał się nowym mistrzem[21]. Następnej nocy na Raw został pokonany przez Roba Van Dama, jednakże Ric Flair (ówczesny manager generalny Raw), zrestartował walkę, tym razem Undertakerowi udało się obronić tytuł[86]. 1 czerwca na Raw przeszedł face turn po tym, jak uniósł w górę rękę Jeffa Hardego po wygranym Ladder Matchu[87]. Undisputed Championship stracił na rzecz The Rocka na Vengeance, w Triple-Threat Matchu, w którym udział brał również Kurt Angle[88]. Undertaker został przeniesiony z Raw do SmackDown! (pozostał w SmackDown! aż do 2011, czyli do końca rozbicia WWE na dwa brandy), razem z Brockiem Lesnarem, Chrisem Benoit i Eddiem Guerrero. Wyzwał Brocka Lesnara na pojedynek o Undisputed Championship, ich walka na Unforgiven zakończyła się podwójną dyskwalifikacją[89]. Punktem kulminacyjnym rywalizacji był Hell in a Cell Match na No Mercy, w którym Undertaker walczył z wcześniej złamaną przez Lesnara ręką; pojedynek przegrał[90].

The Undertaker zrobił sobie przerwę od wrestlingu po tym, jak Big Show zrzucił go z rampy. Powrócił 19 stycznia 2003 na Royal Rumble[91]. Na No Way Out pokonał Big Showa poprzez poddanie po wykonaniu na nim triangle choke[92][91]. Po walce, A-Train zaatakował Undertakera, dołączając się do rywalizacji[91]. Undertaker zaczął trenować Nathana Jonesa, mieli razem zawalczyć z Big Showem i A-Trainem w starciu drużynowym na WrestleManii XIX[91]. Jones został zaatakowany przed starciem, przez co nie był zdolny do walki[91]. Tag-Team Match przemianowano wtedy na Handicap Match; Undertaker zdołał pokonać Big Showa i A-Traina dzięki pomocy Jonesa[91][93].

W 2003 roku przez krótki okres czasu rywalizował też z Johnem Ceną[91], dostał również dwie szanse wygrania WWE Championship. Pierwsza z tych dwóch walk odbyła się 2 września na SmackDown!, przeciwko Kurtowi Angle'owi. W walkę interweniował Brock Lesnar, przez co zakończyła się ona no-contestem[91]. Druga odbyła się na No Mercy, przeciwko Lesnarowi, którą Lesnar wygrał dzięki pomocy Vince'a McMahona[91][94]. Skutkiem tej walki była rywalizacja między Undertakerem a McMahonem, która zakończyła się na Survivor Series. Undertaker przegrał Buried Alive Match z McMahonem przez interwencję Kane'a[95][96]. Zniknął na jakiś czas; Kane twierdził, że jego brat został "pochowany na wieki"[97].

Powrót Umarlaka (2004–2007)

[edytuj | edytuj kod]
The Undertaker, przywracający światło na arenie podczas wejścia na ring

Przed WrestleManią XX, Kane straszony był winietami zapowiadającymi powrót Undertakera. Podczas Royal Rumble Matchu Kane został wyeliminowany przez Bookera T po tym, jak rozproszył go dźwięk gongu, charakterystyczny dla motywów muzycznych Undertakera. Z towarzyszącym mu Paulem Bearerem, Undertaker powrócił jako hybryda swoich poprzednich wcieleń na WrestleManii XX i pokonał Kane'a[98]. Na Judgment Day pokonał Bookera T[99]. Trzy miesiące później The Dudley Boyz porwali Bearera na zlecenie Paula Heymana[100]. W ten właśnie sposób Heyman "przejął kontrolę" nad Undertakerem. Na SmackDown! zaatakował Roba Van Dama i Johna Cenę. W następnym tygodniu Undertaker pokonał Cenę po uderzeniu go łańcuchem i wykonaniu na nim Tombstone Piledrivera. Na The Great American Bash walczył z Dudley Boyz w Handicap Matchu. Walka przybrała niezwykłego obrotu spraw, gdy Paul Heyman nakazał Undertakerowi położyć się i dać się przypiąć. Gdyby Undertaker nie zrobił dokładnie tego, co każe mu Heyman, ten zalałby Paula Bearera cementem. Ostatecznie Undertaker wygrał to starcie i powstrzymał Heymana. Jednakże, po stwierdzeniu, że Bearer jest dla niego ciężarem i że już mu się na nic nie przyda, sam zalał go cementem[101].

The Undertaker rozpoczął rywalizację z Johnem "Bradshawem" Layfieldem (JBL) przez wyzwanie go na pojedynek o jego WWE Championship na SummerSlam[101], który przegrał przez dyskwalifikację[102]. Na No Mercy, Undertaker i JBL wzięli udział w pierwszym Last Ride Matchu, Undertaker przegrał go przez interwencję Heidenreicha[101][103]. Po pokonaniu Heidenreicha na Survivor Series[104], ponownie zwrócił swoją uwagę na JBL'u. Brał udział w Fatal Four-Way Matchu przeciwko Bookerowi T, Eddiemu Guerrero i mistrzowi WWE, nie udało mu się go wygrać, ponownie przez interwencję Heidenreicha[101]. Ich rywalizacja zakończyła się na Royal Rumble, kiedy to Undertaker wygrał Casket Match z Heidenreichem[105].

Niedługo później na pojedynek na WrestleManii 21 wyzwał go Randy Orton. Twierdził, że to właśnie on zakończy zwycięską serię Undertakera. Nawet z pomocą swojego ojca, "Cowboya" Boba Ortona, Randy nie był w stanie pokonać Undertakera, którego bilans na WrestleManii po tej wygranej wynosił już 13-0[106]. Undertaker pojawił się w jednym ze zwiastunów WrestleManii 21, sparodiował "Brudnego Harrego"[107]. Po dwóch miesiącach przerwy, Undertaker powrócił i zawalczył z Layfieldem, przegrał jednak przez interwencję Ortona. Na The Great American Bash stał się pretendentem do World Heavyweight Championship, czego zazdrościł mu JBL[108]. Na następnym SmackDown! przegrał miano pretendenta na rzecz Layfielda, ponownie przez interwencję Ortona[108]. Przegrał też walkę z samym Randym Ortonem na SummerSlam[109]. Rywalizacja pomiędzy nimi nasiliła się, doprowadziło to do Handicap-Casket Matchu pomiędzy Undertakerem a Randym i jego ojcem. Ortonowie wygrali starcie, zamknęli Undertakera w trumnie, oblali ją benzyną i podpalili[110]. Undertaker powrócił na Survivor Series, wychodząc z płonącej trumny do ringu, w którym Orton celebrował zwycięstwo[111]. Na Armageddon 2005 wygrał Hell in a Cell Match z Ortonem[112]. Po zwycięstwie nie pojawił się przez następny miesiąc.

The Undertaker na WrestleManii 22

W styczniu 2006 roku, na Royal Rumble, powrócił na wozie ciągniętym przez konie podczas świętowania obrony mistrzostwa przez Kurta Angle'a[113]. Undertaker przegrał niemal trzydziestominutowy pojedynek z Anglem na No Way Out[114]. Po walce przyparł Angle'a do narożnika i powiedział mu, że jeszcze z nim nie skończył[114]. Podczas walki rewanżowej na SmackDown! Mark Henry zaatakował Undertakera, uniemożliwiając mu zdobycie pasa[114]. Doprowadziło to do starcia pomiędzy Undertakerem a Henrym na WrestleManii 22, z którego zwycięsko wyszedł Undertaker[115]. Podczas rewanżu na następnym odcinku SmackDown! zaatakował go debiutujący Great Khali[114].

2 maja, na prośbę Undertakera, Theodore Long ustalił datę pojedynku między The Great Khalim a Undertakerem na Judgment Day 2006[114]. The Undertaker przegrał tę walkę[116], nie pojawił się po niej aż do 4 lipca, kiedy to Khali wyzwał go na Punjabi Match, który miał się odbyć na The Great American Bash[114]. Tuż przed pojedynkiem, Teddy Long postanowił ukarać Big Showa za jego wcześniejszy atak na Undertakerze, zastępując nim Great Khaliego w Punjabi Matchu[114]. W rzeczywistości Khali nie był zdolny do walki z powodów zdrowotnych, dlatego jego miejsce w walce zajął Big Show. Undertaker wygrał Punjabi Match[117], po czym zawalczył z Kingiem Bookerem o jego World Heavyweight Championship. W walkę wtrącił się Khali, przez co Undertaker przegrał pojedynek[114]. Wyzwał Khaliego na Last Man Standing Match na SummerSlam. Khali odmówił udziału w walce na SummerSlam, jednak Teddy Long ogłosił, że walka i tak się odbędzie, tylko że na 18 sierpnia na SmackDown![114]. Undertaker wygrał Last Man Standing Match, po kilkukrotnym uderzeniu Khaliego stalowym krzesłem, uderzeniu o schody i wykonaniu Chokeslamu[114].

Następnie zawalczył z Mr. Kennedym o WWE United States Championship na No Mercy, został zdyskwalifikowany po uderzeniu Kennedy'ego pasem mistrzowskim[118]. 3 listopada na SmackDown! połączył siły z Kanem, razem odnieśli zwycięstwo nad Kennedym i MVP'm (z którym wówczas rywalizował Kane)[114]. Undertaker został pokonany przez Kennedy'ego w First Blood Matchu na Survivor Series (dzięki interwencji MVP)[119], wygrał jednak Last Ride Match na gali Armageddon[120]. Undertaker otrzymał dwie szanse zdobycia miana pretendenta do World Heavyweight Championship, jednak obydwie zostały zaprzepaszczone dzięki interwencjom Kennedy'ego[121].

World Heavyweight Champion (2007–2010)

[edytuj | edytuj kod]

The Undertaker wszedł do Royal Rumble Matchu jako ostatni, wyeliminował Great Khaliego, MVP i ostatniego przetrwałego zawodnika, Shawna Michaelsa. Jest pierwszym wrestlerem, który dołączył do Royal Rumble Matchu z numerem trzydziestym i wygrał[122][123]. Rozpoczął rywalizację z Batistą, z którym wygrał pojedynek na WrestleManii 23, zdobywając tym samym po raz pierwszy World Heavyweight Championship[124][125]. Walka rewanżowa, Last Man Standing Match na Backlash, zakończyła się no-contestem, gdy żaden z zawodników nie był w stanie się podnieść (Undertaker pozostał mistrzem)[126]. Steel Cage Match, odbyty 11 maja na SmackDown! również zakończył się no-contestem; nogi zawodników dotknęły podłogi w tym samym momencie[121]. Po walce Mark Henry zaatakował zmęczonego Undertakera, po czym do ringu wbiegł Edge i wykorzystał swoją walizkę Money in the Bank[121]. Mimo, że mistrzowi dwukrotnie udało się przerwać liczenie, Edge przypiął go po wykonaniu Speara i odebrał mu World Heavyweight Championship[121][125].

The Undertaker, po pokonaniu Edge'a na WrestleManii XIV

Podczas gdy Calaway odpoczywał od akcji w ringu, Mark Henry przechwalał się swoim atakiem na Undertakerze. Wypuszczone zostały winiety promujące powrót Undertakera. Wrócił na Unforgiven 2007 i pokonał Henrego[127]. Rywalizacja pomiędzy Undertakerem a Batistą odrodziła się, Batista obronił tytuł mistrzowski na Cyber Sunday, w walce, której sędzią specjalnym został Stone Cold Steve Austin (został sedzią przez głosowanie fanów)[128]. Spotkali się jeszcze raz, w Hell in a Cell na Survivor Series. Starcie to również wygrał Batista, z pomocą powracającego Edge'a[129]. W odpowiedzi na to, Undertaker wykonał Tombstone Piledriver na Vickie Guerrero (generalnej manager SmackDown! i storyline'owej partnerki Edge'a), przez co ta musiała jechać do szpitala. Wtedy powrócił Teddy Long i ustalił Triple Threat o pas mistrzowski na Armageddon, który to wygrał Edge[121][130].

Na No Way Out 2008 Undertaker wygrał Elimination Chamber Match o miano pretendenta do World Heavyweight Championship, w którym brali też udział Batista, Finlay, The Great Khali, MVP i Big Daddy V[131]. Pokonał Edge'a na WrestleManii XXIV drogą poddania i zdobył World Heavywyeight Championship po raz drugi[132][133]. Było to jego 16 zwycięstwo na WrestleManii. Pokonał Edge'a również w walce rewanżowej na Backlash[134]. Vickie Guerrero ogłosiła wtedy, że Hell's Gate, którym Undertaker zmusił Edge'a do poddania na WrestleManii i Backlash, jest zabronioną dźwignią i odebrała tytuł mistrzowski Undertakerowi[133]. Undertaker wygrał walkę z Edgem o zwakatowany tytuł na Judgment Day przez wyliczenie pozaringowe[135]. Vickie zadecydowała jednak, że pas nadal pozostanie zwakatowany, ponieważ tytuł nie może zmienić właściciela, jeżeli walka o pas została zakończona dyskwalifikacją, remisem lub wyliczeniem pozaringowym[133]. Edge i Undertaker zawalczyli jeszcze raz, na One Night Stand, w Tables, Ladders and Chairs Matchu. Undertaker przegrał przez interwencję La Familii i został zmuszony do opuszczenia WWE[136].

The Undertaker, po pokonaniu Shawna Michaelsa na Wrestlemanii 25

25 lipca 2008, Vickie Guerrero ogłosiła, że przywraca Undertakera do SmackDown!, a na SummerSlam odbędzie się Hell in a Cell Match pomiędzy Undertakerem a Edgem[133]. Undertaker wygrał tę walkę, a po zakończeniu pojedynku, ku uciesze Guerrero, wykonał Chokeslam ze szczytu drabiny na Edge'u, przebijając nim matę ringu[137]. Guerrero próbowała przeprosić Undertakera, ten jednak stwierdził, że nie jest osobą, która okazuje miłosierdzie[138]. Na gali Unforgiven wyszedł do ringu, by "zabrać duszę" Guerrero i zamknąć ją w trumnie, na pomoc przyszedł mu Big Show. The Big Show zdradził Undertakera i zaatakował go[139]. Na No Mercy Big Show znokautował Undertakera[140], jednak na Cyber Sunday to Undertaker okazał się zwycięzcą Last Man Standing Matchu[141]. Undertaker wdał się w krótką rywalizację z Jeffem Hardym, który to interweniował w walce Undertakera z Vladimirem Kozlovem. Rywalizacja zakończyła się szybko, na jednym z odcinków SmackDown!, kiedy Hardy zwyciężył z Undertakerem w Extreme Rules Matchu (interweniował Big Show)[133]. Ostatecznym starciem pomiędzy Undertakerem a Big Showem odbyło się na Survivor Series, był to Casket Match, wygrał go Undertaker[142]. Na No Way Out 2009 brał udział w Elimination Chamber Matchu o WWE Championship, jednak nie udało mu się zdobyć tytułu[143]. Rozpoczął wtedy długą rywalizację z Shawnem Michaelsem, która skupiała się na serii zwycięstw Undertakera na WrestleManii, i fakcie, że Undertaker jeszcze nigdy nie pokonał Michaelsa w walce jeden na jednego[144]. Punktem kulminacyjnym rywalizacji był pojedynek na WrestleManii 25 wygrany przez Undertakera[145]. Starcie zostało bardzo wysoko ocenione przez krytyków i fanów, jest uważane za jedną z najlepszych walk w historii WrestleManii. 24 kwietnia został znokautowany przez Big Showa w walce, po czym zaatakował go[146]. Po tym wydarzeniu Calaway ponownie zrobił sobie przerwę.

Wrócił po 4 miesiącach, na SummerSlam i zaatakował świeżo upieczonego posiadacza World Heavyweight Championship, CM Punka. Na Breaking Point zmierzyli się ze sobą w Submission Matchu, który Undertaker wygrał Hell's Gatem. Pojedynek został zrestartowany przez Teddiego Longa, który stwierdził, że Hell's Gate nadal jest ruchem zabronionym. Punk wygrał starcie, kiedy założył Anaconda Vise, a sędzia Scott Armstrong zarządził zakończenie pojedynku, mimo, że Undertaker nie odklepał[147]. Cała styuacja była odtworzeniem niesłynnego Montreal Screwjobu z 1997 roku, który miał miejsce w tej samej arenie, co Breaking Point. 25 września, na SmackDown!, po tym, jak Undertaker zamknął go w trumnie, Theodore Long ogłosił, że Hell's Gate od teraz jest ruchem legalnym[144]. CM Punk i Undertaker zmierzyli się w Hell in a Cell Matchu na gali Hell in a Cell 2009; ze starcia zwycięsko wyszedł Undertaker i zdobył World Heavyweight Championship po raz trzeci[148]. Obronił tytuł w walce rewanżowej z CM Punkiem na SmackDown![144], w Fatal Four-Way Matchu na Bragging Rights[149], w Triple-Threat Matchu na Survivor Series[150] i przeciwko Batiście w Chairs Matchu na TLC: Tables, Ladders and Chairs (pojedynek został zrestartowany po tym, jak Batista użył low blowu)[151].

The Undertaker przed obroną tytułu na Royal Rumble (2010)

Na gali Elimination Chamber w 2010 został trzykrotnie poparzony ogniem używanych podczas wejścia na ring[152]. Pomimo oparzeń I i II stopnia na klatce piersiowej i szyi wziął udział w walce i przegrał swój tytuł mistrzowski na rzecz Chrisa Jericho po tym, jak w walkę zainterweniował Shawn Michaels[153]. Chris Jericho wielokrotnie wspominał, że pirotechnik odpowiedzialny za wypadek został natychmiast zwolniony z WWE, na żądanie Calawaya[154].

The Undertaker przyjął wyzwanie Shawna Michaelsa na walkę na WrestleManii XXVI[155]. Stawką walki miała być kariera Shawna Michaelsa i, rzecz jasna, seria zwycięstw Undertakera. Starcie na WrestleManii wygrał Undertaker, a Shawn Michaels został zmuszony odejść na emeryturę[156]. 28 maja Undertaker pokonał Reya Mysterio w walce o miejsce w Fatal Four-Way Matchu o World Heavyweight Championship[157]. Podczas walki Undertaker doznał wstrząśnienia mózgu, złamał kość oczodołową i nos; pod koniec walki obficie krwawił[157]. By zataić kontuzję Undertakera, Kane wyjawił, że znalazł brata w stanie wegetatywnym[155]. Mysterio zastąpił Undertakera w Fatal Four-Way Matchu i wygrał tytuł[158]. Kane próbował dowiedzieć się, kto zaatakował Undertakera, pokonał też Mysterio i wygrał mistrzostwo[155][125]. Kane i Mysterio często walczyli ze sobą i obwiniali się nawzajem o atak na Undertakerze[155].

Undertaker powrócił na SummerSlam, by skonfrontować się z Kanem i Mysterio[159]. Kane okazał się silniejszym od Undertakera, wykonał na nim Tombstone Piledriver i wyjawił, że to właśnie on go zaatakował[155]. Przez następnych kilka miesięcy bracia rywalizowali o World Heavyweight Championship. Undertaker przegrał walkę na Night of Champions[160], na jednym z odcinków SmackDown! powrócił Paul Bearer i stał się managerem Undertakera[155]. Jednakże, na gali Hell in a Cell, Bearer zdradził Undertakera i pomógł Kane'owi wygrać[161]. Rywalizacja zakończyła się na Bragging Rights, kiedy to Undertaker został zakopany żywcem w Buried Alive Matchu przez Kane'a i grupę The Nexus[162]. W rzeczywistości, Calaway znów potrzebował przerwy, by wyleczyć kontuzje.

Obrona i koniec serii zwycięstw (2011–2014)

[edytuj | edytuj kod]

Po Royal Rumble 2011, WWE wypuszczało krótkie filmiki, w których Undertaker wchodził i przemieszczał się po starym domu na pustyni w deszczu. Każda winieta kończyła się datą 21 lutego 2011 "wypalaną" na ekranie[163]. 21 lutego na Raw, Undertaker powrócił, zanim jednak zdążył cokolwiek powiedizeć, przerwał mu Triple H[163]. Undertaker pokonał Triple H'a w No Holds Barred Matchu na WrestleManii XXVII, jednak nie wyszedł z areny o własnych siłach[164].

The Undertaker vs Triple H na Wrestlemanii XXVIII

30 stycznia 2012, po dziesięciu mięsiącach przerwy, Undertaker powrócił, by skonfrontować się z Triple H'em[165]. 13 lutego na Raw, Triple H odmówił Undertakerowi pojedynku na WrestleManii. Wtedy Undertaker sprowokował Triple H'a, mówiąc, że ten od zawsze żył w cieniu Shawna Michaelsa[165]. Tydzień później Triple H zgodził się na walkę, pod warunkiem, że będzie to Hell in a Cell Match[165]. W rywalizację wmieszał się również Shawn Michaels, został on sędzią specjalnym pojedynku[165]. Na WrestleManii XXVIII Undertaker, debiutujący w nowej fryzurze, pokonał Triple H'a, a jego seria zwycięstw wynosiła już 20-0. Po walce Undertaker i Michaels ramię w ramię zanieśli Triple H'a na rampę, po czym cała trójka objęła się i wyszła na zaplecze[166]. Undertaker pojawił się 23 lipca, na tysięcznym odcinku Raw, i pomógł Kane'owi zmierzyć się z Jinderem Mahalem, Curtem Hawkinsem, Tylerem Reksem, Hunico, Camacho i Drewem McIntyrem[165].

The Undertaker rozpoczął swoim wejściem Old School Raw, 4 marca 2013[167]. CM Punk, Randy Orton, Big Show i Sheamus zawalczyli w Fatal Four-Way Matchu, mającym wyłonić przeciwnika Undertakera na WrestleManii 29. Starcie wygrał CM Punk[167]. Po śmierci Paula Bearera (5 marca 2013), rozpoczął się storyline, w którym CM Punk regularnie obrażał i okazywał brak szacunku wobec zmarłego Bearera. Punk ukradł urnę Bearera i użył jej do ataku na Kanie i ośmieszenia Bearera i Undertakera[168]. Ostatecznie Undertaker pokonał Punka na WrestleManii[169]. Następnej nocy na Raw chciał oddać szacunek Bearerowi, jednak przerwała mu grupa The Shield. The Shield próbowało zaatakować Undertakera, na odsiecz przybyło Team Hell No (Kane i Daniel Bryan)[168]. 22 kwietnia Undertaker, Kane i Daniel Bryan przegrali Six-Man Tag Team Match z The Shield (była to pierwsza walka Undertakera na Raw od trzech lat)[168]. Na SmackDown! pokonał członka The Shield, Deana Ambrose'a. Po walce The Shield zaatakowało Undertakera i wykonało na nim Powerbomb na stole komentatorskim[168].

The Undertaker idący do ringu na WrestleManii XXX
The Undertaker przed walką z Brayem Wyattem na WrestleManii 31.

24 lutego 2014 Undertaker powrócił, by przyjąć wyzwanie Brocka Lesnara na walkę na WrestleManii XXX[170]. Po dwudziestu pięciu minutach walki i trzykrotnym przyjęciu F-5, Lesnar wygrał pojedynek przez przypięcie, kończąc legendarną serię Undertakera na WrestleManii[5]. Po walce Undertaker musiał zostać przewieziony do szpitala z poważnym wstrząśnieniem mózgu, którego doznał na samym początku pojedynku[171].


W grudniu 2014, w niestoryline'owym wywiadzie, Vince McMahon potwierdził, że to on podjął decyzję, by zakończyć The Streak, wspomniał też, że Undertaker był zaskoczony tą decyzją[172].

Odrodzenie (od 2015)

[edytuj | edytuj kod]

Na Fastlane 2015 Bray Wyatt wyzwał Undertakera na walkę na WrestleManii 31[173]. 9 marca Undertaker przyjął wyzwanie[174] i ostatecznie wygrał na WrestleManii[175]. Powrócił też do swojego wyglądu z WrestleManii XX.

W lipcu, na Battleground zaatakował Brocka Lesnara, przez co pojedynek Lesnara z Sethem Rollinsem o WWE World Heavyweight Championship zakończył się dyskwalifikacją, a Brock nie mógł przejąć tytułu[176]. Następnej nocy na Raw Undertaker wyjaśnił, że nie chodzi mu o zemstę za przerwanie serii, lecz o karę za ciągłe drwiny ze strony Paula Heymana[177]. Tej samej nocy Undertaker i Lesnar wdali się w bójkę w ringu i, choć reszcie rosteru WWE udało się ich rozdzielić, później kontynuowali bójkę również na zapleczu; ostatecznie interweniowała policja[177]. Na gali SummerSlam Undertaker kontrowersyjnie pokonał Brocka Lesnara; Undertaker odklepał złapany w Kimurę przez Lesnara, gong kończący walkę zabił, jednak sędzia nie widział, jak Undertaker się poddaje, toteż walka nadal trwała. Po użyciu low blowu Undertaker złapał Lesnara w Hell's Gate, wkrótce Lesnar stracił przytomność, dzięki czemu Undertaker odnotował zwycięstwo[178]. Na gali Hell in a Cell został pokonany przez Lesnara w Hell in a Cell Matchu po tym, jak Lesnar wykonał na nim low blow i trzecie F-5[179].

Po walce Undertaker otrzymał owację na stojąco od fanów, po czym został zaatakowany przez The Wyatt Family i wyniesiony przez nich z ringu[179]. Wyatt Family podobnie uczyniło z Kanem[177]. Wyatt twierdził, że zabrał dusze braci, oni jednak powrócili 9 listopada i zaatakowali The Wyatt Family[177]. Na Survivor Series pokonali Braya Wyatta i Luke'a Harpera po tym, jak Undertaker wykonał Tombstone Piledriver na Harperze i przypiął go[180].

Życie osobiste

[edytuj | edytuj kod]

Calaway poślubił swoją pierwszą żonę, Jodi Lynn, w 1989 roku. Ich syn, Gunner, urodził się w 1993, a ich małżeństwo zakończyło się w 1999. Swoją drugą żonę, Sarę, poślubił 21 lipca 2000 roku w St. Petersburgu na Florydzie. Mają razem dwie córki: Chasey (ur. 21 listopada 2002) i Gracie (ur. 15 maja 2002). Po rozwodzie, do którego doszło w 2007 roku, Calaway związał się z wrestlerką Michelle McCool, którą poślubił 26 czerwca 2010 w Houston w Teksasie[181]. 1 sierpnia 2012 ogłoszono, że para spodziewa się dziecka[182], a ich córka, Kaia Faith Calaway, urodziła się 29 sierpnia 2012[183].

Calaway jest inwestorem nieruchomości. Wraz ze swoim parterem biznesowym, Scottem Everhartem, posiada warty 2.7 miliona dolarów budynek "The Calahart" w Loveland w Kolorado[184]. Calaway i jego była żona, Sara, założyli fundację Zeus Compton Calaway Save The Animals w Texas A&M College of Veterinary Medicine & Biomedical Sciences, by pomóc finansowo w leczeniu chorych psów[185]. Wraz z żoną i Markiem Henrym pomaga też fundacji Cheyanna’s Champions 4 Children, która pomaga dzieciom cierpiącym na rzadkie lub niezdiagnozowane jeszcze choroby[186].

Mieszane sztuki walki

[edytuj | edytuj kod]

Calaway trenował u Rollesa Gracie, został nagrodzony czarnym pasem w brazylijskim jiu-jitsu.

Jest wielkim fanem boksu i mieszanych sztuk walki. Niósł flagę Stanów Zjednoczonych drużyny Manny'ego Pacquiao podczas walki Pacquiao kontra Velásquez w 2005[187]. Kilka razy był obecny na widowni podczas eventów Ultimate Fighting Championship (UFC). Na UFC 121 skonfrontował się z Brockiem Lesnarem po jego walce z Cainem Velasquezem. Rękawice, których używa w ringu i dźwignia Hell's Gate (zmodyfikowana gogoplata) były inspirowane mieszanymi sztukami walki.

Jest bliskim przyjacielem aktora Tonego Longo i zawodników MMA Pata Mileticha, Jeremiego Horna i Matta Hughesa.

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Notka
1991 Kosmita z przedmieścia Hutch
1999 Beyond the Mat Zagrał samego siebie Film dokumentalny
2015 Flinstonowie: Wielkie Łubu-dubu The Undertaker Głos

Telewizja

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Notka
1994 Live! With Kelly and Michael The Undertaker
1999 Mroczne dziedzictwo Demon Wystąpił w dwóch odcinkach
1999 Downtown The Undertaker
1999 Zapasy na śmierć i życie The Undertaker Głos
2001 America's Most Wanted The Undertaker
2003 Jimmy Kimmel Live! On sam
2015 The Tonight Show Starring Jimmy Fallon The Undertaker

Ruchy używane we wrestlingu

[edytuj | edytuj kod]
The Undertaker wykonujący Tombstone Piledriver
The Undertaker wykonujący Chokeslam
The Undertaker wykonujący Last Ride
The Undertaker wykonujący Hell's Gate
The Undertaker wykonujący Old School
  • Finishery
    • World Wrestling Federation/Entertainment/WWE
      • Chokeslam (od 1990)
      • Devil's Triangle/Hell's Gate (zmodyfikowana gogoplata, od 2003)
      • Last Ride (Powerbomb z wyniesieniem, od 2000)
      • Tombstone Piledriver (od 1990)
    • Early career
      • Callous Clutch/Iron Claw
      • Flatliner Fist
      • Heatseeking Missile
  • Signature moves
    • Back body drop
    • Big boot
    • Chokehold
    • Fujiwara armbar
    • Wariacje Clothesinu
    • Old School
    • Suicide dive nad górną liną
    • Running DDT[2]
    • Running elbow drop
    • Running leg drop, czasami na przeciwniku leżacym na krawędzi ringu
    • Sidewalk slam
    • Kombinacja Snake Eyes–Big Boot
    • Soup Bones
    • TCB – Takin' Care of Business
    • Triangle choke
  • Managers
    • General Skandor Akbar
    • Ted DiBiase
    • Paul Bearer/Percy Pringle III
    • Brother Love
    • Paul E. Dangerously
    • Downtown Bruno
    • Theodore Long
    • Dutch Mantell
    • Sara
  • Pseudonimy
    • "The American Bad-Ass"
    • "The Best Pure Striker in WWE/Sports-Entertainment History"
    • "Big Evil"
    • "The Cornerstone of the WWF/E"
    • "The Deadman"
    • "The Demon of Death Valley"
    • "The (Grim) Reaper (of Lost Souls)"
    • "The Last Outlaw"
    • "The Lord/Prince of Darkness"
    • "The Master of Mind Games"
    • "The Phenom"
    • "The Red Devil"
    • "The Weaver of Nightmares"
  • Motywy muzyczne
    • USWA Dallas
      • "Badlands" od BulletBoys (1989)
    • WCW
      • "China White" od Scorpions (3 stycznia 1990 – 24 lutego 1990)
      • "Southern Rock" (25 lutego 1990 – 12 czerwca 1990)
      • "Heavenly Thunder" (13 czerwca 1990 – 7 września 1990)
    • NJPW
      • "Miracle Man" od Ozziego Osbourne'a (2 marca 1990 – 23 marca 1990)
    • World Wrestling Federation/Entertainment/WWE
      • "Funeral March" od Jima Johnstona (1990 – 1994)
      • "Grim Reaper" od Jima Johnstona (1994 - 1995)
      • "Graveyard Symphony" od Jima Johnstona (1995 – 1998; 1999)
      • "Dark Side" od Jima Johnstona (1998)
      • "Ministry" od Jima Johnstona (1999 – 1999)
      • "American Bad Ass" od Kida Rocka (maj 2000 – grudzień 2000)
      • "Rollin' (Air Raid Vehicle)" od Limp Bizkitu (grudzień 2000 – maj 2002; 30 marca 2003)
      • "Dead Man Walking" od Jima Johnstona (maj 2002 – wrzesień 2002)
      • "You're Gonna Pay" od Jima Johnstona (wrzesień 2002 – listopad 2003)
      • "Rest in Peace" od Jima Johnstona (2004 – 2011; od 2012)
      • "Ain't No Grave (Gonna Hold This Body Down)" od Johnny'ego Casha (marzec 2011 - kwiecień 2011)

Mistrzostwa i osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
  • Pro Wrestling Illustrated
    • Comeback of the Year (2015)
    • Feud of the Year (1991) vs. The Ultimate Warrior
    • Feud of the Year (2015) vs. Brock Lesnar
    • Match of the Year (1998) vs. Mankind w Hell in a Cell Matchu na King of the Ring
    • Match of the Year (2009) vs. Shawn Michaels na WrestleManii XXV
    • Match of the Year (2010) vs. Shawn Michaels na WrestleManii XXVI
    • Match of the Year (2012) vs. Triple H w Hell in a Cell Matchu na WrestleManii XXVIII
    • 2wmiejsce top 500 wrestlerów w PWI 500 w 2002
    • 21 miejsce w top 500 wrestlerów w "PWI Years" w 2003
  • United States Wrestling Association
    • USWA Unified World Heavyweight Championship (1 raz)
  • World Class Wrestling Association
    • WCWA Texas Heavyweight Championship (1 raz)
  • World Wrestling Federation/Entertainment/WWE
    • WCW Tag Team Championship (1 raz) – z Kanem
    • World Heavyweight Championship (3 razy)
    • WWF/E Championship (4 razy)
    • WWF Hardcore Championship (1 raz)
    • WWF Tag Team Championship (6 razy) – z Stone Coldem Stevem Austinem (1), Big Showem (2), The Rockiem (1) i Kanem (2)
    • Royal Rumble (2007)
    • Slammy Awards (12 razy)
      • Best Entrance Music (1997)
      • Best Tattoo (1997)
      • Match of the Year (2009, 2010, 2012, 2015) vs. Shawn Michaels na WrestleManii XXV, vs. Shawn Michaels na WrestleManii XXVI, vs Triple H w Hell in a Cell Matchu na WrestleManii XXVIII i vs. Brock Lesnar na Hell in a Cell
      • Moment of the Year (2010) vs. Shawn Michaels na WrestleManii XXVI
      • Most Intimidating (1994)
      • OMG Moment of the Year (2011) Odkopanie z Tombstone Piledriver Triple H'a na WrestleManii XXVII
      • Rivalry of the Year (2015) vs. Brock Lesnar
      • Star of the Highest Magnitude (1997)
      • WWF's Greatest Hit (1996)
  • Wrestling Observer Newsletter
    • 5 Star Match (1997) vs. Shawn Michaels w Hell in a Cell Matchu na Badd Blood
    • Best Gimmick (1990–1994)
    • Best Heel (1991)
    • Feud of the Year (2007) vs. Batista
    • Match of the Year (2009) vs. Shawn Michaels na WrestleManii XXV
    • Match of the Year (2010) vs. Shawn Michaels na WrestleManii XXVI
    • Most Overrated (2001)
    • Readers' Least Favorite Wrestler (2001)
    • Worst Feud of the Year (1993) vs. Giant González
    • Worst Worked Match of the Year (2001) z Kanem vs. KroniK na Unforgiven
    • Wrestling Observer Newsletter Hall of Fame (2004)
  • Inne
    • Eyegore Award (2000)

Starcia Undertakera na WrestleManiach

[edytuj | edytuj kod]
WrestleMania Rok Przeciwnik Uwagi
WrestleMania VII 1991 Jimmy Snuka Singles Match
WrestleMania VIII 1992 Jake Roberts Singles Match
WrestleMania IX 1993 Giant González Wygrana przez dyskwalifikację
WrestleMania XI 1995 King Kong Bundy Singles Match; Sędzia Specjalny Larry Young
WrestleMania XII 1996 Diesel Singles Match
WrestleMania XIII 1997 Sycho Sid Singles Match o WWF Championship
WrestleMania XIV 1998 Kane Singles Match
WrestleMania XV 1999 The Big Boss Man Hell in a Cell Match
WrestleMania XVII 2001 Triple H Singles Match
WrestleMania XVIII 2002 Ric Flair No Disqualification Match
WrestleMania XIX 2003 The Big Show & A-Train 2 vs.1 Handicap Match
WrestleMania XX 2004 Kane Singles Match
WrestleMania XXI 2005 Randy Orton „Interpromotional Single Match”
WrestleMania XXII 2006 Mark Henry Casket Match
WrestleMania XXIII 2007 Batista Singles Match o World Heavyweight Championship
WrestleMania XXIV 2008 Edge Singles Match o World Heavyweight Championship
WrestleMania XXV 2009 Shawn Michaels Singles Match
WrestleMania XXVI 2010 Shawn Michaels „Streak vs Career”
WrestleMania XXVII 2011 Triple H No Holds Barred Match
WrestleMania XXVIII 2012 Triple H Hell in a Cell Match; Sędzia Specjalny HBK Shawn Michaels
WrestleMania XXIX 2013 CM Punk Singles Match
WrestleMania XXX 2014 Brock Lesnar Singles Match, przegrał poprzez przypięcie. Koniec serii.
WrestleMania XXXI 2015 Bray Wyatt Singles Match

Rekordy Luchas de Apuestas

[edytuj | edytuj kod]
Zwycięzca Przegrany Lokacja Gala Data Notka
The Undertaker (seria) Shawn Michaels (kariera) Glendale, Arizona Wrestlemania XXVI 2010-03-28 28 marca 2010(dts)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e FamilySearch: "Texas Birth Index, 1903-1997,". [dostęp 2016-02-05].
  2. ↑ a b c d e f g h i j k The Undertaker – Online World of Wrestling, www.onlineworldofwrestling.com [dostęp 2016-02-14].
  3. ↑ a b c d e f Undertaker, WWE [dostęp 2016-02-06].
  4. ↑ a b c The Undertaker. www.accelerator3359.com. [dostęp 2016-02-06].
  5. ↑ a b WrestleMania 30 results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  6. ↑ "2011–12 Texas Wesleyan Rams media guide, strony 24-25". [dostęp 2016-02-06].
  7. ↑ a b Unified World Heavyweight Title (USWA). Wrestling-Titles.com. [dostęp 2016-02-06].
  8. ↑ Texas Heavyweight Title. Wrestling-Titles.com. [dostęp 2016-02-06].
  9. ↑ Terry Funk: Terry Funk: more than just hardcore. Sports Publishing, s. 198. ISBN 1-59670-159-5.
  10. ↑ a b c World Championship Wrestling Results 1990. www.softwolves.pp.se. [dostęp 2016-02-06].
  11. ↑ WWE: Undertaker - This Is My Yard, WWE Home Video (2001)
  12. ↑ The History of WCW - 1990. [dostęp 2016-02-06].
  13. ↑ Philip Kreikenbohm: Matches « Undertaker « Wrestler-Datenbank « CAGEMATCH - The Internet Wrestling Database. www.cagematch.de. [dostęp 2016-02-06].
  14. ↑ Philip Kreikenbohm: Matches « Undertaker « Wrestler-Datenbank « CAGEMATCH - The Internet Wrestling Database. www.cagematch.de. [dostęp 2016-02-06].
  15. ↑ The History of WWE - 1990. [dostęp 2016-02-06].
  16. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  17. ↑ Who are the 10 scariest wrestlers?. About.com Entertainment. [dostęp 2016-02-06].
  18. ↑ Full WrestleMania VII Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  19. ↑ The History of WWE - 1991. [dostęp 2016-02-06].
  20. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  21. ↑ a b c d WWE World Heavyweight Championship. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  22. ↑ The History of WWE - 1992. [dostęp 2016-02-06].
  23. ↑ Full WrestleMania VIII Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  24. ↑ The First Episode of Raw - January 11, 1993. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  25. ↑ Full WrestleMania IX Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  26. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  27. ↑ The Undertaker ascends to the heavens after losing to Yokozuna in a Casket Match - Royal Rumble 1994. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  28. ↑ WWE SummerSlam 1994 – Online World of Wrestling. www.onlineworldofwrestling.com. [dostęp 2016-02-06].
  29. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  30. ↑ Full WrestleMania XI Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  31. ↑ The Undertaker vs. Kama - Casket Match: SummerSlam 1995. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  32. ↑ WWE: 8 Major Injuries That Ended The Undertaker's Career. WhatCulture.com. [dostęp 2016-02-06].
  33. ↑ The Undertaker lays three in a row to rest: Survivor Series 1995. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  34. ↑ 7 Things You Should Know About WWE Royal Rumble 1996. WhatCulture.com. [dostęp 2016-02-06].
  35. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  36. ↑ The History of WWE - 1996. [dostęp 2016-02-06].
  37. ↑ Bret Hart vs. Diesel: In Your House - WWE Championship Cage Match. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  38. ↑ Full WrestleMania XII Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  39. ↑ a b c d e Reliving A Feud #2: The Undertaker vs. Mankind, 1996 – 1998. placetobenation.com. [dostęp 2016-02-06].
  40. ↑ The Undertaker vs. The Executioner - Armageddon Rules Match: In Your House: It's Time. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  41. ↑ 7 Things You Should Know About WWE Royal Rumble 1997. WhatCulture.com. [dostęp 2016-02-06].
  42. ↑ 7 Things You Should Know About WWE Royal Rumble 1997. WhatCulture.com. [dostęp 2016-02-06].
  43. ↑ Misc. WWF PPVs 1990s. www.prowrestlinghistory.com. [dostęp 2016-02-06].
  44. ↑ Full WrestleMania 13 Results. WWE. [dostęp 2016-02-06].
  45. ↑ a b The History of WWE - 1997. [dostęp 2016-02-07].
  46. ↑ Paul Bearer tells his version of the history of The Undertaker and Kane: Raw, June 30, 1997. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  47. ↑ The Undertaker gives his version of the accident he and Kane were involved with as children: Raw, June 30, 1997. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  48. ↑ Paul Bearer tells Jerry Lawler a hilarious story [online], youtube.com [dostęp 2016-02-07].
  49. ↑ The Undertaker vs. Bret Hart: SummerSlam 1997 - WWE Championship Match. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  50. ↑ Philip Kreikenbohm: WWF In Your House 17: Ground Zero « Events Database « CAGEMATCH - The Internet Wrestling Database. www.cagematch.net. [dostęp 2016-02-07].
  51. ↑ a b Geno Mrosko: WWF Badd Blood 1997 results, retro live blog: Shawn Michaels vs. Undertaker. Cageside Seats. [dostęp 2016-02-07].
  52. ↑ 7 Things You Should Know About WWE Royal Rumble 1998. WhatCulture.com. [dostęp 2016-02-07].
  53. ↑ Full WrestleMania XIV results. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  54. ↑ Undertaker vs. Kane: Unforgiven 1998 - Inferno Match. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  55. ↑ Mick Foley: Have a Nice Day!. ReganBooks, 2000. ISBN 978-0-06-039299-4.
  56. ↑ 60 Seconds in Hell: The Undertaker vs. Mankind - King of the Ring 1998. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  57. ↑ a b c d e World Tag Team Championships. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  58. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  59. ↑ SummerSlam Historical Photos Gallery 2. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  60. ↑ a b c d e The History of WWE - 1998.
  61. ↑ The Undertaker reunites with Paul Bearer to reveal a shocking secret: Raw, October 19, 1998. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  62. ↑ The Undertaker Kidnaps Austin. [dostęp 2016-02-07].
  63. ↑ a b c d e The sinister history of The Ministry of Darkness: photos. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  64. ↑ Full WrestleMania XV results. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  65. ↑ Results. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  66. ↑ a b On This Date in WWE History: Undertaker and Stephanie McMahon's unholy wedding. Cageside Seats. [dostęp 2016-02-07].
  67. ↑ a b The Undertaker decimates the McMahon-Helmsley Faction: Judgment Day 2000. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  68. ↑ a b Philip Kreikenbohm: Themes « Undertaker « Wrestlers Database « CAGEMATCH - The Internet Wrestling Database. www.cagematch.net. [dostęp 2016-02-07].
  69. ↑ The Rock, Kane and The Undertaker vs. Triple H, Mr. McMahon and Shane McMahon: King of the Ring 2000 - WWE Championship Match. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  70. ↑ a b c d The History of WWE - 2000. [dostęp 2016-02-07].
  71. ↑ The Undertaker vs. Kane: SummerSlam 2000. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  72. ↑ Undertaker throws Rikishi off Hell in a Cell: Armageddon 2000. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  73. ↑ The Undertaker and Kane have a royal reunion: Royal Rumble 2001. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  74. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  75. ↑ Full WrestleMania X-Seven results. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  76. ↑ The History of WWE - 2001. [dostęp 2016-02-07].
  77. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-07].
  78. ↑ Diamond Dallas Page – Online World of Wrestling. www.onlineworldofwrestling.com. [dostęp 2016-02-08].
  79. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-08].
  80. ↑ Online World of Wrestling. www.onlineworldofwrestling.com. [dostęp 2016-02-08].
  81. ↑ a b Hardcore Championship. WWE. [dostęp 2016-02-08].
  82. ↑ 7 Things You Should Know About WWE Royal Rumble 2002. WhatCulture.com. [dostęp 2016-02-08].
  83. ↑ a b c d The History of WWE - 2002. [dostęp 2016-02-08].
  84. ↑ Full WrestleMania X8 results. WWE. [dostęp 2016-02-08].
  85. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  86. ↑ a b The History of WWE - 2002. [dostęp 2016-02-10].
  87. ↑ PWTorch.com - JULY 1 IN HISTORY: Jeff Hardy nearly beats Undertaker in ladder match on Raw, plus Lesnar vs. Flair. pwtorch.com. [dostęp 2016-02-10].
  88. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  89. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  90. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  91. ↑ a b c d e f g h i The History of WWE - 2003. [dostęp 2016-02-10].
  92. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  93. ↑ Full WrestleMania XIX results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  94. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  95. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  96. ↑ Ring of Fire: Kane buries his brother alive at Survivor Series 2003. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  97. ↑ Online World of Wrestling. www.onlineworldofwrestling.com. [dostęp 2016-02-10].
  98. ↑ Full WrestleMania XX Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  99. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  100. ↑ The Dudley Boyz kidnap Paul Bearer: May 27, 2004. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  101. ↑ a b c d The History of WWE - 2004. [dostęp 2016-02-10].
  102. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  103. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  104. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  105. ↑ Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  106. ↑ Full WrestleMania 21 Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  107. ↑ Wrestlemania 21 Dirty Harry. youtube.com. [dostęp 2016-02-10].
  108. ↑ a b The History of WWE - 2005. [dostęp 2016-02-10].
  109. ↑ Full Event Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  110. ↑ Undertaker vs. Randy Orton and Bob Orton: No Mercy 2005 - Casket Match. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  111. ↑ The Undertaker returns at Survivor Series 2005. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  112. ↑ Results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  113. ↑ The Undertaker returns at Royal Rumble 2006. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  114. ↑ a b c d e f g h i j k The History of WWE - 2006. [dostęp 2016-02-10].
  115. ↑ Full WrestleMania 22 results. WWE. [dostęp 2016-02-10].
  116. ↑ Judgment Day 2006 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-11].
  117. ↑ The Great American Bash 2006 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-11].
  118. ↑ No Mercy 2006 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-11].
  119. ↑ Mr. Kennedy def. Undertaker (First Blood Match). WWE. [dostęp 2016-02-11].
  120. ↑ Armageddon 2006 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-11].
  121. ↑ a b c d e The History of WWE - 2007. [dostęp 2016-02-11].
  122. ↑ 7 Things You Should Know About WWE Royal Rumble 2007. WhatCulture.com. [dostęp 2016-02-11].
  123. ↑ Undertaker wins the Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2016-02-11].
  124. ↑ Full WrestleMania 23 results. WWE. [dostęp 2016-02-11].
  125. ↑ a b c World Heavyweight Championship. WWE. [dostęp 2016-02-11].
  126. ↑ World Heavyweight Champion Undertaker vs. Batista (Draw; Last Man Standing Match). WWE. [dostęp 2016-02-11].
  127. ↑ Unforgiven 2007 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  128. ↑ Cyber Sunday 2007 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  129. ↑ Survivor Series 2007 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  130. ↑ Armageddon 2007 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  131. ↑ No Way Out 2008 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  132. ↑ Full WrestleMania XXIV results. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  133. ↑ a b c d e The History of WWE - 2008. [dostęp 2016-02-12].
  134. ↑ Backlash 2008 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  135. ↑ Judgment Day 2008 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  136. ↑ Edge (new champion) def. Undertaker (TLC Match for World Heavyweight Championship). WWE. [dostęp 2016-02-12].
  137. ↑ Undertaker def. Edge (Hell in a Cell Match). WWE. [dostęp 2016-02-12].
  138. ↑ Vickie Guerrero tries to apologize to The Undertaker: SmackDown, Aug. 22, 2008. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  139. ↑ Big Show protects Vickie Guerrero from Undertaker: Unforgiven 2008. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  140. ↑ Big Show def. Undertaker. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  141. ↑ Undertaker def. Big Show. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  142. ↑ Survivor Series 2008 | Matches, Results, Videos, Photos, and More. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  143. ↑ Triple H wins WWE Championship Elimination Chamber Match. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  144. ↑ a b c The History of WWE - 2009. [dostęp 2016-02-12].
  145. ↑ Full WrestleMania XXV results. WWE. [dostęp 2016-02-12].
  146. ↑ Smackdown Results - 4/24/09 - Wrestleview.com. www.wrestleview.com. [dostęp 2016-02-12].
  147. ↑ WWE Breaking Point PPV Results - September 13, 2009 - Page 6 of 6 - Wrestlezone. Wrestlezone. [dostęp 2016-02-13]. (ang.).
  148. ↑ The Undertaker def. CM Punk in a Hell in a Cell Match (New World Heavyweight Champion). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  149. ↑ World Heavyweight Champion The Undertaker def. CM Punk, Batista & Rey Mysterio (Fatal Four Way Match). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  150. ↑ World Heavyweight Champion Undertaker def. Big Show & Chris Jericho (Triple Threat Match). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  151. ↑ World Heavyweight Champion Undertaker def. Batista (Chair Match). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  152. ↑ The Undertaker Burned During Accident at Elimination Chamber. 2014-04-09. [dostęp 2016-02-13].
  153. ↑ Chris Jericho wins Elimination Chamber Match (New World Heavyweight Champion). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  154. ↑ Deadman to Burning Man. W: Chris Jericho: The Best in the World: At What I Have No Idea. Berkley, 2014. ISBN 1-59240-752-8.
  155. ↑ a b c d e f The History of WWE - 2010. [dostęp 2016-02-13].
  156. ↑ WrestleMania XXVI results. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  157. ↑ a b SmackDown: The Undertaker vs. Rey Mysterio - World Heavyweight Championship Fatal 4-Way Qualifying Match. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  158. ↑ WWE Fatal 4-Way PPV Results - June 20, 2010 - Wrestlezone. Wrestlezone. [dostęp 2016-02-13]. (ang.).
  159. ↑ SummerSlam in 60 Seconds: SummerSlam 2010. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  160. ↑ World Heavyweight Champion Kane def. The Undertaker (No Holds Barred Match). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  161. ↑ World Heavyweight Champion Kane def. The Undertaker (Hell in a Cell Match). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  162. ↑ Undertaker vs. Kane: Bragging Rights 2010 - World Heavyweight Championship Buried Alive Match. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  163. ↑ a b The History of WWE - 2011. [dostęp 2016-02-13].
  164. ↑ Undertaker def. Triple H (No Holds Barred Match). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  165. ↑ a b c d e The History of WWE - 2012. [dostęp 2016-02-13].
  166. ↑ The Undertaker def. Triple H (Hell in a Cell Match with special referee Shawn Michaels). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  167. ↑ a b WWE Old School Raw Results - March 4, 2013 | PWMania. PWMania. [dostęp 2016-02-13]. (ang.).
  168. ↑ a b c d The History of WWE - 2013. [dostęp 2016-02-13].
  169. ↑ WrestleMania 29 results. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  170. ↑ WWE RAW Results - 2/24/14 (Hulk Hogan returns to WWE) - Wrestleview.com. www.wrestleview.com. [dostęp 2016-02-13].
  171. ↑ The Undertaker injured at WrestleMania 30. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  172. ↑ PWTorch.com - WWE NEWS: Austin/McMahon podcast - McMahon attempts to explain why Undertaker's Streak was broken at WM30. pwtorch.com. [dostęp 2016-02-13].
  173. ↑ Ryan Dilbert: WWE Fastlane Reaction and Highlights. Bleacher Report. [dostęp 2016-02-13].
  174. ↑ Video: Raw: Undertaker Accepts Bray Wyatt's Challenge - WrestlingInc.com. WrestlingInc.com. [dostęp 2016-02-13].
  175. ↑ WrestleMania 31 results. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  176. ↑ Brock Lesnar vs. WWE World Heavyweight Champion Seth Rollins ended in a No Contest. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  177. ↑ a b c d The History of WWE - 2015. [dostęp 2016-02-14].
  178. ↑ The Undertaker def. Brock Lesnar. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  179. ↑ a b Brock Lesnar def. The Undertaker (Hell in a Cell Match). WWE. [dostęp 2016-02-13].
  180. ↑ The Brothers of Destruction def. The Wyatt Family. WWE. [dostęp 2016-02-13].
  181. ↑ WWE News: Undertaker and Michelle McCool are married, www.prowrestling.net [dostęp 2016-02-14].
  182. ↑ GREAT NEWS FOR UNDERTAKER | PWInsider.com, pwinsider.com [dostęp 2016-02-14].
  183. ↑ The Undertaker & Michelle McCool Welcome First Child Together, wrestlingnewssource.com [dostęp 2016-02-14].
  184. ↑ The Undertaker gets involved in real estate venture, his return to WWE [online] [dostęp 2016-02-14].
  185. ↑ The Zeus Compton Callaway Save the Animals Fund, www.cvm.tamu.edu [dostęp 2016-02-14].
  186. ↑ Champion Teammates, Cc4c.org [dostęp 2016-02-14] (ang.).
  187. ↑ WWE to hold another "Super Show" taping, RVD article and Undertaker [online] [dostęp 2016-02-14].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Navboxy związane z artykułem
Personel WWE
Raw
Zawodnicy
Zawodniczki
Inni pojawiający się na wizji
SmackDown
Zawodnicy
Zawodniczki
Inni pojawiający się na wizji
Inni
(„wolni agenci”)
Zawodnicy
Zawodniczki
NXT
Zawodnicy
Zawodniczki
Inni pojawiający się na wizji
Performance Center
Zawodnicy
  • Anthony Luke
  • BJ Ray
  • Coy Wanner
  • Cutler James
  • Dion Lennox
  • Drake Morreaux
  • Drake Stewart
  • Hayden Pittman
  • Hunter Smallback
  • Jacob Henry
  • Jasper Troy
  • Josh Black
  • Kale Dixon
  • Keanu Carver
  • Saquon Shugars
  • Shiloh Hill
  • Skylor Clinton
  • Troy Yearwood
  • Uriah Connors
  • Vincent Winey
Zawodniczki
  • Ajiea Lee Hargrave
  • Derrian Gobourne
  • Destinee Brown
  • Lainey Reid
  • Layla Diggs
  • Leigh Laurel
  • Penina Tuilaepa
  • Tyra Mae Steele
  • Zena Sterling
Zespół
Sędziowie
Osobistości telewizyjne
Ambasadorzy
Producenci i Scenarzyści
Personel wykonawczy
Posiadacze WWE Championship
1963–1970
1970–1979
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019
2020–2029
Posiadacze World Heavyweight Championship (2002–2013)
2002–2009
2010–2013
Posiadacze WWE Hardcore Championship
1998–1999
2000–2002
Posiadacze World Tag Team Championship (1971–2010)
1970-1979
1980-1989
1990-1999
2000-2009
2010
Zwycięzcy Royal Rumble
Męski Royal Rumble
Żeński Royal Rumble
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Dalenvelk/The_Undertaker&oldid=73591411”