Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Palau/brudnopis1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Majdan Tatarski
Osiedle Lublina
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Miasto

Lublin

W granicach Lublina

1916

Tablice rejestracyjne

LU

Położenie na mapie Lublina
Mapa konturowa Lublina, u góry znajduje się punkt z opisem „Majdan Tatarski”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Majdan Tatarski”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Majdan Tatarski”
Ziemia51°15′52″N 22°34′31″E/51,264560 22,575392

Majdan Tatarski – osiedle w Lublinie o charakterze przede wszystkim historycznym.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Kategoria:Dzielnice i osiedla Lublina


{{Katastrofa lotnicza infobox

|nazwa            = Katastrofa lotu Icelandic Airlines 001
|grafika          = Loftleidir - Icelandic Airlines Douglas DC-8-63CF Haafke.jpg
|opis grafiki     = Samolot DC-8 podobny do tego, który się rozbił
|państwo          = SLA
|miejsce          = Katunayake
|data             = 15 listopada 1978
|czas             = 13:13
|czas polski      = 8:27
|rodzaj           = kontrolowany lot ku ziemi
|przyczyna        = nieprzestrzeganie procedur schodzenia (wg wersji Sri Lanki), błędy kontroli naziemnej i wadliwy sprzęt na lotnisku (wg Islandii i [[USA}})
|zabici razem     =
|zabici na ziemi  =
|ranni razem      =
|ocaleni razem    = 78 osób
|typ              = Douglas DC-863CF
|nazwa statku     = Leifur Eriksson
|użytkownik       = Icelandic Airlines, udostępniające samolot Garuda Indonesia
|numer            = TF-FLA
|start            = Dżudda, Arabia Saudyjska
|przeznaczenie    = Kolombo, Sri Lanka
|lot              = 001
|pasażerowie      = 249 osób
|załoga           = 13 osób
|zabici           = 183 osoby
|ranni            = 32 osoby
|ocaleni          = 79 osób
|stopniN = 27 |minutN = 54 |sekundN = 36
|stopniE = 83 |minutE = 7 |sekundE = 12
|commons          =
|wikinews         =

}} Katastrofa lotnicza Icelandic Airlines 001 wydarzyła się 15 listopada 1978 roku. DC-8, będący własnością islandzkich linii, a udostępniony wraz z załogą Garuda Indonesia leciał z [[portu lotniczego Dżudda (Arabia Saudyjska) do portu lotniczego Kolombo (Sri Lanka), przewożąc głównie muzułmańskich pielgrzymów z Borneo Północnego. W katastrofie zginęły 183 osoby z 249 na pokładzie, co czyni ją drugą najtragiczniejszą w historii lotnictwa Sri Lanki (po [[]]) i największą katastrofą Icelandic Airlines.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]


Kategoria:Katastrofy lotnicze na Sri Lance Kategoria:Katastrofy lotnicze w 1978 Kategoria:1978 w Azji



This Year's Model
Wykonawca albumu studyjnego
Elvis Costello & The Attractions
Wydany

17 marca 1978

Nagrywany

Eden Studios, Londyn, 1977-8

Gatunek

Punk rock, pub rock, nowa fala

Długość

35:44

Wydawnictwo

Radar Records

Producent

Nick Lowe

Oceny
Album po albumie
My Aim is True
(1977)
This Year's Model
(1978)
Armed Forces
(1979)

This Year's Model – drugi album brytyjskiego muzyka nowofalowego Elvisa Costello, nagrany razem z zespołem towarzyszącym The Attractions. Został wydany 18 marca 1978 roku przez Radar Records.


Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie utwory napisali i skomponowali Tim Gane i Lætitia Sadier, w innym przypadku podano w nawiadsie.

Twórcy[edytuj | edytuj kod]

Listy przebojów[edytuj | edytuj kod]

Kategoria:Albumy muzyczne wydane w roku 1978 Kategoria:Albumy Stereolab





Peru podzielone jest na 25 regionów i prowincję Lima. Od uzyskania niepodległości w 1821 aż do 2002 roku dzieliło się na 24 departamenty (pierwotnie było ich 9). Regiony dzielą się na 195 prowincji i dalej na 1838 dystryktów.

Każdy region, co 4 lata, wybiera swój zarząd pod przewodnictwem prezydenta i rady regionu[1]. Planuje on rozwój regionu, realizuje publiczne projekty, promuje aktywność ekonomiczną i zarządza własnością publiczną[2]. Prowincja Lima jest zarządzana przez radę miejską[3]. Kompetencje samorządów były małe przed 2002, co zmieniło się w celu decentralizacji władzy. Referendum w 2005 roku ws. zwiększenia kompetencji władz lokalnych nie osiągnęło wymaganej frekwencji.

Regiony:

Prowincje:



Sunbather
Wykonawca albumu studyjnego
Deafheaven
Wydany

11 czerwca 2013

Nagrywany

styczeń 2013 w Atomic Garden Studios w East Palo Alto, California

Gatunek

Post-metal, post-rock, black metal, shoegazing

Długość

59:58

Wydawnictwo

Deathwish Inc.

Producent

Jack Shirly, Deafheaven

Oceny
Album po albumie
Roads to Judah
(2011)
Sunbather
(2013)

Sunbather – drugi album amerykańskiego zespolu post-metalowego Deafheaven, wydany 11 czerwca 2013 roku przez Deathwish. Płyta w nietypowy sposób łączy różne gatunki: krzyk i growl rodem z black metalu, typowo metalową perkusję, eksperymentalne brzmienie, efekt „niewyraźności” rodem z shoegaze’u, a to wszystko umieszczone w długich (nawet 14 minut) kompozycjach lub ambientowych interludiach.

Recenzje[edytuj | edytuj kod]

Album otrzymał bardzo pozytywne noty od krytyków, zdobywając 89/100 punktów na stronie Metacritic[8].

Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie utwory skomponowane przez Deafheaven.

  1. "Dream House" – 9:15
  2. "Irresistible" – 3:13
  3. "Sunbather" – 10:17
  4. "Please Remember" – 6:26
  5. "Vertigo" – 14:37
  6. "Windows" – 4:43
  7. "The Pecan Tree" – 11:27

Twórcy[edytuj | edytuj kod]

Deafheaven
  • George Clarke
  • Kerry McCoy
  • Daniel Tracy
Dodatkowy personel
  • Neige(Alcest) – recytacja w "Please Remember"
Production and recording
  • Deafheaven – production
  • Jack Shirley – recording, production, editing, mixing, mastering
Oprawa graficzna
  • Ryan Aylsworth – fotografia
  • Sara Mohr – model
  • Nick Steinhardt (Touché Amoré) – dyrektor artystycznydesign

Kategoria:Albumy muzyczne wydane w roku 2013 Kategoria:Albumblackmetalowe



Prime time lub primetime to angielski telewizji i radia w terminologii w czasie, gdy media ma najwyższy rekordy oglądalności i najbardziej zainteresowane reklamą, która jest w ten sposób, w tym czasie staje się najbardziej kosztowne. W tym czasie, media zwykle najdroższe i najbardziej oglądanych pokazuje transmisji z ich menu.Dokładny czas prime time się między kulturami, kraje lub regiony różnią. W Republice Czeskiej, główne czas antenowy w telewizji z okazji 18:00 do 23:00 i 06:00 do radia 9:00.


Inc.
Inne nazwy

Teen Inc.

Pochodzenie

 Stany Zjednoczone Los Angeles, Kalifornia

Gatunek

funk, electronica, neo soul

Aktywność

od 2010

Wydawnictwo

4AD

Powiązania

Ariel Pink, Nite Jewel

Skład
Andrew Aged, Daniel Aged
Strona internetowa

Inc. to amerykański projekt muzyczny, założony przez braci Davida i Andrew Agedów, wystepujący w barwach wytwórni 4AD. Grupa istnieje od 2010 roku, ale dopiero od 2011 zrezygnowała z poprzedniej nazwy, Teen Inc.. Na początku 2013 roku ukazał się ich debiutancki album długogrający, No World.

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy[edytuj | edytuj kod]

  • no world (2013)

EP[edytuj | edytuj kod]

  • 3 (2011)

Single[edytuj | edytuj kod]

  • "Fountains"/"Friend of the Night" (2010)
  • "Swear" (2011)
  • "5 Days"/"The Place" (2011)
  1. Ley N° 27867, Ley Orgánica de Gobiernos Regionales, Article N° 11.
  2. Ley N° 27867, Ley Orgánica de Gobiernos Regionales, Article N° 10.
  3. Ley N° 27867, Ley Orgánica de Gobiernos Regionales, Article N° 66.
  4. [1]
  5. [2]
  6. [3]
  7. [4]
  8. []

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Kategoria:Amerykańskie grupy muzyczne Kategoria:Zespoły muzki elektronicznej


Inertia Creeps
Wykonawca singla
z albumu Mezzanine
Massive Attack
Wydany

17 listopada 1998

Nagrywany

1997-8, Massive Attack & Christchurch Studios, Bristol

Gatunek

Trip hop, downtempo

Długość

5:56

Wydawnictwo

Virgin Records

Producent

Massive Attack, Neil Davidge

Format

12’’, winyl, singiel CD

Singel po singlu
Angel
(1998)
„Inertia Creeps”
(1998)
Special Cases
(2003)

Inertia Creeps – czwarty singiel brytyjskiej grupy Massive Attack z ich trzeciej płyty Mezzanine.

Teledysk[edytuj | edytuj kod]

Teledysk, wyreżyserowany przez Waltera Sterna, utrzymany jest w charakterystycznym dla grupy, artystycznym stylu. Główny bohater wysiada z samochodu na parkingu i, oglądając się za siebie, rusza w pewnym kierunku. Po chwili dołączają do niego inni ludzie. Gdy on zaczyna biec, pozostali naśladują go. Do biegu dołączają się coraz to nowe postaci. Kiedy główny bohater odwraca się i zaczyna biec w przeciwną stronę, tłum posłusznie przed nim ucieka w stronę parkingu.

Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

  1. Angel - 6:21
  2. Angel (Remix) - 6:22
  3. Group Four (Mad Professor Remix) - 5:02

Kategoria:Single wydane w roku 1998


Kategoria:Albumy muzyczne wydane w roku 2011 Kategoria:Albumy muzyczne wydane w roku 2013 Kategoria:Single wydane w roku 1998 Kategoria:Single wydane w roku 2008






Music Sounds Better with You
Wykonawca singla
Stardust
Wydany

27 lipca 1998

Nagrywany

1998

Gatunek

French house, nu disco

Długość

6:48
4:24 (radio edit)

Wydawnictwo

Roulé

Producent

Thomas Bangalter

Format

CD single, 12

Music Sounds Better with You - jedyny singiel francuskiego duetu house'owego Stardust z 1998 roku. Za stronę produkcyjną odpowiadali Thomas Bangalter (połowa Daft Punk i Alan Braxe, wokale nagrał Benjamin Diamond. Utwór sampluje gitarę z utworu "Fate" Chaka Khan. Odniósł znaczny sukces na listach przebojów i stał się wiozytówką french house'u do tego stopnia, że wytwórnia zaproponowała zespołowi 3 mln franków za stworzenie całego albumu. Wykorzystano ją także w grze Grand Theft Auto V i jako dżingiel stacji Trace Urban.

Recenzje[edytuj | edytuj kod]

Utwór zyskał też aprobatę krytyków. Znalazł się na 46. miejscu listy najlepszych piosenek z lat 90.[1], natomiast MixMag nazwał utwór 6. najlepszym z gatunku dance w historii[2].

Teledysk[edytuj | edytuj kod]

Teledysk przedstawia fikcyjną historię, w której, co ciekawe, zostało zawarte inne wideo do piosenki. Został nagrany w Teksasie przez Michela Gondry'ego. Głównym bohaterm jest mały chłopiec, który zaczyna budować model samolotu, w czym przezszkadzają mu kłócący się rodzice. W międzyczasie ogląda on listę przebojów "Top 5", na której w przeciągu 5 dni piosenka Stardust dociera od ostatniego do pierwszego miejsca. W fikcyjnym teledysku wszyscy trzej członkowie zespołu noszą metalowe kostiumy (podobnie jak Bangalter w Daft Punk), stojąc na chmurze. Następnie chłopiec testuje swój samolot, który zatrzymuje się na obłoku, gdzie gra grupa. Odrzucają mu samolot z powrotem, machają do siebie, po czym chłopiec ucieka.

Pozycje na listach przebojów[edytuj | edytuj kod]

Chart (1998) Peak
position
Australia Australia (Top 50 Singles)[3] 4
Austria Austria (Ö3 Austria Top 40)[4] 24
Błąd przy wprowadzaniu danych Flanders 18
Belgia Belgia (Wallonia) (Ultratop 50 Singles)[5] 12
Canada Dance (RPM)[6] 5
Błąd przy wprowadzaniu danych France 10
Błąd przy wprowadzaniu danych Germany 26
Ireland (IRMA)[7] 5
Italy (FIMI)[8] 7
Holandia Holandia (Dutch Top 40)[9] 17
Błąd przy wprowadzaniu danych New Zealand 8
Błąd przy wprowadzaniu danych Norway 14
Spain (AFYVE)[10] 1
Błąd przy wprowadzaniu danych Sweden 27
Błąd przy wprowadzaniu danych Swiss 7
United Kingdom (Official Charts Company)[11] 2
US Billboard Hot 100[12] 62
US Billboard Hot Dance Club Play[12] 1

Listy cotygoniowe[edytuj | edytuj kod]

Lista (2003) Najwyższa
pozycja
Australia (ARIA)[13] 4
Austria (Ö3 Austria Top 75)[13] 24
Belgia (Ultratop 50 Flandria)[13] 5
Belgia (Ultratop 40 Walonia)[13] 10
Dania (Tracklisten)[13] 5
Finlandia (Suomen virallinen lista)[13] 12
Francja (SNEP)[13] 21
Holandia (Single Top 100)[13] 2
Irlandia (IRMA)[13] 1
Kanada (Canadian Hot 100)[13] 2
Niemcy (Media Control AG)[13] 6
Nowa Zelandia (RIANZ)[13] 2
Norwegia (VG-Lista)[13] 5
Szwajcaria (Schweizer Hitparade)[13] 3
Szwecja (Sverigetopplistan)[13] 4
UK Singles Chart (Official Charts Company)[13] 1
U.S. Billboard Hot 100[13] 1
U.S. Hot R&B/Hip-Hop Songs (Billboard)[13] 1
U.S. Pop Songs (Billboard)[13] 1
U.S. Hot Dance Club Songs (Billboard)[13] 1
U.S. Rhythmic Top 40 (Billboard)[14] 1
U.S. Adult Pop Songs (Billboard)[15] 29
Włochy (FIMI)[13] 5
  1. The Pitchfork Staff/Andy Battaglia: The Top 200 Tracks of the 1990s. 2.09.2010. [dostęp 2014-09-03].
  2. [The Pitchfork Staff/Andy Battaglia: The Top 200 Tracks of the 1990s. 2.09.2010. [dostęp 2014-09-03].]
  3. {{{wykonawca}}} – {{{utwór}}} (song) (ang.) australian-charts.com
  4. {{{wykonawca}}} – {{{utwór}}} (song) (niem.) austriancharts.at
  5. {{{wykonawca}}} – {{{utwór}}} (song) (fr.) ultratop.be
  6. Canadian dance peak
  7. Irish Single Chart Irishcharts.ie (Retrieved April 10, 2008)
  8. Hit parade Italia (Retrieved May 30, 2008)
  9. Nederlandse Top 40 – Stardush search results. (niderl.) Dutch Top 40. Stichting Nederlandse Top 40.
  10. Billboard: Hits of the World, September 19, 1998
  11. UK Singles Chart Chartstats.com (Retrieved April 10, 2008)
  12. a b Billboard [[[:Szablon:Allmusic]] Allmusic.com] (Retrieved August 31, 2008)
  13. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u "BEYONCÉ - CRAZY IN LOVE (SONG)", w: danishcharts.com. [dostęp: 2012-04-28]
  14. "Beyoncé – Billboard Singles", w: Allmusic. Rovi Corporation. [dostęp: 2011-12-11]
  15. "Beyoncé - Crazy in Love", w: Billboard, Prometheus Global Media, 2012-03-24. [dostęp: 2012-03-15]


Wikipedysta:Palau/brudnopis1 > na szablony, wzory, źródła itp. Tu są aktualności


Loser
Wykonawca singla
z albumu Mellow Gold
Beck
Wydany

8 marca 1993
4 lutego 1994 (reedycja)

Nagrywany

1992

Gatunek

country rock, rap rock, rock alternatywny, hip hop alternatywny

Długość

3:38

Wydawnictwo

Bong Load Custom, DGC

Producent

Tom Rothrock, Beck, Carl Stephenson

Format

CD single, kaseta, 7

Autor

Beck, Carl Stephenson

Singel po singlu
MTV Makes Me Want to Smoke Crack
(1993)
„Loser”
({{{rok 1. wydania}}})
Pay No Mind (Snoozer)
(1994)

Losersingiel amerykańskiego muzyka Becka z jego czwartej płyty Mellow Gold, wydany w 1993 roku i raz jeszcze w 1994 (wówczas odniósł znacznie większy sukces komercyjny). Oryginalnie napisany w 1992 roku przez Becka wraz z producentem Carl Stephensonem i wyprodukowany przez tą dwójkę i Toma Rothrocka. Po raz pierwszy wydany przez niezależną wytwórnię Bong Load Custom w 1993 utwór odniósł niespodziewany sukces w radiach rockowych i niezależnych. Wkrótce Beck podpisał kontrakt z DGC, zależną od wielkiej wytwórni Geffen, a singiel zyskał szerszą dystrybucję. Osiągnął: 10 lokatę na Billboard Hot 100 (najwyżej notowany singiel artysty), 15 miejsce na brytyjskiej liście przebojów UK Singles Chart[1] oraz pierwszą pozycję na liście Modern Rock Tracks[2]

Wideoklip[edytuj | edytuj kod]

Teledysk został utrzymany w stylistyce okładki albumu i pozostałych teledysków do singli z niego. Zawiera wiele poruszających się postaci oraz animacji i ma bardzo psychodeliczny charakter. Wyreżyserował go Stéphane Sednaoui.

Lista utworów[edytuj | edytuj kod]

  1. Official Charts Company > Singles > Mixed Bizness. [dostęp 2015-02-20]. (ang.).
  2. Billboard.com > Artist > Beck. [dostęp 2014-11-21]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Kategoria:Single wydane w roku 1994 Kategoria:Single Becka




Paweł Kędracki
Data i miejsce urodzenia

29 maja 1971
Parczew

Burmistrz Parczewa
Okres

od 2006

Przynależność polityczna

Prawo i Sprawiedliwość

Poprzednik

Stanisław Mroczek

Paweł Kędracki (ur. 29 maja w 1971 [potrzebny przypis] w Parczewie) - polski polityk Prawa i Sprawiedliwości, od 2006 roku pełniący funkcję burmistrza Parczewa.

Absolwent Politechniki Lubelskiej (Wydziału Zarządzania i Podstaw Techniki) oraz Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Administracji w Lublinie (kierunek bankowość). Posiada również certyfikat Ministra Skarbu, pozwalający zasiadać w radach nadzorczych spółek skarbu państwa. Przed wyborami samorządowymi z 2006 roku był kierownikiem wydziału komunikacji starostwa powiatowego w Parczewie. W tychże wyborach został wybrany na burmistrza Parczewa, pokonując dotychczasowego burmistrza Stanisława Mroczka. W wyborach cztery lata później w pierwszej turze otrzymał 35,06% głosów, przegrywając z Mroczkiem[1]. W drugiej turze otrzymał 53,52% poparcia, utrzymując stanowisko[2]. W głosowaniu z 2014 w pierwszej turze otrzymał 43,5% poparcia, przechodząc do drugiej tury z Adamem Domańskim (obydwaj zostali radnymi[3]). W drugiej turze ponownie wygrał, zdobywając 2383 głosy[4].

Żonaty, ma dwójkę dzieci.


Bolesław Witczak
Data i miejsce urodzenia

8 marca 1966
Szamotuły

Prezes Unii Polityki Realnej
Okres

od 7 czerwca 2008
do 19 lutego 2011

Przynależność polityczna

Unia Polityki Realnej

Poprzednik

Stanisław Żółtek (p.o.)

Następca

Bartosz Józwiak

Bolesław Witczak (ur. 8 marca 1966 w Szamotułach) – polski przedsiębiorca i polityk, prezes Unii Polityki Realnej w latach 2008–2011.

W 1981 roku skończył naukę w Szkole Handlowej, w 1988 roku został uczniem Instytutu Technologii Drewna w Poznaniu. W latach 2001–2005 studiował logistykę w Wyższej Szkole Komunikacji i Zarządzania w Poznaniu, w której zdobył dyplom. W 2002 roku wziął udział w kursie „Teoria Ograniczeń” organizowany przez Institute/Velocity Management Group Abrahama Y. Goldratta.

W 1992 roku przystąpił do Unii Polityki Realnej, której struktury zorganizował w Szamotułach. W wyborach parlamentarnych w 2005 roku startował do Sejmu z listy Platformy Janusza Korwin-Mikke (jak cała UPR), natomiast dwa lata później wystartował z listy Ligi Polskich Rodzin (w ramach porozumienia Liga Prawicy Rzeczypospolitej) w okręgu pilskim. Od 5 listopada 2007 roku przewodniczył wielkopolskim strukturom partii, a od 2 czerwca 2008 roku – podkarpackim.

7 czerwca 2008 roku Konwentykl wybrał go na prezesa partii w miejsce pełniącego obowiązki Stanisława Żółtka i jego poprzednika Wojciecha Popieli[1]. W 2009 roku poprowadził kampanię wyborczą do europarlamentu, doprowadzając do rejestracji list partii we wszystkich okręgach[2]. Sam wystartował z pierwszego miejsca warszawskiej listy[3], co wywołało konflikt z Januszem Korwin-Mikkem[4]. W tych wyborach partia osiągnęła na poziomie kraju wynik 1,1%[4] (81 146 głosów). Bolesław Witczak wyraził zadowolenie z wyniku partii[5], mimo że był on słabszy niż w wyborach europejskich pięć lat wcześniej. W okresie wyborów liczba członków partii zaczęła maleć, ale nadal wynosiła ok. 650[6].

W 2009 roku były prezes UPR Janusz Korwin-Mikke zagroził odejściem z partii, jeśli ówczesne władze otrzymają absolutorium[7]. Część działaczy wzywała Bolesława Witczaka do dymisji – do wniosku przychyliło się 9 z 13 członków Konwentyklu (potrzebna większość 4/5)[8], ale w listopadzie 2009 roku organ ten odrzucił wniosek[9]. Wkrótce potem Janusz Korwin-Mikke odszedł z UPR, argumentując swą decyzję małą medialnością prezesa i niegospodarnością przy kampanii wyborczej[8].

W wyborach samorządowych w 2010 roku zamierzał ubiegać się o stanowisko radnego sejmiku województwa wielkopolskiego, jednak partii nie udało się tam zarejestrować list.

9 stycznia 2010 roku Konwentykl UPR po raz pierwszy w historii powołał na prezesa kobietę, dotychczasową I wiceprezes partii – Magdalenę Kocik[10], jednak część działaczy UPR zakwestionowała legalność Konwentyklu[11]. 17 lutego 2010 zwołali oni Konwentykl, na którym obrany na prezesa został Stanisław Żółtek[12]. We wrześniu 2010 roku sąd rejestrowy uznał wybór Magdaleny Kocik na prezesa partii za nieważny, pozostawiając w rejestrze jako prezesa Bolesława Witczaka[13]. Kolejny Konwentykl z 19 lutego 2011 roku wybrał w jego miejsce na prezesa Bartosza Józwiaka. W marcu 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie odrzucił wniosek o wpisanie Stanisława Żółtka do ewidencji jako prezesa partii[14]. 12 lipca tego samego roku jego apelacja została odrzucona przez warszawski sąd apelacyjny[15]. 12 września 2011 roku Sąd Okręgowy w Warszawie wpisał do ewidencji partii politycznych Bartosza Józwiaka jako prezesa UPR[16].

W 2014 roku Bolesław Witczak kandydował w wyborach samorządowych do sejmiku województwa wielkopolskiego z list Ruchu Narodowego[17], którego częścią stała się wcześniej UPR (pozostając odrębną partią).

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Od 1996 roku jest żonaty, ma synów Antoniego i Jana.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Bolesław Witczak nowym prezesem Unii Polityki Realnej. nczas.com, 8 czerwca 2008.
  2. UPR zainaugurował kampanię wyborczą. interia.pl, 9 maja 2009.
  3. Wybory do Parlamentu Europejskiego 2009 > Okręgi > Warszawa. pkw.gov.pl.
  4. a b Apel członka UPR z 20. letnim stażem do członków KNP. ruchwolnosci.pl, 25 września 2012.
  5. Bolesław Witczak: wynik UPR to nie jest klęska. bankier.pl, 8 czerwca 2009.
  6. Grzegorz Pustkowiak: Bezdroża UPR JK-M i KNP. fronda.pl.
  7. Adam Wawrzyniec: Bolesław Witczak do Korwin Mikkego: „Mimo wszystko dziękuję Panu”. nczas.com, 18 października 2009.
  8. a b Janusz Korwin-Mikke: Dlaczego wystąpiłem z UPR?. korwin-mikke.pl, 18 października 2009.
  9. Janusz Korwin-Mikke: Witczak pozostał prezesem UPR. korwin-mikke.pl, 22 listopada 2009.
  10. Magdalena Kocik nowym prezesem UPR!. upr.org.pl, 10 stycznia 2010.
  11. Krzysztof Pawlak: Próba operetkowego puczu w Unii Polityki Realnej. asme.pl, 10 stycznia 2010.
  12. Protokół z posiedzenia Konwentyklu Unii Polityki Realnej w dniu 17 lutego 2010 r.. jurewicz.org.pl.
  13. Adam Wawrzyniec: Bałagan (prawny) w UPR. nczas.home.pl, 29 września 2010.
  14. Unia Polityki Realnej jest jedna!. upr.org.pl, 31 marca 2011.
  15. Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie. upr.org.pl, 12 lipca 2011.
  16. Postanowienie Sądu Okręgowego w Warszawie. upr.org.pl, 12 września 2011.
  17. Profil na portalu wyborysamorzadowe2014.pl.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]