Wikipedysta:Podlaski chan/Bitwa pod Baliqiao
| II wojna opiumowa | |||
 Bitwa na moście Baliqiao | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Brytyjczyków i Francuzów, upadek Pekinu | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Baliqiao - ostatnie starcie w czasie II wojny opiumowej, stoczona pomiędzy armią brytyjsko-francuską dowodzoną przez generałów Jamesa Hope'a Granta i Charlesa Montaubana, a armią chińską gen. Sengge Rinchena. Bitwa zakończyła się zwycięstwem sił angielsko-francuskich.
1 sierpnia 1860 roku wojska brytyjskie i francuskie wylądowały na północ od ujścia Hai He, koło Beitang, po czym 21 sierpnia zaatakowały i przy wsparciu okrętów zdobyły od lądu forty Dagu. Następnego dnia wojska sojusznicze zajęły Tianjin[2]. 21 września dotarły do znajdującego się na przedmieściach Pekinu mostu Baliqiao i zastały tam liczącą 30000 żołnierzy armię chińską. Siły sojuszu liczyły ok. 10 tys. ludzi, były dobrze wyszkolone i uzbrojone w doskonałe karabiny kapiszonowe. Archaiczna armia chińska była w większości uzbrojona w broń białą, nie mając prawie w ogóle muszkietów, a jedynie kilkanaście dział.[potrzebny przypis]
Siły angielsko francuskie uszykowały się do bitwy po czym ruszyły w kierunku mostu. Sengge Rinchen nie zastosował żadnej specjalnej strategii. Po prostu rzucał kolejne fale Chińczyków do ataku. Pierwsza fala została rozbita, kolejne spotykało to samo. Brytyjczycy i Francuzi szli po trupach wrogów, eliminując kolejnych żołnierzy cesarskich i zdobywając działa. Skuteczna była również artyleria sojuszu, której ogień skutecznie wspierał atakujących. Po kilku godzinach zajęli most, będąc atakowani po obu stronach i na samym moście. Na koniec Rinchen rzucił do ataku doborową jazdę mongolską. Po kilku szarżach została zdziesiątkowana podobnie jak cała armia[3].
O zmierzchu ataki ustały. {{[4]Armia chińska straciła ok. 25000 ludzi. Straty brytyjsko-francuskie wyniosły ok. 90}}. Następstwem tej bitwy było wkroczenie 6 października wojsk sojuszu do cesarskiego miasta. Oporu praktycznie nie było, jednak po dotarciu do pałacu okazało się, że cesarz je opuścił. W następnych dniach miasto zostało splądrowane, a Pałac Letni spalony. 24 października zawarto pokój, w wyniku którego Chiny musiały otworzyć porty dla Europejczyków. Kupcy tych państw oraz USA uzyskali przywileje w handlu z Chinami. Dodatkowo Rosja, która nie brała udziału w II wojnie opiumowej, uzyskała sporne terytoria położone na lewym brzegu Amuru. Ponadto Wielka Brytania uzyskała południową część półwyspu Kowloon, a Chiny zobowiązały się do zapłacenia wysokiej kontrybucji. Tianjin został otwarty dla handlu, zaś w Pekinie, do tej pory zamkniętym dla cudzoziemców, otwarto ambasady zwycięskich państw. Misjonarze chrześcijańscy uzyskali też prawo do szerzenia religii i posiadania własności.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ R.G.Grant Leksykon 1001 bitew s.150 wydawnictwo Muza SA ISBN 978-83-7758-208-4
- ↑ Bruce A. Elleman: Modern Chinese Warfare, 1795-1989. London i New York: Routledge, 2001, s. 50. ISBN 978-0415214742.
- ↑ R.G.Grant Leksykon 1001 bitew s.150 wydawnictwo Muza SA ISBN 978-83-7758-208-4
- ↑ R.G.Grant Leksykon 1001 bitew s.150 wydawnictwo Muza SA ISBN 978-83-7758-208-4
Kategoria:Bitwy w historii Chin Kategoria:Bitwy w historii Francji Kategoria:Bitwy w historii Wielkiej Brytanii