Wikipedysta:Pytek125/brudnopis/Ignacy Fonberg
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Profesor | |
Alma Mater | |
Profesura | |
Uczelnia |
Uniwersytet Wileński |
Okres zatrudn. |
1822 - 1859 |
Ignacy Fonberg (ur. 1 lutego 1801 w Bielsku Podlaskim, zm. 23 października 1891 w Kijowie) – polski chemik i doktor nauk medycznych.
Pochodzenie
[edytuj | edytuj kod]Ród Fonbergów wywodził się z Warmii i należał do klasy rzemieślniczej. Dziadek Ignacego trafił do Grodna w XVIII za sprawą podskarbiego nadwornego litewskiego Antoniego Tyzenhauza, który tworzył tam fabryki. Następnie rodzina osiadła w Białymstoku. Ojciec Ignacego był fabrykantem powozów i wyrobów żelaznych w Bielsku Podlaskim.
Edukacja
[edytuj | edytuj kod]Uczył się w polsko-niemieckiej szkole powszechnej, w 1817 roku kończył gimnazjum w Białymstoku. Studia odbył na wydziale matematyczno-fizycznym Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego. W tym czasie należał do wileńskiego Towarzystwa Szubrawców. W roku 1822 zastąpił na uczelni Jędrzeja Śniadeckiego, rozpoczynając pracę naukową i pedagogiczną. W 1826 roku otrzymał nominację na adiunkta, trzy lata później na profesora nadzwyczajnego. Po zlikwidowaniu Uniwersytetu Wileńskiego, został profesorem Akademii Medyczno-Chirurgicznej.
Kariera naukowa
[edytuj | edytuj kod]W 1842 roku został przeniesiony wraz z innymi kolegami na wydział lekarski Uniwersytetu w Kijowie. Stał się sławny dzięki organizowaniu otwartych wykładów publicznych, na których popularyzował nauki przyrodnicze, kursy dla lekarzy, farmaceutów i biologów.
W roku 1854 otrzymał najwyższy stopień naukowy – profesora zwyczajnego. W 1859 przeszedł na emeryturę. Jego odejście na emeryturę uczniowie uczcili wybitym z tej okazji medalem pamiątkowym,[1]
Dzięki zdobytej wiedzy z dziedziny chemii starał się ją wykorzystać w procesach technologicznych i produkcyjnych. Główne prace naukowe: „Wykład teorii gorzenia” (1821), Słownik wyrazów chemicznych, Wilno, 1825, „Chemia z zastosowaniem do sztuki i rzemiosł” (wyd. 1827–1829, 3 tomy), „Wykład nomenklatury Berzeliusza” (1828), „Wiadomość o cholerze i o sposobach oczyszczania powietrza w czasie panującej zarazy” (1830).[2]
Rodzina
[edytuj | edytuj kod]Jego żoną była Maria z domu Zawadzka, córką Józefa Zawadzkiego, znanego księgarza i wydawcy wileńskiego (m.in. publikował dzieła Adama Mickiewicza). Mieli trzech synów: Mateusza, znanego lekarza ze Szpitala Wolskiego w Warszawie, Włodzimierza i Emeryka.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Wykaz literatury uzupełniającej:
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kazimierz Zięborak "Z historii chemii – Prof. Ignacy Fonberg w 200 rocznicę urodzin" [w:] „Przemysł Chemiczny” nr 80/12 wyd. 2001 s.586-587
- ↑ Prace Ignacego Fonberga dostępne w Sieci (Katalog HINT)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wielka Ilustrowana Encyklopedia Gutenberga (1934–1939)
- Ilustrowana Encyklopedia Trzaski, Everta i Michalskiego (1924–1927)
- Wielka Encyklopedia Powszechna PWN (1962–1969)
Kategoria:Absolwenci i studenci Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego Kategoria:Ludzie urodzeni w Bielsku Podlaskim Kategoria:Pochowani na cmentarzu Bajkowa Kategoria:Polscy chemicy Kategoria:Polscy lekarze Kategoria:Wykładowcy Cesarskiego Uniwersytetu Kijowskiego Świętego Włodzimierza Kategoria:Wykładowcy Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego Kategoria:Urodzeni w 1801 Kategoria:Zmarli w 1891