Przejdź do zawartości

Wikipedysta:Wybielacz/Royal Rumble

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
 Osobny artykuł: Royal Rumble.


Royal Rumble
Pomysłodawca

Pat Patterson

Promocja

WWE

Brandy

Raw
SmackDown

Pierwsza gala

Royal Rumble (1988)

Przewodnie typy walk

Royal Rumble match

Royal Rumble jest cyklem gal pay-per-view profesjonalnego wrestlingu, którego gale są produkowane co styczeń przez federację WWE[1]. Główną atrakcją tego cyklu jest rodzaj battle royalu[2] nazywany Royal Rumble matchem. Pierwsza gala wyjątkowo nie była nadawana w systemie pay-per-view i była oryginalnie pokazywana w telewizji na kanale USA Network. Dodatkowo, w pierwszym w historii Royal Rumble matchu wystąpiło wyjątkowo dwudziestu wrestlerów. Podczas przyszłorocznej edycji wzięło udział tradycyjne trzydzieści osób. Cykl jest częścią "wielkiej czwórki" razem z WrestleManią, SummerSlam i Survivor Series[3]. Royal Rumble jest określane jako jedno z najbardziej popularnych gal pay-per-view w historii federacji[4].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Walka

[edytuj | edytuj kod]

Royal Rumble bazuje na klasycznym Battle Royal matchu, w którym kilkunastu wrestlerów eliminuje się poprzez wypchnięcie przeciwnika z ringu nad górną liną, gdzie obie stopy muszą dotknąć podłogi[1][2][5]. Zwycięzcą meczu jest ostatni wrestler, który sam pozostał w ringu[1][4].

Royal Rumble różni cię od klasycznego Battle Royalu tym, iż uczestnicy nie wchodzą do ringu w tym samym czasie, a "otrzymują" numerki, głównie poprzez loterię, która jest przeprowadzana przed galą[1]. W teorii, osoba z większym numerkiem na większe szanse na wygraną, gdyż wchodzi później do ringu. Mecz się rozpoczyna, gdy w ringu znajdują się wrestlerzy, którzy wylosowali numerki #1 i #2. Następnie przez cały okres trwania meczu wchodzi 28 kolejnych wrestlerów zgodnie omówionym odstępem czasowym, głównie co 90 sekund lub dwie minuty[1]. Pomysłodawcą tego formatu jest Pat Patterson[6]. Do dnia dzisiejszego, tylko czterech wrestlerów, którzy rozpoczynali pojedynek, wygrało Royal Rumble, a są to Shawn Michaels, Vince McMahon, Chris Benoit oraz Rey Mysterio. Szczęśliwym numerkiem, przy którym wygrało najwięcej wrestlerów, jest numerek 27. Alberto Del Rio wygrał jedyny 40-osobowy Royal Rumble match.

Royal Rumble match z 2010 roku.

W 2000, The Rock został uznany za zwycięzcę na potrzeby storyline'u. Później się okazało, iż jego stopa dotknęła podłogi przed eliminacją ostatniej osoby, jaką był Big Show. Na gali No Way Out odbyła się walka pomiędzy tą dwójką, gdzie zwycięzca miał otrzymać pojedynek o WWF Championship na WrestleManii 2000 przeciwko panującemu mistrzowi, Triple H'owi. Big Show zwyciężył tę walkę z pomocą Shane'a McMahona. W marcu, Rock pokonał Big Showa w kolejnym rewanżu na tygodniówce Raw z pomocą Vince'a McMahona, który zagwarantował mu title shot i przemianował mecz z WrestleManii na triple threat, który później został zmieniony w Fatal-4 Way z udziałem czterech osób (Linda McMahon dołączyła Micka Foley'a do walki).

Chociaż większość eliminacji jest spowodowana przez aktywnych uczestników, zdarzały się również inne rodzaje eliminacji, które są legalne, w tym osobiste eliminacje (np. André the Giant uciekający z ringu po zobaczeniu węża w 1989, Kane eliminujący samego siebie w 1999, Drew Carey wychodzący z ringu w 2001; jednakże w 1992, eliminacja Randy'ego Savage'a przez siebie nie została uznana i powrócił do walki) i eliminacje przez wcześniej wyeliminowanych uczestników (np. The Undertaker eliminujący Mavena w 2002 czy też Kurt Angle eliminujący Shawna Michaelsa w 2005). Dodatkowo, jeśli kontuzjowany wrestler zostanie zabrany przez sztab medyczny, może powrócić do walki do czasu zakończenia pojedynku (np. Steve Austin w 1999), lecz jeśli mecz zakończy się bez kontuzjowanego wrestlera, zostanie on uznany za wyeliminowanego (np. Scotty 2 Hotty w 2005).

Nagrodą za wygranie Royal Rumble z 1992 był WWF Championship[7]. Począwszy od 1993, tradycją stało się to, iż zwycięzca ma gwarantowaną walkę o WWE World Championship na WrestleManii[8]. W 2002 utworzono World Heavyweight Championship, przez co od 2003 do 2013 zwycięzca mógł wybrać czy chce walczyć o tytuł WHC czy o tytuł WWE[8]. Wraz z przywróceniem ECW World Championship w środku 2006, tytuł stał się trzecim wyborem[9]. Od 2001 do 2007, każdemu zwycięzcy Royal Rumble matchu udało się zdobyć tytuł na WrestleManii[10]. Po wygraniu Royal Rumble matchu z 2008, John Cena został jedynym zwycięzcą, który wybrał walkę o pas na innej gali (No Way Out 2008) niż WrestleMania[11]. Został również pierwszą osobą od 2000, która wygrała Royal Rumble match, ale przegrała późniejszą walkę o tytuł.

Zwycięzca Royal Rumble ma możliwość postawienia na szali swojej szansy na walkę o tytuł. Pierwszy raz tak się stało w 1996, gdy Shawn Michaels zaryzykował swój title shot na WrestleManię XII w meczu przeciwko Owenowi Hartowi na gali In Your House 6. Drugi raz tak się zdarzyło w 1999, gdzie Stone Cold Steve Austin zaoferował poddanie swojej szansy na tytuł dla Big Boss Mana. Oryginalnie, Austin został wyeliminowany jako ostatni, lecz zwycięzca Vince McMahon sam zrezygnował z walki o tytuł i zdecydował, że jeśli da radę pokonać Austina w steel cage matchu na gali St. Valentine's Day Massacre: In Your House, to Boss Man będzie pretendentem. Austin wygrał i zagwarantował sobie walkę o tytuł. Trzeci raz był w 2002, gdy Kurt Angle przekonał Triple H'a do postawienia na szali jego walki o tytuł na WrestleManii X8 w walce na gali No Way Out, którą Angle wygrał. Jednakże, Triple H później pokonał Angle'a w rewanżu i odzyskał jego prawo do walki o tytuł. Kolejny raz wydarzyło się to w 2006, gdy Randy Orton przekonał Reya Mysterio do walki na gali No Way Out o prawo do walki o tytuł na WrestleManii 22, który Orton wygrał. Mysterio został jednak dodany do walki na WrestleManii, przemieniając ją w walkę trzech osób i wygrywając World Heavyweight Championship. 25 lutego 2013 na Raw, John Cena obronił prawo do walki o WWE Championship na WrestleManii 29, pokonując CM Punka. 22 lutego 2015 na gali Fastlane, Roman Reigns pokonał Daniela Bryana i obronił prawo do walki o WWE World Heavyweight Championship na WrestleManii 31.

W historii odbyło się siedem Royal Rumble matchów mających miejsce poza galą pay-per-view. Pierwszy miał miejsce 17 stycznia 1994 w Madison Square Garden, gdzie Owen Hart wyelinował jako ostatniego Fatu. Drugi miał miejsce na gali typu house show w Osaka Castle Hall 9 maja 1994, gdzie The Undertaker jako ostatniego wyeliminował Bam Bam Bigelowa. Trzecia walka odbyła się na tygodniówce Raw is War w 1998, gdzie w 10-Tag Team Royal Rumble wyszli zwycięsko Kane i Mankind. Czwarty odbył się na rok później na Raw is War i był znany jako Corporate Rumble, gdzie Chyna wyeliminowała jako ostatniego Vince'a McMahona i otrzymała numerek 30. w tegorocznym Royal Rumble matchu. Piąty odbył się na tygodniówce Smackdown! w 2004, gdzie Eddie Guerrero zwyciężył eliminując jako ostatniego Kurta Angle, otrzymując prawo do walki z Brockiem Lesnarem na gali No Way Out o WWE Championship. Szósty odbył się na tygodniówce Raw w 2008 – był to Mini Royal Rumble, w którym brały udziały karły, a zwyciężył go Hornswoggle. Siódmy miał miejsce na Raw w 2011; jego zwycięzcą został Jerry Lawler, który wyeliminował jako ostatniego Sheamusa i otrzymał prawo do walki z The Mizem o WWE Championship na gali Elimination Chamber.

Gala

[edytuj | edytuj kod]

Royal Rumble jest galą pay-per-view która zawiera Royal Rumble match, walki o tytuły oraz różne inne rodzaje pojedynków. Pierwsze Royal Rumble miało miejsce 24 stycznia 1988 i było transmitowane na żywo na USA Network[12]. Od następnego roku, każda gala była transmitowana w systemie pay-per-view[13]. Royal Rumble jest częścią "wielkiej czwórki" gal pay-per-view federacji, wraz z WrestleManią, SummerSlam oraz Survivor Series[14].

Royal Rumble match jest najczęściej walką wieczoru, lecz pojawiały się wyjątki, a były to edycje gal z 1988, 1996, 1997, 1998, 2006 i 2013 roku[15]. Przez to, iż czas trwania Royal Rumble matchu jest długi (trwają około godziny), gale z tego cyklu posiadają mniejszą liczbę walk niż zwykle, najczęściej poniżej sześciu meczów.

W pierwszym Royal Rumble matchu brało udział jedynie dwudziestu wrestlerów[16], a także określany był "Rumble Royale"[12]. Trwało ono w przybliżeniu trzydzieści trzy minuty, a sama gala trwała tylko dwie godziny[10].

Wraz z podziałem WWE na brandy w 2002, w walkach od 2003 do 2006 roku brało udział 15 wrestlerów z rosteru Raw i 15 wrestlerów z rosteru Smackdown. Na gali w 2003, zwycięzca miał gwarantowaną walkę o tytuł z brandu do którego należał[17]. Począwszy od 2004, zwycięzca mógł również wybrać walkę o tytuł z drugiego brandu[8]. Dla przykładu, członek SmackDown Chris Benoit wybrał walkę o World Heavyweight Championship z Raw, tym samym przenosząc się do tego rosteru[8]. Od 2007 do 2010, w walce brali udział również uczestnicy rosteru ECW, a zwycięzca mógł również wybrać walkę o ECW World Championship[9]. Od kiedy wrestlerzy ECW zaczęli brać udział w meczu, zniesiono zasadę podziału równej liczby uczestników w walce[18].

Gala Royal Rumble z 2008 była pierwszą galą pay-per-view od WWE emitowaną w high-definition[19]. Royal Rumble match z 2011 roku był jedynym, w którym brało udział 40 wrestlerów zamiast tradycyjnych 30[20].

1992 Royal Rumble match był pierwszym, w którym na szali było WWF Championship, w porównaniu do tradycyjnego title matchu na WrestleManii, którego koncept zapoczątkowano od następnego roku. W 2016, Royal Rumble match ponownie odbył się o WWE World Heavyweight Championship, kiedy to 4 stycznia 2016 na tygodniówce Raw, Vince McMahon ogłosił, iż panujący mistrz Roman Reigns będzie bronił mistrzostwa w owej walce[21].

Lista gal i zwycięzców

[edytuj | edytuj kod]
Lista gal i zwycięzców Royal Rumble W Royal Rumble matchu z 1988 brało udział 20 wrestlerów, zaś w Royal Rumble matchu z 2011 brało udział 40 wrestlerów
Nr Gala Lokalizacja Arena Zwycięzca Nr.
wejściowy 		Odn. Walka wieczoru
1 Royal Rumble (1988)
24 stycznia 1988 		Hamilton, Ontario Copps Coliseum Jim Duggan 13 [22][23] The Islanders (Haku i Tama) vs. The Young Stallions (Paul Roma i Jim Powers) w two out of three falls matchu
2 Royal Rumble (1989)
15 stycznia 1989 		Houston, Teksas The Summit Big John Studd 27 [24][25] 30-man Royal Rumble match
3 Royal Rumble (1990)
21 stycznia 1990 		Orlando, Floryda Orlando Arena Hulk Hogan 25 [26][27] 30-man Royal Rumble match
4 Royal Rumble (1991)
19 stycznia 1991 		Miami, Floryda Miami Arena 24 [28][29] 30-man Royal Rumble match
5 Royal Rumble (1992)
19 stycznia 1992 		Albany, Nowy Jork Knickerbocker Arena Ric Flair 3 [30][31] 30-man Royal Rumble match o zwakotowany WWF Championship
6 Royal Rumble (1993)
24 stycznia 1993 		Sacramento, Kalifornia ARCO Arena Yokozuna 27 [32][33] 30-man Royal Rumble match
7 Royal Rumble (1994)
23 stycznia 1994 		Providence, Rhode Island Providence Civic Center Bret Hart
Lex Luger 		27
23 		[34][35] 30-man Royal Rumble match
8 Royal Rumble (1995)
22 stycznia 1995 		Tampa, Floryda USF Sun Dome Shawn Michaels 1 [36][37] 30-man Royal Rumble match
9 Royal Rumble (1996)
21 stycznia 1996 		Fresno, Kalifornia Selland Arena 18 [38][39] Bret Hart (c) vs. The Undertaker o WWF Championship
10 Royal Rumble (1997)
19 stycznia 1997 		San Antonio, Teksas Alamodome Stone Cold Steve Austin 5 [40][41] Sycho Sid (c) vs. Shawn Michaels o WWF Championship
11 Royal Rumble (1998)
18 stycznia 1998 		San Jose, Kalifornia San Jose Arena 24 [42][43][44] Shawn Michaels (c) vs. The Undertaker w Casket matchu o WWF Championship
12 Royal Rumble (1999)
24 stycznia 1999 		Anaheim, Kalifornia Arrowhead Pond Vince McMahon 2 [45][46][47] 30-man Royal Rumble match
13 Royal Rumble (2000)
23 stycznia 2000 		New York City, Nowy Jork Madison Square Garden The Rock 24 [48][49][50] 30-man Royal Rumble match
14 Royal Rumble (2001)
21 stycznia 2001 		Nowy Orlean, Luizjana New Orleans Arena Stone Cold Steve Austin 27 [51][52][53] 30-man Royal Rumble match
15 Royal Rumble (2002)
20 stycznia 2002 		Atlanta, Georgia Philips Arena Triple H 22 [54][55][56] 30-man Royal Rumble match
16 Royal Rumble (2003)
19 stycznia 2003 		Boston, Massachusetts Fleet Center Brock Lesnar 29 [57][58] 30-man Royal Rumble match
17 Royal Rumble (2004)
25 stycznia 2004 		Filadelfia, Pensylwania Wachovia Center Chris Benoit 1 [59][60][61] 30-man Royal Rumble match
18 Royal Rumble (2005)
30 stycznia 2005 		Fresno, Kalifornia Save Mart Center Batista 28 [62][63][64] 30-man Royal Rumble match
19 Royal Rumble (2006)
29 stycznia 2006 		Miami, Floryda American Airlines Arena Rey Mysterio 2 [65][66][67] Kurt Angle (c) vs. Mark Henry o World Heavyweight Championship
20 Royal Rumble (2007)
28 stycznia 2007 		San Antonio, Teksas AT&T Center The Undertaker 30 [68][69][70] 30-man Royal Rumble match
21 Royal Rumble (2008)
27 stycznia 2008 		New York City, Nowy Jork Madison Square Garden John Cena 30 [71][72][73] 30-man Royal Rumble match
22 Royal Rumble (2009)
25 stycznia 2009 		Detroit, Michigan Joe Louis Arena Randy Orton 8 [74][75] 30-man Royal Rumble match
23 Royal Rumble (2010)
31 stycznia 2010 		Atlanta, Georgia Philips Arena Edge 29 [76][77] 30-man Royal Rumble match
24 Royal Rumble (2011)
30 stycznia 2011 		Boston, Massachusetts TD Garden Alberto Del Rio 38 [78] 40-man Royal Rumble match
25 Royal Rumble (2012)
29 stycznia 2012 		St. Louis, Missouri Scottrade Center Sheamus 22 [79][80][81] 30-man Royal Rumble match
26 Royal Rumble (2013)
27 stycznia 2013 		Phoenix, Arizona US Airways Center John Cena 19 [82][83][84] CM Punk (c) vs. The Rock o WWE Championship
27 Royal Rumble (2014)
26 stycznia 2014 		Pittsburgh, Pensylwania Consol Energy Center Batista 28 [85][86] 30-man Royal Rumble match
28 Royal Rumble (2015)
25 stycznia 2015 		Filadelfia, Pensylwania Wells Fargo Center Roman Reigns 19 [87] 30-man Royal Rumble match
29 Royal Rumble (2016)
24 stycznia 2016 		Orlando, Floryda Amway Center Triple H 30 [88][89] 30-man Royal Rumble match o WWE World Heavyweight Championship

Walki o tytuły na WrestleManii zwycięzców Royal Rumble

[edytuj | edytuj kod]
Tytuł Wygrane Przegrane
WWF/WWE World Heavyweight Championship 8 7
World Heavyweight Championship 5 2
Razem 13 9
Zwycięzca Gala Rok Walka o tytuł
1 Yokozuna WrestleMania IX 1993 Yokozuna pokonał Breta Harta o WWF Championship, lecz stracił tytuł tej samej nocy w meczu przeciwko Hulkowi Hoganowi.
2 Lex Luger WrestleMania X 1994 Luger przegrał przez dyskwalifikację z Yokozuną o WWF Championship.
2 Bret Hart WrestleMania X 1994 Hart pokonał Yokozunę i zdobył WWF Championship.
3 Shawn Michaels WrestleMania XI 1995 Michaels przegrał walkę z Dieselem o WWF Championship.
4 Shawn Michaels WrestleMania XII 1996 Michaels pokonał Breta Harta w 60-minutowym Iron Man matchu (1:56 min. dodatkowego czasu) o WWF Championship.
5 Steve Austin WrestleMania 13 1997 Na tygodniówce Raw po Royal Rumble, prezydent WWF Gorilla Monsoon zadeklarował, że Austin nie otrzyma title shota poprzez wtargnięcie do ringu po tym jak został wyeliminowany, czego sędziowie nie zauważyli. Podpisany został kontrakt na czteroosobową eliminacyjną walkę na gali In Your House: Final Four, gdzie Austin miał zmierzyć się z Bretem Hartem, Vaderem i The Undertakerem. Zwycięzca miał otrzymać title shota na WrestleManię, lecz Shawn Michaels zwakował WWF Championship trzy dni przed galą, więc w walce na gali postawiono na szali ów tytuł, który zdobył ostatecznie Bret Hart. Dzień później na Raw, Bret Hart stracił tytuł na rzecz Sycho Sida, a ostatecznie na WrestleManii o mistrzostwo zawalczyli Sycho Sid i The Undertaker.
6 Steve Austin WrestleMania XIV 1998 Austin pokonał Shawna Michaelsa i zdobył WWF Championship.
7 Vince McMahon WrestleMania XV 1999 Następnej nocy na tygodniówce Raw is War, Vince McMahon poinformował, iż rezygnuje z title shota na walkę z WWF Championem, The Rockiem. Tuż po tym, komisarz Shawn Michaels powiedział, że jeśli zwycięzca nie jest w stanie walczyć na WrestleManii, to title shota otrzymuje ostatnia wyeliminowana osoba z Royal Rumble matchu (w tym wypadku Steve Austin). Austin zawalczył z McMahonem w steel cage matchu na gali St. Valentine's Day Massacre: In Your House z warunkiem, że jeśli McMahon wygra, Austin nigdy więcej nie otrzyma szansy na walkę o tytuł. Austin wygrał poprzez ucieczkę z klatki po tym jak debiutujący Paul Wight wyrzucił Austina ze stalowej klatki, niszcząc ją. Austin pokonał The Rocka w walce o WWF Championship.
8 The Rock WrestleMania 2000 2000 Nagranie video pokazało, że stopa Rocka dotknęła podłogi przed wyeliminowaniem ostatniej osoby, Big Showa. Po próbach zdobycia praw do walki o tytuł, ostatecznie The Rock i Big Show zostali dodani do walki wieczoru wraz z Mickiem Foley'em w walce z Triple H'em. Triple H obronił WWF Championship w four corner elimination matchu.
9 Steve Austin WrestleMania X-Seven 2001 Austin pokonał The Rocka w No Disqualification matchu o WWF Championship.
10 Triple H WrestleMania X8 2002 Triple H pokonał Chrisa Jericho o Undisputed WWF Championship.
11 Brock Lesnar WrestleMania XIX 2003 Lesnar pokonał Kurta Angle o WWE Championship.
12 Chris Benoit WrestleMania XX 2004 Benoit wygrał Rumble jako członek rosteru SmackDown, lecz został przeniesiony na Raw by zawalczyć o World Heavyweight Championship.
Benoit pokonał Triple H'a (c) i Shawna Michaelsa w [[triple threat matchu o World Heavyweight Championship.
13 Batista WrestleMania 21 2005 Batista pokonał Triple H'a w walce o World Heavyweight Championship.
14 Rey Mysterio WrestleMania 22 2006 Mysterio stracił title shota na rzecz Randy'ego Ortona na gali No Way Out. Generalny Menadżer SmackDown Teddy Long dodał później Mysterio do walki o World Heavyweight Championship na WrestleManii, zmieniając walkę na triple threat match. Na WrestleManii 22, Mysterio pokonał Kurta Angle (c) i Ortona zdobywając tytuł.
15 The Undertaker WrestleMania 23 2007 Undertaker pokonał Batistę w walce o World Heavyweight Championship.
16 John Cena No Way Out
WrestleMania XXIV 		2008 Cena wykorzystał szansę na WWE Championship na gali No Way Out przeciwko Randy'emu Ortonowi. Orton obronił mistrzostwo dyskwalifikując siebie.
Na WrestleManii XXIV odbył się Triple Threat match, w którym dodatkowo wziął udział Triple H. Orton obronił tytuł.
17 Randy Orton WrestleMania XXV 2009 Orton przegrał z Triple H'em w walce o WWE Championship.
18 Edge WrestleMania XXVI 2010 Edge przegrał z Chrisem Jericho w meczu o World Heavyweight Championship.
19 Alberto Del Rio WrestleMania XXVII 2011 Del Rio przegrał z Edgem w walce o World Heavyweight Championship.
20 Sheamus WrestleMania XXVIII 2012 Sheamus pokonał Daniela Bryana i zdobył World Heavyweight Championship.
21 John Cena WrestleMania 29 2013 Cena pokonał The Rocka i zdobył WWE Championship.
22 Batista WrestleMania XXX 2014 Daniel Bryan pokonał Triple H'a na początku gali ze stypulacją, iż zwycięzca walki dołączy do walki wieczoru o WWE World Heavyweight Championship w triple threat matchu.
Bryan pokonał Randy'ego Ortona (c) i Batistę, zdobywając tytuł.
23 Roman Reigns WrestleMania 31 2015 Poprzez interwencję The Rocka w Royal Rumble matchu, The Authority zarządziło, by Reigns bronił title shota na gali Fastlane przeciwko Danielowi Bryanowi. Po pokonaniu Bryana na Fastlane, Reigns wziął udział w walce z Brockiem Lesnarem o WWE World Heavyweight Championship na WrestleManii 31. Podczas meczu, Rollins wykorzystał jego kontrakt Money in the Bank, przemieniając dwuosobową walkę pomiędzy Reignsem i Lesnarem w triple threat match. Rollins przypiął Reignsa i zdobył WWE World Heavyweight Championship.
24 Triple H WrestleMania 32 2016 Mr. McMahon zadecydował, aby Roman Reigns bronił WWE World Heavyweight Championship w Royal Rumble matchu, który wygrał Triple H, tym samym zdobywając tytuł. Na gali Fastlane, Reigns pokonał Deana Ambrose'a i Brocka Lesnara, stając się pretendentem do tytułu. Reigns pokonał Triple H'a o tytuł na WrestleManii 32.

Rekordy Royal Rumble

[edytuj | edytuj kod]

Najwięcej wygranych

[edytuj | edytuj kod]
Wrestler Liczba wygranych Lata
Steve Austin 3 1997, 1998, 2001
Hulk Hogan 2 1990, 1991
Shawn Michaels 1995, 1996
John Cena 2008, 2013
Batista 2005, 2014
Triple H 2002, 2016

Najdłuższy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]

Top 20 pojedynczych spędzonych najdłuższych czasów wrestlerów w pojedynczym Royal Rumble matchu. Stan na Royal Rumble z 2016.

Nr Wrestler Czas Rok
1 Rey Mysterio 1:02:12 2006[90]
2 Chris Benoit 1:01:35 2004[90]
3 Bob Backlund 1:01:10 1993[90]
4 Triple H 1:00:09 2006
5 Ric Flair 1:00:02 1992[90]
6 Roman Reigns 59:50 2016
7 Mr. McMahon 56:38 1999
7 Steve Austin 56:38 1999
9 Kane 53:46 2001
10 Rick Martel 52:17 1991[90]
11 The Rock 51:32 1998
12 Chris Jericho 50:50 2016
13 Triple H 49:55 2009
14 Dolph Ziggler 49:47 2013
15 Rey Mysterio 49:24 2009
16 CM Punk 49:11 2014
17 Seth Rollins 48:31 2014
18 Randy Orton 48:27 2009
19 Chris Jericho 47:53 2013
20 Chris Benoit 47:26 2005

(Notka: Pogrubienie oznacza zwycięzcę tegorocznego matchu.)

Największa liczba razy w 'ostatniej czwórce'

[edytuj | edytuj kod]

Lista wrestlerów, którzy byli w 'ostatniej czwórce' przynajmniej trzy lub więcej razy. Stan na Royal Rumble z 2016.

Nr Wrestler Liczba Lata
1 Triple H 5 2002, 2006, 2008, 2009, 2016
2 Randy Orton 5 2006, 2007, 2009, 2011, 2012
3 Steve Austin 5 1997, 1998, 1999, 2001, 2002
4 Shawn Michaels 5 1994, 1995, 1996, 2007, 2010
5 Kane 5 2000, 2001, 2003, 2008, 2015
6 Batista 5 2003, 2005, 2008, 2010, 2014
7 John Cena 4 2005, 2008, 2010, 2013
8 Big Show 4 2000, 2004, 2012, 2015
9 Sheamus 4 2012, 2013, 2014, 2016
10 The Undertaker 3 1997, 2003, 2007
11 Roman Reigns 3 2014, 2015, 2016
12 The Rock 3 1998, 2000, 2001
13 Hulk Hogan 3 1990, 1991, 1992
14 Edge 3 2005, 2007, 2010
15 Davey Boy Smith 3 1991, 1995, 1996

Najdłuższy spędzony czas we wszystkich Royal Rumbles

[edytuj | edytuj kod]

Wyświetleni są tylko wrestlerzy, którzy spędzili więcej niż 3 godziny. Stan na Royal Rumble z 2016.

Wrestler Czas
Triple H 3:59:37[91]
Chris Jericho 3:55:59
Shawn Michaels 3:42:30[91]
Kane 3:38:46
Rey Mysterio 3:20:01
Cody Rhodes/Stardust 3:08:30

Najkrótszy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble

[edytuj | edytuj kod]

Wyświetleni są tylko wrestlerzy, którzy spędzili 10 lub mniej sekund w pojedynczym Rumble. Stan na Royal Rumble z 2016.

Wrestler Czas Rok
Santino Marella 0:00:01 2009[90]
The Warlord 0:00:02 1989[90]
Mo 0:00:03 1995[90]
Owen Hart 0:00:03 1995[90]
Bushwhacker Luke 0:00:04 1991
Jerry Lawler 0:00:04 1997
Titus O'Neil 0:00:04 2015
The Godfather 0:00:05 2013[90]
Gillberg 0:00:07 1999
The Miz 0:00:07 2007
Montel Vontavious Porter 0:00:07 2010
Tazz 0:00:10 2001

Niewyeliminowani wrestlerzy

[edytuj | edytuj kod]

Na kilku galach, wrestlerzy brali udział w Rumble gdzie nie zostali wyeliminowani przez górną linę lub nie dotarli wcale do ringu, licząc ich czas jako 0 sekund. Było tak w różnych przypadkach:

  1. Royal Rumble z 1991, gdzie Randy Savage miał nr. 18, lecz się nigdy nie pojawił;
  2. Royal Rumble z 1994, gdzie Bastion Booger miał nr. 25, lecz się nigdy nie pojawił;
  3. Royal Rumble z 1998, gdzie Skull miał nr. 22, lecz się nigdy nie pojawił;
  4. Royal Rumble z 1999, gdzie Mosh miał nr. 11, lecz został zaatakowany przez Mabela;
  5. Royal Rumble z 2004, gdzie Spike Dudley miał nr. 13 i pojawił się, lecz zaatakował go Kane;
  6. Royal Rumble z 2005, gdzie Scotty 2 Hotty miał nr. 15 i pojawił się, lecz zaatakował go Muhammad Hassan;
  7. Royal Rumble z 2015, gdzie Curtis Axel miał nr. 6 i pojawił się, lecz zaatakował go Erick Rowan.

Największa liczba eliminacji w pojedynczym Royal Rumble

[edytuj | edytuj kod]

Topowi wrestlerzy z największą liczbą eliminacji w pojedynczym meczu. Pokazani są tylko wrestlerzy, którzy wyeliminowali min. siedem osób. Stan na Royal Rumble z 2016:

Wrestler Liczba eliminacji Rok
Roman Reigns 12 2014
Kane 11 2001[90][92]
Hulk Hogan 10 1989[90][93]
Stone Cold Steve Austin 10 1997[90][94]
Shawn Michaels 8 1995, 1996
Steve Austin 8 1999
Hulk Hogan 7 1991
Yokozuna 7 1993
Diesel 7 1994
Steve Austin 7 1998, 2002
Rikishi 7 2000
The Undertaker 7 2002
The Great Khali 7 2007
CM Punk 7 2011
John Cena 7 2011

Największa liczba eliminacji w Royal Rumble

[edytuj | edytuj kod]

Topowi wrestlerzy z największą liczbą eliminacji. Wyświetleni są tylko wrestlerzy, którzy wyeliminowali min. 17 osób. Stan na Royal Rumble z 2016:

Wrestler Liczba eliminacji Liczba udziałów w Royal Rumble
Isaac Yankem/New Diesel/Kane 44 19[90][95][96]
Shawn Michaels 39 12[97][98]
Stone Cold Steve Austin 36 6[90]
The Undertaker 35 10
Triple H 33 9
Big Show 31 11
Hulk Hogan 27 4
John Cena 22 7
Roman Reigns 22 3
Randy Orton 19 7
CM Punk 18 6
Edge 18 6
Batista 17 5

Największa liczba udziałów w Royal Rumble

[edytuj | edytuj kod]

Wyświetleni są tylko wrestlerzy, którzy pojawili się min. 7 razy. Stan na Royal Rumble z 2016:

Wrestler Liczba Pierwsze Rumble Ostatnie Rumble
Isaac Yankem/Fake Diesel/Kane 19 1996 2016
Shawn Michaels 12 1989 2010
Goldust 11 1997 2016
Big Show 2000 2016
The Undertaker 10 1991 2009
The Sultan/Fatu/Rikishi 1993 2004
Mabel/Viscera/Big Daddy V 9 1994 2008
Triple H 1996 2016
Mark Henry 1998 2016
Chris Jericho 2000 2016
K-Kwik/R-Truth 2001 2016
The Miz 2007 2016
Cody Rhodes/Stardust 2008 2016
Kofi Kingston 2009 2016
Dolph Ziggler 2009 2016
Papa Shango/The Godfather 8 1993 2013
Booker T 2002 2012
Shelton Benjamin 2003 2010
The Great Khali 2007 2014
Jake Roberts 1988 1997
Rick Martel 1989 1995
Owen Hart 1993 1999
Billy Gunn 7 1994 2004
Hardcore Holly 1994 2008
Matt Hardy 2001 2010
John Cena 2003 2013
Rey Mysterio 2003 2014
Randy Orton 2004 2013

Występy Div

[edytuj | edytuj kod]
Diva Liczba wystąpień
Chyna 2 (1999, 2000)[46][49]
Beth Phoenix 1 (2010)[77]
Kharma 1 (2012)

Dodatkowe Royal Rumble matche

[edytuj | edytuj kod]

WWE organizowało kilka Royal Rumble matchów poza samą galą Royal Rumble. Pierwszy telewizyjny typ walki miał miejsce 15 czerwca 1998 i było jedynym Tag Team Royal Rumble matchem, w którym zwycięzcy mieli gwarantowanego title shota na tytuły WWF Tag Team Championship dzierżone przez New Age Outlaws, a wygrali je Kane i Mankind. 11 stycznia 1999, Chyna wygrała "The Corporate" Royal Rumble, w którym brali udział członkowie ugrupowań The Corporation i D-Generation X; Chyna wyeliminowała Mr. McMahona jako ostatniego. 29 stycznia 2004, generalny menadżer Smackdown Paul Heyman wyznaczył Smackdown 15-osobowy Royal Rumble match do wyłonienia pretendenta dla Brocka Lesnara o WWE Championship na gali No Way Out, które wygrał Eddie Guerrero. 14 stycznia 2008, Mr. McMahon zabookował "mini-Royal Rumble", w którym wzięli udział karłowi wrestlerzy. Hornswoggle wygrał ów pojedynek. 31 stycznia 2011, anonimowy generalny menadżer Raw wyznaczył Raw Royal Rumble do wyłonienia pretendenta do WWE Championship należącego do The Miza na gali Elimation Chamber. Jerry Lawler wygrał ów pojedynek.

Ponadto, w 1994, WWE zorganizowało dwa Royal Rumble matche, które nigdy nie zostały wyemitowane w telewizji. Pierwszą walkę, 30-osobowy Royal Rumble match wygrał Owen Hart. Drugi, tym razem 18-osobowy Royal Rumble match, który miał miejsce w Osace w Japonii zwyciężył The Undertaker[99].

List of Royal Rumble dates, venues and winners
Gala Data Lokalizacja Arena Zwycięzca Odn. Notka
1 1994 NYC Royal Rumble 17 stycznia 1994 Nowy Jork Madison Square Garden Owen Hart [99] 30-man Royal Rumble
2 House show 9 maja 1994 Osaka, Japonia Castle Hall The Undertaker [99] 18-man Royal Rumble
3 Raw 15 czerwca 1998 San Antonio, Teksas Freeman Coliseum Kane i Mankind [99] 10-Tag Team Royal Rumble
4 Raw 11 stycznia 1999 Houston, Teksas Compaq Center Chyna [99] Corporate Rumble
5 SmackDown 29 stycznia 2004 Waszyngton MCI Center Eddie Guerrero [100] 15-man SmackDown! Royal Rumble
6 Raw 14 stycznia 2008 Mobile, Alabama Alabama Civic Center Hornswoggle [101] Mini Royal Rumble; wszyscy uczestnicy byli karłami
7 Raw 31 stycznia 2011 Providence, Rhode Island Dunkin' Donuts Center Jerry Lawler [102] 7-man Raw Royal Rumble

Wydania video

[edytuj | edytuj kod]

W marcu 2007, WWE wydało kompletny DVD set box nazwany Royal Rumble: The Complete Anthology, który zawierał każdą galę Royal Rumble (do edycji z 2007 roku)[103].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Specialty Matches: Royal Rumble. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  2. ↑ a b Jon Waldman: Statistical survival – breaking down the Royal Rumble. SLAM! Wrestling. [dostęp 2007-12-09].
  3. ↑ Ian Hamilton. Wrestling's Sinking Ship: What Happens to an Industry Without Competition (p.160)
  4. ↑ a b Dale Plummer and Nick Tylwalk: Mysterio claims Rumble; Cena reigns again. SLAM! Wrestling, 2006-01-30. [dostęp 2007-12-09].
  5. ↑ Specialty Matches: Battle Royal. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  6. ↑ Hall of Fame: Pat Patterson. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  7. ↑ Royal Rumble 1992: Main Event. WWE.
  8. ↑ a b c d Eric Cohen: The Fate of the Royal Rumble Winner. About.com, 2007-04-25. [dostęp 2007-12-09].
  9. ↑ a b Brett Hoffman: Tickets punched for WrestleMania. WWE, 2007-02-05. [dostęp 2007-12-05].
  10. ↑ a b Royal Rumble: Facts & Figures. WWE. [dostęp 2007-12-30].
  11. ↑ Randy Orton vs. John Cena (WWE Championship match): A battle for redemption with 'Mania implications. WWE, 2008-01-28. [dostęp 2008-01-28].
  12. ↑ a b Ric Flair. Ric Flair: To Be the Man (p.161)
  13. ↑ Royal Rumble results. ProWrestlingHistory.com. [dostęp 2007-12-05].
  14. ↑ Brian Shields. Main Event: WWE in the Raging 80s (p.166)
  15. ↑ Dale Plummer and Nick Tylwalk: Old guard dominates Rumble. SLAM! Wrestling, 2007-01-29. [dostęp 2007-12-09].
  16. ↑ Royal Rumble 1988: Main Event. WWE.
  17. ↑ John Powell: Benoit wins the 'Rumble'. SLAM! Wrestling, 2004-01-26. [dostęp 2007-12-23].
  18. ↑ Louie Dee: A Phenom-enal Rumble. WWE, 2007-01-28. [dostęp 2007-12-05].
  19. ↑ Cory Clayton: How do I get WWE HD on my HDTV. WWE. [dostęp 2008-01-20].
  20. ↑ Royal Rumble 2011. WWE. [dostęp 2014-01-01].
  21. ↑ The 2016 Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2015-12-27].
  22. ↑ Royal Rumble 1988 Results. [dostęp 2009-07-08].
  23. ↑ Royal Rumble 1988 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  24. ↑ Royal Rumble 1989 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  25. ↑ Royal Rumble 1989 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  26. ↑ Royal Rumble 1990 Results. [dostęp 2009-07-08].
  27. ↑ Royal Rumble 1990 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  28. ↑ Royal Rumble 1991 Results. [dostęp 2009-07-08].
  29. ↑ Royal Rumble 1991 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  30. ↑ Royal Rumble 1992 Results. [dostęp 2009-07-08].
  31. ↑ Royal Rumble 1992 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  32. ↑ Royal Rumble 1993 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  33. ↑ Royal Rumble 1993 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  34. ↑ Royal Rumble 1994 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  35. ↑ Royal Rumble 1994 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  36. ↑ Royal Rumble 1995 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  37. ↑ Royal Rumble 1995 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  38. ↑ Royal Rumble 1996 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  39. ↑ Royal Rumble 1996 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  40. ↑ Royal Rumble 1997 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  41. ↑ Royal Rumble 1997 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  42. ↑ Royal Rumble 1998 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  43. ↑ Royal Rumble 1998 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  44. ↑ John Powell: Austin wins predictable Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-19. [dostęp 2009-07-10].
  45. ↑ Royal Rumble 1999 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  46. ↑ a b Royal Rumble 1999 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  47. ↑ Chris Gramlich: Morrison wins Rumble, Rock champ again. SLAM! Sports, 1998-01-25. [dostęp 2009-07-10].
  48. ↑ Royal Rumble 2000 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  49. ↑ a b Royal Rumble 2000 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  50. ↑ John Powell: Rocky wins the Rumble, A bloody Triple H defeats Cactus Jack. SLAM! Sports, 1998-01-24. [dostęp 2009-07-10].
  51. ↑ Royal Rumble 2001 Results. [dostęp 2009-07-08].
  52. ↑ Royal Rumble 2001 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  53. ↑ John Powell: Surprises dominate Rumble 2001. SLAM! Sports, 1998-01-22. [dostęp 2009-07-10].
  54. ↑ Royal Rumble 2002 Results. [dostęp 2009-07-08].
  55. ↑ Royal Rumble 2002 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  56. ↑ John Powell: Rumble 2002 stumbles, Triple H wins WrestleMania spot. SLAM! Sports, 1998-01-21. [dostęp 2009-07-10].
  57. ↑ Royal Rumble 2003 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  58. ↑ Royal Rumble 2003 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  59. ↑ Royal Rumble 2004 Results. [dostęp 2009-07-08].
  60. ↑ Royal Rumble 2004 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  61. ↑ John Powell: Benoit wins the 'Rumble'. SLAM! Sports, 1998-01-26. [dostęp 2009-07-10].
  62. ↑ Royal Rumble 2005 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  63. ↑ Royal Rumble 2005 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  64. ↑ Dale Plummer: Batista claims the Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-31.
  65. ↑ Royal Rumble 2006 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  66. ↑ Royal Rumble 2006 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  67. ↑ Dale Plummer: Mysterio claims Rumble; Cena reigns again. SLAM! Sports, 1998-01-30. [dostęp 2009-07-10].
  68. ↑ Royal Rumble 2007 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  69. ↑ Royal Rumble 2007 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  70. ↑ Dale Plummer: Old guard dominates Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-28. [dostęp 2009-07-10].
  71. ↑ Royal Rumble 2008 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  72. ↑ Royal Rumble 2008 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment.
  73. ↑ Dale Plummer: Cena wins Rumble in surprise return. SLAM! Sports, 1998-01-28. [dostęp 2009-07-10].
  74. ↑ Royal Rumble 2009 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  75. ↑ Royal Rumble 2009 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  76. ↑ Royal Rumble 2010 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  77. ↑ a b Royal Rumble 2010 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  78. ↑ Steve Gerweck: Upcoming dates for WWE PPV events in 2011. WrestleView, 2010-07-27. [dostęp 2010-07-28].
  79. ↑ WWE presents Royal Rumble, 01-29-2012. WWE, 2011-12-11. [dostęp 2011-12-11].
  80. ↑ Ryan Murphy: Sheamus won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE, 2012-01-29. [dostęp 2013-09-29].
  81. ↑ Kevin Powers: WWE Champion CM Punk def. Dolph Ziggler (Special Guest Referee John Laurinaitis). WWE, 2012-01-29. [dostęp 2013-09-29].
  82. ↑ Royal Rumble 2013 results. WWE, 2013-01-28. [dostęp 2013-09-29].
  83. ↑ John Cena won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE, 2013-01-27. [dostęp 2013-09-29].
  84. ↑ John Clapp: The Rock def. WWE Champion CM Punk. WWE, 2013-01-27. [dostęp 2013-09-29].
  85. ↑ Batista won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2014-01-27].
  86. ↑ Royal Rumble 2014 results. [dostęp 2014-11-10].
  87. ↑ Royal Rumble (2015)#Wyniki walk
  88. ↑ Marc Middleton: WWE Reveals Details On The 2016 Royal Rumble And Fastlane Pay-Per-Views. [dostęp 2015-06-09].
  89. ↑ Ryan Murphy: Triple H won the 2016 Royal Rumble Match for the WWE World Heavyweight Championship. WWE. [dostęp 2016-01-25].
  90. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Royal Rumble Statistics and Facts. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-04].
  91. ↑ a b Royal Rumble Statistics and Facts. Smark Out Moment.
  92. ↑ Royal Rumble 2001. WWE.
  93. ↑ Royal Rumble 1989. WWE. [dostęp 2010-02-10].
  94. ↑ Royal Rumble 1997. WWE.
  95. ↑ Royal Rumble 2011. www.mondaynightwarriors.com. [dostęp 2010-02-10].
  96. ↑ The 30 Best Rumbers ever #1 Shawn Michaels.
  97. ↑ Waldman, Jon: The Royal Rumble stat pack. SLAM! Wrestling, 2010-01-30. [dostęp 2010-07-02].
  98. ↑ The 30 best Rumblers ever – Page 27.
  99. ↑ a b c d e the History of Professional Wrestling Vol 2: WWF 1990 – 1999. . 
  100. ↑ WWE Smackdown 2004.
  101. ↑ WWE Raw 2008.
  102. ↑ WWE Raw 2011.
  103. ↑ Royal Rumble 2015. Royal Rumble. [dostęp 2015-01-18].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Gale pay-per-view i WWE Network federacji WWE
Obecne
Dawne
Zwycięzcy Royal Rumble
Męski Royal Rumble
Żeński Royal Rumble

Kategoria:Royal Rumble Kategoria:Gale pay-per-view WWE

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wikipedysta:Wybielacz/Royal_Rumble&oldid=62603019”