Przejdź do zawartości

Wiesław Lange

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiesław Lange
Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1914
Warszawa

Data i miejsce śmierci

16 września 1988
Katowice

Zawód, zajęcie

scenograf

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Wiesław Lange (ur. 19 kwietnia 1914 w Warszawie, zm. 16 września 1988 w Katowicach) – polski scenograf teatralny, malarz, prekursor surrealizmu w scenografii polskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1939 Wydział Malarski warszawskiej ASP u prof. Tadeusza Pruszkowskiego. Przed wybuchem II wojny światowej zadebiutował jako scenograf, w reżyserowanym przez Henryka Wicińskiego spektaklu Niemy kanarek[1].

Po wojnie pracował w teatrach w Lublinie i Łodzi. W latach 1946–1951 tworzył scenografie dla teatrów we Wrocławiu. W 1951 związał się na stałe z Teatrem Śląskim im. St. Wyspiańskiego w Katowicach, dla którego powstała prawie połowa jego projektów scenograficznych[2].

Współpracował również z innymi teatrami w południowej Polsce, również z Operą Śląską w Bytomiu. Był jednym z pierwszych scenografów Telewizji Katowice. Zaprojektował i częściowo wykonał mozaikę Trzej biegacze, znajdującą się na ścianie Stadionu Narodowego w Chorzowie. Projektował także scenografie dla przedstawień Pałacu Młodzieży w Katowicach. Tworzył dla Teatru Telewizji.

Fragmenty jego scenografii i kostiumów znajdują się w zbiorach Centrum Scenografii Polskiej Muzeum Śląskiego w Katowicach.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Źródło:[4].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • nagroda (wspólnie z J. Przeradzką i A. Jędrzejewskim) za scenografię do przedstawienia Moskiewski charakter na FSRiR w Katowicach (1949)
  • III nagroda na Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych za scenografie do sztuk: Nasze życie Piórkowskiego w Teatrze Współczesnym w Szczecinie, Próba sił Lutowskiego w Teatrze Ziemi Opolskiej w Opolu, Dr Anna Leśna Krzywickiej w Teatrze Żydowskim w Łodzi (1951)
  • wyróżnienie Podkomitetu Literatury i Sztuki Nagrody Państwowej za twórczość scenograficzną, a w szczególności za scenografię sztuk: A. Maliszewskiego Droga do Czarnolasu i N. Ostrowskiego Jak hartowała się stal (1955)[5]
  • Nagroda Państwowa Ministra Kultury i Sztuki (1959)
  • wyróżnienie na II OFSRiR w Katowicach za scenografię do przedstawienia Borys Godunow Aleksandra Puszkina w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu (1962)
  • wyróżnienie Ministra Kultury i Sztuki z okazji wystawy „Polskie dzieło plastyczne w 15-leciu PRL” (1963)
  • nagroda na II Międzynarodowym Triennale Scenografii Teatralnej i Kostiumowej w Nowym Sadzie za całość zestawu kostiumów z Polski (wspólnie z Z. Wierchowicz, Z. Pietrusińską, S. Bąkowskim, A. Kilianem) (1969)
  • Nagroda Stowarzyszeń Twórczych w Katowicach (1971)
  • Nagroda Katowickiego Urzędu Wojewódzkiego w dziedzinie kultury za rok 1976 (1977)
  • „Złota Maska” - nagroda w plebiscycie „Wieczoru Katowickiego” (1979)[6]
  • „Złota Maska” - nagroda w plebiscycie „Wieczoru Katowickiego” za scenografię do przedstawienia Barbara Radziwiłłówna Felińskiego (1981)
  • Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za całokształt osiągnięć w dziedzinie scenografii teatralnej i operowej (1985)

Źródło:[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Wiesław Lange [online], desa.pl [dostęp 2024-07-03].
  2. Bogumiła Kurcab: Wiesław Lange. [dostęp 2008-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (8 maja 2008)]. (pol.).
  3. M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410 - Uchwała Rady Państwa z dnia 28 lutego 1955 r. nr 0/350 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.
  4. a b Wiesław Lange (1914–1988) [online], www.dziennikteatralny.pl [dostęp 2024-07-03].
  5. Nagrody Państwowe za osiągnięcia w dziedzinie nauki, postępu technicznego, literatury i sztuki. „Życie Warszawy”. Rok XII, Nr 173 (3656), s. 5, 22 lipca 1955. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2024-07-03]. 
  6. Wiesław Lange (1914–1988). [dostęp 2008-06-11]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Moskal: ... Bogucice, Załęże et nova villa Katowice − Rozwój w czasie i przestrzeni. Katowice: Wydawnictwo Śląsk, 1993, s. 66. ISBN 83-85831-35-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]