Przejdź do zawartości

tłumić

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: tlumič

tłumić (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˈtwũmʲiʨ̑], AS[tu̯ũmʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.
?/i
znaczenia:

czasownik

(1.1) ograniczać, zmniejszać nasilenie czegoś
(1.2) (o buncie, powstaniu, rebelii) zwalczać, usiłować doprowadzić do poddania się (kapitulacji) powstańców / rebeliantów
(1.3) (o emocjach, uczuciach, odczuciach) powstrzymywać, hamować, nie dawać upustu; starać się nie okazywać uczuć
odmiana:
(1.1-3) koniugacja VIa
przykłady:
(1.2) Jesienią 1944 tłumi powstanie na Słowacji. W 1945, pod koniec wojny, ginie w tajemniczych okolicznościach[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) tłumić kaszel / płacz
(1.2) krwawo tłumić powstanie / rebelię
(1.3) tłumić w sobie gniew / agresję / emocje / uczucia / żal / złość
synonimy:
(1.1-3) dusić
(1.3) tłamsić
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. stłumić dk.
rzecz. tłumienie n, stłumienie n, stłumianie n, tłumik m
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: