Przejdź do zawartości

nornik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
nornik (1.1)
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(1.1) zool. niewielki eurazjatycki gryzoń z podrodziny karczowników
(1.2) kynol. pies myśliwski wypłaszający zwierzęta z nor
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Niewielkie norniki nie zapadają w sen zimowy.
składnia:
kolokacje:
(1.1) nornik alpejskinornik anatolijskinornik apenińskinornik azteckinornik burynornik dagestańskinornik darniowynornik długoogonowynornik dynarskinornik górskinornik gwatemalskinornik helleńskinornik iberyjskinornik kalabryjskinornik kalifornijskinornik kaspijskinornik kaukaskinornik kazachskinornik lewantyńskinornik luzytańskinornik łąkowynornik macedońskinornik meksykańskinornik mogolońskinornik nadwodnynornik oregońskinornik perskinornik pirenejskinornik polnynornik poziomkowynornik preriowynornik przedziwnynornik reliktowynornik skalnynornik sosnowynornik stokowynornik szaroogonowynornik śpiewającynornik śródziemnomorskinornik tatrzańskinornik towarzyskinornik transkaspijskinornik wilgociolubnynornik wyspowynornik zwyczajnynornik żółtolicy
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) gryzoń
(1.2) pies
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. norki nmos, norka ż, nora ż, norniczek mzw
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. nora + -nik
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: