Saltar al conteníu

Emo

De Wikipedia
Emo
Oríxenes musicales Post-hardcore
Indie rock
Pop punk
Rock alternativu
Oríxenes culturales Finales de los años 1980 en Washington DC
Instrumentos comunes Guitarra, baxu, batería
delles vegaes tamién se fai usu de la Tuba, el Panderu y/o'l Violín
Popularidá Non bien popular na década de 1980, nos años 1990 tuvo una serie de cambeos de popularidá pasando en 1994 a 1997 a tener una popularidá underground y de 1997 a 1999 a una popularidá al nivel de la música independiente, bien popular na década de 2000 na música mainstream.
Subxéneros
Screamo
[editar datos en Wikidata]

El emo ye un xéneru musical deriváu del post-hardcore que nació a mediaos de los años 1980. Bandes como Rites of Spring y Embrace empiecen un nuevu soníu dientro del rock alternativu, rompiendo musicalmente les restricciones básiques d'ello pero con una nueva llinia vocal muncho más melódica, llevando'l so soníu a una direición más personal y creando un contraste col so soníu más lentu y melódicu lo que dexó una sensación más esperimental.[1]

El términu emo ye una apócope de emotive hardcore[2][3] o emo-core y fai referencia a les lletres de los grupos del xéneru, caracterizaes por encetar, a diferencia del hardcore punk, temes más personales utilizando lletres más introspectives nes sos composiciones, buscando d'esta manera xenerar les mesmes emociones nel oyente. Pa llograr una mayor espresividá utilicen nel so música cambeos de ritmu y crescendos, combinando nuna mesmu cantar estallíos de roxura heredaos del hardcore, con soníos más apacibles. Dependiendo del estilu de cada banda, el soníu mentáu puede variar, amestando o quitando berros en favor de voces llimpies, siendo más o menos caótiques, o aspirando a un soníu más o menos escuru.

Actitú de los grupos emos

[editar | editar la fonte]

Les bandes emo nun faen música puramente comercial, yá que pa ellos tratar de satisfaer a un públicu mayoritariu sería incompatible con espresar emociones xenuines. Ello ye que tantu los conciertos d'estos grupos como los sos discos suelen tener precios baxos en comparanza colos d'otros artistes. Amás, munches de les bandes emo mientres los 90', al escarecer de los recursos económicos pa llanzar un álbum, preferíen llanzar splits ente dos o trés p'aforrar dineru.

Mientres los shows, les bandes emo carauterizar por tocar ensin un escenariu definíu, prefiriendo'l suelu en locales pequeños pa tar más cerca del públicu.

Anguaño, el términu emo ye utilizáu, amás de para esti estilu de música, para la tribu urbana que se basa na ropa escuro y los sentimientos de sufrimientu. Acomuñáu coles persones que carecen de depresión y practiquen autolesiones.

A lo llargo de la so historia, el emo pasó por delles etapes. A finales de la década de 1980 el términu emo utilizar pa calificar a les bandes de la escena musical underground de Washington D.C. como Rites of Spring y Embrace, ente otres. A mediaos de los años 1990, el xéneru adoptó los patrones sonoros creaos por Sunny Day Real Ta. Anguaño, el términu ye equivocadamente utilizáu pa etiquetar bandes de diversos estilos como'l pop punk, el post-hardcore ya inclusive el metalcore. Anque usualmente, el emo ta acomuñándose a una nueva resurdimientu de bandes Indie Rock nacíes a fines de la década del 2000, que siguen el soníu clásicu del emo de la década de 1990 ente'l nordés y el centru d'Estaos Xuníos.[4]

Les bandes más populares usualmente catalogaes dientro d'esti estilu musical son Dashboard Confessional, American Football, Mineral, Thursday, Jimmy Eat World, The Academy Is..., Penfold, Texas Is The Reason, Senses Fail, ente otros. Pa la nueva aguada del emo sumir Brave Bird, Dowsing, Free Throw, Empire! Empire! (I Was a Lonely Ta), Joie de Vivre, Football, Etc., Annabel, Snowing y Into It. Over It., ente otros.[5][4]

De resultes del cambéu sustancial y la poca rellación ente'l soníu de les bandes de la escena emo-core de los años 1980 y entamos de los [Años 1990|1990]] col de les bandes anguaño etiquetaes dientro del xéneru, xeneráronse dos vertientes nel usu del términu "emo". Mientres unos afirmen que'l xéneru sumió a fines de la década de 1990 (Xunto col álbum Clarity de Jimmy Eat World), otros acepten el so usu pa catalogar l'estilu de diverses bandes de la escena popular.

Primer xeneración

[editar | editar la fonte]

Nel so orixe, el términu emo yera usáu pa describir el soníu de los grupos de post hardcore de mediaos de los años 1980 na escena de Washington D.C..[6]Foi definíu como emo-core -abreviación de emotive hardcore- pola carga emocional de les lletres d'estes bandes y pola espresividá y espontaneidá qu'éstes exhibíen nos sos conciertos.[7]

El primer discu consideráu "emocore" foi l'álbum de debú homónimu de Rites of Spring en 1985.[8] Nél, el grupu redirixió la pasión y la rabia propies del hardcore escontra temes como la soledá o la añoranza del pasáu en llugar d'escontra la revolución social como fuera lo común hasta entós en dichu xéneru.[9]

Otru grupu importante nesta dómina foi Embrace, lideraos por Ian Mackaye, ex integrante de Minor Threat, grupu qu'años antes yá inspirara'l movimientu Straight Edge.[ensin referencies] En dambos casos, Ian McKaye desvenceyar de les etiquetes rellacionaes: en cuanto al straight edge, nun se considera creador d'un movimientu al que siguir, y en cuanto al emo, nos sos entamos consideró la etiqueta una tontura, porque, según él, el hardcore punk yá ye de por sí música llena d'emoción.

MacKaye y dos miembros de Rites of Spring, el vocalista y guitarrista Guy Picciotto y el batería Brendan Canty formaríen l'altamente influyente Fugazi quien, magar tar escasamente rellacionaos o coneutaos col términu "emo", nun son comúnmente reconocíos como una banda de emo.

Segunda xeneración

[editar | editar la fonte]

A partir de mediaos de la década de 1990 el emo empezó a estremase del post-hardcore, evolucionando en dos rames claramente diferenciables. La primer corriente siguió un camín persistiendo nel influxu del hardcore punk, pero adoptando ciertes cualidaes del powerviolence,[10] y partes melódiques. Grupos como Indian Summer, y Portraits of Past empezaríen a faer música d'esta manera, la que sería un preludiu a lo que na segunda metá de la década de 1990 sería conocíu como screamo. Más tarde, una banda proveniente de Mens, Francia, llamada Anomie empecipiaría la escena screamo n'Europa a mediaos de los años 1990.Plantía:Fechos

A diferencia de la corriente enantes mentada, la segunda estremar de la primera por cuenta del so soníu más sele que'l so predecesor, guitarres disonantes y harmóniques, les velocidaes de ritmu (de lentu a rápidu y viceversa), les melodíes apacibles que dacuando españaben d'una forma eufórica y la cantidá de bandes que siguíen la filosofía del DIY (Jawbreaker, Sunny Day Real Ta, Cap'n Jazz, Braid, The Movielife).

Tamién otros grupos como Jawbreaker fueron poniendo los cimientos del emo, pero quien determinaron el soníu definitivu del xéneru fueron Sunny Day Real Ta colos sos dos primeros discos Diary y Sunny Day Real Ta. El soníu de la banda de Seattle partía del post-hardcore pa incorporar influencies del grunge y el indie rock, y completábase cola apasionada y visceral forma de cantar del so líder, Jeremy Enigk.

Mientres esti periodu, Sunny Day Real Ta foi abriendo un nuevu abanicu de ciertes bandes que complementaríen el emo, ente estes, Christie Front Drive, Jimmy Eat World, Mineral (quien establecería más tarde el soníu definitivu del emo), Texas Is The Reason, The Promise Ring, Knapsack, ente otros.

Mientres esta influencia espandíase, otra banda dende Chicago, Cap'n Jazz consolidaría'l verdaderu soníu del emo, estableciendo como base'l soníu post-hardcore y el indie. Asina foi reflexáu nel so primer álbum llanzáu en 1995 Burrinos, Inspiration Point, Fork Balloon Sports, Cards In The Spokes, Automatic Biographies, Kites, Kung Fu, Trophies, Banana Peels We've Slipped On and Egg Shells We've Tippy Toed Over, más conocíu como Schmap'n Schmazz. Cuatro años más tarde, en 1998, llancen el so discu d'antoloxía llamáu Anaphabetapolothology que reflexa'l claru soníu del emo a partir del post-hardcore y el indie rock.Plantía:Fechos

Causa d'esta influencia, sumáronse bandes claves nel soníu'l emo como The Blacktop Cadence, Joan of Arc, Owls, Owen (proyeutu del solista Mike Kinsella) y American Football, Algernon Cadwadaller, The Jazz June, ente otros.

Más tarde, una banda proveniente de Texas, "Mineral", establecería'l verdaderu soníu definitivu del emo acompañáu de melodíes apacibles qu'españaben con cierta roxura heredaos del punk y del indie rock. El so discu The Power of Failing traería los primeros cimientos sonoros pal emo pero ye col so segundu y postreru álbum d'estudiu EndSerenading quien se llevaría tol creitu y pondría significativamente el soníu definitivu del emo que, una década más tarde, bandes de la zona céntrica d'Estaos Xuníos tomaríen influencies de Mineral y revitalizaríen el soníu del emo que dalguna vegada tener nos años '90.[4]Causa d'esto, al igual que Sunny Day Real Ta y Cap'n Jazz, abriríen un ampliu abanicu musical de bandes Indie Rock nacíes a fines de la década de los 2000.[4]

Esta escena sobrevivió hasta fines de los '90, cuando la mayoría de les bandes dixebráronse o camudaron el so estilu, bien nuna direición más mainstream, popular o comercial, o bien escontra estilos de más difícil catalogación.

Jimmy Eat World en conciertu.
Taking Back Sunday en conciertu.

Tercer xeneración

[editar | editar la fonte]

A finales de los años 1990 la escena underground emo práuticamente sumiera. Sicasí, el términu siguía siendo utilizáu dientro del mainstream, cuasi siempres amestáu a les poques bandes sobrevivientes de la decada de 1990, incluyendo a Jimmy Eat World.

Magar Jimmy Eat World tocara un estilu emo-core nos principios de la so carrera, al tiempu del llanzamientu del so álbum Bleed American, la banda cuasi esaniciara dafechu les sos influencies emo tomando una direición más cercana a xéneros un pocu más conocíos como'l rock alternativu y el pop punk.

Cuando'l públicu empezó a conocer avera del términu emo y supo que Jimmy Eat World taba acomuñada con él, la banda siguió siendo clasificada como tal. Poro, los grupos más nuevos que sonaben como Jimmy Eat World y bandes más melódiques de los tardíos años 1990 como The Get Up Kids, fueron rápido incluyíes nesi xéneru.

De magar, el términu emo camudó pa describir una música dafechu distinta a la de los sos antepasaos, tomando reminiscencies del pop y la música electrónica y camudando les sos llíriques por unes muncho más populistes y, poro, más comerciales. Y, d'una manera entá más xenérica que na década de 1990, la pallabra vieno designar una gran variedá de bandes, munches de les cuales teníen bien pocu de mancomún, como ye'l casu de My Chemical Romance, Hawthorne Heights, Brand New, Something Corporate, A Static Lullaby, Thursday, Emery, Finch, Saves The Day, The Xuliana Theory y Forever Losing Sleep.

L'epicentru de la tercer xeneración camudó tamién. Mientres nos años 1990 los sos principales oríxenes fueren California y Arizona, este camudara de mariña. La meca del emo yeren les periferies que bordiaben la ciudá de Nueva York, Nueva Jersey y Long Island. La mayoría d'eses bandes (y subsecuentemente, les sos tempranes bases de fans) aniciar nesta rexón y progresaron escontra l'esterior.

El screamo ye un subxéneru del hardcore punk y del emo. La pallabra screamo vien de scream (berru n'inglés) y de emo. Básicamente ye una fusión de hardcore caóticu llenu de lletres que traten temes esistencialistes con gran carga intelectual, pesimista y delles vegaes temes políticos[ensin referencies]. El screamo aniciar n'Estaos Xuníos a finales de la década de 1990, y caracterízase principalmente por vocales o berros fuertes, munches vegaes violentu y dramáticu. A diferencia del hardcore punk, los cantares y los berros son más lentos, los berros duren más y tienden a ser más agudos.

Los álbumes más representativos del emo

[editar | editar la fonte]

Nel númberu 179 de la revista española Rockdelux publicóse una retrospectiva sobre'l emo-core onde s'escoyeron los dolce discos más representativos del xéneru. Estos álbumes fueron los siguientes:

Ver tamién

[editar | editar la fonte]

Notes y referencies

[editar | editar la fonte]
  1. Emotive, Hardcore. «Emo». web.mac.com. Archiváu dende l'orixinal, el 8 d'abril de 2008. Consultáu'l 15 de xunetu de 2011.
  2. madame, C. «Urban Dictionary - Emotive Hardcore». urbandictionary.com. Consultáu'l 12 de setiembre de 2009.
  3. Emotive, Hardcore. «welcome to the truth». web.mac.com. Archiváu dende l'orixinal, el 8 d'abril de 2008. Consultáu'l 12 de setiembre de 2009.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 New City, Music (5 d'ochobre de 2010). «The New Emo It's Back» (inglés). Consultáu'l 28 de mayu de 2010.
  5. 89decibeles (27 de febreru de 2011). «El emo esta de vuelta». Consultáu'l 25 de febreru de 2012.
  6. Style, Emo (14 de mayu de 2008). «Estilu Emo» (inglés). Consultáu'l 11 de febreru de 2012.
  7. Hardcore, Emotive (28 de setiembre de 2009). «Emo» (inglés). Archiváu dende l'orixinal, el 8 d'abril de 2008. Consultáu'l 11 -01-2012.
  8. Hardcore, Emotive (14 de mayu de 2008). «Best Emo Records» (inglés). Consultáu'l 11 de xineru de 2012.
  9. Style, Emo (14 de mayu de 2008). «Emocore Style» (inglés). Consultáu'l 11 de xineru de 2012.
  10. Style, Emo. «Hardcore Emo» (inglés). Consultáu'l 13 de xineru de 2012.

Bibliografía

[editar | editar la fonte]
  • El emocore. Raül Fernández, Rockdelux 179, payares de 2000.
  • Doce capítulos del rescate emo-ciónal. Raül Fernández, Rockdelux 179, payares de 2000.

Enllaces esternos

[editar | editar la fonte]