Федэрыка Феліні

Федэрыка Феліні
Federico Fellini
Федэрыка Феліні (1965)
Дата нараджэння	20 студзеня 1920(1920-01-20)
Месца нараджэння	Рыміні
Дата смерці	31 кастрычніка 1993(1993-10-31) (73 гады)
Месца смерці	Рым
Месца пахавання	Fellini tomb[d]
Грамадзянства	Італія
Жонка	Джульета Мазіна
Адукацыя	Рымскі ўніверсітэт Ла Сапіенца
Прафесія	кінарэжысёр, сцэнарыст
Кар’ера	1945—1992
Узнагароды	«Оскар» (1956, 1957, 1963, 1974, 1993) Вялікі крыж ордэна За заслугі перад Італьянскай Рэспублікай
IMDb	0000019
federicofellini.it
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Федэры́ка Фелі́ні (італ.: Federico Fellini; 20 студзеня 1920 — 31 кастрычніка 1993) — выбітны італьянскі рэжысёр.

Біяграфія

Федэрыка Феліні нарадзіўся ў сям'і коміваяжора ў Рыміні. Ужо ў дзяцінстве Феліні любіў уладкоўваць прадстаўленні: вырабляў маскі, размалёўваў лялек, шыў гарнітуры. Вялікае ўражанне на яго зрабіў цырк, які прыехаў на гастролі ў яго горад. Адукацыю Фэдэрыка атрымаў класічную, скончыўшы манастырскую школу ў Фао. У 1937 годзе ён пераязджае ў Фларэнцыю, дзе вучыцца на рэпарцёра, падзарабляючы карыкатурыстам у фірме «Феба» свайго прыяцеля Дэмаса Баніні. У 1938 годзе Феліні прыязджае ў Рым. Жыве недалёка ад вакзалу, у мэбляваных пакоях, суседнічаючы з гандлярамі-кітайцамі, злодзеямі і прастытуткамі. За сваю худэчу Федэрыка атрымаў мянушку «Гандзі». У гэты час ён зарабляе на жыццё малюнкамі для газет і часопісаў і піша тэксты для вар'етэ, рэкламы і невялікіх радыёпастановак.

З 1938 па 1942 год Феліні публікуецца ў знакамітым гумарыстычным часопісе «Марк Аўрэлій», вядомым сваім антыфашызмам. Каля сямісот яго твораў убачылі свет, перш чым яму прапанавалі пісаць сцэнарыі. 3 1942 у кіно — адзін са сцэнарыстаў фільмаў П. Джэрмі, Р. Раселіні («Рым — адчынены горад») і інш.

Памёр у Рыме ва ўзросце 73 гадоў ад інсульта.

Творчасць

У першых фільмах («Агні вар'етэ», 1950; «Белы шэйх», 1952; «Мамчыны сынкі», 1953, прыз Міжнароднага кінафестывалю (МКФ) у Венецыі) уплыў неарэалізму з прыкметамі ўласнай манеры. Найб. яна выявілася ў стужках «Дарога» (1954, прыз МКФ у Венецыі, прэмія «Оскар») і «Ночы Кабірыі» (1957, прэмія «Оскар») пра барацьбу дабра і зла, трагізм чалавечага быцця, адзіноту, у якіх адчуваўся часам адчай, але заставалася надзея. У 1959 стварыў фрэску жыцця тагачаснай Італіі «Салодкае жыццё» (1959, гал. прыз МКФ у Канах) — тэма «несапраўднасці» жыцця, бессэнсоўнасць якога выявілася ў калейдаскопе выразных, часам гратэскавых вобразаў. У фільме «Восем з паловай» (1963, галоўны прыз МКФ у Маскве, «Оскар»), аўтабіяграфічным партрэце мастака ў час творчага крызісу, ужывае прыём «свядомасці» героя (характэрны і для стужкі «Джульета і духі», 1965). У канцы 1960 — пач. 1970-х г. Ф. Феліні звяртаўся да гісторыі Італіі: стараж. «Сатырыкон» (паводле Петронія, 1969) і ХХ ст. «Рым» (1972), «Амаркорд» (1974, прэмія «Оскар»). Роздум пра крызіс чалавека і чалавецгва працягваў у фільмах «Казанова Феяіні» (1976) і «Рэпетыцыя аркестра» (1979). Гумар, падчас грубаваты камізм, эмацыянальнасць, жыццярадаснасць, а галоўнае — любоў да чалавека выявіліся ў карцінах 1980-х г. «А карабель плыве...» (1983), «Джынджэр і Фрэд» (1985), «Інтэрв'ю» (1987, галоўны прыз МКФ у Маскве), дзе ў поўнай меры праявіўся яго «фантастычны» рэалізм. Апошні фільм Ф. Феліні — «Голас Месяца» (1990).

Ушанаванне памяці

Аэрапорт у Рыміні названы ў яго гонар.

Гл. таксама

• Горад жанчын

Спасылкі

• Федэрыка Феліні на сайце «Internet Movie Database» (англ.)
• Фонд Феліні Афіцыйны сайт Фонду Федэрыка Феліні (італ.)