Перайсьці да зьместу

Русіфікацыя Беларусі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Гэта састарэлая вэрсія гэтай старонкі, захаваная ўдзельнікам KastusK (гутаркі | унёсак) у 18:29, 6 сакавіка 2021. Яна можа істотна адрозьнівацца ад цяперашняй вэрсіі.
Полацак у 1812, 1912 і 2006 гг. Зьнішчэньне гістарычна-архітэктурных каштоўнасьцяў места супольнымі намаганьнямі Расейскай імпэрыі і СССР: да 1865 г. расейскія ўлады зьнішчылі касьцёл францішканаў, да 1912 г. — манастыр базылянаў[a]; у 1940-я гг. савецкія ўлады зьнішчылі касьцёл і кляштар дамініканаў і часткова зруйнавалі касьцёл бэрнардынаў, у 1964 г. — узарвалі касьцёл езуітаў.

Русіфікацыя Беларусі, дакладней[1] маскаліза́цыя[2][3][4][5][b][6][7] або расеіза́цыя[8][9][10] — мэтанакіраваная палітыка сьвядомага адрыву беларускага народу ад гістарычных традыцыяў, роднай культуры і мовы і насаджэньня расейскай мовы і культуры[11]. У шырокім кантэксьце — комплексны працэс агрэсіўнага паглынаньня беларускага этнасу расейскім. Палітыка русіфікацыі Беларусі ажыцьцяўлялася ўладамі Расейскай імпэрыі і СССР, з 1995 году — рэжымам Аляксандра Лукашэнкі[12][13][14][15][16].

Русіфікацыя Беларусі складаецца з шэрагу кампанэнтаў:

  • Русіфікацыя адукацыі
  • Рэпрэсіі беларускіх элітаў, якія стаяць на пазыцыях нацыянальнай незалежнасьці і будуюць беларускую дзяржаву на аснове беларускіх нацыянальных атрыбутаў
  • Увядзеньне праваслаўя, зьвязанага з Расейскай праваслаўнай царквой[17]
  • Навязваньне расейскай культуры[13][17]
  • Навязваньне расейскай мэнтальнасьці і антызаходніцтва, адмова ад каштоўнасьцяў свабоднага дэмакратычнага праўнага грамадзтва[17]
    • Укараненьне ў беларускую сьвядомасьць расейскіх мэнтальных шаблёнаў («братэрскія народы», «Вялікая Айчынная вайна», непрыязнасьць або нянавісьць да свабоды, дэмакратыі, правоў чалавека, антызаходнія догмы і г. д.)
  • Штучная дэфармацыя беларускай мовы з мэтай набліжэньня яе да расейскай[18]
  • Падтрыманьне праўных інстытутаў, якія ствараюць умовы для выцісканьня беларускай мовы[18]
  • Разбурэньне альбо мадыфікацыя нацыянальнай архітэктуры[19][20]
  • Масавае ўсталяваньне помнікаў расейскім дзеячам
  • Перайменаваньне населеных пунктаў, вуліцаў і іншых геаграфічных аб’ектаў у гонар расейскіх дзеячоў альбо паводле расейскай традыцыі[21][22]
  • Панаваньне расейскага тэлебачаньня, расейскай прадукцыі ў мэдыйнай прасторы Беларусі[13][17]
  • Адсутнасьць умоваў для выкарыстаньня беларускай мовы ў працы і дакумэнтазвароце[13]

Русіфікацыя Беларусі — складнік этнацыду, што падпадае пад крымінальны перасьлед міжнародных судовых інстанцыяў[23].

Перадумовы

Трубяцкая разьня 1654 году

Імкненьне валадароў Маскоўскай дзяржавы супрацьстаяць аб’яднаньню ўсходнеславянскіх земляў вакол Вялікага Княства Літоўскага стала прычынай шматлікіх ваенных канфліктаў. Пры гэтым Масква спрабавала знайсьці ідэалягічнае абгрунтаваньне ўласнай вайсковай экспансіі. Кіраўнікі Маскоўскай мітраполіі, якая фактычна ўтварылася пад уладай Залатой Арды ў выніку пераезду мітрапаліта з захопленага і разрабаванага Кіева ўва Ўладзімер на Клязьме — бліжэй да ардынскай сталіцы Сараю, тытуляваліся «мітрапалітамі кіеўскімі і ўсяе Русі» (хоць самавольны перанос біскупскай катэдры забараняецца правілам 82 Картагенскага сабору[24]) і на падставе гэтага імкнуліся падпарадкаваць сабе Літоўскую (Кіеўскую) мітраполію, створаную на вольных ад ардынскага панаваньня землях. З прычыны супярэчнасьцяў з Канстантынопалем, які вызнаў незалежную ад Арды Літоўскую мітраполію, у 1448 годзе Маскоўская мітраполія ў аднабаковым парадку выйшла з-пад юрысдыкцыі Канстантынопальскага патрыярхату (у дакумэнце Маскоўскага сабору 1459 году колішняя мітраполія ўпершыню называецца «Царквой Маскоўскай»[25]), за што праваслаўныя цэрквы перасталі лічыць яе кананічнай і вызначылі як схізму. У адказ на гэта ў канцы XV ст. у Маскве зьявілася канцэпцыя «Трэцяга Рыму», згодна зь якой яна абвяшчалася адзінай сапраўднай спадкаемніцай Рыму і Канстантынопалю («Другога Рыму») і абаронцай чысьціні праваслаўя[26]. Да рэлігійнага чыньніку Масква таксама спрабавала далучыць дынастычны: на падставе прыналежнасьці да дынастыі Рурыкавічаў маскоўскія валадары абвяшчалі сябе спадкаемцамі кіеўскіх князёў[27].

Лякальныя войны за памежныя ўдзельныя княствы ўпершыню перарасьлі ў глябальны канфлікт у 1558 годзе, калі маскоўскі гаспадар Іван IV Тыран абвясьціў сваёй спадчынай усходнюю частку беларускай этнічнай тэрыторыі зь местамі Полацкам, Віцебскам, Воршай, Магілёвам і інш. Распачатая ім Інфлянцкая вайна (1558—1583) стала адной з прычынаў эканамічнага і палітычнага заняпаду Вялікага Княства Літоўскага, улады якога дзеля захаваньня дзяржавы мусілі ў 1569 годзе скласьці Люблінскую унію з Каралеўствам Польскім[28].

Панарама Быхава ў 1650, 1905 і 2010 гадох. Дэградацыя места ў выніку ваеннай агрэсіі Маскоўскай дзяржавы, а таксама панаваньня Расейскай імпэрыі і СССР

У 1589 годзе па знаходжаньні ў схізьме на працягу 141 году Маскоўская царква атрымала ад Канстантынопалю вызнаньне і аўтакефалію. Пры гэтым яна пагадзілася з тым, што праваслаўныя прыходы на тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага (у тым ліку сучаснай Беларусі) засталіся ў юрысдыкцыі Кіеўскай мітраполіі Канстантынопальскага патрыярхату. Такім чынам Масква вызнала тэрыторыю Вялікага Княства Літоўскага кананічнай тэрыторыяй Канстантынопальскага патрыярхату і пазбавілася рэлігійна-канфэсійных правоў на гэтыя землі. У 1613 годзе па абраньні на маскоўскі сталец прадстаўніка дынастыі Раманавых, якая ня мела ніякіх роднасных зьвязкаў з валадарамі Кіева — Рурыкавічамі, маскоўскія князі страцілі дынастычныя правы на тэрыторыі, падуладныя кіеўскім князям. Такім чынам, усе наступныя памкненьні Маскоўскай дзяржавы захапіць землі Вялікага Княства Літоўскага ня мелі ніякіх юрыдычных падставаў, апроч г.зв. «права моцнага». Разам з тым маскоўскія ўлады знайшлі новае абгрунтаваньне агрэсіі — абарону тых праваслаўных, якія не прынялі Берасьцейскай уніі[29], аднак у сапраўднасьці яны кіраваліся чыста захопніцкімі інтарэсамі[30].

У вайну Маскоўскай дзяржавы з Рэччу Паспалітай (1654—1667) маскоўскі гаспадар Аляксей Міхайлавіч, у адрозьненьне ад Івана Тырана, ужо хацеў захапіць усю тэрыторыю Вялікага Княства Літоўскага. Маскоўскія войскі адзначыліся разбурэньнем і спусташэньнем шматлікіх местаў і мястэчак, а таксама вынішчэньнем і паланеньнем насельніцтва. Напрыклад, у выніку ўчыненай 22 ліпеня 1654 году Трубяцкой разьні акупанты забілі амаль усіх жыхароў Амсьціслава[31][32], які быў сталіцай аднаго зь дзевяці ваяводзтваў краіны. Аднак часьцей галоўнай мэтай быў захоп у палон мясцовых жыхароў і вываз іх у Масковію. Аляксей Міхайлавіч плянаваў перасяліць на свае землі 300 тысячаў беларусаў. Кожны маскоўскі абшарнік мог прыехаць у Вялікае Княства Літоўскае і купіць хоць-якую колькасьць палонных[33]. Вынікам гэтай вайны стала поўнае разбурэньне гаспадаркі Вялікага Княства Літоўскага, вынішчэньне адукаванага мяшчанства, заняпад мясцовай культуры[34]. Гэта паскорыла працэсы палянізацыі найвышэйшых станаў Вялікага Княства Літоўскага[35], якія такім чынам спрабавалі адасобіцца ад патэнцыйнага агрэсара і прыбраць падставы для імаверных тэрытарыяльных прэтэнзіяў.

Адным з наступстваў войнаў з Масковіяй стала паступовае зьмяншэньне ролі беларускай мовы з заменай яе польскай і лацінскай як менш падобнымі да расейскай. Тым ня менш беларуская мова захоўвалася ўва ўжытку (у тым ліку юрыдычным[c]) да другой трэці XIX ст., пакуль яе канчаткова ня выціснула расейская[37][38]. У XVII—XVIII стагодзьдзях таксама працягвалася разьвіцьцё культуры Вялікага Княства Літоўскага, якое выявілася найперш у стварэньні самабытнай архітэктуры віленскага[39] і магілёўскага барока[40].

Нягледзячы на пэўныя моўна-рэлігійныя зьмены, у XVIII ст. назіралася масавае перасяленьне сялянаў з гістарычнай Смаленшчыны, якая трапіла пад уладу Расейскай імпэрыі, у Вялікае Княства Літоўскае. Так, у 1754 годзе маскоўская гаспадыня Елізавета Пятроўна запатрабавала ад Сойму Рэчы Паспалітай вярнуць у Расею адзін мільён уцекачоў[30]. У гэты ж час расейскія карныя войскі неаднаразова пераходзілі дзяржаўную граніцу з мэтай захопу і вывазу зьбеглага насельніцтва ў Сыбір. У 1764 годзе маскоўская гаспадыня Кацярына II дала наступнае заданьне датычна захопленага Расейскай імпэрыяй Смаленскага ваяводзтва і іншых земляў[d]:

« Гэтыя правінцыі, а таксама Смаленскую трэба найлягчэйшымі спосабамі прывесьці да таго, каб яны абмаскаліліся і перасталі б глядзець, як волкі да лесу. »

—Собственноручное наставление Екатерины ІІ князю Вяземскому при вступлении им в должность генерал-прокурора (февраль 1764 г.).

Паміж першым (1772 год) і другім (1793 год) падзеламі Рэчы Паспалітай з анэксаваных Расейскай імпэрыяй тэрыторыяў Полацкага, Віцебскага і Амсьціслаўскага ваяводзтваў у Вялікае Княства Літоўскае перайшло больш за 30 тысячаў сялянаў. У сваіх нотах расейскі ўрад называў гэтыя масавыя ўцёкі «неразумнай эміграцыяй» і ацэньваў агульную колькасьць перасяленцаў у 300 тысячаў чалавек[41].

Расейская імпэрыя

Асноўны артыкул: Паўночна-заходні край
Сьпіс сялянаў маёнтку Лучыцаў Мазырскага павету, дзе царскі чыноўнік выправіў беларускія формы імёнаў на расейскія: «Ермола Яновъ» — на «Ермолай Ивановъ», «Евдакъ Цимоховъ» — на «Евдакимъ Тимоховъ» і г. д.[42]

Адміністрацыйныя захады

28 траўня 1772 году адразу па першым падзеле Рэчы Паспалітай маскоўская гаспадыня Кацярына II падпісала Наказ, згодна зь якім ўсе губэрнатары на чале губэрняў, утвораных на землях колішняга Вялікага Княства Літоўскага, абавязваліся складаць свае выракі, пастановы і загады толькі на расейскай мове замест ранейшай польскай (мова афіцыйных дакумэнтаў Рэчы Паспалітай з 1696 году). Жыхарам дазвалялася карыстацца сваёй мовай і сваімі законамі, толькі калі гэта не датычыла сфэры ўлады. 8 траўня 1773 году Кацярына II падпісала чарговы Наказ «Аб заснаваньні ў Беларускіх губэрнях губэрнскіх і правінцыйных земскіх судоў», дзе было яшчэ раз пазначана пра абавязковае выкарыстаньне ў справаводзтве выняткова расейскай мовы[43].

Кацярына II імкнулася да аб’яднаньня анэксаваных земляў зь іншымі часткамі імпэрыі, але рабіла гэта асьцярожна і паступова. Па здушэньні паўстаньня 1794 году гэтая палітыка праводзілася больш упарта і настойліва з ужываньнем карных захадаў[44]. Сярод іншага пачалося масавае звальненьне ўраднікаў мясцовага паходжаньня зь дзяржаўных установаў з заменай іх выхадцамі з Расеі[45].

Касьцёл Сьвятога Язэпа ў Вільні да (налева) і па (направа) руйнаваньні расейскімі ўладамі

Маскоўскія гаспадары Павал I і Аляксандар I не прымалі значных захадаў супраць пашырэньня польскай мовы, таму гэты ўплыў на беларускіх землях па ягоным вынішчэньні ў часы Кацярыны II дастаткова хутка аднавіўся і да канца першай чвэрці XIX ст. перавышаў расейскі. Па прыходзе да ўлады ў сьнежні 1825 году Мікалая I наступ на беларускую і польскую культуру аднавіўся і асабліва ўзмацніўся па здушэньні вызвольнага паўстаньня 1830—1831 гадоў. Палітыка Мікалая I скіроўвалася на вяртаньне больш узмоцненай русіфікацыі і ўніфікацыі земляў[44]. 16 верасьня 1831 году ўтварыўся адмысловы «Заходні камітэт», задачай якога зьяўлялася «зраўняць Заходні край ува ўсіх адносінах з унутранымі вялікарускімі губэрнямі»[44]. Міністар унутраных справаў Расейскай імпэрыі Пётар Валуеў падрыхтаваў для Камітэту адмысловы «Нарыс пра сродкі абмаскаленьня Заходняга краю» (рас. «Очерк о средствах обрусения Западного края»[46]).

Згодна з указамі ад 29 лістапада 1830 і 18 лютага 1831 году ў Віцебскай і Магілёўскай губэрнях спынялася дзеяньне Статуту Вялікага Княства Літоўскага. На падставе ўказаў ад 30 кастрычніка 1831 і 11 студзеня 1832 году ўсім дзяржаўным установам і пасадам на анэксаваных тэрыторыях надаваліся расейскія назвы[47]. 25 чэрвеня 1840 году Мікалай I выдаў указ, згодна зь якім усе справы як ува ўрадавай, так і ў судовай частцы, не вылучаючы справаў дваранскіх і дэпутацкіх сходаў, а таксама ўвогуле ўсе акты, якога б роду і найменьня яны не былі, трэба было пісаць толькі на расейскай мове. У афіцыйнай дакумэнтацыі колішняе Вялікае Княства Літоўскае атрымала назву «Паўночна-Заходні край», адначасна поўнасьцю скасоўвалася дзеяньне Літоўскага Статуту[45].

Касьцёл Сьвятога Антонія ў Друі да (налева) і па (направа) руйнаваньні расейскімі ўладамі

Апроч таго, Мікалай I зацьвердзіў пастанову аб перасяленьні ў Беларусь «выхадцаў з унутраных губэрніяў, якія прынясуць з сабой у гэты край, чужы Расеі, нашу мову, звычаі, прыхільнасьць расейцаў да стальцу»[30].

За Аляксандрам II назіраліся пэўныя паслабленьні ў русіфікацыйных працэсах, але палітыка ўніфікацыі і інтэграцыі заходніх губэрняў зь іншымі тэрыторыямі Расейскай імпэрыі ўсё яшчэ працягвалася[44].

Касьцёл Сьвятога Крыжа ў Бярозе Картускай да (налева) і па (направа) руйнаваньні расейскімі ўладамі

Па здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 гадоў працэс маскалізацыі ўзначаліў генэрал-губэрнатар М. Мураўёў, названы сучасьнікамі Вешальнікам і Людаедам[48]. Асаблівую ўвагу начальнік «Паўночна-заходняга краю» надаваў маскалізацыі адукацыі, шырока вядомым зьяўляецца ягоны дэвіз[49]:

«

Што не дарабіў расейскі штык — даробіць расейскі чыноўнік, расейская школа і расейская царква

»
Пакараньне паўстанцаў на шыбеніцах

Мураўёў запрасіў у Вільню прадстаўніка кансэрватыўнага кірунку ў «западно-руссизме» Ксенафонта Гаворскага і спрыяў пераносу яго кіеўскага выданьня «Вестник Юго-Западной и Западной России» пад новай назвай «Вестник Западной России». Аднак, нягледзячы нават на ўвядзеньне абавязковай падпіскі для духавенства і службоўцаў, часопіс ня меў папулярнасьці, і ў 1871 годзе яго закрылі[50].

Зьвяртаючыся да шляхты колішняга Вялікага Княства Літоўскага Мураўёў казаў[30]:

«

Забудзьцеся пра наіўныя летуценьні і мары, панове, і помніце, што калі вы ня станеце тут сваімі думкамі і пачуцьцямі расейцамі, вы будзеце іншаземцамі і мусіце тады пакінуць гэты край

»

Істотнымі фактарамі маскалізацыі ў «Паўночна-заходнім краі» зьяўляліся падвышаныя (параўнальна з мэтраполіяй) аклады і разнастайныя прывілеі для чыноўнікаў-выхадцаў з цэнтральнай Расеі, а таксама расейскае войска, шматлікія гарнізоны якога бесьперапынна разьмяшчаліся ў беларускіх местах і мястэчках[51].

Расейскія рэпрэсіі

Кацярына II і яе сын Павал I раздалі расейскім дваранам на далучаных тэрыторыях Вялікага Княства Літоўскага 208,5 тысячы сялянаў-мужчынаў. Такім чынам, каля паўмільёну беларусаў сталі прыгоннымі, прычым пераважная большасьць гэтых сялянаў раней жылі на дзяржаўных землях і былі асабіста вольнымі[41]. Так, кіраўнік здушэньня паўстаньня 1794 году А. Сувораў атрымаў ува ўзнагароду Кобрынскае староства і іншыя землі з 25 тысячамі душ[41].

Паніжэньне ў правах сялянства Вялікага Княства Літоўскага выявілася ўва ўвядзеньні расейскімі ўладамі падушнага падатку замест ранейшага падымнага, што прывяло да яго павелічэньня, а таксама абавязковай 25-гадовай рэкруцкай павіннасьці. Замест грашовага аброку прыгонныя мусілі выконваць паншчыну[52]. У выніку скасаваньня Магдэбурскага права мяшчане страцілі права на самакіраваньне, нярэдка адбываўся гвалтоўны перавод асабіста вольных мяшчанаў у стан прыгонных[53]. Апроч таго, усіх мяшчанаў абклалі падушным падаткам і ў вайсковай павіннасьці прыраўнялі да сялянаў[52]. Падаткі ў губэрнях, утвораных на тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага, да 1811 году заставаліся ў 4—5 разоў вышэйшымі, чым ува ўласна Расеі[52]. Толькі ў 1811 годзе беларускія губэрні далі ў расейскую армію 14750 рэкрутаў[52].

Колькасьць афіцыйна вызнанай шляхты («дваранства») штучным чынам скарацілі з 12—13% да 3% ад усяго насельніцтва[54]. Пры гэтым пазбаўленыя правоў прадстаўнікі шляхты абкладаліся падаткамі і павіннасьцямі. Значную колькасьць гэтых людзей расейскія ўлады высылалі ўва ўсходнюю Ўкраіну, на Каўказ і ў іншыя раёны імпэрыі[47]. Апроч таго, пачаліся масавыя звальненьні ўраднікаў і настаўнікаў на падставе іх мясцовага паходжаньня[55].

Яшчэ па першым падзеле Рэчы Паспалітай Кацярына II загадала канфіскаваць маёнткі ў тых уладальнікаў, якія адмовяцца прысягнуць ёй на вернасьць. Пазьней праводзіліся сэквэстры ўласнасьці ўдзельнікаў паўстаньня 1794 году. У выніку канфіскацыяў 1770—1790-х гадоў значная колькасьць адабраных у гаспадароў зямель апынулася ў руках расейскіх чыноўнікаў і фаварытаў Кацярыны: Магілёўская эканомія, Крычаўскае староства, Шклоўскае графства, Гомельскае староства і іншыя[56].

Расстрэл ксяндза Зямяцкага расейскімі карнікамі на загад Мураўёва, 5.06.1863 г.

Па здушэньні вызвольнага паўстаньня 1830—1831 гадоў у колішнім Вялікім Княстве Літоўскім да сьледзтва прыцягнулі 2878 чалавек. Расейскія ўлады пакаралі сьмерцю Міхала Валовіча, Артура Завішу, Сымона Канарскага і іншых актыўных удзельнікаў. Свае маёнткі страцілі Агінскія, Плятэры, Радзівілы, Сапегі, Чартарыйскія і іншыя тутэйшыя зямяне. Тысячы ўдзельнікаў паўстаньня мусілі выправіцца ў эміграцыю[57].

Найбольш значная хваля рэпрэсіяў адбылася па здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 гадоў. Расейскія ўлады пакаралі сьмерцю 128 чалавек, 850 чалавек выслалі на катаргу, каля 12,5 тысячаў чалавек прымусова перасялілі ў іншыя раёны імпэрыі. Іх сядзібы зруйнавалі, а маёмасьць канфіскавалі. Зямянам-каталікам забаранялася купляць зямлю, сялянам-каталікам абмяжоўвалася норма зямлі на гаспадарку[58]. Некаторыя беларускія вёскі засяляліся сялянамі з Расеі. Напрыклад, замест гвалтоўна выселеных у Расею карэнных жыхароў, якія бралі ўдзел у антырасейскіх выступленьнях, у вёску Загарадзьдзе на Аршаншчыне пасялілі 15 сялянскіх сем’яў з Разанскай губэрні[59].

Няроўнасьць правоў жыхароў колішняга Вялікага Княства Літоўскага і ўласна Расеі выявілася пры правядзеньні дзяржаўных рэформаў. Земскую рэформу 1864 году пашырылі на тэрыторыю колішняга Вялікага Княства Літоўскага толькі ў 1911 годзе, што фактычна пазбавіла беларусаў права на самакіраваньне. Уведзеныя ў межах судовай рэформы міравыя судзьдзі, у адрозьненьне ад уласна Расеі, прызначаліся Міністэрствам юстыцыі, а не абіраліся[60]. Таксама адзначалася адмова ад наданьня буйным паселішчам у Беларусі мескага статусу: калі ў 1861—1905 гадох у расейскіх губэрнях статус места атрымалі каля 400 паселішчаў, то на беларускіх землях толькі два — Горкі і Смаргонь[61].

У 1889 годзе расейскія ўлады ўвялі пасаду земскіх начальнічаў, якія фактычна сталі новымі прыгоньнікамі[58]. Атрымаць прызначэньне на гэтую пасаду маглі толькі расейцы[58]. Тутэйшую шляхту, увогуле, пазбавілі права займаць дзяржаўныя пасады[58].

У выніку, на мяжы XIX—XX стагодзьдзяў беларускія этнічныя землі сталі найбольш адсталым рэгіёнам эўрапейскай часткі Расейскай імпэрыі (паводле памеру гандлёва-прамысловага абароту на душу насельніцтва яны саступалі нават Архангельскай губэрні[62]).

Экспансія Маскоўскай царквы

Царква Сьвятых Пятра і Паўла ў Менску да (налева) і па (направа) маскоўскай перабудове

Нягледзячы на тое, што ўлады Расейскай імпэрыі захапілі Вялікае Княства Літоўскае пад выглядам абароны праваслаўных[63], яны ня мелі даверу да мясцовых праваслаўных духоўных асобаў: сьвятароў-беларусаў выпраўлялі служыць у глыб Расейскай імпэрыі, а на іх месца накіроўвалі расейцаў, якія ня ведалі мовы і традыцыяў прыхаджанаў. Яны не прызнавалі беларускіх сьвятых, замагаліся з калядаваньнем, Купальлем і іншымі спрадвечнымі звычаямі. Губэрнатары дакладвалі ў Санкт-Пецярбург, што дасланыя сюды сьвятары ня могуць падтрымліваць добрых дачыненьняў з насельнікамі краю і што яны сталі ненавіснымі народу[64].

Небясьпечнай перашкодай на шляху абмаскаленьня беларусаў зьяўлялася Ўніяцкая царква, якая вылучала іх сярод палякаў і расейцаў. Грэка-каталікі складалі каля 80% беларускіх хрысьціянаў[65]. Яшчэ за кіраваньнем Кацярыны II у праваслаўе расейскага ўзору прымусова перавялі блізу паўмільёна беларусаў. Адначасна ішла апрацоўка грэцка-каталіцкіх герархаў, частка якіх у выніку перайшла на службу царызму. У змаганьні з уніяцтвам асабліва вызначыўся біскуп украінскага паходжаньня Ёсіф Сямашка. Ён увёў расейскую мову ў духоўных сэмінарыях і царкоўных лічбах. Сьвятары атрымалі загад спраўляць набажэнства паводле службоўнікаў, прысланых з Масквы. З уніяцкіх сьвятыняў выкідалі бакавыя алтары, ламалі арганы. Нязгодных судзілі як царкоўных і дзяржаўных злачынцаў[51]. Тутэйшыя вернікі адказалі на рэлігійны гвалт супрацівам. Так, за спробу перавярнуць іх у маскоўскае праваслаўе сяляне-ўніяты з маёнтку Азярышча Гарадоцкага павету пастанавілі ўтапіць полацкага япіскапа Смарагда і віцебскага генэрал-губэрнатара Шрэдэра, якія ледзьве здолелі ўцячы. У сьнежні 1834 году на дваранскіх выбарах у Віцебску 172 шляхцічы падпісалі пратэст супраць перасьледу ўніятаў. Урад адрэагаваў пагрозамі суду і сэквэстрацыі маёмасьці[66].

Царква Сьвятых Барыса і Глеба ў Наваградку да (налева) і па (направа) маскоўскай перабудове

У 1833—1839 гадох на злом уніяцкай рэлігійнай традыцыі запрацавала ўся сыстэма расейскай улады: суд, адміністрацыя, сынод, паліцыя, часам у ход ішла нават армія[67]. У дачыненьні да апазыцыйнага духавенства практыкавалася паніжэньне на пасадзе, перавод у горшыя прыходы, «перавыхаваньне» у кансысторыі (у Жыровічах або Полацку), зьняволеньне ў манастыры, высылка ў іншую япархію. Найбольш зацятых ўніяцкіх сьвятароў высылалі ў Расею[67]. Да сялянаў ужываліся «павучаньні», у тым ліку ў губэрнскай канцылярыі; пакараньне бізуном; турэмнае зьняволеньне; і г. д.[68] Разам з тым у 1838 годзе з 680 сьвятароў Полацкай грэцка-каталіцкай дыяцэзіі за далучэньне да Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскага патрыярхату) падпісаліся толькі 186[51].

Фара Вітаўта ў Горадні да (налева) і па (направа) маскоўскай перабудове

У 1837—1839 гадох расейскія ўлады канчаткова нэўтралізавалі ўсе актыўныя сілы, якія маглі перашкодзіць ліквідацыі Уніяцкай царквы. Аднак афіцыйны Пецярбург ўсур’ёз чакаў выбуху незадаволенасьці пры апублікаваньні факту, што «уніі ўжо няма», таму ўвёў у паўночна-ўсходнія раёны Беларусі дадатковыя войскі[69].

12 лютага 1839 году расейскія ўлады правялі Полацкі царкоўны сабор, які ліквідаваў Уніяцкую царкву. Згодна зь ягонай пастановай усе беларускія вернікі-ўніяты прымусова далучаліся да маскоўскага праваслаўя, «каб з гэтага часу знаходзіцца ў падпарадкаваньні Найсьвяцейшага Ўрадавага Ўсерасейскага Сыноду» (рас. «дабы пребывать отныне в послушании Святейшего Правительствующего Всероссийского Синода»)[51]. Гэта завяршыла працэс інкарпарацыі праваслаўных беларусаў у Маскоўскую царкву з стратай імі царкоўнай памеснасьці[70].

Пратэстуючы супраць гэтай пастановы, больш за мільён уніятаў перайшлі па Полацкім саборы ў рыма-каталіцтва. Пра зьдзекі зь беларусаў-уніятаў пісалі дзеячы расейскай культуры — Леў Талстой, Аляксандар Герцэн (які назваў Сямашку «Иудой во Христе»)[51]. Захаваліся шматлікія сьведчаньні фізычнага гвалту і прымусу з боку царскіх уладаў[30]

« З боку грамадзянскага начальства катаваньнем камандаваў акруговы Навіцкі. Гэты паліцэйскі апостал сек людзей датуль, пакуль катаваны не згаджаўся прыняць прычасьце ад праваслаўнага папа. Адзін чатырнаццацігадовы хлопчык па дзьвюх сотнях розгаў адмовіўся ад такіх зносінаў з Хрыстом. Яго зноў пачалі секчы, і толькі тады, саступаючы страшнага болю, ён пагадзіўся. Праваслаўная царква перамагла! »

—А. Герцен. Секущее православие // Колокол. № 27, 1858 г.

Зьнішчэньне ўніяцтва падзяліла беларускі народ на праваслаўных і рыма-каталікоў, што стала адной з галоўных прычынаў слабой нацыянальнай згуртаванасьці беларусаў[51]. Тым часам Найсьвяцейшаму ўрадаваму сыноду (Маскоўскаму патрыярхату) даручылі галоўную ролю ў маскалізацыі і дэнацыяналізацыі беларусаў. У 1840 годзе выйшла забарона прамаўляць па-беларуску царкоўныя казаньні. Япіскапы патрабавалі ад сьвятароў ды іхных жонак карыстацца расейскай мовай і ў прыватным жыцьці, каб даць прыклад парафіянам. Вядома, што за заслугі ў здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 гадоў Сямашка прадставіў да ўзнагароджаньня мэдалём 496 духоўных асобаў свае япархіі[30]. Па здушэньні паўстаньня, паводле афіцыйных рапартаў, беларускія сяляне часам цэлымі вёскамі адмаўляліся наведваць цэрквы Маскоўскага патрыярхату[71]. У адказ на падобны супраціў расейскія ўлады практыкавалі штрафы, увязьненьне ў расейскіх манастырах, высылку ў аддаленыя рэгіёны Расеі, прымусовае адабраньне дзяцей зь перадаваньнем іх на выхаваньне ў сем’і вернікаў Маскоўскага патрыярхату[72].

У 1865 годзе Мураўёў-вешальнік нагадаў маскоўскаму гаспадару пра патрэбу ўзмацненьня ролі Маскоўскай царквы ў колішнім Вялікім Княстве Літоўскім[70]:

«

Я растлумачыў Яго Вялікасьці, што край гэты ўтрымліваецца за намі сілаю зброі і трэба было б яго цяпер аб'яднаць маральна-палітычна-рэлігійным элемэнтам

»

Расейская адукацыйная палітыка

Мураўёў-вешальнік

12 студзеня 1812 году ў выніку намаганьняў сьвецкіх колаў Беларусі маскоўскі гаспадар Аляксандар I выдаў указ аб пераўтварэньні Полацкага езуіцкага калегіюму ў вышэйшую навучальную ўстанову. 10 чэрвеня адбылося адкрыцьцё Полацкай акадэміі, зь якой пачалі свой шлях гісторык і архэоляг Канстантын Тышкевіч, астраном і філёзаф Юзэф Накцыяновіч, пісьменьнікі Юзэф Масальскі і Ян Баршчэўскі, маляр Валенці Ваньковіч і іншыя. Аднак неўзабаве ўлады Расейскай імпэрыі пачалі разглядаць навучальныя ўстановы на падуладных землях як небясьпечныя асяродкі супраціву калянізацыі, таму ў сакавіку 1820 году акадэмію ліквідавалі, а некалькі тысячаў тамоў акадэмічнай бібліятэкі вывезьлі ў Расею[73].

1 траўня 1832 году маскоўскі гаспадар Мікалай I (1825—1855) зачыніў Віленскі ўнівэрсытэт. Фармальнай нагодай стаў удзел выкладнікаў у вызвольным паўстаньні 1830—1831 гадоў. Разам зь Віленскім ўнівэрсытэтам расейскія ўлады зачынілі і многія сярэднія навучальныя ўстановы. Праводзілася масавая ліквідацыя ўніяцкіх і базылянскіх школаў, якія прыхільна ставіліся да беларускай мовы і культуры. Узмацніўся кантроль за адукацыяй з боку Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскага патрыярхату)[74]. Разам з тым закрыцьцё школаў Вялікага Княства Літоўскага ажыцьцяўлялася без стварэньня адпаведанай колькасьці расейскіх навучальных установаў, што ў выніку адмоўна адбівалася на агульным адукацыйным узроўні беларускага насельніцтва. Апроч таго, царскія ўлады выслалі многіх мясцовых настаўнікаў, а на іхнае месца накіравалі выхадцаў з цэнтральных расейскіх губэрняў[74].

Ёсіф Сямашка

У 1864 сваіх годзе ў сваіх лістах з-пад шыбеніцы Кастусь Каліноўскі пісаў пра тое, што:

« Калі ронд польскі ўсім братнім народам дае самарондства, маскаль мала таго, што гэтак не робіць, но яшчэ там, гдзе жылі палякі, літоўцы і беларусы, заводзіць маскоўскія школы, а ў гэтых школах учаць па-маскоўску, гдзе ніколі не пачуеш і слова па-польску, па-літоўску да і па-беларуску, як народ таго хоча, а ў гэтыя школы адно з другога канца света маскалёў насылаюць, што толька ўмеюць красці, людзей абдзіраці дай служыць за грошы паганаму дзелу на глум народу.[75] »

Па здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 гадоў улады Расейскай імпэрыі зачынілі і перавялі ў Пецярбург адзіную на той час вышэйшую навучальную ўстанову на этнічнай беларускай тэрыторыі — Горы-Горацкі земляробчы інстытут[76]. Апроч таго, яны звольнілі ўсіх настаўнікаў каталіцкай веры, а на іхнае месца паставілі выхадцаў з уласна Расеі[77]. Намаганьнямі Ўрадавага сыноду Расейскай імпэрыі (Маскоўскага патрыярхату) у беларускіх вёсках адкрылася вялікая колькасьць пачатковых царкоўна-прыходзкіх школаў, адукацыя ў якіх мела падкрэсьлена рэлігійна-русіфікатарскую скіраванасьць[77]. Беларускіх дзяцей выхоўвалі на аснове русіфікатарскіх ідэяў у духу хрысьціянскай пакорлівасьці расейскім уладам[78]. Ні ў адной іншай частцы Расейскай імпэрыі пачатковая адукацыя ня мела такой рэлігійна-русіфікатарскай скіраванасьці, як у Беларусі[78].

Дзеля падрыхтоўкі мясцовых настаўнікаў расейскія ўлады адкрылі некалькі настаўніцкіх сэмінарыяў (першая ў Расейскай імпэрыі настаўніцкая сэмінарыя зьявілася ў 1864 годзе ў Маладэчне). Сэмінарыстам забаранялася размаўляць на беларускай мове, пры гэтым усё беларускае ў гэтых навучальных установах высьмейвалася і атаясамлівалася зь непісьменнасьцю[79].

Увогуле, за ўвесь пэрыяд свайго панаваньня ў Беларусі ўлады Расейскай імпэрыі не дазволілі адкрыць ніводнай беларускай школы[80].

Расейская культурная палітыка

Улады Расейскай імпэрыі чынілі жорсткі прыгнёт культуры беларускіх зямель і імкнуліся такім чынам давесьці, што насельніцтва Беларусі ня мае сваёй этнічнай асаблівасьці[81].

У 1787 годзе Кацярына II пастанавіла, што друкаваць духоўныя кнігі ў Расейскай імпэрыі могуць толькі выдавецтвы, падпарадкаваныя Сыноду — адпаведна забаранялася дзейнасьць грэцка-каталіцкіх друкарняў. У 1832 годзе пачалася акцыя адбіраньня старых беларускамоўных богаслужбовых і іншых кніг і замены іх на маскоўскія. З цэркваў і манастыроў у Полацкую духоўную кансысторыю да паленьня звозіліся выданьні беларускіх друкарняў, сярод якіх былі арыгінальныя навукова-тэалягічныя, мастацкія і вершаваныя творы беларускай літаратуры[82]. Сьвятары спрабавалі ратаваць іх: так, 2 красавіка 1834 году ў Наваградку на рукі япіскапа Ёсіфа (Сямашкі) 56 сьвятароў злажылі пратэст, але, на загад расейскага гаспадара, усіх іх пакаралі за гэта годам манастырскай турмы[82]. Па ліквідацыі ў 1839 годзе Ўніяцкай царквы кнігі з царкоўных і манастырскіх бібліятэк звозіліся ў Жыровічы і на загад Сямашкі ў 1841—1844 гадох спальваліся ў манастырскіх печках[82]. Дзеля таго, што такі спосаб нішчэньня кніг быў марудным, і частка кніг раскрадалася, у 1844 годзе Сямашка загадаў вынесьці кнігі на манастырскі пляц і спаліць іх на вогнішчы адразу[82]. У 1852 годзе Сямашка асабіста назіраў, як гараць 1295 кніг, знойдзеных у былых уніяцкіх цэрквах. У сваіх «Запісках» ён з гонарам паведамляў, што за наступныя тры гады на яго загад спалілі яшчэ дзьве тысячы тамоў[30]. Сярод спаленых былі ня толькі кнігі, выдадзеныя па складаньні Берасьцейскай уніі. Напрыклад, у 1865 годзе ад аднаго недапаленьня выпадкова выратавалі 10 аркушаў Тураўскага Эвангельля XI ст., знойдзеныя ў скрыні з вугалем[82].

Карыкатура на адкрыцьцё помніка Мураўёву-вешальніку ў Вільні, 1898 г.

У 1859 годзе ў Вільні выйшаў пераклад Вінцэнта Дунін-Марцінкевіча дзьвюх песень з паэмы Адама Міцкевіча «Пан Тадэвуш», які царскія ўлады неўзабаве поўнасьцю зьнішчылі. Увогуле, у 1859 годзе расейскія ўлады выдалі забарону на выкарыстаньне ў беларускім друку лацінкі. Па здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня, у 1863—1888 гадох расейская цэнзура не прапусьціла ніводнага выданьня на беларускай мове[83].

Спроба гвалтоўнага выцісканьня з памяці былых грамадзянаў Вялікага Княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай падзеяў і імёнаў іх мінуўшчыны выявілася ў забароне сьвяткаваньняў гадавінаў гістарычных падзеяў. Адначасна ажыцьцяўлялася навязваньне расейскага юбілейна-ўшанавальнага канону. Вялікая ўвага надавалася арганізацыі шматлікіх імпрэзаў, прысьвечаным юбілейным датам расейскай гісторыі і расейскіх манархаў[84].

Культурная палітыка расейскіх ўладаў таксама выявілася і ў кантролі над тэатральным жыцьцём местаў. Напрыклад, на падтрымку расейскага тэатру ў Горадні выдзяляліся спэцыяльныя ўрадавыя субсыдыі. У той жа час на сцэну не дапускалася нічога, што магло б паспрыяць абуджэньню і ўмацаваньню нерасейскай нацыянальнай сьвядомасьці гледачоў. Так, у 1852 годзе ў Менску расейскія ўлады забаранілі прэм’еру першай опэры на беларускай мове «Ідылія», аднак яна ўсё адно адбылася на сцэне мескага тэатру[85].

Мэтанакіраваны адрыў беларускага народу ад роднай культуры выявіўся ў масавым вывазе культурных каштоўнасьцяў зь Беларусі. У Маскву і Санкт-Пецярбург вывезьлі Галоўны архіў Вялікага Княства Літоўскага з сотнямі тамоў Літоўскай Мэтрыкі[86]. Архіў зачыненага Віленскага ўнівэрсытэту перадалі Міністэрству народнай асьветы Расейскай імпэрыі, а яго кнігазбор (52 тысячы тамоў) — у Пецярбург, Харкаў і Кіеў[86]. Бібліятэку Полацкай акадэміі з 40 тысячамі кнігаў і рукапісаў адабралі ў Публічную бібліятэку Санкт-Пецярбургу і бібліятэку Пецярбурскага ўнівэрсытэту, музэйную калекцыю і карцінную галерэю — у Пецярбурскую акадэмію мастацтваў[86]. На пачатак XX ст. на тэрыторыі Беларусі не засталося арыгіналаў кніг Францішка Скарыны. Адной з прычынаў гэтага стала дзейнасьць графа Мікалая Румянцава, якому ўлады Расейскай імпэрыі па падзелах Рэчы Паспалітай падаравалі магдэбурскі Гомель. Дзеля напаўненьня ўласнай калекцыі ён стварыў агентурную сетку, якая на землях колішняга Вялікага Княства Літоўскага арганізавала вышук каштоўных кніг у прыватных і манастырскіх кнігазборах. Гэтыя кнігі звозіліся да Румянцава ў яго калекцыю. Вядома, што пры жыцьці ягоны кнігазбор налічваў 140 выданьняў Францішка Скарыны. Па 1917 годзе гэтая калекцыя стала асновай для Расейскай дзяржаўнай бібліятэкі[87]. У наш час зь вядомых 520 асобнікаў выданьняў Скарыны 352 кнігі (68%) захоўваюцца ў Расеі. У Беларусі налічваецца толькі 28 асобнікаў (да 2017 году іх было толькі 10)[88].

Апроч таго, масавы характар набылі канфіскацыі і зьнішчэньне шляхецкіх і царкоўных гістарычна-культурных каштоўнасьцяў. Напрыклад, у 1812 годзе ўлады Расейскай імпэрыі канфіскавалі каштоўнасьці Нясьвіскага замка: калекцыі мэдалёў і манэтаў адправілі ў Харкаўскі ўнівэрсытэт, сакральныя прадметы — у Маскву, іншыя старажытнасьці — у розныя расейскія музэі і зборы[89]. У 1830 годзе расейскі гаспадар Мікалай I асабіста пастанавіў спаліць частку нарабаваных каштоўнасьцяў зь Дзярэчына, астатнія скарбы вывезьлі ў Пецярбург (у тым ліку карцінаў і каштоўных упрыгожаньняў — 303 пуды і 25 фунтаў). Спальваліся найперш карціны зь сюжэтамі на гістарычныя тэмы, якія, на думку манарха-мастацтвазнаўцы, маглі выклікаць у гледачоў непажаданыя думкі пра былую веліч Рэчы Паспалітай[90]. У час ліквідацыі Ўніяцкай царквы Ёсіф (Сямашка) спаліў тысячы старых беларускіх абразоў, у тым ліку напісаных да складаньня Берасьцейскай уніі[91].

Зьнішчэньне помнікаў Вялікага Княства Літоўскага і насаджэньне расейскай архітэктуры

Сабор у Барысаве (1874 г.), збудаваны ў стылі маскоўскага дойлідзтва XVII ст.[92]
Асноўныя артыкулы: Мураўёўкі і Сьпіс помнікаў архітэктуры Вялікага Княства Літоўскага, зруйнаваных уладамі Расейскай імпэрыі

У 2-й палове XIX ст. на Беларусі прыкметна пашырылася і набыло беспрэцэдэнтныя маштабы[93] царкоўнае будаваньне, ініцыятарам якога быў генэрал-губэрнатар М. Мураўёў. Мураваныя бажніцы ўзводзіліся паводле «ўзорных» праектаў і мусілі ўвасобіць праваслаўна-расейскія і царкоўна-традыцыйныя рысы архітэктуры[94] Маскоўскага патрыярхату:

« Праваслаўныя бажніцы маюць быць адвечнымі сьведкамі вялікай эпохі адраджэньня расейскай народнасьці ў Паўночна-Заходнім краі, спрадвеку расейскім, які доўгі час пакутаваў пад прыгнётам лацінска-польскай прапаганды. »
Характэрная мураўёўка з купаламі-цыбулінамі, шатрамі, какошнікамі і інш.

На правядзеньне працаў прапаноўвалася прыцягваць будаўнічыя арцелі з цэнтральнай Расеі, бо на думку расейскіх уладаў, знаходжаньне такіх арцеляў сярод праваслаўныга насельніцтва краю мусіла «пасеяць моцнае насеньне чыста расейскага жыцьця» і азнаёміць бліжэй тутэйшы народ з Расеяй[95].

Сотні аднолькавых цэркваў[96], збудаваных у гэты час, атрымалі назву «мураўёўкі»[97]. Зьяўленьне «мураўёвак» адпавядала абвешчанай расейскім царом Мікалаем I тэзе: «самадзяржаўе, праваслаўе, народнасьць». Падобныя збудаваньні як матэрыяльны выраз каляніяльнай палітыкі[98] мусілі ўвасабляць бясспрэчнае панаваньне царскай Расеі на Беларусі[45].

У гэты ж час ажыцьцяўлялася масавае зьнішчэньне старажытных праваслаўных цэркваў Вялікага Княства Літоўскага[19], а таксама перабудова ў стылі архітэктуры Маскоўскай дзяржавы колішніх рымска-каталіцкіх, уніяцкіх і нават спрадвеку праваслаўных сьвятыняў (Канстантынопальскі патрыярхат). Фінансавалася гэтая справа з сродкаў, сабраных з удзельнікаў паўстаньня ў выглядзе штрафаў і кантрыбуцыяў[93][99].

Нясьвіская ратуша ў 1820-я гады (налева) і ў 1894 годзе (направа)

Палітыка маскалізацыі таксама выявілася ў разбурэньні мясцовага калярыту старых мескіх цэнтраў Вялікага Княства Літоўскага. У час непазьбежнай мадэрнізацыі местаў зьнішчаліся ратушы (у 1857 годзе на загад расейскага цара зруйнавалі Менскую ратушу), руйнаваліся альбо перабудоўваліся да непазнавальнасьці старажытныя цэрквы і касьцёлы, зьмяняліся функцыі старых ансамбляў (комплексы езуіцкіх калегіюмаў у Воршы і Горадні ператварылі ў вязьніцы). З мэтай стварэньня магутнай фартэцыі на заходніх рубяжах Расейскай імпэрыі ў 1830-я гады поўнасьцю зьнішчылі сярэднявечнае Берасьце, багатае архітэктурнымі каштоўнасьцямі (старажытны замак, 10 цэркваў і касьцёлаў, мураваны Рынак з ратушай, палацам князя Чартарыйскага і іншымі будынкамі). Такім чынам закладваліся асноўныя прынцыпы каляніяльнай архітэктурнай практыкі ў Беларусі: гвалтоўная зьмена функцыяў старых ансамбляў, брутальнае разбурэньне важных у духоўным і гістарычным сэнсах аб’ектаў, наўмыснае стварэньне эстэтычнага канфлікту праз радыкальную стылістычную зьмену альбо пабудову чужародных і несумаштабных аб’ектаў у традыцыйным высокамастацкім асяродзьдзі[100].

3 сакавіка 1918 году ў нямецкай прэсе выйшла публікацыя пра ўражаньні ад таго места, у якое ператварыўся Менск пад уладай Расейскай імпэрыі[101][20]: «Менск ня робіць надта спрыяльнага ўражаньня, галоўным чынам таму, што шмат з старых выдатных барокавых будынкаў, цэркваў і манастыроў было абязьлічана расейцамі празь перабудову яшчэ горш, чым у Вільні. Наогул, урад імкнецца наўмысна зьнішчыць усё, што магло б нагадваць былыя часы, тым ня менш нічога не робіць з свайго боку дзеля ўпрыгажэньня места. Галоўныя будынкі <…> былі збудаваныя ў большасьці ў XVII стагодзьдзі. Роўна як цэрквы, таксама праваслаўныя, частка зь якіх раней была каталіцкімі. Манастыры былі зьведзеныя да ролі казармаў».

Расейскія помнікі і памятныя знакі

Расейскі помнік г.зв. «Айчыннай вайне» ў Полацку з двухгаловымі арламі, купалам-цыбулінай і расейскім крыжам
Урачыстае адкрыцьцё помніка Мураўёву-вешальніку ў Вільні, 1898 год

Расейскія ўлады імкнуліся стварыць на землях зьнішчанага Вялікага Княства Літоўскага новы каляніяльны гістарычны пантэон: у Вільні адкрылі помнікі Мураўёву (1898 год) і Кацярыне II (1904 год), у Менску — Аляксандру II (1901 год), у шэрагу местаў — помнікі ў памяць пра вайну 1812 году як «Айчынную» (рас. Отечественную). У 1863 годзе каля Кобрыня адбылася ўрачыстая закладка капліцы Аляксандра Неўскага ў памяць расейскіх вайскоўцаў, якія бралі ўдзел у здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня[102].

Зьмена культурнага ляндшафту выявілася ў забароне ставіць крыжы або іншыя сьвятыя выявы пры дарогах без дазволу расейскіх уладаў[103]. Новыя прыдарожныя крыжы мусілі быць укоснымі васьміканцовымі або шасьціканцовымі (расейскімі)[104]. Таксама ішло насаджэньне ўкосных васьміканцовых крыжоў расейскай прамысловай вытворчасьці на купалы цэркваў. Пры гэтым беларускі мастацтвазнаўца і этноляг Яўген Сахута паказвае на тое, што сярод шматлікіх крыжоў, вырабленых мясцовымі беларускімі майстрамі ў 2-й палове XIX ст. — пачатку XX стагодзьдзя, няма ніводнага з касой папярочкай[105].

Расейская геральдыка

Гістарычны герб Мазыру (налева) і новы расейскі (направа)

Улады Расейскай імпэрыі праводзілі мэтанакіраванае зьнішчэньне гербаў часоў Вялікага Княства Літоўскага з частковай заменай іх гербамі штучна вынайдзенымі, якія ня мелі зьвязку з гісторыяй і мясцовымі традыцыямі. Таксама адбывалася падмена паняцьця «герб мескі» паняцьцем «герб павятовы». Стваральнікі новых расейскіх гербаў ставілі перад сабой задачу праслаўленьня расейскага царызму і зацьвярджэньня ягонай улады[106].

Гістарычны герб Амсьціслава «Малая Пагоня» (налева) і штучны расейскі «чырвоная лісіца або воўк» (направа)

Расейскія ўлады працягвалі атаясамліваць гістарычны герб «Пагоня» з канкрэтнай тэрыторыяй — колішнім Вялікім Княствам Літоўскім, што выявілася ў новых гербах шэрагу паветаў і губэрняў[107]. Аднак у XIX ст. назіралася тэндэнцыя паступовага выцісканьня Пагоні з афіцыйнай геральдыкі: у 1845 годзе яе прыбралі з гербу Гарадзенскай губэрні, а ў 1878 годзе — Магілёўскай. Яшчэ раней замест гістарычных варыянтаў Пагоні новыя гербы даравалі Амсьціслаўскаму павету і Менскай губэрні.

Расейскія перайменаваньні

Палітыка, скіраваная на плянамернае вынішчэньне тутэйшай ідэнтычнасьці, выявілася ў перайменаваньнях вуліцаў населеных пунктаў колішняга Вялікага Княства Літоўскага. Паводле сьцьверджаньня расейскіх ўладаў[21]:

« …некаторыя вуліцы і завулкі носяць састарэлыя польскія назвы, пазбаўленыя сэнсу і значэньня, ня родныя расейскаму духу і не адпаведныя значэньню саміх местаў, як цэнтраў расейскай адміністрацыі. »

Масавы характар гэтыя перайменаваньні набылі ў 1866—1868 гадох. Апроч таго, пераймяноўваліся паселішчы[108]. Напрыклад, Зьдзецел перайменавалі ў Дятлово, Янаў — у Иваново, Ельск — у Николаев, Вярэнаў — у Вороново, Жытомлю — у Благовещенское, Сабакінцы — у Покровское. Празь няведаньне перадачы літары «ё» ў лацінцы спалучэньнем «іо» Мёры і Лёзна перайначылі на Миоры і Лиозно.

Назва населенага пункту Аб’екты, перайменаваныя ўладамі Расейскай імпэрыі
Гістарычная назва Расейская назва Час перайменаваньня
Бабруйск Слуцкая вуліца Скобелевская улица[e] XIX стагодзьдзе
Барысаў Аршанская вуліца Московская улица XIX стагодзьдзе
Быхаў Магілёўская вуліца Романовская улица[f] 1913 год
Ваўкавыск Крамяніцкая вуліца Александровская улица[g] XIX стагодзьдзе
Шляхецкая вуліца Багратионовская улица да 1913 году
Вільня Базылянская вуліца Конная улица XIX стагодзьдзе
Баніфрацкі завулак Семёновская улица 1864 год
Бэнэдыктынскі завулак Проходной переулок 1864 год
Бэрнардынская вуліца Александровская улица
Суворовская улица		 XIX стагодзьдзе
Дамініканская вуліца Благовещенская улица 1864 год
Кармэліцкі завулак Дворянский переулок 1864 год
Конская вуліца Полицейский переулок XIX стагодзьдзе
Людвісарская вуліца Преображенская улица XIX стагодзьдзе
Палацавы пляц Муравьёвская площадь 1898 год
Радзівілаўскі завулак Богодельный переулок XIX стагодзьдзе
Савіч вуліца Андреевская улица XIX стагодзьдзе
Сьвятаміхальскі завулак Покровский переулок XIX стагодзьдзе
Сьвятаянская вуліца Ивановская улица 1864 год
Францішканскі завулак Глухой переулок 1864 год
Віцебск Багародзіцкая вуліца Соборная улица
Успенская улица		 XIX стагодзьдзе
Вялікая вуліца Гоголевская улица (частка)
Смоленская улица (частка)		 XIX стагодзьдзе
Падзьвінская вуліца Льва Толстого улица 1910 год
Прачысьценская гара Успенская гора XIX стагодзьдзе
Рынак пляц Полицейская площадь XIX стагодзьдзе
Трынітарская вуліца Покровская улица XIX стагодзьдзе
Тэатральная вуліца Пушкинская улица пачатак XX стагодзьдзя
Узгорская вуліца Офицерская улица
Суворовская улица		 1840 год
1900 год
Ворша Бабінавіцкая вуліца Петербургская улица XIX стагодзьдзе
Вялейка Асіпаўская вуліца Пушкинская улица
Александра II улица		 XIX стагодзьдзе
пачатак XX стагодзьдзя
Менская вуліца Александровская улица XIX стагодзьдзе
Рынак пляц Георгиевская площадь XIX стагодзьдзе
Вяліж Касьцельная вуліца Николаевская улица XIX стагодзьдзе
Глыбокае Докшыцкая вуліца Московская улица XIX стагодзьдзе
Гомель Прабойная вуліца Румянцевская улица XIX стагодзьдзе
Горадня Баніфратэрская вуліца Татарская улица 1864 год
Басьняцкая вуліца Больничная улица 1864 год
Бэрнардынская вуліца Мещанская улица 1864 год
Брыгіцкая вуліца Купеческая улица
Кутузовская улица		 1864 год
1914 год
Брыгіцкі мост Чугунный мост 1864 год
Гарадніцкі пляц Дворцовая площадь 1864 год
Дамініканская вуліца Соборная улица 1864 год
Златарская вуліца Палатная улица 1864 год
Могілкавая вуліца Кривая улица 1864 год
Падвальная вуліца Кузнечная улица 1864 год
Раскоша вуліца Садовая улица
Муравьёвская улица		 1864 год
XIX стагодзьдзе
Рэзьніцкая вуліца Полицейская улица 1864
Садовая вуліца Суворовская улица XIX стагодзьдзе
Францішканская Юрыздыка вуліца Казачья улица 1864 год
Чацьвярцінскі мост Александровский мост 1864 год
Ятковая вуліца Торговая улица 1864 год
Дзісна Дарашкоўская вуліца Александро-Пушкинская улица XIX стагодзьдзе
Докшыцы Барысаўская вуліца Александровская улица XIX стагодзьдзе
Глыбоцкая вуліца Муравьёвская улица XIX стагодзьдзе
Кобрынь Губэрніяльная вуліца Суворовская улица 1864 год
Лепель Поўсьвіская вуліца Пушкинская улица XIX стагодзьдзе
Магілёў Ветраная вуліца Большая Садовая улица XIX стагодзьдзе
Лупалаўскае прадмесьце Московское предместье XIX стагодзьдзе
Рынак пляц Губернаторская площадь XIX стагодзьдзе
Фарны завулак Семинарский переулок XIX стагодзьдзе
Шклоўская вуліца Днепровский проспект XIX стагодзьдзе
Шклоўскі завулак Суворовская улица XIX стагодзьдзе
Мазыр Сьвідоўская вуліца Покровская улица XIX стагодзьдзе
Езуіцкая вуліца Александровская улица 1866 год[109]
Менск Валоцкая вуліца Крещенская улица 1866 год
Вялікая Барысаўская вуліца Александровская улица XIX стагодзьдзе
Вялікая Бэрнардынская вуліца Монастырская улица 1866 год
Высокі Рынак пляц Соборная площадь 1866 год
Дамініканская вуліца Петропавловская улица 1866 год
Зборавая вуліца Тюремная улица
Преображенская улица		 1866 год
1883 год
Зыбіцкая вуліца Торговая улица 1866 год
Каралеўскі шлях Новомосковская улица XIX стагодзьдзе
Кашарская вуліца Батальонная улица
Скобелевская улица		 1866 год
1882 год
Лошыцкая вуліца Серпуховская улица[h] 1866 год
Плябанская вуліца Широкая улица 1866 год
Рэзьніцкая вуліца Мясницкая улица 1866 год
Старосьцінская Слабада вуліца Старослободская улица 1866 год
Францішканская вуліца Губернаторская улица 1866 год
Фэліцыянаўская вуліца Богодельная улица 1866 год
Хлусаў мост Александровский мост XIX стагодзьдзе
Наваградак Кавальская вуліца Семёновская улица XIX стагодзьдзе
Базылянскі завулак Борисоглебский переулок 1866 год
Невель Нізвальная вуліца Льва Толстого улица пачатак XX стагодзьдзя
Нясьвіж Дамініканская вуліца Семинарская улица 2-я палова XIX стагодзьдзя
Пінск Альбрэхтаўская вуліца Купеческая улица XIX стагодзьдзе
Бэнэдыктынская вуліца Кожевная улица 1866 год[109]
Бэрнардынская вуліца Тюремная улица 1866 год
Вялікая вуліца Большая Киевская улица XIX стагодзьдзе
Дамініканская вуліца Соборная улица 1866 год
Лагішынская вуліца Петербургская улица XIX стагодзьдзе
Францішканская вуліца Инженерная улица 1866 год
Полацак Вакзальная вуліца Гоголевская улица 1909 год
Віцебская вуліца Александровская улица 1912 год
Вялікая вуліца Нижне-Покровская улица 1848 год
Ільлінская вуліца Верхне-Покровская улица 1848 год
Прабойная вуліца Льва Толстого улица 1911 год
Рагачоў Лугавая вуліца Николаевская улица[i] XIX стагодзьдзе
Папярочная вуліца Георгиевская улица XIX стагодзьдзе
Пружаны Сялецкая вуліца Александровская улица XIX стагодзьдзе
Рэчыца Прабойная вуліца Успенская улица XIX стагодзьдзе
Сенна Магілёўская вуліца Офицерская улица XIX стагодзьдзе
Менская вуліца Трактирная улица XIX стагодзьдзе
Себеж Вялікая вуліца Петра Великого улица пачатак XX стагодзьдзя
Слонім Панасоўская вуліца Романовская улица XIX стагодзьдзе
Скробаўская вуліца Московская улица да 1882 году
Слуцак Востраўская вуліца Воскресенский переулок XIX стагодзьдзе
Завальская вуліца Тюремная улица XIX стагодзьдзе
Фарская вуліца Богадельная улица 1866 год[109]
Навамеская вуліца Мостовая улица XIX стагодзьдзе
Сэнатарская вуліца Широкая улица
Гоголевская улица		 XIX стагодзьдзе
пачатак XX стагодзьдзя
Усьцінаўская вуліца Козачья улица 1832 год
Смаленск Блонная вуліца Кирочная улица
Пушкинская улица		 1869 г.
1899 г.

Некаторыя мясцовыя назвы перакладалі на расейскую мову і потым навязвалі да зваротнага перакладу на іншыя мовы: напрыклад, Шляхецкія вуліцы станавіліся «Дворянскими», Вялікія — «Большими», Рынкі — «Базарными площадями». Апроч таго, некаторыя новыя аб’екты атрымлівалі палітызаваныя або падкрэсьлена каляніяльныя назвы: напрыклад, Каломенская[j] вуліца ў Менску, Мураўёўскі сад, Мураўёўскі завулак і Сувораўскі спуск у Магілёве, Мураўёўская вуліца ў Бабруйску[110].

СССР

Савецкая моўная палітыка з часоў кіраваньня Сталіна

Асноўны артыкул: Наркамаўка

У адпаведнасьці з савецкай камуністычнай тэорыяй працэс зьліцьця ўсіх народаў Савецкага Саюзу ў адну нацыю мусіў адбывацца на падставе ўзаемнага скрыжоўваньня нацыянальных элемэнтаў усіх народаў, у тым ліку мовы. Насамрэч гэты працэс праводзіўся толькі на падставе расейскай нацыянальнай базы — на базе расейскай гісторыі, расейскай культуры, расейскай мовы і расейскага патрыятызму[83].

Кампанія супраць беларускай мовы была ўзьнятая ў СССР у пачатку 1930-х гадоў. Палітыка русіфікацыі беларускае мовы знайшла сваё канкрэтнае адлюстраваньне ў выдадзенай у 1931 годзе кнізе пад рэдакцыяй дырэктара Інстытуту філязофіі Беларускай акадэміі навук акадэміка С. Вальфсона «Навука на службе нацдэмаўскай контррэвалюцыі». Практычным завяршэньнем першага этапу кампаніі русіфікацыі беларускае мовы стала ўрадавая пастанова Савету народных камісараў БССР за 28 жніўня 1933 году «Аб зьменах і спрашчэньні беларускага правапісу», якая датычыла ня толькі правапісу, але і фанэтычных і марфалягічных асаблівасьцяў беларускай мовы[111].

У 1950 годзе Сталін пісаў[112]:

«

Мы будзем мець справу ня зь дзьвюма мовамі, ... а з сотнямі нацыянальных моваў, зь якіх у выніку даўгога эканамічнага, палітычнага й культурнага супрацоўніцтва нацыяў будуць выдзяляцца спачатку найбольш узбагачаныя адзіныя занальныя мовы, а потым занальныя мовы зьліюцца ў вадну супольную міжнародную мову, ...якая... будзе новай мовай, што ўбярэ ў сябе найлепшыя элемэнты нацыянальных і занальных моваў.

»

Адна з прадказаных Сталіным занальных моваў мусіла паўстаць на базе расейскай мовы[113].

Цягам усёй русіфікацыйнай кампаніі, якая пачалася ў 1930-х гадох ва ўсіх нерасейскіх мовах Савецкага Саюзу, адбываўся прыблізна адначасна аднолькавы працэс з аднолькавай рэакцыяй на яго з боку асобных народаў. Калі разгледзець славянскія нерасейскія мовы СССР — беларускую і ўкраінскую — то ў зьвязку з сваяцтвам гэтых моваў русіфікацыйны працэс у кожнай зь іх зьяўляўся ідэнтычным ува ўсіх дэталях. У працэсе русіфікацыі неславянскіх моваў — цюрскіх, моваў народаў Каўказу, мовы балцкіх народаў — існавалі пэўныя фармальныя і колькасныя розьніцы ад русіфікацыйнага працэсу ў беларускай альбо ўкраінскай мовах, але асноўныя мэты, на якія быў скіраваны гэты працэс, заставаліся аднолькавымі[111].

Рэалізацыя моўнай палітыкі ў БССР праводзілася ў двух кірунках, якія ўзаемна дапаўняюць адзін адно, але пасьлядоўна вялі да поўнай нівэляцыі беларускае мовы[111]:

  1. Звужэньне сфэры ўжываньня беларускай мовы ў публічным жыцьці і замена яе расейскай;
  2. Усебаковая русіфікацыя дапушчанай да публічнага ўжываньня беларускай мовы.

Кепская сытуацыя склалася з выданьнем кнігаў на беларускай мове. Такія выданьні трымаліся на складах, не пушчаліся ў продаж, а пазьней сьпісваліся ў якасьці затаваранай нехадавой прадукцыі, якую ніхто ня хоча чытаць. Разам са зьмяншэньнем накладаў і колькасьці беларускамоўнай друкаванай прадукцыі павялічвалася колькасьць і ўдзельная вага расейскамоўнай. У 1946 годзе наклад часопісаў на расейскай мове ў БССР складаў 1%, 1955 годзе ён дасягнуў 31%. У 1970 годзе агульны наклад беларускамоўных кнігаў складаў 9 мільёнаў асобнікаў, расейскамоўных — 16 мільёнаў[114].

Кнігі на беларускай мове ў 1950, 1965 і 1970 гадох складалі адпаведна 85%, 31% і 37% ад агульнай колькасьці кнігаў, друкаваных у БССР. Газэты: 85%, 57% і 38%. Нязначнае павелічэньне назіралася толькі сярод часапісаў: 74%, 75% і 81%[115].

Найбольш актыўна працэс русіфікацыі пайшоў у 1960—1970-я гады. Шырокая дыскусія пра мэтады навучаньня расейскай мове ў рэспубліках СССР скончылася ў жніўні 1956 году міжрэспубліканскай канфэрэнцыі ў Ташкенце, дзе зазначалася, быццам расейская мова стала ўсім савецкім народам «другой роднай мовай» і сродкам узбагачэньня лексыкі нацыянальных моваў. Кампанія ўкараненьня расейскай мовы ўва ўсе сфэры жыцьця нацыянальных рэспублік, што разгарнулася па гэтым, сустрэла пратэст часткі нацыянальнай інтэлігенцыі, якая па XX зьезьдзе партыі пачала выказвацца вальней. Нават найвышэйшае кіраўніцтва БССР выказвалася з асуджэньнем маштабаў русіфікацыі. У студзені 1959 году на прыёме ў гонар 40-годзьдзя БССР, на які прыехаў М. Хрушчоў, першы сакратар ЦК КПБ К. Мазураў выступіў з прамовай на беларускай мове. Хрушчоў абурыўся, чаму выступ быў не па-расейску. Крыху пазьней ён выказаўся яшчэ больш вызначана[116]:

«

Чым хутчэй мы ўсе загаворым па-расейску, тым хутчэй збудуем камунізм.

»

Па гэтым пачалося выцісканьне беларускай мовы з тых пазыцыяў, якія яна пакуль яшчэ займала, і асабліва ўзмацнілася з прыходам на пасаду першага сакратара ЦК КПБ П. Машэрава ў 1965 годзе[117].

26 траўня 1983 году была прынятая пастанова ЦК КПСС і Савету Міністраў СССР аб павелічэньні на 15% заработку настаўнікаў расейскай мовы ў беларускамоўных школах. Пастанова прадугледжвала са студзеня 1984 году павелічэньне на 15% стаўкі настаўнікаў падрыхтоўчых і другіх-трэціх клясаў, якія ведалі расейскую мову, і настаўнікаў расейскай мовы і літаратуры ў 4—11 клясах агульнаадукацыйных школаў усіх тыпаў[114].

Савецкія масавыя рэпрэсіі

Курапаты, месца масавых расстрэлаў ахвяраў НКВД
Асноўны артыкул: Савецкія рэпрэсіі ў Беларусі

На думку беларускага дасьледніка Л. Маракова, у 1930-я гады на Сталіна працавалі сакрэтныя інстытуты НКВД, якія пралічылі значны патэнцыял у геапалітычным становішчы Беларусі. Для таго, каб беларусы ніколі не атрымалі незалежнасьці ад Расеі, яны сыстэматычна вынішчалі інтэлектуальны генафонд нацыі. Як адзначае Л. Маракоў: «Зьмянілася ўжо некалькі пакаленьняў, а нам усё ніяк не атрымоўваецца аднавіць згубленае. Усё таму, што мы — дзеці горшых, лепшых выразалі»[118].

Ад рэпрэсіяў 1930-х гадоў пацярпелі 26 акадэмікаў і 6 чальцоў-карэспандэнтаў Беларускай акадэміі навук. З 139 асьпірантаў, якія былі ў 1934 годзе, засталося толькі шэсьць чалавек. Дасьледаваньні ў галіне гуманітарных навук практычна спыніліся[119]. У 1930-я гады савецкія ўлады фізычна і духоўна зьнішчылі 32 менскія гісторыкі, іх працы выдалілі з навуковых бібліятэк. Увогуле, была поўнасьцю зьніштожаная беларуская гістарычная школа[120].

З 540—570 літаратараў, якія друкаваліся ў Беларусі ў 1920—1930-я гады, было рэпрэсавана ня менш за 440—460 (80%), у тым ліку Тодар Кляшторны, Андрэй Мрый і мноства іншых вядомых аўтараў. Калі ўлічваць аўтараў, вымушаных зьехаць з радзімы, то ад рэпрэсіяў пацярпелі ня менш за 500 беларускіх літаратараў (90%), чвэртка ўсёй колькасьці літаратараў (2000), рэпрэсаваных у СССР[121]. Тым часам, паводле падлікаў Л. Маракова, ува Ўкраіне колькасьць рэпрэсаваных літаратараў склала каля 35—40%, у Расеі — ня больш за 15%[118].

Савецкая адукацыйная палітыка

У 1945—1955 гадох у Беларускай ССР ажыцьцявілі абавязковую пачатковую асьвету і перайшлі да ўсеагульнай 7-гадовай асьветы. У паваенны час на нізкім прафэсійным узроўні вялося выкладаньне многіх прадметаў, дрэнна ўлічваліся нацыянальныя асаблівасьці ў навучальна-выхаваўчай рабоце. Гэтаму спрыялі ўмовы, зьвязаныя з выпраўленьнем у БССР многіх кадраў, якія не валодалі мовай карэннага насельніцтва і не жадалі, каб яе вывучалі іх дзеці. Абыякава ставіўся да беларускай мовы партыйна-дзяржаўны апарат. У 1953 годзе толькі 62,2% кіроўных кадраў рэспубліканскай партыйнай арганізацыі складалі прадстаўнікі карэннай нацыянальнасьці. Гэтыя абставіны спрыялі таму, што рэзка скарацілася колькасьць беларускіх школаў у буйных прамысловых цэнтрах. У Менску ў 1945/46 навучальным годзе з 28 школаў 14 былі беларускамоўнымі, а ўжо ў 1952/53 навучальным годзе з 46 школаў беларускіх налічвалася толькі 9. Набірала моц тэндэнцыя скарачэньня беларускамоўных школаў у местах і ў сельскай мясцовасьці[122].

4 студзеня 1959 году сяброўка Прэзыдыюму Цэнтральнага камітэту КПСС Кацярына Фурцава даслала з Масквы тэлеграму ва ўрад БССР з патрабаваньнем пераводу навучаньня на расейскую мову[123]. У выніку, да 1961 году ўсе беларускамоўныя школы ў раённых цэнтрах Беларускай ССР гвалтам русіфікавалі. Да паступовай русіфікацыі агульнаадукацыйнай школы таксама прывяло наданьне дзецям іншаземцаў права адмовы ад адукацыі на мове краіны пражываньня. Да 1979 году ў БССР перайшлі да ўсеагульнай сярэдняй адукацыі, у 1984 годзе — усеагульнай 11-гадовай (4 + 5 + 2) усеагульнай сярэдняй адукацыі. У 1989 годзе ў расейскамоўных школах было 80% вучняў, у беларускамоўных — 20%[124]. У пачатку 1980-х гадоў у Менску толькі адно дзіця навучалася па-беларуску — вучаніца 3-яй школы Наста Лісіцына[125].

Савецкая культурная палітыка

Музэй Суворава ў Кобрыні, створаны за савецкім часам

За савецкім часам працягнуўся распачаты ўладамі Расейскай імпэрыі вываз зь Беларусі гістарычна-культурных каштоўнасьцяў. Напрыклад, у 1950 годзе савецкія ўлады падаравалі Польшчы абсалютную большасьць партрэтаў (63 адзінкі) зь Нясьвіскай галерэі[126]. Рэлігійная і духоўная сьвятыня беларусаў — Крыж Эўфрасіньні Полацкай — таксама, відаць, сьпярша трапіў у расейскія музэйныя сховішчы[127], а далей, магчыма, — у прыватную калекцыю Морганаў у ЗША[128].

У выніку гэтых спусташэньняў на пачатак 1990-х гадоў на тэрыторыі Беларусі не засталося ніводнага выданьня III Статуту Вялікага Княства Літоўскага на старабеларускай мове. Асобнікі найбольш масавага выданьня 1594—1595 гадоў разьмеркаваліся наступным чынам: Расея (11), Польшча (6), Летува (6), Украіна (5), Вялікабрытанія (1)[129][130]. Апроч таго, у розных музэях Беларусі засталося ня больш як 20 слуцкіх паясоў, пераважна ў фрагмэнтах[131].

Масавае зьнішчэньне помнікаў архітэктуры

Кляштар баніфратаў у Высокім, ператвораны ў склад-гараж
Асноўны артыкул: Сьпіс помнікаў гісторыі і архітэктуры Беларусі, зруйнаваных уладамі СССР

Радыкальныя ідэі бальшавікоў пра сацыяльнае пераўтварэньне і ўрбаністычны прагрэс прывялі да руйнаваньня цэлых архітэктурных ансамбляў. Паводле савецкіх генэральных плянаў зьнішчаліся гістарычныя трасы вуліцаў, узводзілася тыповая шматпавярховая забудова без уліку гістарычных кампазыцыйных дамінантаў, відавых пэрспэктываў і сылюэту. Прагматызм і вульгарная ідэалягізацыя прывялі да ўтварэньня татальна абязьлічанага мескага асяродзьдзя[132]. Напрыклад, у сярэдзіне 1970-х гадоў савецкія ўлады зруйнавалі ансамбль гістарычнай забудовы вуліцы Нямігі ў Менску, па чым яны збудавалі там шматпавярховы жылы дом паводле праекту Сьцяпана Мусінскага, ураджэнца Валагодзкай вобласьці Расеі, які пераехаў у Беларусь у 1960 годзе[133]. А ў 1985 годзе на месцы зьнішчана савецкімі ўладамі кляштару дамініканаў пачалося ўзьвядзеньне гмаха Палаца Рэспублікі паводле праекту аўтарскага калектыву пад кіраўніцтвам Міхаіла Пірагова, ураджэнца Краснаярскага краю Расеі, які пераехаў у Беларусь у 1975 годзе[134]. Гэтыя новыя будынкі ў Менску, як і іншыя савецкія гмахі ў гістарычных цэнтрах беларускіх местаў, парушылі цэласнасьць ансамбляў і сталі замінаць успрыманьню гістарычна-архітэктурных каштоўнасьцяў[135][136].

Замак і кальвінскі збор у Койданаве, зьнішчаныя дашчэнту савецкімі ўладамі

У 1930-я гады ў СССР пад заклікам барацьбы супраць рэлігіі пачалося масавае зьнішчэньне сакральных будынкаў усіх канфэсіяў, многія зь якіх былі ўнікальнымі помнікамі гісторыі і архітэктуры. У выніку гэтага акту вандалізму савецкія ўлады зьнішчылі архітэктурных ансамблі старажытных манастыроў ў Віцебску, Воршы, Полацку, Амсьціславе і інш. У Магілёве з мэтай «сацыялістычнай рэканструкцыі» места за адну ноч узарвалі 9 помнікаў сакральнай архітэктуры. У паваенны час зьнішчэньне помнікаў архітэктуры працягвалася пад прыкрыцьцём генэральных плянаў аднаўленьня і рэканструкцыі местаў. Найбольшыя страты сярод архітэктурынай спадчыны беларусы панесьлі ў 1960—1970-я гады[19].

Фарны касьцёл у Клецку, зруйнаваны савецкімі ўладамі

Мастак М. Купава паказвае на тое, што ў часы савецкага панаваньня бальшавікі часьцей руйнавалі ня цэрквы-мураўёўкі, а старажытныя беларускія сьвятыні[137]. Напрыклад, у Воршы адзіная збудаваная расейскімі ўладамі царква-мураўёўка засталася некранутай, пры гэтым савецкія ўлады зьнішчылі чатыры царквы і два касьцёлы, якія зьяўляліся помнікамі архітэктуры барока часоў Вялікага Княства Літоўскага; у Шклове таксама захавалася толькі царква-мураўёўка, а пад руйнаваньне трапілі каштоўныя помнікі сакральнай архітэктуры магілёўскага барока і клясыцызму; у Магілёве захаваліся дзьве царквы-мураўёўкі, пры гэтым места страціла тры царквы і два касьцёлы, помнікі архітэктуры барока, а таксама тры царквы і касьцёл, помнікі архітэктуры клясыцызму. Падобная выпадкі таксама назіралася ў Лагойску, Койданаве, Дзісьне, Горадні і інш.

Касьцёл Сьвятога Станіслава ў Пінску, зруйнаваны савецкімі ўладамі

Калі на пачатак XIX стагодзьдзя Віцебск упрыгожвала 11 унікальных твораў віленскага барока (другое месца пасьля Вільні), то па расейскім і савецкім панаваньні зь іх захаваўся толькі адзін у перабудаваным выглядзе[138].

Савецка-расейскія помнікі і памятныя знакі

Адзін з помнікаў Леніну ў Менску

Савецкія ўлады масава ўсталёўвалі ў Беларусі помнікі і памятныя знакі расейскім камуністычным дзеячам, у першую чаргу Леніну, Сталіну, Дзяржынскаму і Калініну. Усе гэтыя помнікі і памятныя знакі, апроч дэмантаваных у час «хрушчоўскай адлігі» помнікаў Сталіну, на пачатак XXI стагодзьдзя займалі найбольш значныя месцы на цэнтральных вуліцах і пляцах беларускіх местаў і мястэчак[139].

Знак уваходу ў «парк Суворава»

Поруч зь Леніным, Сталінам і Берыяй у СССР заўзята шанавалі расейскага вайсковага дзеяча Суворава, які атрымаў ад маскоўскай гаспадыні Кацярыны ІІ Кобрынскую воласьць з 13 279 сялянамі-мужчынамі ў падарунак за здушэньне паўстаньня Тадэвуша Касьцюшкі. У 1948 годзе Кобрынскаму мескаму парку, заснаванаму падскарбіем Вялікага Княства Літоўскага Антоніем Тызэнгаўзам, надалі афіцыйную назву «Парк культуры і адпачынку імя А. В. Суворава». У 1950 годзе, у 150-тую гадавіну сьмерці, у парку паставілі бюст Суворава. Нягледзячы на атрыманьне Беларусьсю незалежнасьці, аб’екты, названыя ў гонар Суворава дагэтуль засталіся ў краіне. Яго імя носяць вуліцы ў 35 местах і 24 мястэчках Беларусі. Дзейнічае Кобрынскі музэй, прысьвечаны Сувораву, Менская сувораўская вайсковая вучэльня. Імём Суворава назвалі 23 калгасы[140].

Савецка-расейскія перайменаваньні

Населеныя пункты

Глядзіце таксама: Сьпіс населеных пунктаў Беларусі, пераназваных у XX стагодзьдзі

Наўмыснае сьціраньне гістарычнай памяці беларусаў выявілася ў зьнішчэньні спрадвечнай тапанімікі. За савецкім часам адзначаліся масавыя перайменаваньні беларускіх паселішчаў. Савецкія ўлады зьмянілі афіцыйныя назвы наступных местаў і мястэчак: у 1923 годзе — Ігумен на Чэрвень і Вызна на Чырвоная Слабада, у 1932 годзе — Койданаў на Дзяржынск, у 1934 годзе — Качэрычы на Кіраўск, у 1939 годзе — Менск на Мінск, у 1945 годзе — Прапойск на Слаўгарад, у 1954 годзе — Рудабелка на Акцябарскі, у 1961 годзе — Шацілкі на Сьветлагорск, у 1962 годзе — Дрыса на Верхнядзьвінск. Найбольш шырокія перайменаваньні адбываліся ў 1938—1939 гадох, калі зьмянілі назвы 67 паселішчаў, і ў 1964 годзе, калі перайменавалі больш як 300 населеных пунктаў[141].

Перайменаваньні ажыцьцяўляліся з розных прычынаў, аднак часьцей за ўсё гэта быў пошук больш «мілагучных» формаў (нярэдка з пункту гледжаньня расейскай мовы) або зьнішчэньне тапонімаў, што не адпавядалі камуністычнай ідэалёгіі. Новыя назвы населеных пунктаў звычайна ўтвараліся штучна[22] бязь зьвязку зь мясцовай гісторыяй і тапанімікай паводле прынцыпаў расейскай мовы[142]. Трэба зазначыць, што ў афіцыйных савецкіх сьпісах тапонімаў ня быў прастаўлены націск, праз што тапонімы нярэдка прачытваліся памылкова і нават траплялі ў лік абразьлівых (напрыклад, Ма́ртышкі, Холуй, Язва́ і інш.)[143].

Прыклады савецкіх русіфікацыйных перайменаваньняў сельскіх населеных пунктаў Беларусі
Гістарычная назва вёскі Савецкая афіцыйная назва Беларуская форма савецкай назвы Час перайменаваньня
Асмаленік Ударное Ударнае 1964 год
Аўгустава Звезда Зьвязда 1939 год
Аўгустбэрг Ульяновка Ульянаўка[k] 1964 год
Бабыніха Серегино Сярогіна[l] 1969 год
Барок Надежда Надзежда 1934 год
Баславічы Борок Барок 1969 год
Башкі Первое Мая Першае Мая 1939 год
Бедавіцы Ключегорская Ключагорская[m] 1964 год
Белае Азино Азіна[n] 1969 год
Берасьцяны Завод Чапаевский Чапаеўскі[o] 1969 год
Блеўка Восток Васток 1964 год
Брахлы Новая Жизнь Новая Жызьнь 1939 год
Брылёва Мичуринская Мічурынская[p] 1964 год
Буй Будённого Будзённага[q] 1939 год
Быч Октябрево Акцяброва 1964 год
Бычкі Отрадное Атраднае 1969 год
Бяднішкі Зерновая Зернавая 1964 год
Бязьдзелічы Раздольная Раздольная 1964 год
Відагошч Комсомолец Камсамолец 1930-я гады
Воўкарэзь Победа Пабеда 1969 год
Галоднічы Красноозерное Краснаазёрнае 1964 год
Гапоны Заветное Заветнае 1964 год
Гарадзец Дивная Дзіўная 1969 год
Гібайлавічы Знаменская Знаменская 1964 год
Глісьцянец Залесино Залесіна 1964 год
Глод Мирная Мірная 1964 год
Глыбокі Брод Кировка Кіраўка[r] 1949 год
Гніліца Ленино Леніна 1967 год
Гнілякі Роща Рошча 1964 год
Горбы Ромашки Рамашкі 1964 год
Гута Возрождение Вазраждзеньне 1964 год
Двор Левандоўскага Красная Горка Красная Горка 1932 год
Дзягцянка Красная Заря Красная Зара 1938 год
Дзякі Родники Крыніцы/Раднікі 1969 год
Дзяругі Ковровая Каўровая 1964 год
Доргунская Вулька Усово Усава[s] 1964 год
Драхча Паненская Кутузовка Кутузаўка[t] 1964 год
Дурынічы Изюмово Ізюмава 1964 год
Дурычы Знаменка Знаменка 1964 год
Жаробнае Чкалово Чкалава[u] 1939 год
Жываглодавічы Первомайский Первамайскі 1964 год
Загаліха Новая Жизнь Новая Жызьнь 1939 год
Задабрасьць Калинино Калініна[v] 1939 год
Залесьсе Бумажково Бумажкова[w] 1969 год
Замагільле Рассвет Расьсьвет 1964 год
Засьценак Дуброва Передовая Перадавая 1964 год
Іван Бор Красный Октябрь Красны Акцябар 1939 гады
Ігнатычы Калинино Калініна 1960-я гады
Ізабэліна Свободная Жизнь Свабодная Жызьнь 1939 год
Кабылінцы Победа Пабеда 1939 год
Кабыльнікі Октябрь Акцябар 1939 год
Кабылянка Рассветная Расьсьветная 1964 год
Казарэзы Родники Раднікі 1969 год
Какуевічы Чкалово Чкалава 1939 год
Калёнія Равіны Сиреневка Сярэнеўка 1964 год
Камень Шляхецкі Октябрь Акцябар 1939 год
Каралі Большевик Бальшавік 1939 год
Карнілавічы Ударная Ударная 1964 год
Карсаршчына Счастливая Жизнь Счастлівая Жызьнь 1939 год
Карчма Дачное Дачнае 1964 год
Княжая Магіла Чапаево Чапаева 1952 год
Конскі Бор Березовая Роща Бярозавая Рошча 1969 год
Кулакі Лесино Лесіна 1964 год
Куляшова Красное Знамя Краснае Знамя 1939 год
Курані Рассвет Расьсьвет 1936 год
Лапухі Дунаево Дунаева 1964 год
Ліхінічы Ракушево Ракушава 1967 год
Лукаеды Кирово Кірава 1939 год
Ляцак Нізкі Чапаевка Чапаеўка 1949 год
Магільніца Рощица Рошчыца 1969 год
Маёнтак Коммунар Камунар 1939 год
Манастыр Марьино Мар’іна 1969 год
Махаеды Кирова Кірава 1939 год
Міхалёў Нариманов Нарыманаў[x] 1929 год
Мондзін Сиреневка
Черемушки		 Сярэнеўка
Чаромушкі		 1964 год
Мошна Семеново Сямёнава 1964 год
Мыцькова Победа Пабеда 1939 год
Нароты Ореховка Арэхаўка 1969 год
Нача Людкевіча Лужайки Лужайкі 1964 год
Пагост Победа Пабеда 1918 год
Пагосьцішча Красный Посёлок Чырвоны Пасёлак 1939 год
Пазьдзюткі Радуга Радуга 1966 год
Панскае Майск Майск 1964 год
Папіхова Свердлово Сьвярдлова[y] 1964 год
Папоўка Ленино Леніна 1930 год
Папоўшчына Октябрь Акцябар 1920 год
Пішчакі Орехово Арэхава 1964 год
Пляцянічы Красное Село Чырвонае Сяло 1969 год
Пляшкі Расцвет Расьцьвет 1939 год
Прыступаўшчына Розовка Розаўка 1964 год
Пузавічы Павлово Паўлава 1964 год
Пузікі Сафоново Сафонава 1964 год
Пустынькі Ясная Роща Ясная Рошча 1964 год
Радзівілімонты Красная Звезда Красная Зьвязда 1960 год
Радзілавічы Дзержинск Дзяржынск 1931 год
Ракаедаўшчына Победное Пабеднае 1964 год
Раманава Борьба Барба 1928 год
Рызы Калиново Калінава 1964 год
Рылавічы Никоново Ніканава 1965 год
Рылаўшчына Дружба Дружба 1964 год
Серакаратня Лучезарная Лучазарная 1964 год
Сермяжанка Осман-Касаево Асман-Касаева[z] 1964 год
Скарбічы Дружба Дружба 1964 год
Скоблы Кленовка Клёнаўка 1964 год
Скулавічы Коммунарка Камунарка 1964 год
Слабада Дзісна Луночарское Луначарскае[aa] 1964 год
Старцавічы Знамя Знамя 1964 год
Старчыцы Октябрь Акцябар 1937 год
Стары Фальварак Победное Пабеднае 1964 год
Строгі Кузнецовка Кузьняцоўка 1964 год
Сьвіналупы Ромашкино Рамашкіна 1964 год
Сьвятое Кирово Кірава 1939 год
Сьвятоцак Дзержинского Дзяржынскага 1939 год
Сьвяты Дух Будёновка Будзёнаўка 1949 год
Угольцы Надеждино Надзеждзіна 1937 год
Узілаўка Звезда Зьвязда 1939 год
Умыркі Будёновка Будзёнаўка 1941 год
Усы Будённого Будзённага 1939 год
Фальварак Победное Пабеднае 1964 год
Халяўкі Петрово Пятрова 1964 год
Хатаевічы Октябрь Акцябар 1939 год
Хлусы Некрасово Някрасава[ab] 1938 год
Царкавішча Кульнево Кульнева 1964 год
Царкоўе Совхозная Саўхозная 1964 год
Цуцкі Восточная Васточная 1966 год
Чорная Лаза Красный Восход Красны Васход 1939 год
Шляхтаўшчына Трудовая Трудавая 1969 год
Шчацінка Красная Заря Красная Зара 1939 год
Юдзенічы Советская Савецкая 1964 год
Юркава Сьцяна Чапаево Чапаева 1939 год
Яўтушкавічы Просвет Прасьвет 1926 год

Вуліцы і пляцы

Адным з захадаў русіфікацыі беларусаў з боку савецкіх уладаў стала практычна поўнае зьнішчэньне мясцовай ўрбананімічнай спадчыны. Нават па расейскім і польскім (у заходняй частцы краіны) панаваньні многія вуліцы і пляцы працягвалі захоўваць традыцыйныя старажытныя назвы, якія несьлі пэўны зьмест, выклікалі асацыяцыі з гісторыяй краю, яго культурай, функцыянальнымі і ляндшафтавымі асаблівасьцямі тэрыторыі, сьвятынямі, што існавалі ў мінулым. У выніку савецкіх перайменаваньняў цэнтральныя вуліцы і пляцы набылі стандартны цалкам безаблічны набор назваў, большасьць зь якіх мусілі сьцьвярджаць палітыку ўладаў СССР і камуністычную ідэалёгію, пры гэтым многія зь іх атрымалі назвы ў імя расейскіх (савецкіх) дзеячоў, нічым не зьвязаных з адпаведным населеным пунктам і Беларусяй увогуле[144].

Напрыклад, па Другой сусьветнай вайне мескі краявід Менску на ўзроўні назваў пачаў вызначацца савецкім і расейскім палітычным і культурным кантэкстам[145]. Гэты прывяло да таго, што на канец XX стагодзьдзя назвы, датычныя расейскай гісторыі і культуры, камуністычнай ідэалёгіі і Другой сусьветнай вайны, сумарна склалі каля 45% усяго тапанімічнага фонду сталіцы, у той час як беларускія ўрбанонімы вагаліся ў межах 9%[146]. Паводле статыстычных зьвестак на 2018 год, 70% назваў вуліцаў Менску супадала з назвамі вуліцаў Масквы (333 агульныя назвы), Ніжняга Ноўгараду (336 агульных назваў) і Данецку (375 агульных назваў)[147].

Рэжым Лукашэнкі

Асноўны артыкул: Рэжым Лукашэнкі
Прарасейскі[148] аўтарытарны[149][150][151][152] кіраўнік Беларусі з 1994 году Аляксандар Лукашэнка

Моўна-культурная палітыка

Сьцяг БССР (налева) і яго мадыфікацыя для рэжыму Лукашэнкі (направа)
Герб БССР (налева) і яго мадыфікацыя для рэжыму Лукашэнкі (направа)

Актывізацыя прарасейскіх настрояў ва ўладных колах Беларусі адзначалася яшчэ з восені 1993 году, што выявілася ў працы Канстытуцыйнай Камісіі: большасьць яе сябраў выказаліся за тое, каб упамінаньне крыніцаў Беларускай дзяржаўнасьці — ня толькі Вялікага Княства Літоўскага і Беларускай Народнай Рэспублікі, але і Беларускай ССР — выключыць з тэксту Канстытуцыі Беларусі. Такую пастанову падтрымала большасьць дэпутацкага корпусу[153]. Увогуле, у 1991—1994 гадох Беларусь была адзінай краінай з былых рэспублік СССР, дзе нацыянальныя палітычныя сілы ня мелі прадстаўніцтва ў міністэрствах і структурах мясцовай выканаўчай улады — фактычна ня мелі доступу да рэальнага кіраваньня дзяржавы[154]. Аднак поўнае аднаўленьне русіфікацыйнай моўнай і культурнай палітыкі адбылося толькі па прыходзе да ўлады Аляксандра Лукашэнкі[12][13][14][15][16], што стала вынікам супадзеньня інтарэсаў уладаў Расеі, якія рэанімавалі імпэрскую ідэю, і Лукашэнкі, які меў спадзяваньні праз далучэньне Беларусі да Расеі замяніць яе нямоглага прэзыдэнта Барыса Ельцына[155]. У 1995 годзе ён правёў рэфэрэндум, які супярэчыў Канстытуцыі Беларусі і дзейнаму заканадаўству[156][157][158], адзначаўся парушэньнем законаў і фальсыфікацыяй вынікаў галасаваньня[159]. Па рэфэрэндуме, Лукашэнка пазбавіў беларускія нацыянальныя сымбалі бел-чырвона-белы сьцяг і герб Пагоню статусу афіцыйнай дзяржаўнай сымболікі і надаў дзяржаўны статус расейскай мове. Адзначаецца, што гэты рэфэрэндум зьняважыў беларускую нацыю, пераламаў ёй хрыбет. Гэта была стратэгічная перамога прарасейскіх, праімпэрскіх сілаў, параўнальная зь ліквідацыяй БНР і здушэньнем паўстаньня Кастуся Каліноўскага[154]. Аўтар сьцяга і гербу рэжыму Лукашэнкі кіраўнік яго адміністрацыі Леанід Сініцын[160][161], расеец паводле нацыянальнасьці і прыхільнік далучэньня Беларусі да Расеі[162], які меў імаверныя зьвязкі з расейскімі спэцслужбамі[163] і быў фігурантам дакладу дэпутата Сяргея Антончыка пра карупцыю ў атачэньні Лукашэнкі[164][165], пазьней апавядаў беларускаму дэпутату Валянціну Голубеву[162]:

« Справа ж не ў геральдыцы. Таму што калі прыгадаць, навошта ўвогуле трэба было мяняць сымболіку, дык зразумела, што чым яна горш атрымалася, тым лепей. Бо яе замена была толькі правакуючым выпадам, прычым толькі адным — у камбінацыі зь некалькіх удараў. »

Паводле сьведчаньня Сініцына, праца над новай сымболікай вялася з 21 сакавіка, пры гэтым дэпутаты атрымалі эскізы сьцяга і гербу ўжо 23 сакавіка. Як мяркуе дэпутат Вярхоўнага Савету 12-га скліканьня Сяргей Навумчык, хуткае (за два дні) стварэньне прапанаванай Лукашэнкам сымболікі сьведчыла пра тое, што галоўнай мэтай рэфэрэндуму было ня столькі ўвядзеньне нейкай канкрэтнай сымболікі (якая разглядалася ад часовая — да ліквідацыі незалежнасьці Беларусі), колькі зьнішчэньне дзяржаўнага статусу бел-чырвона-белага сьцяга і Пагоні[166].

У другой палове 1990—2000-х гадох афіцыйнае выкарыстаньне беларускай мовы пачало імкліва зьмяншацца, найперш у сфэрах адукацыі і культуры, а таксама ў мас-мэдыя. У гэты ж час адбывалася масавае выцісканьне зь дзяржаўных установаў прыязных да беларускай мовы і культуры настаўнікаў, выкладнікаў і навуковых супрацоўнікаў[167][168][169][170][171][172][173].

Файл:BelarusProtestBLR.jpg
Акцыя пратэсту супраць русіфікацыйнай палітыкі ўладаў. Менск, 1995 год.

Адной з праяваў праўнай дыскрымінацыі беларускай мовы стала прыняцьце асноўных кодэксаў Беларусі на расейскай мове без афіцыйнага беларускага перакладу. Гэта прывяло да таго, што беларускамоўнага грамадзяніна пазбавілі магчымасьці ў поўнай меры абараняць свае правы. Апроч таго, фіксуюцца выпадкі, калі судзьдзі адмаўляюцца весьці працэсы па-беларуску, а беларускамоўным грамадзянам адмаўляюць надаць перакладніка, што парушае нормы Кодэкса аб судаўладкаваньні і статусе судзьдзяў (артыкул 13). У 2003 годзе Канстытуцыйны суд Рэспублікі Беларусь у сваёй пастанове вызнаў парушэньне балянсу роўнасьці выкарыстаньня дзьвюх дзяржаўных моваў[174].

Замена беларускіх вулічных шыльдаў на расейскамоўныя. Менск, 2011 год.

Беларускі палітык Зянон Пазьняк вылучыў наступныя праявы беларусафобіі з боку рэжыму Лукашэнкі: 1) парваньне беларускага нацыянальнага сьцяга (бела-чырвона-белага); 2) спаленьне беларускамоўных падручнікаў; 3) зьдзек зь беларускай мовы; 4) закрыцьцё беларускамоўных школаў, гімназіяў і ліцэяў; 5) зьнявага(en) шанаваных людзей беларускага народу (Васіль Быкаў, Францішак Скарына), 6) разбурэньне беларускіх помнікаў, у тым ліку шляхам пераробкі; 7) наўмыснае псаваньне ўласьцівага Беларусі краявіду(en); 8) вынішчэньне запаведнай прыроды Беларусі; 9) грэблівае стаўленьне да людзей беларускай народнасьці, беларускай літаратуры і творчасьці; 10) нянавісьць да беларускай моладзі і вольнасьці беларусаў; 11) накладаньне спагнаньня, звальненьне з працы, выгнаньне з вучэльні і зьняволеньне за вуснае і пісьмовае выкарыстаньне беларускай мовы[175].

Вынікам такой палітыкі стала тое, што ў час перапісу насельніцтва Беларусі 2009 году толькі 53,2% насельніцтва краіны назвалі беларускую мову роднай, а ў Менску — увогуле, толькі 35,2%. Для параўнаньня, паводле вынікаў перапісу насельніцтва 1999 году (у час першага прэзыдэнцкага тэрміну Лукашэнкі), беларускую мову роднай назвалі 73,6% насельніцтва Беларусі. Такім чынам, за 10 гадоў кіраваньня Лукашэнкі колькасьць жыхароў Беларусі, якія лічаць беларускую мову роднай, зьменшылася на 20,4%. У той час як адсоткавая доля беларусаў за гэтыя 10 гадоў у краіне практычна не зьмянілася: 81,2% у 1999 супраць 83,7% у 2009 годзе[176][177][178]. Таксама перапіс 2009 году прадэманстраваў тэндэнцыю, паводле якой маладое пакаленьне жыхароў Беларусі ў вялікай ступені абірае расейскую мову ў якасьці роднай, у адрозьненьне ад жыхароў сталага веку. Так, сярод жыхароў у веку 20-24 гадоў беларускую мову ў якасьці роднай абралі 49,8%, у той час як сярод жыхороў у веку, большым за 70 гадоў, беларускую мову ў якасьці роднай абралі 74%. Жыхары ў веку, большым за 70 гадоў, нарадзіліся да 1940-х гадоў, калі 79,2% жыхароў Беларусі жылі ў сельскай мясцовасьці (зьвесткі на 1939 год), дзе выхоўваліся па-беларуску і не падпадалі пад узьдзеяньне інтэнсіўнай русіфікацыі. Пасьля 1940-х вялікая доля насельніцтва Беларусі пераехала ў гарады, дзе атрымлівала адукацыю па-расейску і працавала на прадпрыемствах і ва ўстановах, вялікая частка кіраўніцтва якіх была прысланая з Расеі. У 1989 годзе ўжо 65,4% насельніцтва Беларусі жыло ў гарадах, а ў 2009 годзе — ужо 73,9%. Такім чынам, за 70 гадоў інтэнсіўнай русіфікацыі ў СССР і Рэспубліцы Беларусь насельніцтва краіны ў большай ступені зрусіфікавалася і набыло прарасейскі сьветапогляд. Вынікі перапісу 2009 году яскрава адлюстроўваюць узмацненьне русіфікацыйных тэндэнцыяў[179]. Праз такія перамены ў 2009 годзе Арганізацыя Аб’яднаных Нацыяў па пытаньнях адукацыі, навукі і культуры залічыла беларускую мову да ліку загрожаных[180][181].

Прыкладна з 2010 году адзначаецца частковае прыпыненьне некаторых русіфікацыйных працэсаў, якое атрымала назву «мяккай беларусізацыі»[182]. Прыхільнікі павароту афіцыйнага кіраўніцтва Беларусі да беларускай мовы і культуры сярод іншага адзначаюць зацьверджаньне і шырокае ўжываньне беларускай трансьлітарацыі геаграфічных назваў, пашырэньне беларускай мовы ў сфэры транспарту (найперш Менскім мэтрапалітэнам і Беларускай чыгункай), наданьне новым вуліцам, станцыям мэтро і безыменным сквэрам у Менску назваў, пераважна зьвязаных зь мясцовай гісторыяй і культурай, шырокае выкарыстаньне беларускамоўнай сацыяльнай рэклямы, адзінкавыя перайменаваньні і вяртаньні гістарычных назваў вуліцам, рэстаўрацыю або кансэрвацыю некаторых значных помнікаў архітэктуры — Гальшанскага, Гарадзенскага Старога, Крэўскага, Лідзкага, Мірскага і Нясьвіскага замкаў, палацаў у Жылічах, Косаве, Красным Беразе і Ружанах, брамы Картускага кляштару ў Бярозе і інш. Пры гэтым Міністар замежных справаў Беларусі Ўладзімер Макей сьцьвярджае, што гэтую палітыку ня варта называць «мяккай беларусізацыяй», а варта казаць пра тое, што фармуецца нацыянальная самасьвядомасьць, нацыянальная ідэя і ідэнтычнасьць[183].

У 2014 годзе памочнік прэзыдэнта па эканамічных пытаньнях Кірыл Руды агучыў вынікі апытаньня, праведзенага Інстытутам сацыялёгіі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі. Другой адзначанай рэспандэнтамі доўгатэрміновай (да 2030 году) пагрозай для краіны стала страта беларускай мовы (на першым месцы — памяншэньне насельніцтва з прычыны нізкай нараджальнасьці)[184].

Рэлігія

Асноўны артыкул: Беларуская праваслаўная царква

Згодна з праваслаўнымі канонамі кожнаму асобнаму народу патрабуецца асобная царква, аднак Расейская праваслаўная царква працягвае не прызнаваць беларусаў (як і ўкраінцаў) асобнымі народамі[70]. З гэтай прычыны на розных узроўнях агучваецца і паўтараецца формула пра «трыадзіны расейскі народ»[70] (рас. триединый русский народ). Пры гэтым урад Аляксандра Лукашэнкі ўсяляк перашкаджае дзейнасьці незалежнай ад Масквы Беларускай аўтакефальнай праваслаўнай царквы. Так, у пачатку жніўня 2002 году на загад уладаў у пасёлку Пагранічным (Бераставіцкі раён, Гарадзенская вобласьць) разбурылі адзіную ў Беларусі дзейную царкву БАПЦ і дом сьвятара пры ёй[185].

16 кастрычніка 1989 году Сынод Маскоўскага патрыярхату прызначыў кіраўніком Беларускага экзархату Расейскай праваслаўнай царквы (сьвецкая некананічная назва — Беларуская праваслаўная царква[70]) Філарэта (Вахрамеева)[186], ураджэнца Масквы. У пачатку 1990-х гадоў, калі іншыя цэрквы ў юрысдыкцыі Маскоўскага патрыярхату дабіліся ад яго пэўнай самастойнасьці, Філарэт чыніў супраціў гэтаму працэсу ў Беларусі[187]. За час працы Біблійнай камісіі для перакладу кніг Сьвятога Пісаньня на сучасную беларускую мову, якую Філарэт мусіў стварыць пад націскам грамадзкасьці, зь яе складу выйшлі многія вядомыя перакладнікі і лінгвісты, пратэстуючы супраць русіфікацыі беларускай мовы[70].

25 сьнежня 2013 году Сынод Маскоўскага патрыярхату прызначыў кіраўніком Беларускага экзархату мітрапаліта разанскага Паўла (Панамарова), ураджэнца Караганды і грамадзяніна Расейскай Фэдэрацыі. Тым часам закон Беларусі «Аб свабодзе сумленьня і рэлігійных арганізацыях» у артыкуле 13 забараняе кіраваць рэлігійнымі арганізацыямі іншаземцам[188]. 16 сьнежня 2014 году Павал (Панамароў) заявіў пра намер хадайнічаць перад патрыярхам аб наданьні Беларускаму экзархату статусу самакіравальнай царквы ў складзе Маскоўскага патрыярхату на ўзор Латвіі, Малдовы і Эстоніі. Гэтую ініцыятыву падтрымаў беларускі эпархіяльны сход[187]. Аднак ужо 18 студзеня 2015 году Павал (Панамароў) абвясьціў, што здымае тэму самакіраванасьці экзархату на бліжэйшыя 25—50 гадоў[189].

Адукацыя

Асноўны артыкул: Адукацыя ў Беларусі

Дынаміка

У 1994/1995 навучальным годзе ў беларускамоўныя першыя клясы паступілі 76% вучняў[190], што было найвышэйшым паказьнікам ад часу здабыцьця незалежнасьці Беларусьсю. Аднак па прыходзе да ўлады Лукашэнкі ў 1994 годзе адбылося аднаўленьне русіфікатарскай палітыкі савецкай і расейскай імпэрскай эпохі[12][13][14][15][16].

Дашкольная адукацыя

У 1995—2018 гадох колькасьць беларускамоўных дашкольнікаў, што навучаліся ў местах Беларусі, упала з 68,9% да 2,3%[191].

У дзіцячых садках па-беларуску ў 2013 годзе навучалася 11,4% дашкольнікаў. У 2014 годзе адсотак зьменшыўся да 11 % (45 тысячаў чалавек)[192]. У Менску ў беларускамоўныя групы запісаныя менш за 3 тысячы дашкольнікаў, што складае ўсяго 3,2% ад агульнай колькасьці[193].

Сярэдняя адукацыя

Калі ў 1994/1995 навучальным годзе ў Менску 58% школьнікаў у першых клясах навучаліся на беларускай мове, то ў 1995/1996 навучальным годзе іх засталося толькі 20%, у 1996/1997 — 12%, у 1997/1998 — 7,3%, у 1998/1999 — 5,3%. У 1999 годзе ў сталіцы Беларусі было толькі 152 беларускамоўныя выпускнікі школаў (1%)[194].

У 1999/2000 навучальным годзе набор вучняў у 1-я клясы з навучаньнем на беларускай мове вырас у 4 з 6 вобласьцяў параўнальна з 1998/1999 навучальным годам: Берасьцейская — з 24,8% да 29%, Віцебская — з 21,4% да 26%, Гомельская — з 16,6% да 20,4%, Магілёўская — з 19,9% да 22,4%. На люты 2001 году ў Беларусі было 1 496 417 школьнікаў, зь іх звыш 435 000 (29%) навучаліся па-беларуску. 70,9% навучаліся па-расейску, тады як у 2000 годзе іх было 70%[195]. У 2006/2007 навучальным годзе па-беларуску навучалася 245 900 вучняў (21,5% ад агульнай колькасьці). У 2016/2017 навучальным годзе па-беларуску навучалася 128 600 вучняў (толькі 13,3% ад агульнай колькасьці)[196]. Пераважная большасьць беларускамоўных школаў знаходзіцца ў сельскай мясцовасьці, якія паступова зачыняюцца праз адток насельніцтва ў гарады. Штогод у Беларусі зачыняецца каля 100 невялікіх школаў, большасьць зь якіх беларускамоўная. Назіраецца тэндэнцыя пераводу вучняў згаданых школаў у расейскамоўныя школы. Такім чынам, адбываецца страта навучаньня па-беларуску[197].

Разьмеркаваньне навучэнцаў дзённых установаў агульнай сярэдняй адукацыі паводле мовы навучаньня[198][199]
1994/95 1996/97 1998/99 2000/01 2002/03 2004/05 2006/07 2008/09 2010/11 2012/13 2014/15 2016/17
Беларуская (%) 29 33 31 29 26 24 22 20 19 17 15 13
Расейская (%) 71 67 69 71 74 76 78 80 81 83 85 87

На люты 2019 году ў абласных цэнтрах Беларусі (з выняткам Менску) няма ніводнае беларускамоўнае школы, ёсьць толькі асобныя беларускія клясы. Колькасьць дзяцей у гэтых клясах вагаецца ад пяці да двух дзясяткаў. Агулам ва ўсіх абласных цэнтрах Беларусі не налічваецца і трох сотняў дзяцей, якія вучацца цалкам па-беларуску. З 118 беларускіх раённых цэнтраў толькі ў двух зь іх ёсьць беларускамоўная школа — у Барысаве (гімназія №2) і Янаве (сярэдняя школа № 4). Разам з тым, у барысаўскай гімназіі №2 беларускамоўная толькі пачатковая школа[200]. З 277 сярэдніх навучальных установаў Менску толькі 7 — беларускамоўныя[201]. У сярэдняй школе № 190, якая ўваходзіць у лік згаданых сямі беларускамоўных школаў Менску, адбываецца набор як у беларускамоўныя, так і ў расейскамоўныя клясы[202].

Такім чынам, у сталіцы, абласных і раённых цэнтрах Рэспублікі Беларусь існуе толькі 6 беларускамоўных школаў:

  1. Гімназія № 4 (вуліца Кунцаўшчына, 18 — Менск, Фрунзэнскі раён)
  2. Гімназія № 9 (вуліца Сядых, 10 — Менск, Першамайскі раён)
  3. Гімназія № 14 (вуліца Васьняцова, 10 — Менск, Заводзкі раён)
  4. Гімназія № 23 (праспэкт Незалежнасьці, 45 — Менск, Савецкі раён)
  5. Гімназія № 28 (праспэкт Ракасоўскага, 93 — Менск, Ленінскі раён)
  6. Сярэдняя школа № 60 (вуліца Карла Лібкнэхта, 82 — Менск, Маскоўскі раён)
  7. Сярэдняя школа № 4 (вуліца Савецкая, 78 — Янаў)
Колькасьць беларускамоўных школаў у сталіцы, абласных і раённых цэнтрах Беларусі (2019 год)
Населены пункт Колькасьць беларускамоўных школаў Агульная колькасьць школаў Адсотак беларускамоўных школаў
Менск 6 277 2.17%
Берасьце 0 37 0%
Віцебск 0 48 0%
Горадня 0 42 0%
Гомель 0 53 0%
Магілёў 0 47 0%
Раённыя цэнтры агулам
(з выняткам сталіцы і абласных цэнтраў) 		1* ~ 920 0.11%
* у Янаве (сярэдняя школа № 4)[200]

Таксама ў Беларусі існуе дзьве школы з польскай мовай навучаньня: сярэдняя школа № 36 у Горадні і сярэдняя школа № 8 у Ваўкавыску. Абедзьве збудаваныя на польскія грошы. У ваўкавыскай школе з польскай мовай навучаньня вучацца 240 дзяцей. Таксама ў Беларусі існуе дзьве школы зь летувіскай мовай навучаньня: у вёсцы Рымдзюнах Астравецкага раёну і вёсцы Пелясе Вярэнаўскага раёну. Таксама ў Рымдзюнах ёсьць летувіскі дзіцячы садок[200].

Вышэйшая адукацыя

У Беларусі няма ніводнай беларускамоўнай вышэйшай навучальнай установы. Усе 43 дзяржаўныя і 9 прыватных ВНУ Беларусі расейскамоўныя[203]. У 2014/2015 навучальным годзе цалкам на беларускай мове навучалася 0,1% студэнтаў[204]. Колькасьць студэнтаў, якія навучаюцца па-беларуску ў дзяржаўных установах адукацыі, з 1990-х гадоў да 2017 году ўпала ў 103 разы[191]. Гэтая статыстыка зманлівая, насамрэч на беларускай мове выкладаюць толькі беларускую мову, часам гісторыю Беларусі на гістарычных факультэтах, а таксама паадзінкавыя выкладчыкі, нягледзячы на неспрыяльныя ўмовы, выкладаюць па-беларуску свае прадметы, часьцей за ўсё гэта філёлягі на беларускіх катэдрах, і вельмі рэдка прафэсары ў дакладных навуках. Хаця Таварыству беларускай мовы ўдалося зарэгістраваць арганізацыю, якая ўтрымлівае ў назьве слова «ўнівэрсытэт», але ніякіх правоў весьці вышэйшую асьветную дзейнасьць гэтая арганізацыя ня мае, і адсутнічае ў сьпісе ўстановаў вышэйшай адукацыі на сайце Міністэрства адукацыі Беларусі[205].

Зьмест

У беларускіх школах поруч зь беларускай літаратурай адрозным абавязковым прадметам вывучаецца расейская літаратура. Школьныя праграмы з гэтага прадмету ўсяляк узвышаюць расейскую мову і культуру, падкрэсьліваюць іх вынятковасьць і веліч[206], чаго ня робяць у школьных праграмах зь беларускай літаратуры. Пры гэтым расейская літаратура часта выкладаецца праз прызму расейскага шавінізму і імпэрыялізму(uk). Напрыклад, беларускія школьнікі вучаць на памяць верш Міхаіла Лермантава «Барадзіно» (рас. Бородино), які зьяўляецца прыкладам расейскай палітычнай прапаганды ў гонар расейскай перамогі ў вайне 1812 году, якая ў Беларусі мела характар грамадзянскай, бо шляхта і інтэлегенцыя Беларусі ваявала на баку Напалеона, а прыгонныя сяляне пад прымусам рэкрутаваліся ў расейскае войска. Таксама вывучаюцца творы расейскіх пісьменьнікаў Аляксандра Пушкіна і Васіля Жукоўскага, якія пісалі вершы ў падтрымку расейскай карнай акцыі супраць вызвольнага паўстаньня 1830—1831 гадоў (рас. Клеветникам России, рас. Старая песня на новый лад). Апроч таго, у афіцыйных школьных праграмах з расейскай літаратуры славянскім першадрукаром называюць Івана Фёдарава (хоць Францішак Скарына выдаў першую славянскую кнігу на сорак год раней), «мілымі сэрцу мясьцінамі» — Пскоўскую, Тульскую і Разанскую вобласьці Расеі, «зямлёй майго дзяцінства» — Яраслаўскую вобласьць Расеі, «маёй залатой радзімай» — Залатое кальцо Расеі, «пачаткам нашай літаратуры» — Пушкіна, «радзімай» — Расею. Пры гэтым праз творы, што ўваходзяць у праграму, усяляк узвышаюцца расейцы («Бородино» Лермантава і «Судьба человека» Шолахава зь іх разважаньнямі наконт таго, што толькі расейскі чалавек здольны на геройства і подзьвіг) і расейская мова (Тургенеў зь ягоным вершам у прозе «О великий и могучий русский язык»)[206], што спараджае другаснае стаўленьне да беларускай мовы і культуры. Тым часам беларускіх дзяцей практычна пазбавілі магчымасьці вывучаць у школе творы клясыкаў сусьветнай літаратуры. Згодна з школьнымі праграмамі вывучаюцца толькі адзінкавыя творы сусьветных клясыкаў[207]. Гэта спрыяе фармаваньню прарасейскага сьветапогляду насельніцтва, адбіваецца на культурным і маральным разьвіцьці беларускай моладзі і замаруджвае працэс аднаўленьня беларускай нацыі.

У 2006 годзе выкладаньне гісторыі і геаграфіі Беларусі перавялі на расейскую мову ў школах з расейскай мовай навучаньня[208], раней гэтыя дысцыпліны выкладаліся толькі па-беларуску.

Рэпрэсіі

У 2018 годзе на сяброў асьветніцкага аб’яднаньня «Інстытут матэматыкі і кібэрнэтыкі», які ладзіў публічныя бясплатныя лекцыі на беларускай мове, была заведзеная крымінальная справа. Згодна з абвінавачваньнем, аб’яднаньне працуе ў Беларусі без адпаведнага дазволу — ліцэнзіі. Прэс-служба Камітэту дзяржкантролю паведаміла, што «нелегальны філіял украінскага ўнівэрсытэту» зачынены, а на «групу грамадзян Беларусі», якая мела да яго дачыненьне, заведзеная крымінальная справа. Між тым лектары, якія ладзяць навучаньне беларускіх студэнтаў, ня згодныя з абвінавачваньнямі ў свой адрас, і сьцьвярджаюць, што маладыя людзі атрымліваюць адукацыю ва ўкраінскай ВНУ легальна. Паводле лектараў, у Беларусі вядуцца толькі бясплатныя публічныя лекцыі і кансультацыі, арганізацыйна ніяк не завязаныя з навучаньнем студэнтаў за мяжой[209]. У чэрвені 2018 году дырэктар Інстытуту Павал Бука адзначыў: «Яны ўжо год ня могуць знайсьці і прад’явіць ніякіх доказаў. Думаю, што гэты ціск мы маем з-за беларускай мовы навучаньня»[210].

11 чэрвеня 2020 году жыхар Маладэчна Аркадзь Жызьнеўскі быў аштрафаваны на 30 базавых велічыняў (810 рублёў) за гутарку з гомельскім відэаблогерам Сяргеем Ціханоўскім, у якой паскардзіўся апошняму на адсутнасьць беларускамоўных клясаў у Маладэчне і навязваньне расейскай мовы навучаньня пры забароне нават абраньня мовы навучаньня ў час ўладкаваньня дзяцей у школу. Паводле пастановы суду, у час гутаркі маладэчанец публічна абмяркоўваў умовы жыцьця і стаўленьня да дзейнай улады. На паседжаньні зьвінавачаны «віну» прызнаў[211].

Літаратура і тэатар

На 2010 год у Беларусі толькі каля 30% спэктакляў ставілася па-беларуску[212], пры гэтым доля беларускай драматургіі ў рэпэртуарах тэатраў ледзь дасягала 25%[213].

У 6-томную энцыкляпэдыю «Культура Беларусі» (Беларуская энцыкляпэдыя імя Петруся Броўкі, 2010—2015 гады) з усіх літаратараў Віцебскай вобласьці ўлучылі толькі двух: Б. Беляжэнку і Т. Краснову-Гусачэнку. Абодва зьяўляюцца сябрамі праўладнага Саюзу пісьменьнікаў Беларусі. Першы — расейска-беларускі літаратар, другая — цалкам расейскамоўная. Праігнараваныя літаратары Франц Сіўко, Герман Кірылаў, Лера Сом, Ірына Жарнасек, Сяргей Рублеўскі, Уладзімер Папковіч, Алег Салтук, Марыя Баравік, Вольга Русілка, пачынальнік літаратурнага жыцьця ў Віцебску Давід Сімановіч і іншыя[214].

У 2017 годзе на Днях беларускага пісьменства ў Полацку «Нацыянальную літаратурную прэмію Беларусі» ўручылі расейскамоўнаму паэту Анатолю Аўруціну, кіраўніку прадстаўніцтва расейскіх пісьменьнікаў Беларусі пры Санкт-Пецярбурскім мескім аддзеле Саюзу пісьменьнікаў Расеі, сябру расейскага шавіністычнага рэсурсу «Западная Русь», аднаму з заснавальнікаў «Евразийского народного союза» і рэдактару часопіса «Новая Немига литературная» (выдаецца ў Менску, далучыўся да руху «Интернациональная Россия», друкуе толькі расейскіх пісьменьнікаў). Аўруцін атрымаў вядомасьць сваімі выказваньнямі пра тое, што беларуская мова «разьядноўвае» ў той час як расейская — «аб’ядноўвае», а таксама зьневажальным вершам на адрас удзельнікаў нацянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 гадоў[215]. У 2015 годзе гэтую прэмію атрымала расейскамоўная літаратарка Краснова-Гусачэнка[216].

Друк

Пад’ём беларускага кнігадруку, які пачаўся ў канцы 1980-х гадоў, зь сярэдзіны 1990-х гадоў зьмяніўся спадам. Прыкладна з 2010 году адзначаецца невялікі рост, які аднак на 2018 год не дасягнуў узроўню сярэдзіны 1990-х[191]. На 2014 год у Беларусі на беларускай мове выдавалася толькі 10—11% кнігаў, пра што 3 лютага 2015 году заявіла міністар інфармацыі Лілія Ананіч. Разам у 2014 годзе выйшла 11 613 найменьняў кнігаў агульным накладам 31,2 мільёна асобнікаў, зь іх паводле прыкладных падлікаў толькі 3,4 мільёны на беларускай мове. Міністар адзначыла, што гэтыя лічбы адлюстроўваюць рэальны моўны стан кнігавыданьня ў краіне[217].

Да 1995 году ў часопісах дамінавала беларуская мова, аднак потым пачаўся вельмі імклівы рост накладаў на расейскай мове[191]. У 2010 годзе з 885 найменьняў часопісаў толькі 147 (16%) выходзіла па-беларуску. З гадавога накладу ў 59 млн асобнікаў на беларускай мове выдалі толькі 3,2 млн (5,4%)[218].

З 1994 году ў Беларусі пачалі пераважаць расейскамоўныя газэты[191]. У 2010 годзе з 713 найменьняў газэтаў толькі 185 (26%) выдавалася на беларускай мове. З гадавога накладу ў 510,3 млн асобнікаў толькі крыху больш як чвэрць выходзіла па-беларуску. У разавым накладзе (8,1 млн асобнікаў) на беларускамоўныя газэты прыпадала толькі 1,2 млн асобнікаў (14,8%)[219].

Архітэктура

Помнікі сакральнай архітэктуры

Асноўны артыкул: Сьпіс помнікаў гісторыі і архітэктуры Беларусі, зруйнаваных Маскоўскім патрыярхатам
Беларускі купал-баня (сонцакрыж) і расейская цыбуліна (маскоўскі крыж)
Выкінуты на сьмецьце традыцыйны сонцакрыж з царквы ў Велямічах, заменены на маскоўскі крыж

Па актывізацыі рэлігійнага жыцьця ў 1990-я гады масавы характар набылі перабудовы помнікаў сакральнай архітэктуры, якія знаходзяцца ў валоданьні Беларускага экзархату Маскоўскага патрыярхату. Гэтыя перабудовы выконваюцца з парушэньнем дзейнага заканадаўства ў сфэры аховы помнікаў і характарызуюцца мэтанакіраваным насаджэньнем пазалочаных купалоў-цыбулінаў, зьмяненьнем аўтэнтычнага выгляду асобных архітэктурных элемэнтаў, выкарыстаньнем недапушчальных пры рэстаўрацыі будаўнічых матэрыялаў і мэтодык[220].

З нагоды зьнішчэньня помнікаў архітэктуры ў 2008 годзе філёзафы Алесь Анціпенка і Валянцін Акудовіч, архітэктарка Ірэна Лаўроўская, мастацтвазнаўцы Сяргей Харэўскі і Максім Жбанкоў скіравалі ў Беларускі экзархат Маскоўскага патрыярхату і Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь зварот, у якім патрабавалі спыніць разбурэньне беларускай гістарычна-культурнай спадчыны[221]: «Лічым сваім маральным абавязкам апэляваць да грамадзянскай і культурніцкай супольнасьці краіны з мэтай выказаць рашучы пратэст супраць антыкультурнай, антыбеларускай дзейнасьці РПЦ. Зьвяртаем таксама ўвагу на тое, што разбурэньне аўтахтоннай культуры і беларускіх гістарычных помнікаў — адна з праяваў тыповай каляніяльнай палітыкі, што расейскія ўлады ажыцьцяўлялі цягам некалькіх мінулых стагодзьдзяў у акупаванай і далучанай да імпэрыі Беларусі. Цяпер гэтую палітыку працягвае РПЦ. Мы патрабуем спыніць разбурэньне нашай спадчыны!».

Пятніцкая царква ў Чарнаўчыцах: выгляд да (налева) і па маскоўскай перабудове (направа)

З 2010-х гадоў антырэстаўрацыйная актыўнасьць Беларускага экзархату Маскоўскага патрыярхату набыла беспрэцэдэнтныя маштабы[222], параўнальныя зь дзейнасьцю Мураўёўва-вешальніка ў справе маскалізацыі колішняга Вялікага Княства Літоўскага. У выніку праведзеных рэканструкцыяў аўтэнтычны выгляд страцілі цэрквы ў Амсьціславе, Безьдзежы, Валавелі, Велямічах, Войскай, Горадні, Гошчаве, Дамашанах, Малых Лядах, Наваградку, Новым Сьвержані, Опалі, Пацавічах, Покрах, Слуцку, Талачыне, Трабах, Чарнаўчыцах, Чашніках, Шумаках, манастыр у Горадні, манастырская брама ў Магілёве, колішнія касьцёлы ў Астроўне, Клецку, Малых Шчытніках, Сёмкавым Гарадку і Слоніме. Нягледзячы на звароты ў праваахоўныя органы, усе памянёныя выпадкі засталіся беспакараннымі[223]. Пры гэтым зьнішчэньне мастацкага аблічча комплексаў базылянскіх манастыроў у Горадні і Талачыне адбылося пад кіраўніцтвам прысланых з Расеі начальніц адпаведных жаночых манастыроў Беларускага экзархату Маскоўскага патрыярхату.

Юр’еўская царква ў Валавелі: выгляд да (налева) і па сучаснай маскоўскай перабудове (направа)

Архітэктар-рэстаўратар Уладзімер Папруга лічыць, што мэтай маскоўскіх перабудоваў беларускіх цэркваў зьяўляецца зьнішчэньне культурных асаблівасьцяў Беларусі[224]:

« І што такое нацягваньне расейскіх «цыбулін» на беларускія храмы, якія да Маскоўскай патрыярхіі нічога агульнага ня мелі ад пачатку? Гэта фактычна тая ж мэтафара — як зь Беларусі зрабіць Расею, то бок пазбавіць яе сваёй мовы. Калі чалавек мяняе свой унутраны код, пераходзіць на іншую мову, ён робіцца іншым. Калі мы на беларускія храмы нацягваем расейскія «цыбуліны», яны робяцца Расеяй. Гэта такі мэтадалягічны асыміляцыйны прынцып. »

Новыя цэрквы Беларускага экзархату Маскоўскага патрыярхату

Узьвіжанская царква ў Гошчаве: выгляд да (налева) і па маскоўскай перабудове (направа)

Пры выбары архітэктурных праектаў новых цэркваў Беларускі экзархат Маскоўскага патрыярхату ігнаруе традыцыі готыкі і барока — стыляў, у якіх тутэйшае праваслаўнае дойлідзтва дасягнула высокага ўзроўню архітэктурна-мастацкіх разьвязкаў і нацыянальнай самабытнасьці. Таксама адзначаецца нешматлікае і фрагмэнтарнае выкарыстоўваньне спадчыны беларускай традыцыйнай драўлянай архітэктуры з прыярытэтнай арыентацыяй на сярэднявечную архітэктуру Маскоўскай дзяржавы, што разьвівае архітэктурныя традыцыі, не ўласьцівыя беларускаму сакральнаму дойлідзтву[225].

Траецкая царква ў Войскай: выгляд да (налева) і па маскоўскай перабудове (направа)

Супрацоўнікі Інстытуту мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклёру НАНБ крытыкуюць Беларускі экзархат Маскоўскага патрыярхату за прыярытэтнае будаваньне цэркваў у стылістыцы, уласьцівай не беларускай, а расейскай архітэктуры[226]: «небясьпеку выклікаюць сёньняшнія памкненьні праваслаўнага духавенства прарасейскай арыентацыі прыўнесьці ў беларускі ляндшафт драўляныя царкоўныя формы новаерусалімскіх храмаў, помнікаў Архангельску ці Валагодзкага краю. Ігнараваньне выпрацаваных стагодзьдзямі мясцовых традыцыяў і навязваньне аб’ёмаў і формаў, не ўласьцівых тутэйшаму дойлідзтву, разбурае тую натуральную гармонію, што склалася на працягу стагодзьдзяў народнага жыцьця».

Пакроўская царква ў Талачыне: выгляд да (налева) і па надбудове купалоў-цыбулінаў (направа)

Беларускі мастак і этнакультуроляг Тодар Кашкурэвіч праводзіць паралель паміж «мураўёўкамі» і сучаснай царкоўнай архітэктурай Маскоўскага патрыярхату на Беларусі:

« <…> гэта, я б сказаў, усьвядомлены культурны аспэкт. Мы маем справу з тэндэнцыяй: прасоўваньнем пэўнага стылістычнага моманту як вельмі істотнага ідэалягічнага. Карані цягнуцца з Масквы. Уся Беларусь — цэнтральныя гарады, цэнтральныя дарогі — застаўленыя рускай праваслаўнай царквой у псэўдарускім стылі. Амаль у тым жа кшталце, як у ХІХ ст. рабіліся «мураўёўкі». Яны вельмі добра разумеюць палітычны патэнцыял гэтага стылістычнага моманту: «грыбы» паставяць — пазначаць сваю тэрыторыю ўплыву. Як сабака меціць дрэвы. Гэта агромністы палітычны капітал, які вымяраецца нават грашовым эквівалентам. »

—Тодар Кашкурэвіч, Драма Гародні: нацыянальны праект як гульні ўлады // Наше мнение. 12 чэрвеня 2007 г.

Іншыя гістарычна-культурныя каштоўнасьці

«Дом Чыжа», які зьнішчыў панараму і пэрспэктыву гістарычнага цэнтру Менску

У канцы XX — пачатку XXI стагодзьдзяў у Рэспубліцы Беларусь зьнесьлі некалькі гістарычна-культурных каштоўнасьцяў, што зьяўляецца адным з захадаў да зьнішчэньня нацыянальнай памяці беларусаў. У 1990-х гадох у Менску зруйнавалі Малы гасьціны двор, гістарычна-культурную каштоўнасьць нацыянальнага значэньня, і Віленскі вакзал, збудаваны ў 1890 годзе. За часамі старшынёўства Міхаіла Паўлава ў канцы 2003 году ў Менску зруйнавалі камяніцу канца XIX ст. на гістарычнай Магазыннай вуліцы (замест яе збудавалі іншы гмах), у 2005 годзе — старажытную камяніцу на Зыбіцкай (замест яе паставілі муляж), у 2008 годзе — дзьве камяніцы XIX ст. на гістарычнай Койданаўскай вуліцы (замест № 17 кампанія «Тапас» збудавала дом зь іншай колькасьцю паверхаў, замест № 24а кампанія «ФАРТ и В» — бізнэс-цэнтар «Метрополь»)[227].

У 2005—2009 гадох праводзілася «рэканструкцыя» Горадні пад кіраўніцтвам старшыні аблвыканкаму Ўладзімера Саўчанкі. У час «рэканструкцыі» зьнішчылі цэлы шэраг помнікаў гісторыі й культуры: магнацкі палац на Падоле (помнік архітэктуры XVIII стагодзьдзя)[228], стайні Сьцяпана Батуры (помнік архітэктуры XVI стагодзьдзя)[229], флігель палаца віцэ-адміністратара другой паловы XVIII стагодзьдзя. У тыя часы ён выконваў функцыю стайні і карэтнай. Гэты будынак быў найстарэйшай аўтэнтычнай стайняй, якая захавалася на тэрыторыі Беларусі. Па трох месяцах вызначэньня лёсу флігеля, які цалкам захаваўся з 1794 году, яго зруйнавалі[230][231][232].

У 2009—2013 гадох у беспасярэдняй блізкасьці да Траецкага прадмесьця ў Менску на грошы Юрыя Чыжа, якога называюць «кашальком Аляксандра Лукашэнкі»[233], збудавалі жылы комплекс «Ля Траецкага», які сваімі памерамі і разьмяшчэньнем зьнішчыў панараму і пэрспэктыву гістарычнага цэнтру Менску[234]. Аўтар праекту — Алег Ладкін, ураджэнец Алтайскага краю Расеі, які пераехаў у Беларусь у 1971 годзе, паводле ўласнага вызнаньня — імкнуўся такім чынам наблізіць выгляд Менску да Ашгабаду і Грознага[235]. У траўні 2010 году кіраўнік Беларусі Аляксандар Лукашэнка падпісаў указ аб будаваньні ў Менску побач з цыркам шматфункцыянальнага комплексу. Праект прадугледжваў знос будынка першай менскай электрастанцыі, помніка прамысловай архітэктуры, збудаванага ў 1890 годзе. Электрастанцыя мела статус гістарычна-культурнай каштоўнасьці. Зьнішчэньне помніка падтрымала Міністэрства культуры Беларусі. Нягледзячы на тое, што згодна з 28-м артыкулам Закона аб ахове гістарычна-культурнай спадчыны пастанову аб зносе гістарычна-культурных каштоўнасьцяў можа прымаць толькі найвышэйшы орган выканаўчай улады Савет міністраў (і толькі ў вынятковых выпадках), электрастанцыю зруйнавалі ў 2012 годзе[236][237].

У 2011 годзе ў Горадні зьнесьлі будынак пачатку ХХ стагодзьдзя[238]. Уначы 26 красавіка 2014 году на скрыжаваньні гістарычных Азёрскай і Брыгіцкай вуліцаў будаўнікі зруйнавалі гістарычны будынак XIX стагодзьдзя. Будынак меў статус гістарычна-культурнай каштоўнасьці, але яго частковы знос ухваліла Міністэрства культуры Беларусі[239][240][241]. У верасьні 2015 году ў Горадні зьнесьлі будынак пачатку ХХ стагодзьдзя дзеля новабудоўлі[242]. Зімой 2016 году ў Горадні зьнішчылі гістарычны будынак 1870 году пабудовы[243]. У 2014 годзе ў Берасьці зьнішчылі гістарычны будынак XIX стагодзьдзя[244]. 5 траўня 2014 году ў Гомлі разабралі ўнікальны драўляны дом дарэвалюцыйнай пабудовы дзеля новабудоўлі[245].

У 2015 годзе ў Беларусі пераглядзелі нацыянальны сьпіс аб’ектаў да ўлучэньня ў Сьпіс сусьветнай спадчыны (паводле патрабаваньня UNESCO сьпіс пераглядаецца прынамсі раз на 10 год). Зь беларускага папярэдняга сьпісу прыбралі праспэкт Незалежнасьці. Зь невядомай прычыны Менскі гарадзкі выканкам надумаў не падаваць забудову галоўнай вуліцы на прэстыжную міжнародную намінацыю[246].

У красавіку 2016 году стала вядома, што прадпрыемства «Санта-Брэмар» зьнясе будынак 1895 году пабудовы ў Баранавічах. Мэта зносу — пабудова крамы[247].

7 траўня 2018 году адбыўся знос будынку ў Ракаўскім прадмесьці Менску на гістарычнай Уваскрасенскай вуліцы (цяпер вуліца Вызваленьня), гістарычна-культурнай каштоўнасьці XIX стагодзьдзя. Ад будынка засталіся толькі парэшткі дзьвюх сьценаў[248]. Помнік зруйнавалі зь ініцыятывы кіраўніка Беларускага экзархату Маскоўскага патрыярхату Паўла (Панамарова)[прыбраць шаблён]. Галоўнай мэтай зносу пазначылі будаваньне комплексу Беларускага экзархату. Нягледзячы на пратэсты Таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры, праект пабудовы комплексу падтрымаў кіраўнік Беларусі Аляксандар Лукашэнка. Грамадзкі актывіст Антон Матолька(ru), які быў сьведкам зьнішчэньня помніка, выклікаў міліцыю і зьвярнуўся ў Міністэрства культуры, аднак атрымаў афіцыйны адказ, што знос знаходзіцца пад кантролем Мінкульту[249][250][251]. Беларускі экзархат Маскоўскага патрыярхату яшчэ ў 2016 годзе прасіў намесьніка прэм’ер-міністра Беларусі Натальлю Качанаву выключыць будынкі на вуліцы Вызваленьня 6 і 6а са сьпісу гісторыка-культурных каштоўнасьцяў і даць дазвол на іх поўны знос[252]. Аднак тады міністэрства культуры запэўніла, што яно «не дазволіць зруйнаваць будынкі». Начальнік аддзела па ахове гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Міністэрства культуры Натальля Хвір у камэнтары БелаПАН адзначала: «Гістарычны цэнтар Менску сам па сабе зьяўляецца каштоўнасьцю. Будынак па вуліцы Вызваленьня можна аднавіць, гэта мы і будзем рэкамэндаваць царкве»[253].

Помнікі і памятныя знакі

У 2005 годзе на 28-м кілямэтры шашы Менск — Маладэчна афіцыйна адкрылі вайскова-забаўляльны комплекс пад назвай «Лінія Сталіна». У 2006 годзе на тэрыторыі комплексу паставілі бюст Сталіна, непадалёк ад якога ў 2009 годзе з бласлаўленьня кіраўніка Беларускага экзархату Маскоўскага патрыярхату Філярэта (Вахрамеева) пачалі будаваць капліцу ў гонар Аляксандра Неўскага[254]. Шэраг беларускіх гісторыкаў напярэдадні адкрыцьця комплексу ацэньвалі рэанімацыю «Лініі Сталіна» як чарговы крок да апраўданьня на дзяржаўным узроўні злачынстваў сталінскай эпохі[255]. 26 траўня 2006 году ў Менску на тэрыторыі Вайсковай акадэміі адкрылі помнік Фэліксу Дзяржынскаму, аднаму з заснавальнікаў і кіраўнікоў рэпрэсіўнай савецкай машыны[256][257].

У 2008 годзе ў вёсцы Крайску Лагойскага раёну Менскай вобласьці побач з царквой Беларускага экзархату Маскоўскага патрыярхату паставілі бюст расейскаму цару Мікалаю II. Паводле мясцовых жыхароў, у Крайск пачалі прыязджаць людзі, якія вераць ня столькі ў Бога, колькі «ў Мікалая»[258]. 4 красавіка 2013 годзе ў Віцебску, на Прачысьценскай гары адкрылі помнік кіраўніку Маскоўскага патрыярхату Аляксію II (Рыдыгеру)[259]. 20 чэрвеня 2016 году ў Віцебску паставілі помнік князю Аляксандру Неўскаму, якога ў 2008 годзе назвалі «Іменем Расеі». Гісторык Аляксандар Краўцэвіч паказвае на тое, што Аляксандар Неўскі ня меў ніякага дачыненьня да гісторыі Беларусі: ён быў прыхільнікам ардынскага панаваньня, а цяпер зьяўляецца знакавай фігурай гэтак званага «русского мира»[260]. Раней свой пратэст супраць усталяваньня помніка выказвала Нацыянальная акадэмія навук Беларусі[261].

6 чэрвеня 2015 году каля Магілёўскага дзяржаўнага бібліятэчнага каледжа імя А. С. Пушкіна ўрачыста адкрылі бюст расейскаму паэту Аляксандру Пушкіну. Скульптуру падараваў расейскі праект «Алея расейскай славы». На калёне, якая трымае бюст, разьмясьцілі ўрывак зь вершу Пушкіна «Паклёпнікам Расеі», у якім у стылі расейскай імпэрскай прапаганды паэт выступае супраць нацыянальна-вызвольнага паўстаньня палякаў і ліцьвінаў 1830—1831 гадоў і эўрапейскай падтрымкі паўстанцам. Пазьней шыльду з гэтым урыўкам зьнялі[262][263].

7 лістапада 2016 году каля Менскага трактарнага заводу паставілі новы помнік Леніну[264]. 2 сакавіка 2017 году ў Менску на вуліцы Гарадзкім Вале міністар унутраных справаў Ігар Шуневіч адкрыў скульптуру царскага паліцыянта («гарадавога») часоў Расейскай імпэрыі. Удзел у цырымоніі таксама ўзялі міністар культуры Барыс Сьвятлоў і старшыня Мінгарвыканкаму Андрэй Шорац[265]. Усталяваньне скульптуры прымеркавалі да афіцыйнага юбілею беларускай міліцыі, якая вядзе сваю гісторыю ад 4 сакавіка 1917 году, калі расейскі рэвалюцыянэр Міхаіл Фрунзэ атрымаў прызначэньне на часовага кіраўніка міліцыі «Ўсерасейскага земскага саюзу па ахове парадку» ў Менску[266]. Варта зазначыць, што стаўленьне савецкай міліцыі (ад якой афіцыйна вядзе сваю гісторыю беларуская міліцыя) да царскіх гарадавых знайшло адлюстраваньне на карціне «Арышт гарадавога ў Менску. 1917 год» пэндзля беларускага савецкага мастака А. Волкава, сына народнага мастака БССР В. Волкава[267]. На думку мастацтвазнаўца Сяргей Харэўскага сама ідэя паставіць помнік расейскаму царскаму гарадавому ў гонар савецкай міліцыі з аднаго боку зьяўляецца камічнай і дэманструе ідэалягічны хаос у галовах прадстаўнікоў улады, зь іншага боку царскія жандары адзначыліся расстрэлам мірнай дэманстрацыі менчукоў у 1905 годзе, а таксама рэпрэсіямі ў дачыненьні да дзеячоў беларускай культуры — Якуба Коласа, Алеся Гаруна, Каруся Каганца і іншых.

9 чэрвеня 2017 году ў вёсцы Лыскаўшчыне Круглянскага раёну Магілёўскай вобласьці паставілі помнік расейскаму генэралу Міхаілу Чарняеву, рэдактару пецярбурскай газэты «Русскій мір». Паводле поглядаў ён быў вядомым імпэрцам і адэптам ідэі, што Расея мае «сабраць» вакол сябе землі ўсіх славянаў і падпарадкаваць славянскія народы. Расейскі генэрал заклікаў да здушэньня нацыянальна-вызвольнага паўстаньня 1863—1864 гадоў. Помнік расейскаму асадніку на дзяржаўныя сродкі паставіла арганізацыя «Круглянская перасоўная мэханізаваная калёна №266»[268].

23 чэрвеня 2017 году на Доме Абрампольскага, што выходзіць фасадам на пляц Незалежнасьці, зьявілася памятная шыльда. Яна сьведчыць, што ў гэтым доме ў 1922 годзе знаходзіўся Аддзел аховы рэвалюцыйнай законнасьці народнага камісарыяту юстыцыі БССР (ОГПУ, папярэднік НКВД). Адначасна з гэтым улады праігнаравалі той факт, што ў гэтым доме жыла беларуская мэцэнатка Магдалена Радзівіл, якая фінансава дапамагала выдаваць першыя кнігі Максіма Багдановіча, Максіма Гарэцкага і адкрывала беларускія школы. Памятная шыльда, прысьвечаная Магдалене Радзівіл, на доме адсутнічае. Акурат па тым, як у Доме Абрампольскага разьмясьцілі першую ў БССР пракурорскую ўстанову, у краіне пачалася першая хваля рэпрэсіяў. Паводле клясыфікацыі гісторыка Ўладзімера Адамушкі, прыведзенай у кнізе «Палітычныя рэпрэсіі 20-50-х гадоў у Беларусі», яна працягвалася з 1923 да 1928 году. У тагачаснай Беларусі, тэрыторыя якой на 1923 год была меншай за сучасную ў чатыры разы, а на 1928 год — амаль удвая, арыштавалі прыкладна столькі ж людзей, колькі і ўва ўсёй Расеі. Згодна з падлікамі гісторыкаў, маштабы рэпрэсіяў у Беларусі ў першай палове 1920-х гадоў значна перавышалі тыя, якія адбываліся на іншых тэрыторыях СССР. У сярэднім жыхар Беларусі меў у 20 разоў больш шанцаў быць рэпрэсаваным, чым жыхар РСФСР. Першымі пракурорамі БССР, якія ня толькі працавалі ў Доме Абрампольскага, але і жылі там, былі Адольф Гентнер (займаў пасаду ў 1925—1928 гадох), Маісей Сегаль (1925—1928), Максім Ляўкоў (1929—1931). Усе яны пазьней таксама сталі ахвярамі рэпрэсіяў. Усталяваньне шыльдаў карнаму акупацыйнаму органу сьведчыць пра працяг маскалізацыі Беларусі і навязваньне беларусам расейскацэнтрычнага сьветапогляду[269].

У ліпені 2018 году ў Берасьці з ініцыятывы генэрал-маёра расейскай арміі Аляксандра Куліка паставілі скульптуру дэсантніка Сьцёпачкіна (рас. Стёпочкин) з расейскага мультфільму. На адкрыцьці скульптуры прысутнічаў старшыня камітэту па абароне Дзяржаўнай Думы РФ Уладзімер Шаманаў[270]. У верасьні 2018 году на арку, збудаваную да 750-годзьдзя Магілёва, павесілі ордэн Леніна, якім само места ніколі не ўзнагароджвалі[271].

У лістападзе 2018 году ў Менску пачалася рэстаўрацыя помніка расейскаму савецкаму дзеячу Міхаілу Калініну, на якую вылучылі 134 тысячы рублёў (62 тысячы даляраў). Пры гэтым навуковы кіраўнік рэстаўрацыі адхіліў прапанову старшыні Беларускага добраахвотнага таварыства аховы помнікаў гісторыі і культуры Антона Астаповіча дадаць да помніка шыльду, што Калінін меў дачыненьне да масавых палітычных рэпрэсіяў[272]. У сьнежні 2018 году ў гарадзенскай гімназіі №6 урачыста адкрылі помнік Фэліксу Дзяржынскаму, які папярэдне абнавілі. На цырымоніі адкрыцьця намесьнік старшыні аблвыканкаму падкрэсьліў, што помнік Дзяржынскаму ў школе — «гэта важная частка выхаваньня патрыятызму, гістарычнай памяці і грамадзянскай адказнасьці ў вучняў»[273].

Тэлебачаньне і радыё

Па прыходзе да ўлады Аляксандра Лукашэнкі беларуская мова мэтанакіравана выціскаецца з тэлебачаньня і радыё. На 2014 год доля беларускамоўнага вяшчаньня ў тэлепраграмах Беларусі склала каля 5%[274] (пры гэтым у 2009 годзе толькі 1% рэклямы ў краіне выйшаў па-беларуску[275]).

На дзяржаўных тэлеканалах Беларусь 1, Беларусь 2, Беларусь 24, Беларусь 5, АНТ, СТБ дамінуе расейская мова. Беларускамоўныя праграмы выходзяць адзінкамі, напрыклад «Тэлебарометр» і «Навіны рэгіёнаў» на Беларусь 1. Тэлепраграма «Панарама», якая нават за савецкім часам выходзіла на беларускай мове, таксама пачала выходзіць на расейскай. Практычна адсутнічаюць беларускамоўныя фільмы і сэрыялы. Дзеля параўнаньня, у суб’екце Расейскай Фэдэрацыі Якутыі здымаюцца якутамоўныя сэрыялы, а ў суб’екце Чувашыі чыноўнікі размаўляюць у тэлеэтэры на чуваскай мове[276][277]. Адзіны дзяржаўны канал з частым выхадам беларускамоўных праграмаў — Беларусь 3. У 2008 годзе новапрызначаны дырэктар тэлерадыёкампаніі «Гродна» Мікалай Мельячэнка ў інтэрвію газэце «Вячэрні Гродна» заявіў, што пад яго кіраўніцтвам этэр будзе пераважна расейскамоўным. Сваю пазыцыю ён патлумачыў тым, што такая сытуацыя на сёньняшні дзень склалася на большасьці беларускіх тэлерадыёстанцыяў. Апроч актыўнай русіфікацыі, памянёныя тэлеканалы ажыцьцяўляюць навязваньне беларусам прарасейскага сьветапогляду.

Увосень 2006 году пачаў працу адзіны беларускамоўны тэлеканал у сьвеце — Белсат. Ён фінансуецца польскім урадам, трансьлюецца праз спадарожнік і інтэрнэт і рыхтуе праграмы па-за межамі Беларусі. У 2007 годзе кіраўнік Беларусі Аляксандар Лукашэнка назваў праект трасьляцыі незалежнага тэлеканалу Белсат «дурным, бязглуздым і несяброўскім»[278].

У Беларусі трансьлююцца таксама супольныя з Расеяй тэлеканалы РТР-Беларусь і НТВ-Беларусь, празь якія ажыцьцяўляецца расейская шавіністычная і імпэрская прапаганда. Таксама расейскую праграму «Время» і расейскія ток-шоў трансьлюе беларускі тэлеканал АНТ. Расейскія тэлеканалы адыгралі вялікую ролю ў распальваньні нянавісьці да Ўкраіны ў час расейскай вайсковай інтэрвэнцыі ва Ўкраіну. Нягледзячы на тое, што зьмест праграмаў расейскіх тэлеканалаў трапляе пад дзеяньне артыкула 130 Крымінальнага кодэкса Беларусі «Распальваньне расавай, нацыянальнай ці рэлігійнай варажнечы», яны працягваюць трансьлявацца ў Беларусі. Трансьляцыя расейскіх тэлеканалаў уплывае на пазыцыю беларусаў да падзеяў ва Ўкраіне. Паводле вынікаў сакавіцкага (2014 год) апытаньня НІСЭПД адзначаўся прыкметны рост прарасейскіх настрояў у краіне. У сакавіку 2014 году толькі 27.7% рэспандэнтаў палічылі адхіленьне ад улады прэзыдэнта В. Януковіча «справядлівай карай за крывапраліцьце», а 54.7% — «дзяржаўным пераваротам і захопам улады». Паводле зьвестак апытаньня, большасьць беларусаў рэгулярна (32.6%) або часам (53.8%) глядзяць расейскія навінавыя тэлепраграмы. На пытаньне «Як Вы ацэньваеце далучэньне Крыма да Расеі?» 26.9% рэспандэнтаў адзначылі, што гэта імпэрыялістычны захоп тэрыторыі, а 62.2% адказалі, што гэта вяртаньне Расеі расейскіх земляў. На пытаньне «Як вы ацэньваеце падзеі, якія вясной гэтага году адбываліся на ўсходзе Ўкраіны, у першую чаргу ў Данецкай і Луганскай вобласьцях?» 23.2% рэспандэнтаў адказалі, што гэта мяцеж, арганізаваны Расеяй, а 65.5% адказалі, што гэта народны пратэст[279].

5 верасьня 2017 году кіраўнік Камуністычнай партыі Расеі Генадзь Зюганаў у час сустрэчы ў Менску падзякаваў кіраўніку Беларусі Аляксандру Лукашэнку за трансьляцыю расейскіх тэлеканалаў. Аляксандар Лукашэнка адказаў, што ў краіне прытрымліваюцца менавіта такой палітыкі ў інфармацыйнай сфэры. Кіраўнік дзяржавы растлумачыў, што «мы нічога не баімся, мы паказваем, як жыве наш „старэйшы брат“, якія ідэі розныя групы людзей і партыі прапаведуюць»[280].

У лютым 2017 году Адміністрацыя прэзыдэнта адказала на зварот апазыцыйных беларускіх палітыкаў з патрабаваньнем спыніць трансьляцыі расейскіх тэлеканалаў і надаць дзяржаўную падтрымку тэлеканалу Белсат. У адказе адзначалася, што «Згодна з артыкулам 7 Закона [аб СМІ] не дапускаецца незаконнае абмежаваньне свабоды масавай інфармацыі ў выглядзе ўмяшальніцтва ў сфэру прафэсійнай самастойнасьці юрыдычнай асобы, якая выконвае функцыі рэдакцыі СМІ»[281].

Па прыходзе да ўлады Аляксандра Лукашэнкі імкліва русіфікуюцца радыёстанцыі Беларусі. 30 жніўня 1996 году ўлады ліквідавалі беларускамоўную незалежную радыёстанцыю Радыё 101,2 FM. Сярод дваццаці радыёстанцыяў, што трансьляваліся ў Менску ў 2017 годзе, беларускамоўныя толькі тры: Радыё Сталіца 105.1 FM, Радыё Культура 102.9 FM і Першы Нацыянальны канал Беларускага радыё. Незалежныя недзяржаўныя радыёстанцыі (Радыё Рацыя, Эўрарадыё, Радыё Свабода) мусяць весьці трансьляцыі ў інтэрнэце або з тэрыторыяў памежных дзяржаваў з прычыны адмовы ўладаў Беларусі ў наданьні FM-частасьцяў[282].

Бізнэс і прамысловасьць

У 1998 годзе зьявілася новая рэдакцыя закона «Аб мовах у Рэспубліцы Беларусь»[283], згодна зь якой беларускую мову дазволілі не выкарыстоўваць на этыкетках тавараў, што вырабляюцца ў Беларусі або імпартуюцца ў краіну[284].

У 2011 годзе выкарыстаньне беларускай мовы ў гандлі абмежаваў Тэхнічны рэглямэнт Мытнага зьвязу Беларусі, Казахстану і Расеі, згодна зь якім (п. 1 арт. 4.1) усе тавары мусяць маркіравацца на расейскай мове. Згаданы Тэхнічны рэглямэнт супярэчыць Канстытуцыі Беларусі, існаму заканадаўству Беларусі. Зафіксаваны выпадак забароны прадпрымальніку зь Віцебску выпусьціць прадукцыю з этыкеткамі на беларускай мове[285].

1 лютага 2017 году ўступіў у дзеяньне новы дакумэнт СТБ 1100—2016, рапрацаваны Дзяржаўным камітэтам па стандартызацыі Рэспублікі Беларусь. Стандарт абавязвае наносіць на прадукцыю інфармацыю для спажыўца па-расейску альбо па-расейску і па-беларуску. Такім чынам, ён забараняе наносіць інфармацыю на тавар вылучна на беларускай мове (аднак дазваляе рабіць гэта вылучна на расейскай мове), што стварае няроўныя ўмовы і прымушае вытворцаў адмаўляцца ад беларускай мовы з прычыны дадатковых грашовых выдаткаў[286].

Дадатковыя зьвесткі

Барон Мікалай Урангель, бацька Пятра, засьведчыў у сваіх успамінах[287] некалькі камічных фактаў з русіфікацыі Літвы (Беларусі) па панаваньні Мураўёва. Сьпярша ён будучы ў Вільні стаў сьведкам таго, як мясцовы жыд у расейскім строі з балалайкай выдаваў зь сябе расейскага селяніна (выявілася, што праз адсутнасьць расейцаў на загад паліцыі тутэйшых жыхароў абавязалі ў людных месцах паводле чаргі паказваць карэнных расейскіх сялянаў). Іншы выпадак датычыцца супольнай паездкі з расейскімі генэрал-губэрнатарам Патапавым і губэрнатарам Крапоткіным па візыце ў Горадню, калі іхная карэта павярнулася на роўнай шашы. Як высьветлілася, фурман насамрэч быў кухарам і ўпершыню трымаў у руках лейцы. Кіраваць карэтай яму загадаў Крапоткін, які патлумачыў свае дзеяньні тым, што ў цэлым месьце не атрымалася знайсьці праваслаўнага фурмана, а запрасіць фурмана-каталіка для генэрал-губэрнатара ён збаяўся.

Глядзіце таксама

Заўвагі

  1. ^ Яшчэ раней — па 1772 годзе — расейскія ўлады зруйнавалі мураваную Полацкую ратушу зь вежай, якую было відаць у панараме места з адпаведнага ракурсу
  2. ^ Паводле слоўнікаў Сьцяпана Некрашэвіча і Яна Станкевіча — абмаскаленьне
  3. ^ Напрыклад, прыбыткова–расходная кніга магістрату Магілёва за 1709 год вядзецца па-польску, аднак з 1710 году зноў па-беларуску (кірыліцай); на пісьме пачынае адлюстроўвацца яскравая рыса беларускае мовы, як «дзеканьне» («у Госпадзе», «для чэлядзі»)[36].
  4. ^ Сборник Императорского Русского Исторического Общества. Т. 7: Бумаги Императрицы Екатерины II, хранящияся в Государственном Архиве Министерства Иностранных Дел. Ч.1 / Собраны и изданы, с Высочайшаго соизволения, по предначертанию Его Императорскаго Величества Государя Наследника Цесаревича, академиком Пекарским. — СПб.: Тип. Имп. Акад. наук, 1871. С. 348.
  5. ^ ад прозьвішча расейскага генэрала Скобелева
  6. ^ ад імя дынастыі гаспадароў Маскоўскай дзяржавы Раманавых
  7. ^ ад імя маскоўскага гаспадара Аляксандра II
  8. ^ ад назвы расейскага палку зь Серпухава, які ўдзельнічаў у здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня
  9. ^ ад імя маскоўскага гаспадара Мікалая I
  10. ^ ад назвы расейскага палку з Каломны, які ўдзельнічаў у здушэньні нацыянальна-вызвольнага паўстаньня
  11. ^ У імя расейскага савецкага рэвалюцыянэра Леніна (Ульянава)
  12. ^ У імя савецкага вайскоўца з Расеі Сярогіна, удзельніка Другой сусьветнай вайны
  13. ^ У беларускай мове з гары можа бруіцца крыніца а не «ключ»
  14. ^ У імя бальшавіка-вайскоўца Азіна
  15. ^ У імя расейскага савецкага Чапаева
  16. ^ У імя расейскага сэлекцыянэра Мічурына
  17. ^ У імя расейскага савецкага вайскавода Будзённага
  18. ^ У імя расейскага савецкага дзеяча Кірава
  19. ^ У імя расейскага камандзіра пагранічнага аддзелу НКВД Усава, што загінуў у Другую сусьветную вайну
  20. ^ У імя расейскага вайскавода Кутузава
  21. ^ У імя расейскага савецкага лётніка-выпрабавальніка Чкалава
  22. ^ У імя расейскага савецкага партыйнага дзеяча Калініна
  23. ^ У імя савецкага партызана з Расеі Бумажкова
  24. ^ У імя азэрбайджанскага савецкага дзеяча Нарыманава
  25. ^ У імя расейскага дзеяча Сьвярдлова
  26. ^ У імя савецкага партызана з Расеі Касаева, які загінуў у Другую сусьветную вайну
  27. ^ У імя расейскага савецкага дзеяча Луначарскага
  28. ^ У імя расейскага паэта Някрасава, аўтара оды Мураўёву-вешальніку

Крыніцы

  1. ^ Агіевіч У. Ідэалы і сімвалы беларускага шляху // Грамадскія ідэалы: Нацыянальныя традыцыі, сучасны стан, погляд у будучыню: Навук. збор. / Рэдкал.: Л. Уладыкоўская-Канаплянік (гал. рэд.) і інш. — Менск, 2000. — 224 с. — (Беларусіка = Albaruthenica; Кн. 13). С. 72.
  2. ^ Касяк І. Канстанца // «З гісторыяй на „Вы“» (артыкулы, дакументы, успаміны). Выпуск трэці. — Менск: «Мастацкая літаратура», 1994.
  3. ^ Валеры Буйвал, Інфармацыйная камісія Кансэрватыўна-Хрысьціянскай Партыі — БНФ. Прэс-рэліз за жнівень 2005 г.
  4. ^ Савік Л. Рыцарам Айчыны прысвячаецца… // Народная Воля. № 17—18, 3 лютага 2009. С. 6.
  5. ^ Баршчэўская Н. Суадносіны паміж мовай і нацыянальнай тоеснасьцю — 2, Беларуская рэдакцыя Польскага радыё, 13 траўня 2009 г.
  6. ^ Расійска-беларускі слоўнік / Укладальнікі: М. Байкоў, С. Некрашэвіч. — Менск: Дзяржаўнае выдавецтва Беларусі, 1928.
  7. ^ Станкевіч Я. Беларуска-расійскі (Вялікалітоўска-расійскі) слоўнік. — Нью-Ёрк, 1989. С. 677.
  8. ^ Пацюпа Ю. Занядбаная старонка правапісу: прапановы пісаньня прыназоўніка у/ў перад словамі, што пачынаюцца з галоснай // Arche. № 6 (29), 2003.
  9. ^ Бекус Н. Тэрапія альтэрнатывай, або Беларусь, уяўленая інакш // Arche. № 2 (31), 2004.
  10. ^ Клімчук Ф. Старадаўняя пісьменнасць і палескія гаворкі // Беларуская лінгвістыка. Вып. 50., 2001. С. 19—24.
  11. ^ Лыч Л. Русіфікацыя // Беларусь: энцыкл. даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш. — Мінск: БелЭн, 1995. С. 630.
  12. ^ а б в Нацыянальная катастрофа на тле мяккай беларусізацыі, Новы час, 27 жніўня 2019 г.
  13. ^ а б в г д е ё Vadzim Smok. Belarusian Identity: the Impact of Lukashenka’s Rule, Analytical Paper. Ostrogorski Centre, BelarusDigest, 9 December 2013.
  14. ^ а б в Belarus has an identity crisis, OpenDemocracy, 14 May 2015.
  15. ^ а б в Галоўная бяда беларусаў у Беларусі — мова, Новы час, 13 жніўня 2016 г.
  16. ^ а б в Аляксандар Русіфікатар // Наша Ніва, 29 ліпеня 2005 г.
  17. ^ а б в г д Kazakevich A. (PhD in political science, director, Institute of Political Studies), Vileita V. National Identity as a Necessity for Democracy, Eastern Europe Studies Centre, Nordic Council of Ministers
  18. ^ а б Brel Y. (University of Delaware) The Failure of the Language Policy in Belarus. // New Visions for Public Affairs. Vol. 9, 2017. P. 59—74.
  19. ^ а б в Страчаная спадчына. — Менск, 2003. С. 54.
  20. ^ а б Волкава В. Мінск 21 лютага 1918 г. вачыма нямецкага салдата (па матэрыялах газеты "Zeitung der 10. Armee") // Беларускі гістарычны часопіс. № 2, 2018. С. 11.
  21. ^ а б Соркіна І. Палітыка царызму адносна гарадоў Беларусі ў кантэксце гістарычнай памяці і ідэнтычнасці гараджанаў // Трэці міжнародны кангрэс даследчыкаў Беларусі. Працоўныя матэрыялы. Том 3. 2014. С. 376.
  22. ^ а б Kapylou I., Lipnitskaya S. Current status and related problems of national toponyms standardization in the Republic of Belarus // Studia Białorutenistyczne. Nr. 8, 2014.
  23. ^ Clavero B. Genocide Or Ethnocide, 1933-2007: How to Make, Unmake, and Remake Law with Words. — Giuffrè Editore, 2008. — 268 p.
  24. ^ Мартос А. Беларусь в исторической государственной и церковной жизни. — Буэнос-Айрес, 1966. — Минск: Белорусский Экзархат Русской Православной Церкви, 1990. С. 88.
  25. ^ Мартос А. Беларусь в исторической государственной и церковной жизни. — Буэнос-Айрес, 1966. — Минск: Белорусский Экзархат Русской Православной Церкви, 1990. С. 116.
  26. ^ Гнідець Р. Св. Хрест, його форма та різновиди в Україні // Греко-Католицька Традиція. №9 (193), вересень 2013 р.
  27. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 224.
  28. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 200, 202, 204.
  29. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 242.
  30. ^ а б в г д е ё Арлоў У., Сагановіч Г. Дзесяць вякоў беларускай гісторыі. — Менск, 1997.
  31. ^ Грыцкевіч А. Вайна Расіі з Рэччу Паспалітай 1654—67 // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 373.
  32. ^ Пушкін І. Гістарычная спадчына горада Магілёва: курс лекцый. — Магілёў: УА МДУХ, 2006. С. 63. [1]
  33. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 245.
  34. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 250—251.
  35. ^ Шарова Н. Гісторыя Беларусі: Матэрыялы да экзамену. — Менск: ВП «Экаперспектыва», 1997.
  36. ^ Катлярчук А. З гісторыі перакладу Бібліі на старабеларускую мову // Запіскі Культурна-гістарычнай Калегіі імя Канстанціна Астрожскага / Рэд. М. Белямук. — Берасьце: АТТ «Брэсцкая друкарня», 2002. С. 43—47.
  37. ^ Тумаш В. Дыпляматычная кантравэрсыя 1646 году за беларускую мову // Запісы Беларускага Інстытуту Навукі й Мастацтва. — 1974. — № 12.
  38. ^ Древнерусский язык / ред. П. З. Савочкин. — Мн.: Издат. БГУ, 1970. — 87−90 с.
  39. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 293.
  40. ^ Якімовіч Ю. Магілёўская школа дойлідства // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 2. С. 248.
  41. ^ а б в Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 308.
  42. ^ Как белорусов приучали к русским именам — в одной картинке, CityDog.by, 19 лютага 2017 г.
  43. ^ Дакументы і матэрыялы па гісторыі Беларусі. Т. 2. — Менск, 1940.
  44. ^ а б в г Швед В. Эвалюцыя расейскай урадавай палітыкі адносна земляў Беларусі (1772—1863 г.) // Гістарычны Альманах. Том 7, 2002.
  45. ^ а б в Крыжаноўскі М. Жывая крыніца ты, родная мова // Народная Воля. № 65—66, 1 траўня 2008 г.
  46. ^ Миллер А. И. Планы властей по усилению русского ассимиляторского потенциала в Западном крае // «Украинский вопрос» в политике властей и русском общественном мнении (вторая половина XIХ века). — СПб: Алетейя, 2000.
  47. ^ а б Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 228.
  48. ^ Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 257.
  49. ^ У менскім праваслаўным храме маліліся за Мураўёва-вешальніка — упершыню за сто гадоў, Радыё Свабода, 23 лістапада 2016 г.
  50. ^ Белазаровіч В. А. Гістарыяграфія гісторыі Беларусі: вучэб. дапаможнік; Установа Адукацыі «Гродзенскі Дзярж. Ун-т імя Я.Купалы». — Гродна : ГрДУ, 2006. С. 133.
  51. ^ а б в г д е 150 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. Іван Саверчанка, Зьміцер Санько. — Вільня: Наша Будучыня, 2002. — 238 с. ISBN 9986-9229-6-1.
  52. ^ а б в г Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 309.
  53. ^ Карпечанка М. Вольнае мястэчка Бялынічы // Бялыніцкая даўніна. № 1 (15), кастрычнік 2007 г. С. 2—3.
  54. ^ Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 227.
  55. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 326.
  56. ^ Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 206.
  57. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 325.
  58. ^ а б в г Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 229.
  59. ^ Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Талачынскага р-на. — Мн.: БелСЭ, 1988. [2]
  60. ^ Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 261.
  61. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 331.
  62. ^ Церашковіч П. Параза ці поспех? БНР у параўнанні з іншымі нацыянальнымі праектамі Усходняй Еўропы // Наша Ніва, 10 лютага 2018 г.
  63. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 310.
  64. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 311.
  65. ^ Паноў С. В. Матэрыялы па гісторыі Беларусі; пад навук. рэд. М. С. Сташкевіча, Г. Я. Галенчанкі. — Мн.: «Аверсэв», 2003. С. 140.
  66. ^ Таямніцы полацкай гісторыі / У.А. Арлоў. — Мн.: «Папуры», 2008.
  67. ^ а б Морозова С. Сопротивление деунизации в Беларуси (1833—1839 гг.) новые источники // Современные проблемы изучения истории Церкви: Тез. докл. Междунар. науч.конф. — М.: Без изд., 2011. С. 157.
  68. ^ Морозова С. Сопротивление деунизации в Беларуси (1833—1839 гг.) новые источники // Современные проблемы изучения истории Церкви: Тез. докл. Междунар. науч.конф. — М.: Без изд., 2011. С. 157—158.
  69. ^ Морозова С. Сопротивление деунизации в Беларуси (1833—1839 гг.) новые источники // Современные проблемы изучения истории Церкви: Тез. докл. Междунар. науч.конф. — М.: Без изд., 2011. С. 158.
  70. ^ а б в г д е Абламейка С. Праваслаўныя беларусы — народ без сваёй царквы, Радыё Свабода, 1 кастрычніка 2018 г.
  71. ^ Кароль М. Канфесійная «ўнутраная эміграцыя» сялянства Мінскай губерні як рэакцыя на палітыку русіфікацыі ў апошняй трэці ХІХ ст. // Архіварыус: Зборнік навуковых паведамленняў і артыкулаў. Вып. 14. — Менск: НГАБ, 2016. С. 264.
  72. ^ Кароль М. Рэакцыя ўлады на супраціўленне пераводу з каталіцызму ў праваслаўе ў беларускіх губернях у другой палове XIX ст. // XI Машеровские чтения: материалы международной научно-практической конференции студентов, магистрантов, аспирантов и молодых ученых, Витебск, 18 октября 2017 г. — Витебск: ВГУ имени П. М. Машерова, 2017. С. 138.
  73. ^ Арлоў У. Дзесяць вякоў беларускай гісторыі (862―1918): Падзеі. Даты. Ілюстрацыі. / У. Арлоў, Г. Сагановіч. ― Вільня: «Наша Будучыня», 1999. С. 172—173
  74. ^ а б Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 237.
  75. ^ Кастусь Каліноўскі. Пісьмы з-пад шыбеніцы. Ліст першы.
  76. ^ Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 289.
  77. ^ а б Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 290.
  78. ^ а б Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 262.
  79. ^ Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 291.
  80. ^ Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 327.
  81. ^ Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 236.
  82. ^ а б в г д Калубовіч А. Мова ў гісторыі беларускага пісьменства. Клыўлэнд, 1978. [3]
  83. ^ а б ЭГБ. — Мн.: 2001 Т. 6. Кн. 1. С. 136.
  84. ^ Соркіна І. Гістарычная палітыка ў Гродне ў другой палове ХІХ — пачатку ХХ ст. паводле матэрыялаў архіўных фондаў мясцовай адміністрацыі // Гарадзенскі палімпсест. 2011. Асоба, грамадства, дзяржава. XV—ХХ стст. / Пад рэд. А. Ф. Смаленчука, Н. У. Сліж. — Менск, 2012.
  85. ^ Ярмалінская В. Дзе нарадзілася «Ідылія» // Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. Кн. 1. — Мн., 2001. С. 421.
  86. ^ а б в Арлоў У. Краіна Беларусь. Вялікае Княства Літоўскае. — KALLIGRAM, 2012. С. 329.
  87. ^ Алесь Суша: мова аўтарскіх тэкстаў Францыска Скарыны — старабеларуская, Sputnik Беларусь, 20 красавіка 2017 г.
  88. ^ Трафімовіч А. Лічба дня. 68% усіх кніг Скарыны знаходзяцца ў Расеі. У Беларусі — 5,4%, Радыё Свабода, 11 ліпеня 2017 г.
  89. ^ Пазднякоў В. Нясвіж // ЭГБ. — Мн.: 1999 Т. 5. С. 342.
  90. ^ Скобла М. Мястэчка Дзярэчын // Наша Вера. № 3 (9), 1999 г.
  91. ^ Абламейка С. Кананізацыя Сямашкі. Скон народу…, Радыё Свабода, 3 траўня 2012 г.
  92. ^ Кулагін А. Эклектыка. — Менск, 2000. С. 35.
  93. ^ а б Кулагін А. Эклектыка. — Менск, 2000. С. 18.
  94. ^ Беларусы: У 13 т.  Т. 2. — Менск, 1997. С. 177.
  95. ^ Лаврецкий Г. Назад в будущее // Архитектура и строительство. 12 ноября 2004 г.
  96. ^ 5 кастрычніка ў Беларусі адзначаецца Дзень настаўніка, Радыё Свабода, 6 кастрычніка 2005 г.
  97. ^ Паноў С. В. Матэрыялы па гісторыі Беларусі; пад навук. рэд. М. С. Сташкевіча, Г. Я. Галенчанкі. — Мн.: «Аверсэв», 2003. С. 186.
  98. ^ Кацер М. С. Белорусская архитектура. Исторический очерк / Ин-т литературы и искусства АН БССР. — Мн.: Гос. изд-во БССР, 1956. С. 114, 115.
  99. ^ Чарановіч С. Ляхавіцкі касцёл Узвышэння Святога Крыжа // Наша Вера. № 3 (21), 2002 г.
  100. ^ Харэўскі С. Два стагоддзі руйнавання Горадні // Горад святога Губерта. Краязнаўчы альманах. Выпуск трэці. — Варшава, 2007
  101. ^ Как германская армия 100 лет назад вступила в Минск. Письмо немецкого солдата, TUT.BY, 5 сакавіка 2018 г.
  102. ^ Харэўскі С. Гарадзенскі палімпсэст // Наша Ніва. №39, 21 кастрычніка 2005 г.
  103. ^ Кароль М. Палітыка расійскіх улад па трансфармацыі сацыякультурнага ладшафту ў беларускіх губернях пасля паўстання 1863—1864 гг. // XIX Республиканская научно-практическая конференция молодых ученых, Брест, 12 мая 2017 г. — Брест: БрГУ, 2017. С. 183.
  104. ^ Мілаш Я. Традыцыі ўшанавання крыжа беларусамі ў канцы XIX ст. // Наша Вера. № 3 (65), 2013 г.
  105. ^ Сахута Я. Беларускае народнае кавальства. — Менск: Беларусь, 2015. С. 110.
  106. ^ Цітоў А. Сфрагістыка і геральдыка Беларусі. — Менск: РІВШ БДУ, 1999. С. 106, 114.
  107. ^ Цітоў А. Наш сімвал — Пагоня: Шлях праз стагоддзі. — Менск: Полымя, 1993. С. 36.
  108. ^ Соркіна І. Палітыка царызму адносна гарадоў Беларусі ў кантэксце гістарычнай памяці і ідэнтычнасці гараджанаў // Трэці міжнародны кангрэс даследчыкаў Беларусі. Працоўныя матэрыялы. Том 3. 2014. С. 377.
  109. ^ а б в Мезенко А. М. К культурно-историческому аспекту анализа урбанонимии: судьба церковных названий в Беларуси // Весн. Віцеб. дзярж. ун-та. — 1998. — № 3. С. 65.
  110. ^ Лепш, чым у Менску: 10 беларускіх гарадоў зь пешаходнымі вуліцамі (усе гарады з фота), Радыё Свабода, 31 жніўня 2015 г.
  111. ^ а б в Станкевіч С. Русіфікацыя беларускае мовы ў БССР і супраціў русіфікацыйнаму працэсу. — Менск: Навука і тэхніка, 1994.
  112. ^ Сталин И. Марксизм и вопросы языкознания. — Москва, 1950.
  113. ^ Саўка З. Мазаічная артаграфія. З нагоды прыняцьця Правапіснага закону — 2008 (частка 1) // Arche. № 12, 2009. С. 12.
  114. ^ а б Беларуская Атлянтыда: без бар’ераў. Русыфікацыя, Радыё Свабода, 13 сьнежня 2007 г.
  115. ^ Мікуліч Т. Мова і этнічная самасвядомасць. — Менск: Навука і тэхніка, 1996. С. 96.
  116. ^ Ня трапіць у палон «русского мира». У Віцебску абмеркавалі лёс беларускай дзяржаўнасьці, Радыё Свабода, 6 студзеня 2019 г.
  117. ^ Коряков Ю. Б. Языковая ситуация в Белоруссии и типология языковых ситуаций. Диссертация на соискание ученой степени кандидата филологических наук. Научный руководитель — доктор филологических наук, профессор В. М. Алпатов. — Московский Государственный Университет им. М. В. Ломоносова. Филологический факультет. С. 39—40.
  118. ^ а б Кастусь Лашкевич, Леонид Моряков (21.10.2010) Как в БССР уничтожали врачей и избавлялись от больных (рас.). TUT.BY. Праверана 22 кастрычніка 2010 г.
  119. ^ Кушнер В. Культурнае і духоўнае жыццё савецкай Беларусі // Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 402.
  120. ^ Катлярчук А. Прадмова да «літоўскага» нумару // Arche №9, 2009.
  121. ^ Маракоў Л.У. Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі, 1794—1991. Энц. даведнік. У 10 т. Т. 1. — Мн:, 2003. ISBN 985-6374-04-9.
  122. ^ Нарысы гісторыі Беларусі: У 2 ч. / АН Беларусі, Ін-т гісторыі; Рэдкал.: М. Касцюк (гал. рэд.) і інш. Ч. 2. — Менск: Беларусь, 1995. С. 362.
  123. ^ Канюта В. Клясыкі гавораць // Зьвязда : газэта. — 21 лютага 2014. — № 33 (27643). — С. 6. — ISSN 1990-763x.
  124. ^ Снапкоўская С. Асьвета // Беларуская энцыкляпэдыя ў 18 тамах / гал.рэд. Генадзь Пашкоў. — Менск: Беларуская энцыкляпэдыя імя Петруся Броўкі, 1999. — Т. 2. — С. 24-25. — 480 с. — 10 000 ас. — ISBN 985-11-0061-7
  125. ^ «Мне абвяшчалі байкот». У пачатку 80-х у Менску была адна дзяўчына, якая вучылася па-беларуску. Мы яе знайшлі, Радыё Свабода, 20 студзеня 2019 г.
  126. ^ Кірпа С. Скарбы Нясвіжа: гісторыя стварэння і рабавання // Туризм и отдых. № 39 (724), 8 кастрычніка 2009 г.
  127. ^ Арлоў У. Ад Полацка пачаўся Свет. — Менск: «Рыфтур», 2005. С. 43.
  128. ^ Арлоў У. Жыватворны сімвал Бацькаўшчыны / Рэд. Г. Штыхаў — Менск: «Асар», 1998. С. 162.
  129. ^ Магчымасць вярнуць у краіну арыгінальнае выданне Статута ВКЛ з’явілася ў беларусаў. Наша Ніва (16 траўня 2012).
  130. ^ Возможность вернуть в страну оригинальное издание Статута ВКЛ появилась у белорусов. БелТА (16 траўня 2012).
  131. ^ Наркевіч І. Квітнеюць серабром і золатам слуцкія паясы // Культура. №21 (839), 24.05.2008 — 30.05.2008 г.
  132. ^ Страчаная спадчына. — Менск, 2003. С. 6.
  133. ^ БЭ. — Мн.: 2000 Т. 11. С. 38.
  134. ^ Архітэктура Беларусі. Энцыкл. — Менск, 1993. С. 601.
  135. ^ Беницевич Н. Дворец Республики, дом «У Троицкого» и здание МВД признаны дисгармоничными, TUT.BY, 29.01.2013 г.
  136. ^ Чантурыя Ю. Гарады і час: Мінск // Страчаная спадчына. — Менск, 2003. С. 294.
  137. ^ Купава М. Аршанская бажніца Апекі Маці Божай // Наша Вера. № 3 (9), 1999 г.
  138. ^ Добровольский П. Замки, храмы и ратуши. Кто, когда и зачем уничтожил исторический облик крупных городов Беларуси, TUT.BY, 10 ліпеня 2017 г.
  139. ^ Хільмановіч У. Дзяржынскі і карова, Радыё Рацыя, 2018 г.
  140. ^ Тарасаў К. Які след у гісторыі Беларусі пакінуў А. Сувораў? // 100 пытанняў і адказаў з гісторыі Беларусі / Уклад. І. Саверчанка, Зм. Санько. — Менск: Рэдакцыя газеты «Звязда», 1993. С. 50.
  141. ^ Трафімовіч А.. Акцябрскі, Дзяржынск… Навошта пераймяноўвалі беларускія гарады // Газэта «Аргумэнты і факты ў Беларусі», 27 сьнежня 2012 г. Праверана 13 лютага 2012 г.
  142. ^ Тапанімія Гомельшчыны: структурна-сэмантычная характарыстыка: манаграфія / Н. Багамольнікава; навук. рэд. А. Станкевіч; Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь, Гомельскі дзяржаўны ўнівэрсытэт імя Ф. Скарыны. — Гомель: «ГДУ імя Ф. Скарыны», 2008. — 242 с. ISBN 978-985-439-436-0.
  143. ^ Лемцюгова В. Як нам вярнуць беларускія назвы? // Наша Ніва, 2 верасьня 2013 г.
  144. ^ Страчаная спадчына. — Менск, 2003. С. 233.
  145. ^ Казакевич А. Символика места: Забывание и фрагментация «советского» в ландшафте Минска // Неприкосновенный запас: Дебаты о политике и культуре. № 6(80), 2011. С. 17—33.
  146. ^ Гардзееў Ю. Урбананімічны дыскурс у постсавецкай Беларусі // Acta Baltico-Slavica. № 41, 2017. С. 221.
  147. ^ Синицкая Е. С., Кашляк А. И., Грахольская М. А. Влияние архитектурной среды г. Гомеля на психоэмоциональное состояние человека // Проблемы и перспективы развития современной медицины: сб. науч. ст. X Респ. науч.-практ. конф. с междунар. участием студентов и молодых ученых, Гомель, 3–4 мая 2018 г. — Гомель: ГомГМУ, 2018. С. 1087.
  148. ^ Лукашэнка: Няма больш прарасейскага чалавека ў Беларусі, чым Прэзыдэнт. Я гэта даказваю 15 гадоў, у вас зь Беларусьсю ніколі не было праблемаў, TUT.BY, 11 мая 2010 г.
  149. ^ Frear M. Belarus under Lukashenka. Adaptive Authoritarianism. 1st Edition. — Routledge: Taylor & Francis Group, 194 p.
  150. ^ Aliaksandar Lukashenka, Encyclopædia Britannica
  151. ^ Belarus: 20 years under dictatorship and a revolution behind the rest of Europe, The Guardian
  152. ^ Belarus strongman Lukashenka marks 25 years in power, Deutsche Welle
  153. ^ Навумчык С. У праекце Канстытуцыі 1994 прыгадваліся ВКЛ і БНР, Радыё Свабода, 15 сакавіка 2020 г.
  154. ^ а б Навумчык С. Беларусь як унікум. Адказ Прэйгерману, Радыё Свабода, 15 красавіка 2020 г.
  155. ^ Навумчык С. Дзевяноста пяты. — Радыё Свабода, 2015. С. 10.
  156. ^ Пастухоў М. Ці законны рэфэрэндум 1995 году адносна наданьня дзяржаўнага статусу расейскай мове? // Аняменне. З кронікі знішчэння беларускай мовы. — Вільня, 2000.
  157. ^ Запрудзкі С. Грамадзкае сьцьвярджэньне беларускай мовы і парушэньні правоў беларускамоўных людзей // Аняменне. З кронікі знішчэння беларускай мовы. — Вільня, 2000.
  158. ^ Запрудзкі С. Моўная палітыка ў Беларусі ў 1990-я гады // Архэ Пачатак. №1 (21), 2002.
  159. ^ Навумчык С. Рэфэрэндум-95 пра сымболіку і мову ня быў легітымным, Радыё Свабода, 12 траўня 2019 г.
  160. ^ Толкачева Е. «Сел и нарисовал». Как в 1995 году БЧБ-флаг сменили на красно-зеленый, а «Пагоню» — на герб БССР, TUT.BY, 12.05.2019 г.
  161. ^ Мартинович Д. Без исторической символики, но с русским языком. Как 25 лет назад в Беларуси прошел референдум, TUT.BY, 14.05.2020 г.
  162. ^ а б Навумчык С. «Маўр» Лукашэнкі, або той, хто зьмяніў герб і сьцяг, Радыё Свабода, 18 красавіка 2014 г.
  163. ^ Навумчык С. «Маўр» Лукашэнкі, або той, хто зьмяніў герб і сьцяг, Радыё Свабода, 18 красавіка 2014 г.
  164. ^ Навумчык С. Дзевяноста пяты. — Радыё Свабода, 2015. С. 127.
  165. ^ Соўсь Г. Антончык пра антыкарупцыйны даклад Лукашэнкі, фатальную памылку Ганчара і «звышцынізм» апазыцыі, Радыё Свабода, 12 кастрычніка 2019 г.
  166. ^ Навумчык С. Дзевяноста пяты. — Радыё Свабода, 2015. С. 66.
  167. ^ Генадзь Сагановіч звольнены // Наша Ніва, 1 ліпеня 2005 г.
  168. ^ З Гродзенскага медуніверсітэта звольнены беларускамоўны прафесар Астроўскі // Наша Ніва, 28 чэрвеня 2014 г.
  169. ^ Генадзь Семянчук: «Чыстка ў Гродзенскім універсітэце — гэта антыдзяржаўная дзейнасць» // Наша Ніва, 31 студзеня 2015 г.
  170. ^ Хільмановіч У. Вайна з кнігамі, Радыё Рацыя, 2017 г.
  171. ^ У Гродзенскім універсітэце звольненая гісторык Іна Соркіна, TUT.BY, 12 студзеня 2014 г.
  172. ^ Адкрыты ліст вялікай групы гісторыкаў і простых людзей у абарону звольненага дацэнта Чарнякевіча: «Ацэнку будзем ставіць мы» // Наша Ніва, 5 кастрычніка 2012 г.
  173. ^ Выкладчыка Гродзенскага ўніверсітэта звальняюць за казку пра Пагоню // Наша Ніва, 8 кастрычніка 2012 г.
  174. ^ Гуштын А. Рэферэндум-1995. Права на беларускую мову, NAVINY.BY, 13 траўня 2015 г.
  175. ^ Улада цемры // Зянон Пазьняк, 9 сакавіка 2008 г. Архіўная копія ад 11 сакавіка 2008 г. Праверана 5 траўня 2016 г.
  176. ^ Місюкевіч Ю. Беларусаў стала больш, але яны русіфікуюцца // Наша Ніва, 8 верасьня 2010 г.
  177. ^ Вынікі перапісу насельніцтва: для 53% насельніцтва беларуская мова — родная, Радыё Свабода, 8 верасьня 2010 г.
  178. ^ Яшчэ пра вынікі перапісу насельніцтва ў Беларусі // Архэ Пачатак. 13 верасьня 2010 г.
  179. ^ Дракахруст Ю. Хто ў Беларусі гаворыць па-беларуску, TUT.BY, 15 студзеня 2019 г.
  180. ^ Валошын Я. Бітва за роднае слова (частка 2) // Зьвязда : газэта. — 29 сьнежня 2010. — № 255 (26862). — С. 5. — ISSN 1990-763x.
  181. ^ Газэта «Салідарнасьць». Экспэрты ЮНЭСКА лічаць, што беларуская мова знаходзіцца ў небясьпецы // Белазар, 23 лютага 2009 г. Праверана 10 красавіка 2013 г.
  182. ^ Rudkouski P. Soft Belarusianisation. The ideology of Belarus in the era of the Russian-Ukrainian conflict // OSW COMMENTARY. Nr. 253. 3.11.2017. P. 1—6.
  183. ^ Макей: «Мяккай беларусізацыі» няма, гэта проста норма. Што ён сказаў у інтэрвію Tut.by — максымальна сьцісла, Радыё Свабода, 3 верасьня 2018 г.
  184. ^ Памочнік прэзідэнта: Беларусы лічаць галоўнай пагрозай для краіны страту беларускай мовы // Наша Ніва, 16 кастрычніка 2014 г.
  185. ^ Радыё «Рацыя». Рыхтуецца чарговая правакацыя // Tut.by, 4 верасьня 2002 г. Праверана 22 лістапада 2017 г.
  186. ^ Беларускі экзархат // Беларуская праваслаўная царква, 22 чэрвеня 2015 г. Праверана 5 жніўня 2017 г.
  187. ^ а б Гезгала С. Тэолаг, блізкі да патрыярха Кірыла, рэзка крытыкуе намер БПЦ прасіць самакіраванасці // Наша Ніва, 19 сьнежня 2014 г.
  188. ^ Мітрапаліт Павел ня мае і ня будзе атрымліваць беларускага грамадзянства, хоць абавязаны, Радыё Свабода, 7 кастрычніка 2016 г.
  189. ^ Мітрапаліт Павел: «Тэма самакіраванасці БПЦ здымаецца з парадку дня» // Наша Ніва, 18 студзеня 2015 г.
  190. ^ Лепешаў І. Дазнаньні. — Горадня, 2000. С. 62.
  191. ^ а б в г д Калеснічэнка Н. Даследаванне: На беларускай мове ў дзяржаўных ВНУ навучаецца 291 студэнт!, Заўтра тваёй краіны, 15 лютага 2019 г.
  192. ^ Русіфікацыя нарастае: па-беларуску навучаецца кожны сёмы школьнік і толькі 1 з 670 студэнтаў, Наша Ніва, 12 лютага 2014 г.
  193. ^ Страшныя лічбы русіфікацыі: з 2010 года колькасць беларускамоўных вучняў зменшылася на 43 тысячы, беларускамоўнае студэнцтва практычна ліквідаванае, Наша Ніва, 4 ліпеня 2015 г.
  194. ^ Антонава Т. Моўныя пытаньні ў Беларусі // Зьвязда : газэта. — 10 красавіка 1999. — № 59 (23660). — С. 4-5. — ISSN 1990-763x.
  195. ^ Хількевіч У. Алесь Лозка: «Саромеемся прызнацца, што роднай мове патрэбна абарона з боку дзяржавы» // Зьвязда : газэта. — 7 сакавіка 2001. — № 49-50 (24165-24166). — С. 5. — ISSN 1990-763x.
  196. ^ Марціновіч Я. Моўная катастрофа: за 10 гадоў колькасць беларускамоўных школьнікаў скарацілася ўдвая // Наша Ніва, 31 траўня 2017 г.
  197. ^ Алег Трусаў: Скарачэнне беларускамоўных школ можа прывесці да выраджэння нацыі // Берасьцейская вясна
  198. ^ Ці патрэбны беларусам беларускамоўныя школы?, TUT.BY, 22 жніўня 2011 г.
  199. ^ Інфаграфіка: толькі 19% школьнікаў навучаюцца па-беларуску, у Менску — 2%, НАСТАЎНІК.INFO, 1 верасьня 2011 г.
  200. ^ а б в Студзінская І. Вучыцца на роднай мове. 8 фактаў пра беларускія школы, Радыё Свабода, 21 лютага 2018 г.
  201. ^ 13,3% беларусаў дэкларуе, што не ўмее чытаць па-беларуску, Белсат, 21 лютага 2019 г.
  202. ^ Мікрараён ДУА "Сярэдняя школа № 190 г. Мінска", Дзяржаўная ўстанова адукацыі "Сярэдняя школа №190 г. Мінска"
  203. ^ Суднік С., Вабішчэвіч Т. Летапіс дзейнасьці грамадзкага аб'яднаньня «Таварыства беларускай мовы імя Францішка Скарыны». 1989-2009 / рэд. Алег Трусаў. — Ліда: Наша слова, 2009. — С. 110. — 164 с. — 299 ас.
  204. ^ Студзінская І. Беларускамоўных школьнікаў усё меней, па-беларуску навучаецца 0,1% студэнтаў, Радыё Свабода, 30 сьнежня 2015 г.
  205. ^ Учреждения высшего образования, Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь
  206. ^ а б Севярынец Г. Чым я магу адказаць на пагрозу інтэграцыі? Перавучыцца на беларускага філёляга, Радыё Свабода, 17 верасьня 2019 г.
  207. ^ Янкойць М. Як выгнаць Маскву з галавы? Перагледзьце праграму літаратуры ў школе! // Наша Ніва, 26 верасьня 2015 г.
  208. ^ Гісторыю Беларусі збіраюцца выкладаць на рускай мове, TUT.BY, 7 жніўня 2006 г.
  209. ^ Карюхина Т. Чаму лектары, якія «нелегальна» вучылі праграмістаў па-беларуску, адмаўляюць абвінавачванні, dev.by, 19.03.2018 г.
  210. ^ «Дапытвалі 6 гадзін». ДФР не верыць, што праграмістаў можна вучыць бясплатна, dev.by, 15.06.2018 г.
  211. ^ Хруцкая З. Маладзечанца аштрафавалі за скаргу на адсутнасць беларускамоўных класаў у эфіры Ціханоўскага, Рэгіянальная газэта, 12.06.2020 г.
  212. ^ Цімошык Л. Сіла слова // Зьвязда : газэта. — 26 студзеня 2010. — № 13 (26621). — С. 7. — ISSN 1990-763x.
  213. ^ Лабадзенка Г. Павал Латушка: На фільм «Дняпроўскі рубеж» патрачана Br6 мільярдаў, вернута — 100 мільёнаў // Зьвязда : газэта. — 28 студзеня 2010. — № 15 (26623). — С. 7. — ISSN 1990-763x.
  214. ^ Сіўко Ф. Допіс з Віцебска: У энцыклапедыю «Культура Беларусі» ўключылі звесткі толькі пра рускамоўных пісьменнікаў з саюза Чаргінца // Наша Ніва, 10 жніўня 2017 г.
  215. ^ Панкавец З. Адэпт «рускага свету» атрымаў беларускую Нацыянальную літаратурную прэмію // Наша Ніва, 4 верасьня 2017 г.
  216. ^ Номинантами Первой национальной литературной премии стали 6 авторов, БЕЛТА, 6 верасьня 2015 г.
  217. ^ Лічба дня: 11% кніг, якія выходзяць у краіне, выдаюцца на беларускай мове, Эўрарадыё, 3 лютага 2015 г.
  218. ^ Беларускую мову лічаць роднай 5 млн. 58 тыс. жыхароў Беларусі // Беларускае тэлеграфнае агенцтва, 20 лютага 2012 г. Праверана 10 лістапада 2013 г.
  219. ^ Беларускую мову лічаць роднай 5 млн. 58 тыс. жыхароў Беларусі // Беларускае тэлеграфнае агенцтва, 20 лютага 2012 г. Архіўная копія ад 20 лютага 2012 г. Праверана 30 верасьня 2016 г.
  220. ^ Пальчыс В. Золотые купола. Как БПЦ меняет памятники архитектуры Беларуси, 1863x.com  (рас.)
  221. ^ Інтэлектуалы: Не дапусціце варварства з царквой у Навагрудку! // Наша Ніва, 10 лістапада 2008 г.
  222. ^ Глеб Лабадзенка. Хроніка знішчэння беларускай архітэктуры Рускай Праваслаўнай Царквой, 20 жніўня 2015.
  223. ^ Супраць «маскоўскіх цыбулін» на беларускіх цэрквах пачалі зьбіраць подпісы, Радыё Свабода, 2 траўня 2018 г.
  224. ^ Дашчынскі А. Чаму на беларускія храмы нацягваюць залатыя «цыбуліны»?, Радыё Свабода, 14 траўня 2018 г.
  225. ^ Арабей В. Вобразна-стылістычныя рашэнні сучасных прыходскіх храмаў Беларускай праваслаўнай царквы (вопыт 1991—2013 гадоў) // Вестник Полоцкого государственного университета. Серия F. 2013.
  226. ^ Беларусы: У 13 т.  Т. 2. — Менск, 1997. С. 193.
  227. ^ Лычавко А. Какие здания снесли в столице три наших «мэра»: Круши, ломай, воруй гусей, The Village, 18 студзеня 2018 г.
  228. ^ Страчаны палац на Падоле, HARODNIA.COM
  229. ^ Ценность, о которой не знали. 10 лет назад в Гродно разрушили здание XVI в., HRODNA.LIFE, 8.08.2018 г.
  230. ^ В Гродно уничтожен очередной памятник истории (рас.), Эўрарадыё, 3 жніўня 2007 г.
  231. ^ В Гродно разрушен флигель дворца вице-администратора XVIII века (рас.), NAVINY.BY, 2 жніўня 2007 г.
  232. ^ У Горадні зносяць флігель XVIIІ стагодзьдзя // Наша Ніва, 19 ліпеня 2007 г.
  233. ^ ЕС обнародовал черный список из 12 человек и 29 компаний, TUT.BY, 25.03.2012 г.
  234. ^ Абламейка С. «Дом Чыжа» як маніфэст, Радыё Свабода, 12 траўня 2016 г.
  235. ^ «Это откровенный архитектурный ляп»: Я живу в «доме Чижа», The Village, 17.07.2017 г.
  236. ^ У Мінску пачалі руйнаваць будынак першай электрастанцыі, Эўрарадыё, TUT.BY, 1 сакавіка 2011 г.
  237. ^ По факту сноса первой минской электростанции может быть возбуждено уголовное дело (рас.), EJ.BY
  238. ^ В Гродно стало на три старых здания меньше, s13.ru, 7 красавіка 2018 г.  (рас.)
  239. ^ Ночью в центре Гродно сносили здание, которому больше 100 лет (добавлено видео) // Вечерний Гродно, 26 красавіка 2014 г.
  240. ^ Исторический дом на улице Карла Маркса, 22 в Гродно снесли, TUT.BY, 16 студзеня 2016 г.  (рас.)
  241. ^ В центре Гродно снесли историческое здание XIX века (рас.), GRODNO24.COM, 26 красавіка 2014 г.
  242. ^ Фотофакт: в Гродно приступили к сносу здания начала прошлого века. На его месте появится элитная новостройка  (рас.), S13.RU, 26 верасьня 2016 г.
  243. ^ Историческое здание на К. Маркса в Гродно снесли окончательно из-за плохого состояния  (рас.), GRODNO.IN, 18 студзеня 2016 г.
  244. ^ В Бресте снесли историческое здание XIX века  (рас.), Эўрарадыё, 16 студзеня 2014 г.
  245. ^ В Гомеле завершили демонтаж уникального дома по улице Волотовской: в простенке нашли несколько старинных артефактов  (рас.), TUT.BY, 15 траўня 2014 г.
  246. ^ «Гэты горад не для жыхароў, а для бізнэсу». Каб забудоўваць праспэкт Незалежнасьці, улады не намінуюць яго ў сьпіс UNESCO, Радыё Свабода, 2018 г.
  247. ^ У Баранавічах знясуць стогадовы будынак даходнага дома, каб пабудаваць краму // Наша Ніва, 7 красавіка 2016 г.
  248. ^ Будынак на Гандлёвай канчаткова зруйнаваны (фота), TUT.BY, 12 ліпеня 2018 г.
  249. ^ Теперь все ясно. Зачем Митрополит Павел просит снести исторические здания в центре Минска, Citydog.by. 12 красавіка 2016 г.  (рас.)
  250. ^ Как это возможно? Ради нового комплекса Белорусской православной церкви в центре Минска снесли часть исторического здания (фото), Citydog.by, 7 ліпеня 2018 г.  (рас.)
  251. ^ Ради нового комплекса БПЦ в центре Минска сносят часть исторического здания 19 века, TUT.BY, 7 ліпеня 2018 г.  (рас.)
  252. ^ «Ситуация очень серьезная». В Сети всплыли намерения БПЦ снести исторические здания в Минске // TUT.BY  (рас.)
  253. ^ Минкульт встал на защиту исторических зданий в Минске, которые хочет снести БПЦ // TUT.BY  (рас.)
  254. ^ Бюст Сталина убрали от православной часовни на «Линии Сталина», TUT.BY, 7 ліпеня 2015 г.
  255. ^ У прысутнасьці Лукашэнкі адкрылі «лінію Сталіна», Радыё Свабода, 30 чэрвень 2005 г.
  256. ^ 26 траўня ў Менску на тэрыторыі Вайсковай акадэміі адкрыты помнік Феліксу Дзяржынскаму, Вясна
  257. ^ Ці патрэбны ў Менску помнік Дзяржынскаму?, Радыё Свабода, 26 траўня 2006 г.
  258. ^ Бартосік З. Нашто ў Крайску бюст расейскаму цару?, Радыё Свабода, 31 ліпень 2014 г.
  259. ^ У Віцебску адкрылі помнік патрыярху Маскоўскаму Алексію ІІ, Наша Ніва, 7 красавіка 2013 г.
  260. ^ Краўцэвіч: Помнік Аляксандру Неўскаму ў Віцебску — гэта экспансія «русского мира», Радыё Свабода, 20 чэрвень 2016 г.
  261. ^ Валошын Я. Акадэмія навук супраць помніка Неўскаму ў Віцебску, TUT.BY, 15 чэрвеня 2010 г.
  262. ^ Лукашук З. Скандальны верш на бюсьце Пушкіна зацьверджаны магілёўскімі чыноўнікамі, Эўрапейскае радыё для Беларусі, 8 чэрвеня 2015 г.
  263. ^ Верш «Клеветникам России» зьнялі зь бюсту Пушкіна ў Магілёве // Наша Ніва, 12 чэрвеня 2015 г.
  264. ^ Недаверкаў М. Група моладзі сарвала адкрыццё помніка Леніну каля МТЗ ФОТА, ВІДЭА // Наша Ніва, 7 лістапада 2016 г.
  265. ^ Шуневіч адкрыў у Мінску помнік царскаму паліцэйскаму з сабачкам, Наша Ніва, 2 сакавіка 2017 г.
  266. ^ Трафімовіч А. «Ня наш гарадавы» — першае «міністэрства ўнутраных спраў» зьявілася ў беларусаў у ХVIII стагодзьдзі, Радыё Свабода, 4 сакавіка 2017 г.
  267. ^ Соколова О. М. Культуроним Минска в произведениях художественной культуры Новейшего времени // Веснік Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта культуры і мастацтваў. — №1 (25). — 2016. — С. 46.
  268. ^ Пад Магілёвам паставілі помнік расейскаму генэралу-славянафілу, рэдактару «Русского міра», Наша Ніва, 12 чэрвеня 2017 г.
  269. ^ На дом, дзе жыла Магдалена Радзівіл, павесілі шыльду пра супрацоўнікаў ОГПУ, Радыё Свабода, 23 чэрвень 2017 г.
  270. ^ У Брэсце паставілі помнік дэсантніку з расійскага мультфільма ФОТЫ // Наша Ніва, 31 ліпеня 2018 г.
  271. ^ На новай «трыумфальнай арцы» ў Магілёве павесілі ордэн Леніна // Наша Ніва, 15 верасьня 2018 г.
  272. ^ У Мінску рэканструююць помнік Калініну за $60 тысяч. Бо стары згніў // Наша Ніва, 15 лістапада 2018 г.
  273. ^ У гродзенскай гімназіі ўрачыста адкрылі помнік Дзяржынскаму // Наша Ніва, 13 сьнежня 2018 г.
  274. ^ Асташкевіч І. Не баяцца памыляцца // Зьвязда : газэта. — 5 верасьня 2014. — № 168 (27778). — С. 3. — ISSN 1990-763x.
  275. ^ Берасьнеў П. Ці будуць беларусы глядзець рэкламу па-беларуску // Зьвязда : газэта. — 10 ліпеня 2010. — № 133 (26741). — С. 4. — ISSN 1990-763x.
  276. ^ Маханькоў М. Якуція: народ, якому ўдалося зноў стаць большасцю на ўласнай зямлі // Наша Ніва, 2 верасьня 2017 г.
  277. ^ Маханькоў М. Як паспяхова супрацьстаяць русіфікацыі: прыклад Чувашыі // Наша Ніва, 5 жніўня 2017 г.
  278. ^ Лукашенко: Независимый телеканал — «глупый, бестолковый и недружественный» проект (рас.), TUT.BY, 25 красавіка 2007 г.
  279. ^ Всесильна ли пропаганда? (рас.), Незалежны інстытут сацыяльна-эканамічных і палітычных дасьледаваньняў (НІСЭПД)
  280. ^ Зюганаў падзякаваў Лукашэнку за трансляцыю ў Беларусі расійскіх тэлеканалаў // Наша Ніва, 5 верасьня 2017 г.
  281. ^ «Нельзя ограничивать свободу СМИ». Власти не хотят прекращать вещание российского ТВ (рас.), TUT.BY, 17 лютага 2017 г.
  282. ^ Беларуская служба Радыё Свабода: учора, сёньня, заўтра, Радыё Свабода, 20 кастрычніка 2003 г.
  283. ^ Лыч Л. Беларуская мова як аб’ект дзяржаўнай дыскрымінацыі // Аняменне. З кронікі знішчэння беларускай мовы. — Вільня, 2000.
  284. ^ Валошын Я. Бітва за роднае слова (частка 1) // Звязда. № 254, 28 снежня 2010. С. 3.
  285. ^ У Беларусі забароненыя этыкеткі на беларускай мове? // Наша Ніва, 6 студзеня 2015 г.
  286. ^ Панкавец З. СТБ 1100—2016: улады забілі яшчэ адзін цвік у труну беларушчыны // Наша Ніва, 27 лютага 2017 г.
  287. ^ Врангель Н. Е. Воспоминания: От крепостного права до большевиков. — М.: Новое литературное обозрение, 2003.

Літаратура

Вонкавыя спасылкі

Шукаць у Wikiquote Вікіцытатнік зьмяшчае збор цытатаў, датычных тэмы артыкула:
Атрымана з «https://be-tarask.wikipedia.org/w/index.php?title=Русіфікацыя_Беларусі&oldid=2205209»