Янка Жамойцін
Ян Жамойцін (студзень 1922, Лідчына — 25 красавіка 2003) — беларускі грамадзкі дзяяч, літаратар і вэтэран нацыянальнага руху.
У часе вайны кіраваў Наваградзкай акруговай арганізацыяй СБМ. Пасьля вайны арыштаваны, асуджаны на 25 гадоў, знаходзіўся да 1956 году у лягерах. Пасьля зьехаў у Польшчу. Заўсёды казаў, што ён беларус, але жыхар Польшчы[1]. Пасьля вызваленьня прыехаў у Гародню, дзе псьля доўгіх перапісах 1 студзеня 1957 году здолеў выехаць у Варшаву. Тамака атрыаў вышэйшую адукацыю і далучыўся да працы беларускай меньшасьці, Беларускім літаратурным аб’яднаньні Белавежа.
У 1990-я гады выдаў у Беластоку ўспаміны «Зь перажытага». У 1999 у Менску на міжнароднай канфэрэнцыі, прысьвечанай беларуска-польскаму грамадзка-культурнаму ўзаемадзеяньню, чытаў даклад «Фальклёрная спадчына Беларусі ў досьледах Аляксандра Баршчэўскага»[2]
Памёр па дарозе з Польшчы ў Беларусь.
Пахаваны ў Варшаве.
Крыніцы
- ^ У Варшаве чарговы юбілей Ніва № 8 (2389), 24 лютага 2002 г.
- ^ Беларусіка №15
Вонкавыя спасылкі
- Чалавек і гісторыя ў мемуарах Янкі Жамойціна Тэрмапілы. Літаратурна-мастацкі і беларусазнаўчы часопіс N* 7 / 2003 г.