Янка Жамойцін
Ян Жамойцін (студзень 1922, Лідчына – 25 красавіка 2003) – беларускі грамадзкі дзеяч, літаратар і вэтэран нацыянальнага руху.
У часе вайны кіраваў Наваградзкай акруговай арганізацыяй СБМ. Пасьля вайны арыштаваны, асуджаны на 25 гадоў, знаходзіўся да 1956 году у лягэрах. Пасьля зьехаў у Польшчу. Заўсёды казаў, што ён беларус, але жыхар Польшчы[1]. Пасьля вызваленьня прыехаў у Гародню, дзе псьля доўгіх перапісах 1 студзеня 1957 году здолеў выехаць у Варшаву. Тамака атрыаў вышэйшую адкуацыю і даочыўся да працы беларускай меньшасьці, Беларускім Літаратурным Аб’яднаньні Белавежа.
У 1990-я гады выдаў у Беластоку ўспаміны "Зь перажытага". У 1999 у Менску на міжнароднай канфэрэнцыі, прысьвечанай беларуска-польскамуграмадзка-культурнаму ўзаемадзеяньню чытаў даклад "Фальклёрная спадчына Беларусі ў досьледах Аляксандра Баршчэўскага"[2]
Памёр па дарозе з Польшчы ў Беларусь.
Пахаваны ў Варшаве.
Крыніцы
- ^ У Варшаве чарговы юбілей Ніва № 8 (2389), 24 лютага 2002 г.
- ^ Беларусіка №15
Вонкавыя спасылкі
- Чалавек і гісторыя ў мемуарах Янкі Жамойціна Тэрмапілы. Літаратурна-мастацкі і беларусазнаўчы часопіс N* 7 / 2003 г.
|
|
На гэты артыкул не спасылаюцца іншыя артыкулы Вікіпэдыі. Калі ласка, прастаўце спасылкі на яго ў іншых артыкулах. |
|---|
