نظریه فمینیستی سینما
نظریه فمینیستی فیلم یک گونه تئوری نقد فیلم است که در حوزه سیاستهای فمینیستی و تئوری فمینیستی محسوب میشود. فمینیستها با توجه به عناصر مورد تجزیه و تحلیل فیلم و زمینه های نظری، رویکرد و گرایشهای زیادی به حوزه تحلیل سینما دارا میباشند.
تاریخچه
توسعه نظریه فیلم فمینیستی تحت تاثیر موج دوم فمینیسم و توسعه مطالعات زنان در دانشگاهها، قرار گرفت. بتدریج محققین فمینیستی ، نظریه های جدید را که حاصل این جنبش برای تحلیل فیلم بود پذیرفتند. تلاشهای اولیه در ایالات متحده دز اوایل ۱۹۷۰ و براساس تئوریهای جامعه شناسی بود و تمام توجه خود را معطوف کارکرد شخصیتهای زن در فیلمهای بخصوص داستانی ، ژانری یا کلیشه ای کردند تا متوجه ذهنیت جامعه درباره زنان شوند. آثاری ازقبیل اثر مارجوری روزن پاپ کرن ونوس: زنان، سینما و رویای آمریکایی(۱۹۷۳) و اثر مالی هسکل از تکریم تا تجاوز: رفتار شناسی زن در سینما(۱۹۷۴)به بررسی این میپردازند که چگونه شخصیت نمایش داده شده از زنان در فیلم در رابطه با چهار چوب گسترده تر تاریخی ، کلیشه های به تصویر کشیده ، حدودی که زنان به عنوان فعال یا غیر فعال نشان داده شده بودند ، و مقدار زمانی که روی صفحه نمایش داده میشوند است. در مقابل، تئوریسنهای انگلیسی فیلم، شروع به جمع آوری ذهنیتهایی که توسط روانشناسان، نشانه شناسان و مارکسیسم ترسیم شده کردند، و در نهایت این نظریات در جامعه پژوهشگر آمریکا در اواخر ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ به بار نشست. تحلیلها عموما حول چنین مسائلی میگذشت : «چگونگی تولید معنا در متن فیلم، روشی که متن دیدگاهی نظری بنا میکند، تاثیر بسیاری از مکانیسم های تولید سینمایی ، در معرفی زن و تقویت مسایل جنسی او» کریستین متز در مقاله خودش با عنوان «از دال خیالی : هویت، آینه» بیان میکند که دیدن فیلم تنها از طریق scopophilia )لذت بردن از نگاه ، در رابطه با اطفاء شهوت با نگاه) ، که در بهترین نمونه خودش در فیلمهای صامت یافت میشود ممکن است.