پرش به محتوا

هوازن

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
هَوازِن

هَوازِن، نام قبیله‌ای از قیس عیلان از تبار عدنانیان بود. این قبیله تیره‌های فراوانی داشت که بنی سعد بن بکر، بنی معاویه بن بکر و بنی منبه بن بکر از مشهورترین آنان به شمار می‌آمدند. آنان در منطقه نجد نزدیک یمن سکونت داشتند و حنین از سرزمین‌های مهم‌شان بود. مهمترین بت‌شان در قبل از اسلام جهار بود که در بازار عکاظ قرار داشت.
قبیله هوازن در عصر جاهلیت جنگ‌های زیادی کردند که مشهورترین و مهمترین آن، یوم أنتان و یوم شمطه و یوم فجار چهارم بود. آنان در این سه جنگ به ترتیب با قبیله کنانه و قریش نبرد کردند.
پیامبر اسلام در ماه شوال سال هشتم هجری، پس از فتح مکه، در منطقه حنین با هوازن و ثقیف به پیکار پرداخت که به شکست هوازنیان منتهی گشت.[۱]

طبری از هشام بن عروه به نقل از پدرش روایت کرده که تعداد اسیران هوازن شش‌هزار نفر بود ، فرستادگان هوازن نزد محمد آمده و مسلمان می‌شوند و در عوض محمد تمام آن شش‌هزار نفر را آزاد می‌کند.[۲] هوازن پس از درگذشت پیامبر اسلام برای مدتی به ابوبکر زکات ندادند اما از اسلام هم برنگشتند.[۳]

پانویس

[ویرایش]
  1. معجم قبائل العرب، ج 3، ص 1231
  2. تاریخ طبری ترجمه پاینده ، ج 3 ، ص ۲۷۴
  3. تاریخ طبری،انتشارات بنیاد فرهنگ ایران،جلد ۴،صفحه ۱۰۰