|
==Historia==
caca culo pedo pis
Os primeiros bispos eran designados polos apóstolos ou fundadores das súas igrexas. Posteriormente, foise introducindo o sistema de elección polos membros das comunidades, [[clérigo]]s e [[laico]]s, así como polos bispos das [[diocese]]s próximas. En Roma, a elección corría principalmente a cargo dos clérigos que, baixo a supervisión dos bispos, escollían un candidato por consenso ou por aclamación, presentándoo despois ante o pobo para que este o confirmase. Os frecuentes tumultos que este sistema provocaba foron causa de que en ocasións se elixise a un ou máis candidatos rivais, chamados [[antipapa|antipapas]].
O ano [[769]] o [[Sínodo Laterano]] aboliu o teórico dereito de elección papal que tivera o pobo de Roma. O [[Sínodo de Roma]] ([[862]]) devolveullo, pero limitado á nobreza da cidade. O cambio máis transcendente introduciuno en [[1059]] o Papa [[Nicolao II, Papa|Nicolao II]], quen decretou que serían os cardeais quen elixisen un candidato, que só podería tomar plena posesión tras recibir a aprobación dos cregos e do pobo. Finalmente, un novo Sínodo Laterano, en [[1139]], eliminou o requisito da aprobación do baixo clero e dos laicos. A elección papal era xa, coma hoxe, competencia exclusiva dos cardeais, só cuestionada durante o [[Cisma de Occidente]] (1378 - 1418).
Xunto ao propósito de evitar influencias foráneas dos poderes civís, o enclaustramento dos electores tivo a súa orixe nas prolongadas situacións de bloqueo que ás veces se daban nas eleccións papais. As autoridades recorreron en ocasións á reclusión forzada dos cardeais electores, por exemplo, en [[1216]] en [[Perugia]], e en [[1241]] en [[Roma]]. É soado tamén o caso da cidade de [[Viterbo]] onde, trala morte do papa [[Clemente IV, Papa|Clemente IV]] ([[1268]]) houbo que encerrar aos cardeais no palacio episcopal. Logo de case tres anos de Sé Vacante sen que se chegase a ningún acordo sobre o novo Pontífice, os desesperados habitantes decidiron non fornecer alimento algún aos electores, agás pan e auga. Os cardeais deberon captar a indirecta, porque se apresuraron a elixir a [[Gregorio X]].
Este mesmo Papa, quizabes pola experiencia vivida na súa elección, aprobou normas que -mediante a presión das incomodidades materiais- buscaban reducir ao mínimo as demoras no conclave. A partir de entón os cardeais debían quedar sempre recluídos nun recinto pechado; non se lles permitían as habitacións individuais, nin dispoñer de máis dun servente que lles atendese, salvo caso de enfermidade; a comida debíaselles fornecer por unha ventá e, a partir do terceiro día de conclave, o fornecemento quedaba reducido a unha soa comida ao día. Aos cinco días o réxime reducíase a pan e auga. Ademais, mentres durase o conclave os cardeais deixaban de percibir as súas rendas eclesiásticas. [[Hadrián V, papa|Hadrián V]] aboliu estas normas en [[1276]], pero [[Celestino V]] reintroduciunas en [[1294]], despois de que a súa propia elección se producise tras un período de sé vacante de dous anos.
[[Gregorio XV]] publicou dúas [[bula]]s pontificias ([[1621]] e [[1622]]) que regulaban tódolos aspectos da celebración do conclave. En [[1904]] San [[Pío X]] recolleu e unificou case tódalas dispersas normas dos papas anteriores a el nunha Constitución, introducindo certos cambios. [[Pío XII]] engadiu novas achegas en [[1945]], [[Xoán XXIII]] fíxoo en [[1962]] e [[Paulo VI]] en [[1975]]. A recente ''Universi Dominici Gregis'' de Xoán Paulo II ([[1996]]) é a última reordenación en profundidade da normativa sobre o conclave.
O lugar de celebración do conclave non se estipulou oficialmente ata o século XIV. A partir do [[Cisma de Occidente]] as eleccións de Papa sempre tiveron lugar en Roma, salvo a de [[1800]], cando a ocupación da cidade por tropas do [[Reino de Nápoles]] obrigou a celebralo en [[Venecia]]. O último conclave celebrado fóra da [[Capela Sistina]] foi o de [[1846]], que tivo lugar no Pazo do Quirinal.
==Electores==
|