კურორტი (გერმ. Kurort, სიტყვასიტყვით — სამკურნალო ადგილი) — ადგილი, რომელსაც აქვს ბუნებრივი სამკურნალო ფაქტორები და აუცილებელი პირობები მათი სამკურნალო-პროფილაქტიკური მიზნით გამოსაყენებლად. კურორტის ტერიტორიაზე სამკურნალო დაწესებულებების ძირითადი ტიპია სანატორიუმი: არის სხვა დაწესებულებებიც — პანსიონატი, დასასვენებელი სახლი, წყალსამკურნალო, საკურორტო პოლიკლინიკა, სამედიცინო პლაჟი და სხვა. ბუნებრივი სამკურნალო ფაქტორები — მინერალური წყალი, ჰაერი, სამკურნალო ტალახი და სხვა უძველესი დროიდანაა ცნობილი. ჰიპოკრატე მათ ფართოდ იყენებდა სხვადასხვა ქრონიკული დაავადების სამკურნალოდ.

ძველრომაული თერმები ინგლისში
მაიამი-ბიჩი

XX საუკუნემდე შემორჩა შავ ზღვაზე ძველი რომაელების მიერ აშენებული თერმები და სხვა ბალნეოლოგიური ნაგებობანი.

შუა საუკუნებში ევროპის ზოგიერთმა კურორტმა დღემდე შიენარჩუნა მნიშვნელობა, რომელთა შორისაა აახენი, ვისბადენი, ბადენ-ბადენი, კარლოვი-ვარი, ბეილე-ერკულანე და სხვა. კურორტის პროფილს განსაზღვრავს წამყვანი ბუნებრივი ფაქტორი.

განარჩევენ კურორტის 3 ძირითად ჯგუფს: კლიმატურს, ბალნეოლოგიურსა და ტალახით სამკურნალოს. კლიმატური კლიმატი თავის მხრივ შეიძლება იყოს მთის, ზღვის სანაპირო, ტყისა და ველის, ხოლო ბალნეოლოგიური კურორტი მინერალური წყლის გამოყენების მიხედვით — სასმელი წყლისა და აბაზანებით სამკურნალო.

თუ კურორტზე ერთდროულად არსებობს რამდენიმე ბუნებრივი სამკურნალო ფაქტორი, ის შერეული პროფილისაა — კლიმატურ-ბალნეოლოგიური, ბალნეოლოგიურ-ტალახის, კლიმატურ-ტალახის, კლიმატურ-ბალნეოლოგიურ-ტალახისა და სხვა. ერთმანეთთან ალხომდებარე კურორტები, საკურორტო დაბები და სამკურნალო ადგილები საკურორტო რაიონებისა და კურორტების ჯგუფების სახელითაა გაერთიანებული, მაგალითად, თბილისის კურორტების ჯგუფი და სხვა.

ლიტერატურა

რედაქტირება