Cicha[1] (Hispanice: Chicha) est genus potionum fermentatarum late in America Australi usitatum. Tales potiones iam a populis Andinis ante Incas confectae sunt. Sub Incis mulieres artifices (aqllas) artem braxatoriam in scholis docebant.

Cicha quae in Columbia a populo Muisca ad festa solstitii hibernalis sumi solet
 
Chicha de chonta, scilicet "cicha e fructibus Bactris gasipaes" conficitur

Cicha millennia inter civitates Andinas paratur, consumatur. Incae cicha in caerimoniis utebantur. Nuper autem cicha translaticia rarius in tempus fit. In parvulis oppidis tantum Peruanis australibus et Bolivianis adhuc paratur.

In Peruvia autem cicha matura quasi vinum coquinarium adhibetur.

Varietates

recensere
 
Ars coquinaria Peruviana: Ceviche cum cancha serrana (granis maizii), frustulis ceparum, pane inlatum, chicha de jora apposita
  • Chicha de jora ex specie quadam maizii fieri solet quae lingua Quechua qora, Hispanice jora dicitur. Colore est stramineo, aspectu aliquanto lacteo, secondario autem gustu subaustero. Vel recens dulcisque, vel matura fortisque potari potest. Cicha ut fiat maizio germinato, sacchari extrahuntur, farrago elixatur, omnia magnis vasibus (more maiorum fictilibus) complures dies simul fermentantur.
  • In Peruvia:
    • Limae cicha fit ex maizio purpureo. Dulcis est, et frigida potatur.
    • Cuzci arbuta cichae additur ut "fructilla" fiat.
    • Puni cicha nonnumquam ex quinoa fit pallidissima, paene candida.
    • Aiacuchi "cicha septem seminum" crassa et sapida fit ex maizio, tritico, hordeo et lente.
    • Huantae chicha de molle ex parvulis seminibus subrubris arboris Schinus molle fit. Rarissima et subtilior est.
  • In regionibus Columbiae cicha fit ex maizio, iucca, quinoa, malo pineo, oryza, vel tuberosolano, e regione pendente. Sunt etiam praecepta quibus insunt cannabis vel coca.
  • In Venetiolae maioribus urbibus, cicha solet ex oryza fieri elixa, saccharo, lacte, glacie concisa, et cinnamomo (cf. hordeata). Regionibus autem Andaeis exstat versio ex malo pineo.
  • In Guiana Francica varietates huius potionis sub nominibus chica, cachiri, vicou referuntur.[2]
  • In Chilia sicut Limae fit chicha morada, i.e. "cicha e maizio purpureo". Ibidem nomen interdum applicatur ad potiones de uvis (e.g. vino e fictilibus vel pipeño) atque de malis (i.e. pomacio) factas.
  • Nonnullis nationibus Hispanice loquentium, "cicha" indicat potionem debilem vel etiam sucum.
  1. "In eorum exsequiis tum multa alia absurda erant, tum hoc maxime, quod aliquot sui liquoris (quem illi Cicha appellant) pocula in sepulchrum inuergentes, eum per calamum vsque ad mortui os pertinentem, seu infundibulum, transmitterent": Urbanus Calveto, interpr.; Girolamo Benzoni, Novae Novi orbis historiae in Theodori à Bry Americae parte sexta, 1596 p. 72
  2. Freytag (1842)

Bibliographia

recensere
 
Chicha morada (scilicet "cicha e maizio purpureo") et pisco sour (potio mixta e spiritu vini Peruviano) in popina urbis Limae inlatae
Fontes antiquiores
Eruditio
  • Mary Beckman, "Beer of Kings" in Science (30 Iulii 2004)
  • Jorge Bejarano, La derrota de un vicio: origen e historia de la chicha. Bogota: Editorial Iqueima, 1950
  • Hugh C. Cutler, Martín Cárdenas, "Chicha, a Native South American Beer" in Botanical Museum Leaflets (Harvard University) vol. 13 no. 3 (1947) pp. 33–60
  • Frances M. Hayashida, "Ancient beer and modern brewers: Ethnoarchaeological observations of chicha production in two regions of the North Coast of Peru" in Journal of Anthropological Archaeology vol. 27 (2008) pp. 161-174* Weston La Barre, "Native American beers" in American Anthropologist vol. 40 (1938) pp. 224–234
  • Jerry D. Moore, "Pre-Hispanic Beer in Coastal Peru: Technology and Social Context of Prehistoric Production" in American Anthropologist vol. 91 (1989) pp. 682–695
  • Oriana Pardo B., "Las chichas en el Chile precolombino" in Chloris Chilensis vol. 7 pars 2 (2004) Textus

Nexus interni