William Shockley
William Bradford Shockley (Londen, 13 februari 1910 – Stanford, 12 augustus 1989) was een Brits/Amerikaans natuurkundige en mede-uitvinder van de transistor met John Bardeen en Walter Brattain, waarvoor hij mede de Nobelprijs voor de Natuurkunde in 1956 kreeg.
 William Shockley
| ||||
|---|---|---|---|---|
| 13 februari 1910 – 12 augustus 1989 | ||||
| ||||
William Shockley (1975)
| ||||
| Geboorteplaats | Londen | |||
| Nationaliteit | Amerikaans | |||
| Overlijdensplaats | Stanford (Californië) | |||
| Nobelprijs | Natuurkunde | |||
| Jaar | 1956 | |||
| Reden | "Voor hun onderzoek naar halfgeleiders en hun ontdekking van het transistoreffect." | |||
| Samen met | John Bardeen Walter Brattain | |||
| Voorganger(s) | Willis Lamb Polykarp Kusch | |||
| Opvolger(s) | Chen Ning Yang Tsung-Dao Lee | |||
| ||||
Zijn pogingen om het nieuwe transistorontwerp commercieel te exploiteren rond de periode 1950-1960, droeg bij aan het ontstaan van Silicon Valley als concentratiegebied voor micro-elektronica. Later werd hij een van de meest vooraanstaande aanhangers van de eugenetica. Shockley zal door velen herinnerd worden door zijn racistische uitspraken.
Biografie
Shockley werd geboren in Londen als zoon van de Amerikaanse ouders William Hillman Shockley en Mary Bradford. Zijn vader was mijningenieur en ook zijn moeder was werkzaam op dat gebied en was de eerste vrouwelijk US Deputy mining surveyor.
In 1913 keerde de familie terug naar de Verenigde Staten waar hij opgroeide in Californische plaats Palo Alto waar hij ook zijn opleiding genoot. In 1932 behaalde hij zijn bachelor (B.Sc.) aan de California Institute of Technology. Aan het Massachusetts Institute of Technology studeerde hij onder professor John C. Slater en ontving zijn Ph.D. in 1936 met zijn proefschrift over de energiebandstructuur van natriumchloride.
Datzelfde jaar werd hij aangenomen bij Bell Telephone Laboratories te Murray Hill, waar hij werkte in de onderzoeksgroep die onder leiding stond van Clinton Davisson. In 1955 legde hij zijn positie als directeur van de afdeling transistorfysica neer om directeur te worden van de Shockley Semiconductor Laboratory, een afdeling van Beckman Instruments, te Mountain View voor de onderzoeksontwikkeling en de productie van nieuwe transistors en andere halfgeleidercomponenten. Zijn bedrijf vormde de basis van Silicon Valley.
In 1963 werd hij benoemd tot de eerste Alexander M. Poniatoff-professor aan de Stanford-universiteit, een leerstoel op het gebied van engineering en toegepaste wetenschap.
Terwijl hij nog MIT-student was huwde hij in augustus 1933 met Iowan Jean Bailey, met wie hij drie kinderen kreeg. Dit huwelijk eindigde in scheiding waarop hij in 1995 hertrouwde met Emmy Lanning.
Solid-state transistor
Kort na het einde van de Tweede Wereldoorlog formeerde Bell Labs een solid-state fysicagroep onder leiding van Shockley en de scheikundige Stanley Morgan – andere medewerkers van deze onderzoeksgroep waren John Bardeen en Walter Brattain, natuurkundige Gerald Pearson, scheikundige Robert Gibney, elektronica-expert Hilbert Moore en verschillende andere technici. Hun taak was het zoeken van een solid-state alternatief voor de kwetsbare vacuümbuisversterkers. Hun onderzoek leidde tot de uitvinding van de puntcontacttransistor in 1947. Het jaar daarop ontwikkelde hij de eerste junctietransistor.
Eugenetica
Gedurende de jaren 1960 raakte Shockley geïnterresseerd in een controversieel onderwerp – eugenetica en de oorsprong van (menselijke) intelligentie, en dan met name de relatie tussen ras en het intelligentiequotiënt (IQ).
Op basis van gegevens van militaire IQ-tests kwam Shockley tot de conclusie dat intelligente erfelijk was. Hij stelde vast dat mensen van Afrikaanse afkomst minder intelligent waren dan die van caucasian (blanke) afkomst. Zijn hypothese van dysgenetica werd in de Verenigde Staten het onderwerp van intense en verbitterde debatten. Verdere controversie kwam toen hij de suggestie opwierp dat individuen met een "IQ" lager dan honderd (tegen betaling) vrijwillige sterilisatie moesten ondergaan en dat mannen met een hoog "IQ" als spermadonor moesten optreden.
Wetenschappers op dit gebied beschouwden Shockley's gehele analyse als fout en verwierpen zijn conclusies. Anderen waren woedend op hem dat hij zulke zienswijzen publiekelijk uitdroeg.
Erkenning
Naast de Nobelprijs voor de Natuurkunde in 1956 verkreeg Shockley nog enkele belangrijke prijzen en onderscheidingen, waaronder de Medal for Merit in 1946 voor zijn werk op het ministerie van oorlog tijdens de Tweede Wereldoorlog, de Morris Leibmann Memorial Prize (1952) van de IRE, de Oliver Buckley Prize (1953) van de American Physical Society en de Cyrus B. Comstack Award (1954) van de National Academy of Sciences. In 1963 ontving hij de Holley-medaille van de American Society of Mechanical Engineers.
Door Time Magazine werd hij een van de honderd meest invloedrijke personen van de twintigste eeuw genoemd. Hij overleed in 1989 aan prostaatkanker.
[bron?] Sjabloon:Navigatie winnaars van de Nobelprijs voor de Natuurkunde 1951-1975